Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

[wings]

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Ισότητα

Ίσοι είμαστε και ίδιοι
Στις ανάγκες, στη ζωή
Ίσοι αλλά μοναδικοί
Με ικανότητες πολλές
Αρετές και αντοχές
Δυσκολίες και φραγμούς
Όνειρα, περιορισμούς

Νιώθοντας αποδοχή
Ο καθένας θ’ ακουστεί
Και τον δρόμο του θα βρει

Από τη συλλογή Συναισθηματικό αλφαβητάρι (ποίηση για παιδιά, 2009)

[wings]

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Κάπα το καλό

Πάνω σε ψηλό βουνό
Είδα κέδρο φουντωτό
Με κορμό ανθεκτικό
Είχε τις ρίζες βαθιές
Τα κλαδιά του αγκαλιές
Να φωλιάζουνε πουλιά
Που ’χουν σπάσει τα φτερά

Την καλοσύνη είχε καρπό
Να απαλύνει τον καημό
Να χορταίνουν τα φτωχά
Και τ’ ανήμπορα παιδιά

Από τη συλλογή Συναισθηματικό αλφαβητάρι (ποίηση για παιδιά, 2009)

[wings]

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Καλοσύνη

Η κακία και η καλοσύνη
Την ίδια έχουνε βιασύνη
Να κερδίσουν την πρωτιά
Στη δική μας την καρδιά

Δεν το ξέρουν φυσικά
Πως μιας ρίζας είν’ κλαδιά
Και ας μη μοιάζουνε σταλιά
Κι οι δυο διψάνε γι’ αγκαλιά

Η κακία ζει στη σκοτεινιά
Φοβισμένη, μοναχή
Στερημένη και φτωχιά
Απ’ αγάπη και χαρά

Ας της δώσουμε, παιδιά
Χαμόγελο, χάδι, ζεστασιά
Ν’ ανθίσει, να ομορφύνει
Και αυτή καλή να γίνει

Από τη συλλογή Συναισθηματικό αλφαβητάρι (ποίηση για παιδιά, 2009)

[wings]

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Λάμδα το λαλίστατο

Τον λόγο σάς χαρίζω
Τη σκέψη σάς πλουτίζω
Λαλήστε, τραγουδήστε
Ανοίξτε νου, ψυχή
Την έκφραση χαρείτε
Μια ανάγκη βασική

Λαλίστατο εγώ
Δε σταματώ λεπτό
Σκαρφίζομαι όλο λέξεις
Εκφράζω κι εξηγώ

Θησαυρό έχω ακριβό
Το θαυμάσιο λεξικό
Λέξεις θά ’βρεις και γλωσσάρια
Λαμπερά μαργαριτάρια

Από τη συλλογή Συναισθηματικό αλφαβητάρι (ποίηση για παιδιά, 2009)

[wings]

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Λύπη

Η Λύπη, ανεμώνη μοναχική
Σε κάμπο ερημικό
Θλιμμένη, δακρυσμένη
Τον ουρανό κοιτούσε
Και τον λαμπρό τον ήλιο
Θερμοπαρακαλούσε
– Ήλιε λαμπρέ και βασιλιά
Χάρισε λίγη ζεστασιά
Στη παγωμένη μου καρδιά

Κι ο Ήλιος στοργικά
Τα δάκρυα στεγνώνει
Την παίρνει αγκαλιά

Από τη συλλογή Συναισθηματικό αλφαβητάρι (ποίηση για παιδιά, 2009)

[wings]

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Μι το μητρικό

Μάνα λατρευτή γλυκιά
Αγαπάς, ζωή γεννάς
Νοιάζεσαι, αγωνιάς
Αγωνίζεσαι, πονάς

Μοιάζεις με την Παναγιά
Αρρώστιες πολεμάς
Νόστιμο κάνεις το ψωμί
Αντρειώνεις την ψυχή

Μανούλα λατρευτή, γλυκιά
Ζωή γεννάς κι αγάπη και χαρά
Τους φόβους μας πάντα σκορπάς
Γαλήνη φέρνεις στην καρδιά
Αντέχεις και τον Γολγοθά
Εστία είσαι και γη μας
Και θάλασσα πλατιά, βαθιά

Από τη συλλογή Συναισθηματικό αλφαβητάρι (ποίηση για παιδιά, 2009)

[wings]

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Μοναξιά

Το Νυχτολούλουδο από μικρό
Ήταν μοναχικό
Η μάνα του έλειπε μακριά
Κι αυτό δεν γνώριζε
Τι θα πει αγκαλιά

Τι πόνος! Τι μοναξιά!
Άνθιζε πάντα τη νύχτα
Μονάχο του στα σκοτεινά
Τ’ άλλα λουλούδια νόμιζαν
Πως δεν βρίσκει στην παρέα τη χαρά
Ώσπου κάποια φορά, ζωγράφισε τη μοναξιά
Ούτε χρώματα ούτε λουλούδια ούτε πουλιά
Τι κρύο! Τι ερημιά!
– Ω! Δεν το αντέχω!
Φώναξε σπαραχτικά
Είναι δυσβάσταχτο
Νιώθω μεγάλη μοναξιά!

Πρόθυμη η Παπαρούνα
Του χάρισε μια κόκκινη αγκαλιά
– Βιαστείτε, είπε στ’ άνθη
Έχουμε πολλή δουλειά

Το φιλήσαν όλα τρυφερά
Του ’δωσαν ελπίδα, ζεστάναν την καρδιά
Του μάθαν να γελάει, του μάθαν ν’ αγαπά
Και πρόσφερε τ’ άρωμά του και πρόσφερε χαρά

Από τη συλλογή Συναισθηματικό αλφαβητάρι (ποίηση για παιδιά, 2009)

[wings]

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Νι το ντροπαλό

Ντροπαλό πολύ το Νι
Αν και νου έχει οξύ
Επιμέλεια, ομορφιά
Νιάτα, χάρη, ανθρωπιά
Όμως, τόσο ντροπαλό
Άτολμο, δισταχτικό
Στη σκηνή δίπλα στο Μι
Του κοβόταν η φωνή
Μπορεί κανείς με νεύματα
Το ποίημα του να πει;

Παραδίπλα του το Ταυ
Μ’ έγνοια του ’λεγε και με τακτ
– Κοίτα εμένα, βρε κουτό
Μ’ ένα πόδι ισορροπώ
Όλοι είμαστε καλοί
Απλά λίγο διαφορετικοί
Διώξε τώρα την ντροπή
Η παρέα, η σκηνή
Θέλουν χαμόγελο πλατύ

Από τη συλλογή Συναισθηματικό αλφαβητάρι (ποίηση για παιδιά, 2009)

[wings]

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Ντροπή

Όταν ήμουνα μικρό
Ξένοιαστο και ζωηρό
Η μάνα μου με πήρε
Τον κάμπο να χαρώ

Κι εκεί που μάζευα άνθη
Όμορφα, ευωδιαστά
Μου ’δειξε ένα λουλούδι
Στον χείμαρρο κοντά

Λευκό είχε το άνθος
Μ’ έναν λεκέ μουντό
Μ’ αγκάλιασε και μου ’πε
Με ύφος σοβαρό

– Μικρό μου περιστέρι
Στο διάβα της ζωής
Τίμα τον εαυτό σου
Ντροπή να μη δεχθείς

Το δύστυχο λουλούδι
Με τ’ άνθος το μουντό
Ήταν παλιά παιδάκι
Πανέμορφο, γλυκό

Μα κάποιοι το ντροπιάσαν
Και τ’ άνθος το λευκό
Αναίσχυντα λεκιάσαν

Κι έγινε λουλούδι
Σε τόπο ερημικό
Και ντρέπεται και κλαίει
Και ζει μοναχικό

Δάκρυσα απ’ τη λύπη
Εδάκρυσε κι αυτό

– Μικρό μου λουλουδάκι
Δεν έφταιξες γι’ αυτό
Περήφανα να στέκεις
Σε κάμπον ανθηρό

Από τη συλλογή Συναισθηματικό αλφαβητάρι (ποίηση για παιδιά, 2009)

[wings]

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Ξι το ξέγνοιαστο

Μικρή πεταλουδίτσα
Μ’ ολόλαμπρα φτερά
Ανέμελα πετούσε
Στους κάμπους, στα βουνά

Μύριζε τα λουλούδια
Έπαιζε με πουλιά
Γλυκιά σαν τ’ όνομά της
Την λέγαν Ξεγνοιασιά

Το πέταγμα χαιρόταν
Τα ολόλαμπρα φτερά
Ο Ήλιος την κοιτούσε
Κι όλο χαμογελούσε

Με τις χρυσές αχτίδες
Τη χάιδευε απαλά
Τη θερμοπαρακαλούσε
Να πάει με τα παιδιά

Από τη συλλογή Συναισθηματικό αλφαβητάρι (ποίηση για παιδιά, 2009)

[wings]

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Ξενοφιλία

Ξενάκι είμαι, βρε παιδιά
Φερθείτε μου μόνο καλά
Άλλη όψη, άλλη λαλιά
Μα ίδια  έχω την καρδιά
Ξενάκι βρέθηκα κι εγώ
Ξεριζωμένο, μοναχό
Έχω τον φόβο αδελφό
Στην ξένη γη που περπατώ
Τη νοσταλγία αδελφή
Μια χούφτα χώμα στο πουγκί

Δύσκολα χρόνια, θλιβερά
Μα τώρα ξένοιασ’ αρκετά
Με τη φιλία, τη δουλειά
Μου ’δωσαν κι έδωσα πολλά

Από τη συλλογή Συναισθηματικό αλφαβητάρι (ποίηση για παιδιά, 2009)

[wings]

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Όμικρον το ονειρικό

Ο-μικρόν κι ομιλητικό
Στρογγυλό, συμμετρικό
Έχω ομορφιά κι ορμή
Κι οξυγόνο για ζωή
Φέρνω ομόνοια, δίνω χαρά
Όρμους σαν ζεστή αγκαλιά
Όνομα σε κάθε τι
Και οδηγίες μη χαθεί

Το ορθό σας το γνωρίζω
Βάζω όριο κι ορίζω
Λέω όχι σαν χρειασθεί

Κι αν καμιά φορά έχω οργιστεί
Να με συγχωρέσετε παρακαλώ 
H αδυναμία μου είναι αυτή

Μα το πιο γλυκό που έχω
Πλουσιοπάροχα παρέχω
Όνειρο για κάθε  παιδί
Κι όραμα σαν ανδρωθεί

Από τη συλλογή Συναισθηματικό αλφαβητάρι (ποίηση για παιδιά, 2009)

[wings]

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Όνειρο

Ονειρεύτηκε το μικρό
Κι είδε όνειρο γλυκό
Ήταν λέει βασιλιάς
Στο βασίλειο της χαράς
Μοίραζε παντού φιλιά
Χαμόγελα και ξεγνοιασιά
Η αγάπη κυβερνούσε
Κι αυτό την υπηρετούσε

Όλοι παίζαν μονοιασμένοι
Με την έχθρα κλειδωμένη
Ζούσαν τρισευτυχισμένοι
Κι η δυστυχία δεμένη

Από τη συλλογή Συναισθηματικό αλφαβητάρι (ποίηση για παιδιά, 2009)

[wings]

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Πι το παιχνιδιάρικο

Πικραμένο και πετί
Το Πι δύσκολο παιδί
Δεν τ’ αφήναν οι μεγάλοι
Το παιχνίδι να χαρεί

Απ’ την καλή μαμά
Τη δασκάλα, τον μπαμπά
Άκουγε καθημερινά
«Με παιδεία, με παιδεμό
Γίνεσαι άνθρωπος, θαρρώ
Αν δε πάθεις πώς θα μάθεις;
Κι αν δε μάθεις πώς θα πράξεις;»

Είδε απόειδε το μικρό Πι
Λέει στη μάνα του ένα πρωί
-Μάνα μου που σ’ αγαπώ
Άκουσε τι λέω κι εγώ
Αν γνωρίζαν οι μεγάλοι,
παί-ΖΩ τι θα πει
Πολύ πιο όμορφη θα ’ταν η ζωή
Τόσο δύσκολο λοιπόν να μάθουν
Παιχνίδια και οι δασκάλοι;
Αν το σχολείο κάναν παιδότοπο ανοιχτό
Προφέσορας θα γινόμουνα κι εγώ

Από τη συλλογή Συναισθηματικό αλφαβητάρι (ποίηση για παιδιά, 2009)

[wings]

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Πόνος

Μελισσούλα εργατική
Βιαστική κι ορμητική
Κει που πέταγε στον κάμπο
Κι έψαχνε γύρη να βρει
Τσίμπησε μια Παπαρούνα
Και την πλήγωσε πολύ

Δάκρυσε η Παπαρούνα
Απ’ τον πόνο τον βαθύ
Να ’ταν δίπλα η μαμά της
Να χωθεί στην αγκαλιά της!

Ντράπηκε η Μελισσούλα
Όλο λύπη κι ενοχή
Φίλησε την Παπαρούνα
Ν’ απαλύνει την πληγή

Από τη συλλογή Συναισθηματικό αλφαβητάρι (ποίηση για παιδιά, 2009)