Να που κελάηδησαν οι δυο Αναστασίες μεσημεριάτικα... Δεν μου λες, Ανάστο, μετά μουσικής δουλεύεις κάθε μεσημέρι στο γραφείο σου και το αφτάκι σου σέρνεται ως την άλλη μεριά της πόλης; :-) Κοριτσάκια, σας ευχαριστώ πολύ και τις δυο σας για τα καλά σας λόγια και την αγάπη σας για μένα και για ό,τι κάνω εδώ ή και αλλού.
Ναι, η Αναστασία καλά τα είπε και μάλλον άκουσε το μεγαλύτερο μέρος αυτής της σύντομης τηλεφωνικής συνέντευξης. Η ουσία είναι ότι ήδη οι άμεσα ενδιαφερόμενοι (ποιητές και δημοσιογράφοι του χώρου της λογοτεχνίας) αρχίζουν να ενημερώνονται για την ανθολογία μας. Ορισμένοι, όπως ο Τόλης, μας βρήκαν μόνοι τους μέσω του διαδικτύου, κάποιοι λίγοι, και πάλι όπως ο Τόλης, γράφτηκαν στο Translatum αλλά λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων δεν προλαβαίνουν να συμμετάσχουν σε συζητήσεις και αρκετοί άλλοι μας παρακολουθούν καθημερινά εδώ και λίγο καιρό.
Οι ακροατές του 9,58 στα FM, ενός από τους λιγοστούς σταθμούς της χώρας που ασχολούνται αποκλειστικά με τα πολιτιστικά δρώμενα, είναι πιστοί στο κανάλι αυτό εδώ και χρόνια, γνωρίζουν καλά τα περί της Θεσσαλονικιώτικης λογοτεχνίας και ξέρουν να εκτιμούν κάθε νέα προσπάθεια σαν τη δικιά μας. Αυτός ήταν και ο λόγος που δέχτηκα να μιλήσω με τον Γιώργο Καλιεντζίδη - είναι ο ίδιος ανθολογούμενος ποιητής μας και έμπειρος δημοσιογράφος, γνωρίζει πολύ καλά την κατάσταση που επικρατεί από κάθε άποψη και η εκπομπή του απευθύνεται σε ενημερωμένο και καλλιεργημένο κοινό. Μάλιστα, στη σύντομη χτεσινή κουβέντα μας, ο Γιώργος πρόλαβε να κάνει μερικές προτάσεις και παρατηρήσεις που θα λάβω σοβαρά υπόψη στην πορεία και, φυσικά, τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτό.
Είχα κάποιους αρχικούς ενδοιασμούς γιατί δεν μου αρέσουν οι υπερθετικοί (όπως τους λέει συνήθως ο Τόλης) και τα εγκώμια, μεσούσης μιας προσπάθειας. Όπως εξήγησα στον Γιώργο, το έργο είναι όντως πολύ μεγάλο και βρισκόμαστε περίπου στη μέση του. Όταν ολοκληρωθεί, ασφαλώς και θα πέσουν τουλάχιστον τα «τοπικά» φώτα της δημοσιότητας επάνω στην ανθολογία μας, γιατί πρόκειται για έργο μοναδικό στο είδος του και η πόλη μας το είχε πραγματικά ανάγκη. Μέχρι τότε δεν χρειάζεται ιαχές η ενότητα αυτή, αλλά πολύ μεράκι κι ακόμα περισσότερη δουλειά.
Όλοι οι αναγνώστες αξίζουν και δικαιούνται να πάρουν μια γερή γεύση των παλαιότερων και νεότερων ποιητών της Θεσσαλονίκης και, με βάση την ανθολογία μας, να αναζητήσουν τα βιβλία τους στα βιβλιοπωλεία (όσα βιβλία μπορέσουν να βρουν) και στις βιβλιοθήκες όλης της χώρας για να τους γνωρίσουν ακόμα καλύτερα. Κι επειδή το αξίζουν, το έχω βάλει πείσμα ότι όσο περνάει από το χέρι μου θα τους το προσφέρω.
Θα ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά κάποια μέλη του φόρουμ που είναι πιστοί αναγνώστες της ενότητας αυτής από την αρχή, αλλά και όσους προστέθηκαν στη συντροφιά μας στην πορεία και, προκαταβολικά, όσους θα μας «ανακαλύψουν» στο εγγύς ή μακρινότερο μέλλον. Ευχαριστώ πολύ και τους εκατοντάδες επισκέπτες που διαβάζουν τις σελίδες μας καθημερινά και τους προσκαλώ να γραφτούν στο Translatum και να συμμετάσχουν στις κουβέντες μας.
Τέλος, ας μη λησμονούμε ότι τη μερίδα του λέοντος στις ευχαριστίες μας πρέπει πάντα να την έχουν οι ίδιοι οι ποιητές - αυτοί οι συνήθως αφανείς ήρωες της λογοτεχνικής καρδιάς της Θεσσαλονίκης, αλλά και κάθε πόλης. Όσοι δεν ζουν πια θα έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην ψυχή μου και θα βρίσκονται πάντα στο επίκεντρο της ανθολογίας γιατί μέσα από τα γραπτά τους μορφωθήκαμε κι αγαπήσαμε τη Θεσσαλονίκη του πρώτου μισού του 20ού αιώνα.
Όσοι ζουν και δημιουργούν (και ευτυχώς είναι πολλοί) μας συντροφεύουν ήδη στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα που σχεδόν τελειώνει (πώς περνούν έτσι γρήγορα τα χρόνια, αλήθεια;) και σας είχα υποσχεθεί από την αρχή ότι η συντροφιά τους θα είναι ό,τι καλύτερο. Θα ευχαριστήσω όλα μαζί αυτά τα υπέροχα ξωτικά της μαγικής μας πολιτείας με τα λόγια που μόλις πριν λίγες μέρες χρησιμοποίησε ο Σπύρος:
Ευχαριστώ για αυτόν τον καθημερινό πλούτο ψυχής και συναισθημάτων. Λείπει από πολλούς. Η ρηχότητα βλέπεις είναι πολύ εύκολη λύση και ικανοποιεί άμεσα. Κάτι σαν στιγμιαίος καφές.
Ωστόσο, εδώ θα πρέπει να κάνω διακρίσεις κι ας τις σιχαίνομαι. Δεν γίνεται να μην ξεχωρίσω ένα από τα ξωτικά, τον Τόλη. Όχι τον ποιητή Τόλη Νικηφόρου. Αυτόν τον ξέρω, τον ξέρετε και, όσοι δεν τον ξέρετε, κακό του κεφαλιού σας (καταπώς λέει κι
ο Ντίνος Χριστιανόπουλος για όσους βαριούνται την ποίηση) και καλά θα κάνετε να τον γνωρίσετε. Το νήμα του άνοιξε εδώ και πολλούς μήνες και σας περιμένει. :-)
Μιλώ για το μέλος utopia, μιλώ για τον Τόλη που είχαμε τη χαρά και την τύχη να γνωρίσουμε από κοντά μαζί με την Κατερίνα Α. ένα καυτό Σαββατόβραδο του Ιούλη και που από τότε είναι και θα παραμείνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής αυτής της ανθολογίας αλλά και της δικιάς μου ζωής και καρδιάς. Από τα πιο σημαντικά και τα πιο όμορφα κομμάτια. Το μόνο που του εύχομαι: να είναι πάντα καλά και να γράψει ακόμα καλύτερα ποιήματα στα χρόνια που έρχονται. «Ευχαριστώ» δεν του λέω. Λέμε ποτέ «ευχαριστώ» στην καρδιά μας;
Υ.Γ. 1: Νίκο Λ., δεν ξέρω αν μαγνητοφωνήθηκε η εκπομπή αλλά, όπως ανέφερα και νωρίτερα, ήταν σύντομη η συζήτηση, με μορφή τηλεφωνικής παρέμβασης, ίσα-ίσα για να ενημερωθούν οι ακροατές της ΕΤ3 για το τι συμβαίνει εδώ στο Translatum και τι είναι αυτό το Translatum και το φόρουμ του. Θα ακολουθήσουν άλλες κινήσεις προβολής της ανθολογίας όταν ολοκληρωθεί ο κύριος κορμός της, δηλαδή μέσα στο 2008. Τότε θα ενημερωθείτε όλοι έγκαιρα και θα μπορείτε να συμμετάσχετε σε εκδηλώσεις παρουσίασής της πρώτα στους ειδικούς και αργότερα στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό.
Υ.Γ. 2: Νίκο Ρ., σύμφωνα με το
ΛΚΝ: μπομπίνα η [bombína] O25 : αντικείμενο, συνήθ. κυλινδρικό, στο οποίο τυλίγοντας μαζεύουν ιδίως νήματα, καλώδια ή ταινίες. [ιταλ. bobina]. Τα νεαρά μέλη να ανοίγουν και κάνα λεξικό. Δεν θα πιαστούν τα δαχτυλάκια τους. :Ρ