Δώρα Κασκάλη

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Οικόσιτα φαντάσματα

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Κηδεύω κάθε χρόνο
κι έναν άντρα.
Όπως οι χαροκαμένοι
αεροβαφτίζω.
Είναι φαινομενικά ανέξοδο,
δεν απαιτείται επαγγελματισμός
κάσα ολκής
λιμουζίνα ευρύχωρη.
Η μέθοδός μου αυτοματοποιημένη:
διαλύω το κορμί του
επανασυγκολλώ το χέρι στο κεφάλι
το πλευρό στη φτέρνα
–ως μυθικά ευαίσθητη–
το πέος μικροσκοπικό δεξί ποδάρι.
Το κολάζ στερεώνεται
στο κάδρο με καρφίτσες.
Καμία πια συγκίνηση.
Ξεχνώ τα λόγια τους
–ήτανε άραγε ποτέ δικά τους;–
τα μεταποιώ σε εξόδιο:
Ἐπεπόθησεν ἡ ψυχή μου τοῦ ἐπιθυμῆσαι.
Ύστερα γίνονται φαντάσματα,
με κατοικούν ξανά.
Αλλά, νομίζω ότι δεν έφυγαν ποτέ
απ’ όπου είναι το σπίτι τους.
Το τεχνικολόρ αποχρωματίζω
και μαυρόασπροι προσμένω
στα σπλάχνα μου να ξεθωριάσουν.
Εκεί θ’ αναπαυτούν.
Οικόσιτοι. Δικοί μου.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη: Λέγε με Ελένη, Θεοδώρα...

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Με βλέπεις στο πίσω μέρος του καθρέφτη.
Μου δίνεις κάθε όνομα,
κάθε ιδιότητα που αποφασίζεις
ν’ αποκαλείς σαγήνη και πάθος και ρήξη.
Ο δρόμος που στέκομαι βγάζει
στο τέλος του κόσμου σου.
Στο σύνορο, τρέφω τον γκρεμό
με την απειλή της κατακρήμνισης.
Έχω το σχήμα του μαχαιριού
που εφαρμόζει στην πληγή
κάτω απ’ το μήλο του πρώτου σου πατέρα.
Με βαφτίζεις ανομία και παρέκκλιση
με τύψεις με λιθοβολείς.

Θα χαράζω το γυαλί σου
με το διαμάντι που φυτεύω
κάθε φθινόπωρο στους βορινούς μου κήπους.
Εσύ θα πιστεύεις ότι είναι μια αλλοίωση
του χωροχρόνου που λύνεται με
απλά, ξεκάθαρα μαθηματικά.

Όταν μια μέρα θα με δεις
ζωντανή, ελεύθερη από κάθε ασφυκτική
κυρίαρχη επινόηση,
θα καταφέρεις μες σ’ αυτόν τον ανάλγητο
και άδικο καθρέφτη
να σε αντικρίσεις.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Έμπλεη

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Τα δέντρα μεγαλώνουν μες στα σπίτια μας,
γεμίζουν ξύλο τις ρωγμές
στους ταλαιπωρημένους τοίχους.
Τα εμπορικά, απέναντι, άνεργα μας κοιτούν
πουλώντας αφειδώλευτα
την πτώχευση στον χρόνο.
Οι λέξεις καρφιτσώνονται στο πέτο μας∙
έτσι νεκρές, πόσο πιο ζωντανές φαντάζουν
σε ερμηνείες ευεπίφορες.

Μα εσύ πάντοτε μέσα μου.
Στη χιλιοπλόκαμη απουσία
φως και μ’ εξακτινώνεις.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Ομοτράπεζοι ομοούσιοι

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Σήμερα δεξιώνομαι τους ζωντανούς μου.
Στο τσιγκέλι ο μπαλτάς
στον καλόγερο το δεκανίκι.
Είμαστε πάλι ολόκληροι
σωσμένοι απ’ το σφαγείο
της μνήμης
της ασθένειας
της απουσίας.

Θα πιούμε ένα ξινόμαυρο
με μόνη παρενέργεια τη χαρά.
Θα φάμε
γεμιστά και φέτα
και θα δροσίσουμε
τα πόδια στο μωσαϊκό.

Το παρελθόν δεν θα εξαγοράσω
δεν θα ζητήσω αναδρομές.
Θα φτιάξω ένα μεσημέρι στο άχρονο
τη γραμμικότητα θα σπάσω της ανάσας
και θα εγκαθιδρύσω λίγων ωρών υγεία

Και μία καλοσύνη
να ταΐσουμε
τα στόματα πριν ξεχειλώσουν απ’ τη φρίκη.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Του γιου μου

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Ήσουν το αρσενικό μου
δώρο αυγουστιάτικο μες στις ελιές
στον πιο υπήνεμο μυχό του εφήβαιου
της θαλερής νύμφης Σιθωνίας.

Γαντζώθηκες μέσα στη μήτρα
με την επίμονή σου πίστη για ζωή
και βιάστηκες να κλάψεις
την πρώτη αχόρταγη ανάσα.

Περπάτησες μονάχος
στήνοντας όλο πείσμα
το εύθραυστο κουράγιο σου
σε ποδαράκια που ποθούν το άλμα.

Την όψη σου ξομπλιάζει η αγαθότητα
η ομορφιά που δεν μαγεύει βάναυσα.
Στέκομαι αλάργα, ίσα ν’ ακουμπώ
την άκρη της σκιάς σου.

Σε δίνω αμόλευτο και άδολο στον κόσμο
δεν ονειρεύομαι εκστρατείες, τρόπαια χρυσοφόρα,
μ’ αν μπεις μες στο καράβι σου
αναζητώντας τη δική σου νίκη

εγώ στον βράχο θα στηθώ
μ’ ένα δαυλί τον δρόμο σου να φέγγω.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Επίσκεψη

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Ήρθες εψές,
νεκρός επταετής,
κάθισες στο τραπέζι
και με κοιτούσες με το βλέμμα του παιδιού
που πάει να κάνει ζαβολιά.
Μιλούσες πάλι
κι οι χωμάτινες χορδές
έφτιαχναν μία αρχαία γλώσσα
που νιώθονταν στο σκοτεινό συκώτι.
«Θα τραγουδήσεις σ’ άλλα χρόνια επτά»
σου έγνεψα παρηγορητικά.
Άναψες έναν Άσσο,
μα τώρα δεν σε μάλωσα.
Ισχνό έμεινε το κορμάκι σου,
οι ρίζες είναι διαιτητικές,
κάτασπρο να λαμποκοπά
μέσα στη σκάφη του καιρού και της βροχής.
«Να ’ρχεσαι να με βλέπεις,
σ’ αναζητούνε τα παιδιά∙
όταν κάνει ποδήλατο, στον ουρανό σε χαιρετά
η νεφελώδης κόρη»,
σου είπα μα δεν δάκρυσες.
Έβλεπες τα καράβια σου,
αιώνια καρφωμένα,
μες στις κορνίζες αραγμένα
να χάνουνε σιγά-σιγά τα χρώματα.
Έπλεαν όλες μας οι μνήμες
στο μέταλλο που έλιωνε
στης ίριδας τη μαύρη σαρκοφάγο.

Λίγο πριν φύγεις
το χέρι σου έχωσες στο στήθος
κι έβγαλες ένα χάρτινο λουλούδι
πνιγμένο στην πορφύρα.
«Να της το δώσεις»
κι έδειξες το πέπλο της νυφούλας
που ολονυχτίς την πάντρευε
μες στη γλυκάδα ο ήλιος.

Χάθηκες,
μα έμεινε στη θέση της σημαίας
δίπλα στη λεμονιά εκεί
ο φάρος της καρδιάς σου,
στην άκρη στο μπαλκόνι
πυγολαμπίδα φλογερή.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Τέταρτη ώρα του θανάτου

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Ξενυχτώ με το ζωάκι
που ’χει κάνει για φωλιά του
το σιφόνι της κουζίνας.

Κρέμομαι και κάνω κούνια
στον ιστό μιας αράχνης
γλείφοντας αφρό της πάχνης.

Ένα τραγικό πουλί
έξω στο μπαλκόνι
με το ράμφος με τσακώνει.

Φίλοι της αγρύπνιας
ανοιχτόκαρδοι σπλαχνικοί.
Μόνο η μνήμη αντιδικεί.

Κάτω απ’ τη σκόνη τρέχω
στις φωτογραφίες,
ξεκάλτσωτη δεκαετής.

Μια συλλογή από
χαρτοπετσέτες χρωματιστές
φυλάκισε της νιότης ενοχές.

Τετάρτη ώρα του θανάτου
πνιγμένη στα κτερίσματα,
τις θαυμαστές μου λεπτομέρειες.

Σε σκέφτομαι∙
κι αμυγδαλιές
ποτίζονται στο στόμα μου.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Η ρίζα της ζωής

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Δεν ήξερα τι να πω
στον άντρα που καθόταν
κι έβλεπε τα χέρια του να καίγονται.
Αποχαιρέτησα τα παιδιά
γιατί αύριο θα μεγάλωναν,
τα κρεβάτια τους θα γέμιζαν
με χλωρές επιθυμίες που εγώ
θα πρόδιδα, θα πρόδιδα.
Η σιωπή είχε πιάσει
τις γωνίες στο σπίτι
και ύφαινε, ύφαινε
όσο κι αν την ξεπάτωνα
με φονικά τσιτάτα.
Μια ετυμηγορία βλάσταινε
στα δέντρα της μακρόσυρτης άνοιξης.
Περιμέναμε μπρος στον καθρέφτη
τον αναπόδραστο θερισμό.
Οι γρίλιες μου κοιτούσαν
σε σένα, στο ανέσπερο κορμί σου
που τις κοινοτοπίες διέλυε της ευτυχίας
κι έχυνε την ορμή του
στις άδειες κόγχες της ημέρας.
Ήσουν η ρίζα της ζωής,
ερήμην σου.

Ήσουνα το παράλογο
που θα ξανάφτιαχνε τον κόσμο.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη: Πωγώνι, 2015

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ
με ξυπνούσε η σιωπή,
μου μιλούσαν οι ρίζες.
Τόσα σπίτια γύρω,
οι πρόγονοι στρωμένοι
σ’ αθέατα τραπέζια
αγκαλιασμένοι πάνω σε
σαρακοφαγωμένα κρεβάτια
μάταια να περιμένουν
τους απογόνους.
Κι εκείνοι ξεχάστηκαν σε μέρη
που μήτε να προφέρουνε μπορούν.
Οι στάβλοι στόματα ανοιχτά
χωρίς γεννήματα,
τα χωράφια περάσματα
γι’ απελπισμένους πεζοπόρους.

Οι ρίζες ανεμίζουν πάνω απ’ τα κεφάλια μας
φτιάχνουν παγίδες στα τρίστρατα.
Πώς να τις χαλάσεις
όταν ταΐζονται με αίμα;
Ίσως να ήταν το μοιρολόι που με ξαγρύπνησε
των άταφων πάνω στα διάσελα
εβδομήντα χρόνια μετά.
Γι’ αυτούς δεν καίει της μνήμης το κεράκι.

Βασανίζει η σιωπή
της αγάπης
της ιστορίας
σε τούτο εδώ το σύνορο.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Θυσία

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Ήταν ωραία η γιορτή.
Όλοι συγχαίρονταν.
Τα σπασμένα αγγεία
στις κρύπτες τους μουρμούριζαν.
Ο τρελός έκοβε βόλτες
σιωπηλός.
Οι κήνσορες κρατούσαν σημειώσεις
κι απέγραφαν
κάθε κοφτή ανάσα.
Οι ποιητές πουλούσανε τον πόθο:
«Τρία ευρώ η περγαμηνή!»

Το κυρίαρχο πλήθος
ξερίζωνε τα ξερολίθια
κι έφτιαχνε νέες ακροπόλεις.
Γκρίνιαζαν οι ζωγράφοι
ότι χαλνούσε το τοπίο.
Ο τρελός έδενε με σχοινιά
της φλαμουριάς τον λαιμό
και τα μωρά φωνάζαν:
«Γαϊτανάκι!»

Είχαν πλαγιάσει όλοι
ησυχασμένοι
όταν εκείνος ο ενοχλητικός
τρελός
έγινε Κρεμασμένος.

«Αναβολή» ψιθύρισε
η χαρτορίχτρα που
κάποιον ευγενή συμβούλευε.

Τη δέκατη ημέρα
το ξύλευσαν
το δύστηνο το δέντρο.
Βάλαν σε σανιδένια κάσα
τον σοφό.
Κι ήταν η μόνη ελπίδα
το παιδί
που σκύλευσε από τις τσέπες του νεκρού

δάκρυα της συμπόνιας του
στο κεχριμπάρι
του μάταιου τούτου κόσμου.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Ποιητής

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Μοιάζω με μηχανή
παραγωγής λέξεων.
Ενίοτε, δεν τις αγαπώ
ούτε απολαμβάνω
τον άχαρό μου ρόλο.
Συχνά τις φτύνω
τις κακοποιώ.
Μετά το μετανιώνω.
Τις στολίζω
τις κάνω θελκτικές
για να τις αγοράσουν.
Τις βγάζω στο κλαρί.

Είμαι συλλέκτης και ταριχευτής
μικρών πτωμάτων
που χύνουν απ’ τ’ απύλωτα
οι άμουσοι, οι ωραιοβλαβείς.
Πού να γνωρίζουνε οι αδαείς
ότι είναι αυλών συστήματα∙
τις σπάνε με τα δόντια τους,
λυγίζουνε τις γέφυρες
ανάμεσα στους φθόγγους,
τις συλλαβές ραγίζουν.
Εγώ τις σώζω,
τις συντηρώ στην ελεγχόμενη υγρασία
μνημονικών συνάψεων.

Και στο χαρτί
στην άχρονη άχραντη ζωή
ατόφιες τις ενταφιάζω.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Ατελής μούσα

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Κατοικώ σε ποίημα ημιτελές
αναπνέω με μισό πλεμόνι, με το χωλό
ποδάρι μου εκτελώ τις ποζισιόν.

Πίνω μες στο σκοτάδι malt παλιά
για νέα πάθη. Νιώθω μια αδυναμία:
δίνεις σώμα δίχως αίμα, απατεώνα ποιητή.

Στους μαιάνδρους της λαγνείας σου
γυμνή κυλιέμαι
μα εσύ με ντύνεις με παράγραφο
που στην τελεία της θα με σκοτώσει.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Μόνο λέξεις

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Αυτό το ωραίο, χυμώδες ποίημα
με το μαχαίρι μου θα σφάξω.
Θ’ αφαλοκόψω τις αλφαδιασμένες λέξεις του
με το καλέμι θα γκρεμίσω τα ρυθμικά δεσίματά του.

Θα στραγγίζουν τα ρήματα απ’ το αίμα τους,
θα στεγνώσουν οι μεγαλοστομίες των επιθέτων.
Κι ύστερα στη χωματερή της λήθης
το τομάρι του θα πετάξω.

Γιατί τα μάτια σου γεμίσανε νερό
η αγωνία σου ξεχείλισε στα τσίνορα
κι εγώ μόνο λέξεις μπορούσα να σου πω
παρηγορητικές, καλλωπιστικές.

Τέτοια μάτια χρειάζονται κορμί
τη ζεστασιά της σάρκας
που μόνο εκείνη
ξέρει να γιατρεύει.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Οδοιπορία

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Μπορώ να περπατώ κάθε πρωί
πάνω στο νοητό σκοινί
που δένει τείχη με λιμάνι,
μόνο γιατί ονειρεύομαι το σώμα σου
να μεγαλώνει στων λιονταριών το στόμα
και να φορά σαν πανοπλίες τα πουκάμισα.

Μπορώ να περπατώ στο χείλος
της ημέρας τσακίζοντας τη ράχη μου
με τ’ αμαρτήματα που ψάχνουν
συγχώρεση προσωρινή
μόνο γιατί η αγκαλιά μου
καρπώθηκε την αγάπη,
ζεστάθηκε από το ρίγος της ανάσας τους.

Μπορώ να περπατώ στα τείχη που γκρεμίζουν
πλεκτάνες των οπλαρχηγών
και συμφωνίες ξένων ηγεμόνων
μόνο γιατί πάντα θα κατοικώ
γωνία Απολλώνιου και Διονυσιακού
στις λέξεις των παππούδων μου
σε σιντεφένιους ίαμβους
πέτρινους δεκαπεντασύλλαβους.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Τα λόγια εκείνου

[Ενότητα Κάποτε επουλώνεται]

Με ανεμίζεις∙
τρίζεις τους τοίχους της συνήθειας.
Με αποφυλακίζεις
δίνοντας εγγύηση
τοπάζια, φεγγαρόπετρα, κοβάλτιο. Μάτια φυλακτό.
Με σέρνεις στο φως σου
φανέ του απόβροχου
κρύσταλλο που επιστρέφει το είδωλό μου καθαρό. Ησυχασμένο.
Εξημερώνεις τον σκορπιό
που τάιζα στο μπράτσο.
Στην θίνα σου ακουμπώ
στόμα διψασμένο κι όλα τα μέλη υγραίνονται.
Μου γεννάς λέξεις
που βαφτίζω στην προσδοκία
το νόημά σου εγκολπώνοντας.
Σε σπάζω, κομμάτια
σάρκας, ενοχής, κάβλας και στέρησης.
Σε φορώ μικρή μου
εγκατάσταση
απόκοσμο τέρας
θησαυρέ μου.

Είπεν εκείνος.

Γεννηθήτω το ποίημά του.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)