Δώρα Κασκάλη

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Δημώδες

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Βάδισα κάμποσα χιλιόμετρα,
τρύπησαν τα παπούτσια μου∙
ήτανε δέρμα ντελικάτο.
Φόρεσα ρόμπολο χιλιόχρονο,
το πήρε το ποτάμι.
Ανέβηκα σε δύο αγκαθωτούς τροχούς
κόκκινο έβαψα το φουστάνι.
Μίλησα με περαστικούς,
ζήτησαν ανθρωπιά
θαύματα της ζωής μικρά.
Με πήρανε για ξωτικιά,
δεν είχαν ξαναδεί
άνθρωπο δίχως αίμα
στη δημοσιά να περπατά.
Πέρασαν ημερόνυχτα επτά,
και έφτασα ξυπόλητη
μέσα στο θάμπος,
–στη γυάλινη κυψέλη
που επιστρέφει το χαμόγελο
μαχαίρι–
να υπάρξω ως τη δωδεκάτη ώρα
ένα ελάχιστο καταφύγιο,
για να ’χεις κάπου ν’ ακουμπήσεις
τη ραγισμένη σου ματιά.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Eros

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Με κατασπαράζει
με εκδικείται
για το ελάχιστο
που αξιώνω
με κατηγορεί
για τη θανή του σώματος
για παιχνίδια μοναχικά
σε σεντόνι ιδρωμένο.
Το καύσιμο είναι
η εικόνα σου
συνάψεις εφήμερες
μια αυθαίρετη ερμηνεία.
Θέλει κι άλλο
κι άλλο.
Αίρεται πάνω από τη μέρα,
την ιστορία που φοράει
ξυλοπάπουτσα,
τη ληθαργική χώρα.
Τι αντινομία:
στις καθημαγμένες μου θηλές
βοτάνι τρέφω αθανασίας.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Αγάπης σάρκα

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Θέλω να εφεύρω μια γλώσσα νέα.
Τις σιωπές να ντύσει
και τις ανέστιες επιθυμίες να σαρκώσει.
Σαν παλτό να κουκουλώσει
τη μοναξιά μας αυτήν
την άγρια νύχτα. Χάδι σοφό
στ’ αχάιδευτα μέλη ζωή να δώσει.
Να ξαναθυμίσει την ανακάλυψη
του πρωτόφαντου κόσμου. Θέλω
μέσ’ απ’ το χάος του εαυτού

τούτη η γλώσσα
ν’ αγκιστρώσει
την αγάπη.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Θνησιγενή κι αιώνια

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Βαρδάρης. Έξι και μισή. Στο λεωφορείο.
Σταματημένοι στο φανάρι,
βλέπω σεντόνι απλωμένο
να ερωτοτροπεί στα σύρματα
με αεράκι φθινοπωρινό.
Αυτή την ώρα, νοτισμένο και βαρύ
δεν θα μυρίζει σαπούνι Μασσαλίας,
αλλά τα στήθη της γυναίκας
που χάιδευε τη χθεσινή βραδιά
καθώς επάνω της θα το ’συρε
από ντροπή για τους λεκέδες
του χρόνου στο κορμί της.
Αν είχε φωνή, ίσως και να της έλεγε
ότι εκείνο
χωρίς λουλουδάτα ντεσέν
και μ’ ένα σχίσιμο στη δεξιά γωνία
τα καταφέρνει
να σαβανώνει το γκρίζο πρωινό,
διάφανο να φέρνει τούτο
τον ανυπόληπτο βυθό.

Να φυλακίζει πρόσκαιρα το κάλλος
την ώρα που το πιρουνιάζουνε
χρυσάφι κάνοντάς το
του ήλιου οι ακτίνες.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Μνήμης προίκα

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Οι γυναίκες που γερνούν στα γραφεία
αφήνοντας πάνω στους καπλαμάδες
τη δροσιά των μπράτσων τους.
Εκείνες που κάθε απόγευμα του Οκτώβρη
πίνουν στην κουζίνα καφέ
με μόνη συντροφιά
το φωτάκι του απορροφητήρα.
Γυναίκες που γυρνούν στους δρόμους
με κομμένο στήθος, ρημαγμένη
την κόμη τους από ιαματικά φαρμάκια.
Άλλες που χορεύουν κλακέτες με το μπαστούνι τους
και τις λένε Σκλήρυνση κατά Πλάκας.
Αυτές που δεν ζουν χωρίς την αγάπη και
μετρούν την κάθε μέρα μακριά
σαν θάνατο. Γυναίκες που
σιάζουν χωρίστρες, μαντάρουν τη φθορά
ανακατεύουν την έγνοια τους
με ρίγανη και πιπέρι.
Οι γυναίκες που κερδίζουν την αθανασία
ζώντας στο δέρμα του εραστή τους.
Τα κορίτσια που βιάζονται να γίνουν γυναίκες
που πεθαίνουν για να μείνουν γυναίκες.

Είναι η προίκα μου, το κουράγιο μου, το
καθημερινό μου προσφάι.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Απλή συνταγή λαχανοσαλάτας

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Πίνω νερό σε ποτήρι του ουίσκι.
Κάθε τέτοια ώρα είναι δύσκολη,
όταν πρέπει να κόψω σε λεπτές, ισομήκεις λωρίδες
το λάχανο για το μεσημεριανό,
την ορθή να επιμεληθώ διάταξη των μαχαιροπίρουνων
επάνω στο λινό τραπεζομάντιλο,
να ιδιοποιηθώ συννόμως την οικιακή ευτυχία.
Πρέπει να προλάβω
τα κόκκινα να ξεβάψω λακαρισμένα νύχια μου,
μικρές σταγόνες ηδονής που περιπαίζουν την ηθική σας,
να ενταφιάσω τα ζωηρά μου πέλματα
στα πέτσινα κιβούρια εσωτερικού χώρου,
να σβήσω από τα μάγουλα
χιλιάδες βλέμματα λαθραία
να καθαρίσω δύο στήθη
λευκωμένα.
Βάζω το αναβράζον ντεπόν σε λεπτόλαιμο
ποτήρι,
ένα μικρό φλαμίνγκο που με ταξιδεύει
με μεθυσμένες τανίνες κι επι-
γεύσεις από βαρέλια, βανίλιες, φραγκοστάφυλα
για να αντέχω εσπερινές των συγγενών ευωχίες.
Αερίζω τα ρούχα μου από τη σκόνη της μέρας.
Από τις τσέπες του παλτού το σκάνε ζίνες κι ένα σμάρι χρυσαλλίδες.
Ξεφτισμένα φτερά κολεόπτερων συνιστούν την κατάσαρκη πανοπλία μου.
Όλα να παραχωθούν στο βεστιάριο.
Τώρα!
Η ώρα του μεσημεριού
με την απώλεια πιο λαγαρή μέσα στο θάμπος
θα είναι πάντα
μία δύσκολη ώρα.

Της απομάγευσης το θηριώδες μου τοτέμ.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Λατομείο ονείρων

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Στο μέσα στέρνο τάιζες λατομείο, μάρμαρο ατόφιο – ένα
δάσος ταφόπλακες μικρές. Τώρα
φουρνέλα ψάχνεις στης γλώσσας τα ριζά,
το ορυκτό να ξεθεμελιώσεις που τα χλωρά σου
όνειρα μαραίνει. Φοβάσαι πως μαζί
θα αφανίσεις τα σθεναρά του έρωτα ειδώλια,
τις καλοζωισμένες χίμαιρες που
παρελθόν αποκαλείς.

Καλύτερα η χάσκουσα οπή. Μα,
πρόσεχε τα υλικά οικοδομής.
Πάλι να μη φενακιστείς∙ ή μην αρχίσεις
να ψάχνεις γι’ αετώματα
τη μνήμη του μαρμάρου να σκεπάσουν.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Τα χρειώδη

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Έτσι να ζω με το τίποτα
να κολατσίζω με δυο λέξεις,
να έχω για προσκέφαλο
βιβλία ξεχασμένων ποιητών,
να πίνω καφέ με
τον ακέραιο Παπαδιαμάντη μου.
Να δίνω καταφύγιο στο δαρμένο σκυλί
που το λέν’ Καλοσύνη.

Για όποιον με θυμηθεί
έχω στη στάμνα μου κρύο νερό
έξω απ’ την πόρτα.
Για όποιον μ’ αγαπήσει
μια φέτα ψωμί με ζάχαρη,
ένα ριπίδι μ’ όλα μου τα χρώματα
και μια λιακάδα μέσα στο σαλόνι.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη: [Μη μου μιλάς...]

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Μη μου μιλάς
για επανάσταση.
Δεν τελειώνει στις λέξεις.
Αυτές είναι το εφαλτήριο.
Ο πόνος νιώθεται στο σώμα
που γέρνει,
που γερνάει αδικαίωτο.
Να σου μιλήσω για τις γυναίκες στη στάση:
η μια μονολογεί∙
τα μαλλιά της μακριά
πώς αντέχουν ανέγγιχτα;
Η άλλη κοντοστέκεται,
μετρά πελάτες με το βλέμμα.
Εκείνη η τρίτη κρύβει τα χέρια
που μούλιασαν στις χλωρίνες
και χάσανε την τρυφερή φυλή τους.
Επανάσταση είναι που τα βλέπω,
σου τα ιστορώ,
έχω ακόμα πίστη
και ξεσκονίζω από πάνω μας
τη στάχτη του χρόνου.
Επανάσταση είναι που σου γράφω
για το απόθεμά μας
αντλώντας δροσιά από ξεπατωμένα πηγάδια.

Να μου μιλάς για τη ζωή που συνεχίζει
ανυπότακτη μες στην οδύνη.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Παραμονή

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Καλοκαιριά πάνω απ’ την πόλη.
Μόνο ένα αδέσποτο σύννεφο
–σκοπευτής ελεύθερος–
με στόχευε από ώρα.
Οι διμοιρίες έκαναν
τσιγάρο της υπομονής
πριν ξεκινήσει η μόνη πράξη.
Τα δέντρα εκσφενδόνιζαν
μολότοφ χλωροφύλλης
επάνω στο πλακόστρωτο
ενός ακόμα κυνικού Δεκέμβρη.

Διαδήλωνα μοναχικότητα
στις λεωφόρους όπου αντάρα
και φωνές παρήλαυναν.
Καρπωνόμουν τη
μνήμη από το χέρι σου που έλειπε.
Γινόταν μήτρα του κορμιού σου η πόλη.
Ο θαλασσινός κόρφος της
γούβιαζε αξόδευτη την τρυφερότητα.
Η κλειστή χώρα μού έστηνε οδοφράγματα,
μα εγώ ήθελα προσκυνήτρια ως
τη θωριά σου να περπατήσω.

Οι σωρείτες πάνω από τον Χορτιάτη
κακά έφερναν μαντάτα.
Λαχταρούσα να βγάλω τη μαύρη ζακέτα,
συγγνώμη να μη ζητήσω
για το φάλτσο στον επαναστατικό μου ρόλο.

Ξεμπράτσωτη στο άδειο
λιμάνι. Να φωνάξω.
Σε θέλω.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[spiros]

Δώρα Κασκάλη, Τα χρειώδη

Να δίνω καταφύγιο στο δαρμένο σκυλί
που το λέν’ Καλοσύνη.

Πριν γνωρίσεις τι είναι πραγματικά η καλοσύνη
πρέπει να χάσεις πράγματα,
να νιώσεις το μέλλον να διαλύεται σε μια στιγμή
όπως το αλάτι σε αραιό ζωμό.
Αυτά που κρατούσες στο χέρι σου,
αυτά που μετρούσες και φύλαγες προσεκτικά,
πρέπει όλα να φύγουν έτσι ώστε να μάθεις
πόσο έρημο μπορεί να γίνει το τοπίο
μεταξύ των περιοχών της καλοσύνης.
https://www.translatum.gr/poetry/naomi-shihab-nye.htm

[wings]

Πριν γνωρίσεις τι είναι πραγματικά η καλοσύνη
πρέπει να χάσεις πράγματα,
να νιώσεις το μέλλον να διαλύεται σε μια στιγμή
όπως το αλάτι σε αραιό ζωμό.
https://www.translatum.gr/poetry/naomi-shihab-nye.htm

Ναι, Σπύρο. Λογοτεχνικές συγγένειες ή πανανθρώπινα θέματα που αποτυπώνονται στα γραπτά των συγγραφέων όλης της υφηλίου.

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Mind the gap

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Ποιανού πόδια βήματα σέρνουνε
στον σκονισμένο δρόμο;
Για ποια μπράτσα θρηνούν άδεια τα μανίκια;
Ο πόνος με τη σμίλη του
δουλεύει υπερωρίες στα κορμιά μας.
Μία φυλή μισών ανθρώπων
βελάζουμε στα τρίστρατα
του άδικου καιρού μας.

Δεν θα πάρουμε τα τεχνητά σας μέλη.
Θυμόμαστε ακόμα ότι το στήθος
αναπαύεται μες στο βαμβάκι της παλάμης
ότι το στόμα αποζητά έναν κόλπο ζεστό
που να φυλάει στις κρυψώνες του
όλου του πόθου το αλάτι.

Θα ορτσάρουμε στον χαμό
μέχρι να φυτρώσουν χέρια τρυφερά
έως να βλαστήσουν πόδια κυνηγού.
Θα φτιάξουμε πάλι
δέρμα από τη μνήμη του χαδιού.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Φυσική προσαρμογή

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Προσπίπτουσα και εμφανώς αναξιοπρεπής,
θα ξεντυθώ το σώμα πάραυτα.

Τον γλυκασμό θα κλείσω αεροστεγώς σε γυάλα
πριν να τον βάλω στο ψηλότερό μου ράφι.

Και θα φορέσω το ταγέρ της λογικής που
επιτυχώς ταιριάζει με των γραφείων σας τους τοίχους.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)

[wings]

Δώρα Κασκάλη, Φρεναπάτη

[Ενότητα Ψιχάλ’ από γαλακτοφόρο ουρανό]

Τώρα να μη με θυμάσαι.
Μη μου χαρίζεις νιάτα
που μου φεύγουν
–ας πάνε στο καλό–
βγάλε μου τ’ άσπρο φόρεμα,
χρόνια έχω που το χάρισα
στους ρακοσυλλέκτες.
Διώξε το τρένο από το πλάνο.

Μη με θυμάσαι. Έτσι.
Δεν μπορείς να φανταστείς τη ρυτίδα
στο μεσόφρυδο
το παλιό μου γραφείο, τις σφραγίδες
της φθοράς στα μάγουλα.

Αν με γυμνώσεις από την απατηλή σου
μνήμη, θα μείνω όπως ήμουν πάντα.
Όλη ψίχα.

Από τη συλλογή Κάπου ν’ ακουμπήσεις (2018)