Τόλη, σου θυμίζω τους στίχους του αγαπημένου μας Μανόλη Αναγνωστάκη:
(Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς
Να γνωρίζω κανένανε κι ούτε
Κανένας με γνώριζε.)
Πιστεύω ότι είναι σαν να περιγράφουν τους γνωστούς μας άγνωστους - τους ποιητές της πόλης μας.
Ένα είναι σίγουρο - όσο προχωράει η ανθολογία μας, οι 75 περίπου ποιητές που έχει αυτή τη στιγμή και όσοι θα συμπεριληφθούν αργότερα, θα φτάσουν να γίνουν «πολύ δικοί μας άνθρωποι», τόσο για εμάς τους συμπολίτες τους όσο και για τους φίλους της Θεσσαλονίκης και της ποίησης σε όλη τη χώρα αλλά και έξω απ' αυτήν. Αυτός είναι ο στόχος της ανθολογίας και σου υπόσχομαι ότι δεν πρόκειται σε καμιά στιγμή να τον ξεχάσω. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε ως ύστατο φόρο τιμής στη μνήμη του Μανόλη Αναγνωστάκη.
Ήρθε όμως η ώρα και η σειρά μου να σιωπήσω και να δώσω το λόγο σ' εσένα. Θα σε παρακαλέσω, όποτε ευκαιρήσεις, να μας μιλήσεις για τον Μανόλη Αναγνωστάκη, αφού είχες την τύχη να τον γνωρίσεις από παλιά. Είμαι σίγουρη ότι θα έχεις πολλά να μας πεις
στο σχετικό νήμα. :-)