Χλόη Κουτσουμπέλη

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Η πρώτη πανσέληνος στον κόσμο

Φορούσα κουρέλια κι έτρεχα στα τέσσερα
είχα τυλίξει τα πληγιασμένα πόδια σε φύλλα δέντρων
πατούσα σε θραύσματα από παλιά ρολόγια
ένας κούκος χτυπούσε διαρκώς μεσάνυχτα
είχα μόλις αντέξει την εποχή των παγετώνων
και το καλοκαίρι έσταζε καυτό ιδρώτα
δεν είχα γονείς ούτε ιστορία
θυμόμουν μόνο το αυγό που έσκασε
και τον κόκκινο κρόκο που ήλιος ξεπήδησε από μέσα
Σε είδα ξαφνικά ψηλό και ακίνητο
στη μέση εκεί του πουθενά
να μου ανοίγεις διάπλατα τα χέρια
Τυφλά χώθηκα στην αγκαλιά σου
και η πρώτη πανσέληνος γεννήθηκε στον κόσμο

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Θλίψη

Το μαύρο τριαντάφυλλο που φυτρώνει
στον δεξή της ώμο
μπορεί να καταπιεί ή να ουρλιάξει
μερικές φορές στέλνει σήματα καπνού
στίχους που κυματίζουν δαχτυλίδια στον αέρα
Η γυναίκα αυτή
κρατά μία λάμπα θυέλλης
γράφει γράμμα σε κάποιον που ακόμα δεν υπάρχει
ταχυδρομικά κοράκια την περιμένουν να τελειώσει
Κάπου μακριά ένας άντρας σελώνει άλογο
όταν φυσήξει νοτιάς
θα γίνει Κένταυρος
Στο Πήλιο νυχτώνει νωρίς
ή και ποτέ
ξαφνικά ανοίγεις τα μάτια και ξυπνάς
στη ζωή μέσα του άλλου
Κατά τα άλλα, ο ζωγράφος έκανε καλή δουλειά
Στη βιασύνη του όμως ξέχασε το πρόσωπο
Έτσι ακέφαλη η γυναίκα κυκλοφορεί από κρεβάτι σε κρεβάτι
Σχεδιάζει χάρτες, συλλέγει μύθους
«η πιο σύντομη θλίψη είμαστε εμείς»
λέει ένας σκορπιός που περπατάει αιώνια
στα χαλάσματα

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Του Αντρέα
(Μόρφου, Κύπρος)

Στο πατρικό μου σπίτι
γύρισα πάλι χθες
η πόρτα έχασκε ορθάνοιχτη
γάβγιζε συνέχεια ένα ανύπαρκτο σκυλί
δύο γυναίκες στα μαύρα
έπλεκαν καθισμένες
«Αντρέα, εσύ είσαι;»
ψέλλισε ένοχα η πρώτη
Οι ρυτίδες στο πρόσωπό της
άνοιξαν ρήγματα σε όλο το νησί
«Το σπίτι πάλιωσε» μου είπε
«βατράχια κοάζουν όλη μέρα
τις νύχτες γεμίζει νυφίτσες και ασβούς
τα έπιπλα τρίζουν και πονούν»
Στο τραπέζι στρωμένο
το τραπεζομάντιλο της μάνας
από τη νύχτα ακόμα του χαμού
«Δώσε λίγο χρυσάφι»
πετάχτηκε η δεύτερη
«να φτιάξουμε ένα σπίτι
να το βρείτε καινούριο
όταν θα ’ρθείτε πίσω»
Άπληστα τα μάτια της
γαντζώθηκαν στα χέρια μου
Κινήθηκα αυθόρμητα μπροστά
και ύστερα πάλι πίσω

Χθες βράδυ με τους φίλους μου
επέστρεψα στο πατρικό μου

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Ναυάγιο

Κι αν κάποιες φορές ξεχνώ
πως στην τελευταία μου επίσκεψη
κοιμηθήκαμε αγκαλιά
σε φέρετρο ανοιχτό
που έπλεε στο πέλαγος
κι ήμουν εγώ που σε ρωτούσα
κι εσύ που απαντούσες
μέσα στο απέραντο σκοτάδι
ενώ δίπλα βούλιαζε ο Τιτανικός
και μερικά μόνο καπέλα
έπλεαν πάνω στο νερό
Κι αν μερικές μέρες ξυπνώ αναπάντεχα μαζί σου
και σου στέλνω
νεκρά περιστέρια σε σελοφάν συσκευασία
προ Θεού μην υποπέσεις στο αμάρτημα
της τέλειας παραπλάνησης
Ποτέ δεν συναντιούνται οι άνθρωποι
Μόνο τη στιγμή που αποχαιρετιούνται
στην αποβάθρα ενός τρένου

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι ευγενικοί ξένοι της οδού Καραολή

Περπατούν αθόρυβα
δεν ενοχλούν κανέναν
Πού και πού αφήνουν μία τούφα από μαλλιά
υγρά χνάρια στον διάδρομο
πιάτα με αποφάγια στην κουζίνα
αποτυπώματα στο πόμολο μίας πόρτας
ένα λευκό μαντίλι στην τσέπη ενός παλτού
μία μελωδία από ένα μουσικό κουτί
που δεν άκουσα ποτέ
Ω, πόσο αγαπώ τους ξένους της οδού Καραολή
Χρόνια τώρα ζω μαζί τους
Κάθονται απέναντί μου όταν γράφω
Είναι σαν να με κοιτούν μέσα από γυαλί
Σαν να απλώνουν το χέρι να μ’ αγγίξουν
Σαν κάποιοι απ' αυτούς
λίγο να με αγάπησαν
μα ξέχασαν το πότε και το πώς
Πόσο διακριτικοί είναι οι ξένοι της οδού Καραολή
Αφήνουν πάντα το κλειδί κάτω απ’ την ψάθα
Και μία μπαλκονόπορτα ανοιχτή
μήπως κάποιος θελήσει να πηδήξει

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Προετοιμασία

Έναν μήνα πριν από τον θάνατο
είχες ήδη προετοιμάσει την κηδεία
Ύστερα πήγαμε στο εξοχικό
να θάψουμε τον παππού που ζούσε ακόμα
Στην αυλή τα περιττώματα του σκύλου κέρβερου
σάπια ξεκοιλιασμένα πορτοκάλια
ξανθές κατσαρίδες κήπου
που έβγαιναν τούφες απ' τις υδρορροές
και στο δωμάτιο σκνίπες από σκόνη
Έπρεπε να το είχα φανταστεί
Το μαύρο μου φουστάνι, το βέλος
τα γάντια που μου φόρεσες με ζόρι
ο επικήδειος που επέμεινες να μάθω απέξω
όση ώρα εσύ κοιμόσουν θυμωμένος
ενώ έκλαιγα μόνη και γυμνή
σε μία μοναδική καρέκλα σκηνοθέτη
Έπρεπε λέω τώρα
να το είχα τότε φανταστεί

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Η τέλεια μέρα

Δεν ήταν η παραλία
Θεσσαλονίκη ξημερώματα
τόσο τέλεια ξεπλυμένη
στις αποχρώσεις της βροχής
ούτε η θάλασσα
βραχνή, ορμητική
άγριο λιοντάρι με γαλάζιες φλόγες
δεν ήταν οι φέτες τα παγκάκια
με την παχύρρευστη μοναξιά
του άδειου τους κενού
ήταν πως χθες βράδυ ονειρεύτηκα
ότι έστω για μία φορά
φορά πρώτη, φορά θάνατος
ήρθες μέσα μου
πίσω από την ψυχή
κάτω από τα στόματα του κορμιού
ήρθες και έμεινες

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)

[wings]

Οδός Αριστοτέλους, Θεσσαλονίκη
Πηγή: Η εφημερίδα των μαθητών του 2ου Πειραματικού Γυμνασίου Θεσσαλονίκης

Χλόη Κουτσουμπέλη, Οδός Αριστοτέλους

Θα μπορούσε να είναι
μια φλέβα στον καρπό μου
ή ένα αιλουροειδές
Μία πινακίδα οδοσήμανσης
Ή σήματα μορς για τυφλές κουκουβάγιες
Στην πλατεία με πήγαινε παλιά ο παππούς
Του ζητούσα να με συστήσει στα παιδάκια
Τα περιστέρια ήταν όλα ύπουλα και παχουλά
Ράμφιζαν τα χέρια και το πρόσωπο
Η οδός Αριστοτέλους θα μπορούσε να είναι
Χθες ή αύριο
Σήμερα δεν είναι παρά ένας δρόμος ταχείας αδιαφορίας
ανθρώπων την ώρα της αιχμής

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Η συγγνώμη

Συγγνώμη μου ζητάς
στο πολυσέλιδό σου τραύμα
η απόσταση, η έλλειψη μιας κάποιας προοπτικής
η ιπτάμενη τέφρα
τα μαδημένα φτερά στους ουρανούς της Αττικής
οι αποφλοιωμένοι άγγελοι
η καμένη κατσαρόλα
Ακόμα και την απουσία προφασίστηκες
απ’ την ντουλάπα της κατάλληλης γραβάτας
Τόσο μακροσκελές και φλύαρο το γράμμα σου

Για να καλύψει τη σιωπή
της μιας και μόνο φράσης

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Πηνελόπη III

Γνωρίζει πια η Πηνελόπη
πως δεν είναι οι υπερφίαλες Σειρήνες
που τον καθυστερούν
ούτε η γερασμένη Κίρκη
με τον καταχωνιασμένο πόθο
ούτε κάποια κακομαθημένη Ναυσικά
εγκλωβισμένη σε λάθος ηλικία
με άσπρες κάλτσες και φουστάνια παιδικά
Δεν είναι οι Λαιστρυγόνες και οι λωτοί
που τον κρατούν μακριά της
ούτε οι συντεχνιακοί μικροθυμοί του τάχα Ποσειδώνα
και τα μπλεξίματα με τους παλιούς συντρόφους

Είναι που στον αρχαίο κόσμο
βραδιάζει πια νωρίς
η γη δεν είναι επίπεδη
και οι άνθρωποι κάποτε χάνονται

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Φωτογραφία

Ενώ είμαστε μαζί αγκαλιασμένοι
(απόδειξη το χέρι σου στην πλάτη μου)
φυσάει αγέρας, φορώ ένα γκρι παλτό
φύλλα στροβιλίζονται και πέφτουν
«Για πάντα δικός σου» ψιθυρίζεις
ενώ στο φόντο πίσω φαίνονται τα κάρβουνα
τα λευκά άλογα
ο λάκκος με τους νεκρούς
το δέντρο με τα κεφάλια στα κλαδιά
η σιωπηλή διαδήλωση στους τάφους
οι άνθρωποι με τα κεριά
που πενθούν βουβά
ενώ βρέχει σκοτάδι
κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν
από την φωτογραφία
χάνεται το πρόσωπό σου
κι αυτή η απώλεια
τόσο μικρή μέσα στο νεκρικό Σύμπαν
που μας τυλίγει
αυτή ακριβώς η ασήμαντη απώλεια
είναι που δίνει στη φωτογραφία
την ανεκτίμητη αξία
του οριστικά χαμένου

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Ονειροκρίτης

Αν μυρίσετε στον ύπνο σας κανέλα
κάποιος θα σας φιλήσει στο σκοτάδι
αν δείτε σαύρα να λιάζεται στις πέτρες
αποφύγετε τους ξένους με τα ψηλά καπέλα
αν ονειρευτείτε ασπρόμαυρο καράβι
και ανθρώπους να σας γνέφουν με μαντίλια
αγοράστε ένα λαχείο
δεν έχετε πια τίποτε να χάσετε
Έτσι κι αλλιώς
τα όνειρα δεν έχουν γραμματόσημο
ο αποστολέας είναι άγνωστος
κι ο παραλήπτης λάθος
Αν κάποιο βράδυ δείτε το δικό μου όνειρο
σημαίνει απλώς πως περπατάτε σε θυμάρι
ή κυνηγάτε μικρά χελιδονόψαρα
ή πως είστε ένας τρελός που ακόμα ελπίζει
Κρύψτε το άφοβα κάτω απ’ το κρεβάτι
Τα ποιήματα των άλλων σπάνια είναι επικίνδυνα για μας

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο τελευταίος λουόμενος

Πρέπει να αποχωρήσει στις 6:00
γράφει η πινακίδα στα αποδυτήρια
Κι εγώ φαντάστηκα τον πρώτο λουόμενο
να κάνει μπάνιο σε έναν καταρράκτη
τότε που δεν είχαν χαμηλώσει τ’ αστέρια
και άντρας με τη γυναίκα αγκαλιάζονταν
σπαρακτικά μες στις σπηλιές
στα βάθη των αιώνων
Ποιος θα ’ναι λοιπόν ο τελευταίος λουόμενος
σε ποια νερά ραδιενεργά και μολυσμένα
πριν το σκοτάδι απλωθεί και μας σκεπάσει;
Τον φαντάστηκα
να κολυμπάει σε έρημη πισίνα
να πιάνεται απ’ τη σκάλα και να βγαίνει
να προχωράει με βήματα υγρά
να παίρνει την πετσέτα
κι έπειτα να ρίχνει
μια τελευταία νοσταλγική ματιά
πριν σβήσουν όλα τα φώτα στον πλανήτη

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=jdi54Ml_g9U

Θάνος Μικρούτσικος & Οδυσσέας Ιωάννου, Θέλω τη μέρα που θα φύγεις
(τραγούδι: Χρήστος Θηβαίος / δίσκος: Ο Άμλετ της σελήνης (2002))

Χλόη Κουτσουμπέλη, Προς εαυτόν

Προπάντων να φοράτε κόκκινο κραγιόν.
Ιδίως την ώρα της εγκατάλειψης.
Χρειαζόμαστε ένα στόμα
για να καταβροχθίσει τις λεπτομέρειες.
Τώρα που πια δεν λέει σ’ αγαπώ.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το αγώνισμα της μονομαχίας

Στο αγώνισμα της μονομαχίας
δεν έχει σημασία η παιδική σου ηλικία,
αν ο μπαμπάς τραγούδαγε στο μπάνιο,
αν η μαμά άνοιγε τρύπες στον τοίχο με τρυπάνι,
αν σε κλειδώναν στο υπόγειο μιας ψυχρής ματιάς.
Το θέμα είναι η προσεκτική επιλογή.
Αυτή είναι ο καθρέφτης που ραγίζει.
Γιατί δεν τυχαίνει,
εμείς είμαστε αυτοί
που ρίχνουμε το γάντι στο πρόσωπο του άλλου,
εμείς που σφραγίζουμε
με βουλοκέρι τον πάπυρο
που καταφθάνει με μαύρη άμαξα την νύχτα.
Έρωτας, γράφει επάνω,
την τάδε ώρα κάτω από τα κυπαρίσσια.

Στο αγώνισμα της μονομαχίας
αυτό που έχει σημασία
είναι ο αντίπαλος με το κοντάρι.
Γιατί συστηματικά κάτω από την πανοπλία
τον ίδιο ιππότη διαλέγουμε συνέχεια
ηθελημένα γυμνωνόμαστε μαζί του στο σκοτάδι
εσκεμμένα του γεμίζουμε με βέλη τη φαρέτρα.

Στο αγώνισμα της μονομαχίας
το παν είναι η δική μας εξολόθρευση.
Αφού αυτήν έχουμε μεθοδεύσει
απ’ την αρχή με τόσο πάθος.

Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014)