Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 12 Feb, 2017, 19:26:24

Title: Μαρία Τζίκα
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 19:26:24
Μαρία Τζίκα

(https://whenpoetryspeaks.files.wordpress.com/2016/05/1-cf86cf89cf84cebf-cebcceb1cf81ceb9ceb1.jpg?w=197&h=300)

[Πηγή για τη φωτογραφία: Ποιητικοί διάλογοι (https://whenpoetryspeaks.wordpress.com/2016/05/07/%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%B1/)]

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Μεγάλωσε και κατοικεί στον Πολύγυρο Χαλκιδικής. Σπούδασε φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο Πατρών. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά.

Ποιητικές συλλογές:
«Ελαττωματικό χώμα», εκδ. Το Κεντρί, Θεσσαλονίκη, 2015

Ανθολογημένα ποιήματα:


[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Μαρία Τζίκα, Άσχημες γυναίκες
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 19:30:48
Μαρία Τζίκα, Άσχημες γυναίκες

Μια άσχημη γυναίκα
αδιάφορα εντυπωμένη
στην επιφάνεια του αέρα,
οι τρίχες της κομμένες κλωστές
άτσαλα κεντούν το κρανίο,
μάτια μικρά
στενεμένα από ανία,
κρατήρες παγιωμένης λάβας,
δεν απειλούν καμιάν υπόσταση με φλόγα,
αναγερτή στις πτυχές της μητρότητας
κακοτυχίζει κάθε ιδρωμένη επαφή.
Αδιαφορώντας για ατυχείς ασυμμετρίες
της διαλεγμένης ανοσίας
αυτοανακηρύχτηκε
η όμορφη για πάντα.

Μια άσχημη γυναίκα,
μια ενοχλητική σκίαση
της ορθής επιλογής,
του αγαθού έρωτα,
το πνεύμα της δέσμιο
μυθωδών πραγμάτων
μιαν άδηλη προσποίηση
διαβρώνει το αμιγές μυαλό,
εν τέλει
δεν αποτραβήχτηκε ποτέ
από την επίκτητη συνθήκη
της δύσμορφης ανο-η-σίας της.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Ατελεύτητη μητρότητα
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 19:37:59
Μαρία Τζίκα, Ατελεύτητη μητρότητα

Ονειρεύτηκα την κόρη μου
γριούλα,
κάτω από άγριες ρυτίδες
αναίτια να πληγώνεται
το ευλογημένο σώμα
του ποιητή Θεού εντός της,
ονειρεύτηκα να αποχωρίζομαι
το παντοτινά αφημένο στη μητέρα χέρι,
να σωριάζεται η αγάπη μας σκόνη
μες στην άδεια κοιλιά μου.
Όσο λιγόστευαν οι αξύπνητοι φόβοι
τεντώθηκε πάλι,
παιδί,
χαϊδεμένο απ’ την καθάρια αφή
της ψυχής μου,
μυημένο στον ατέρμονο σφυγμό
της αγκάλης.

Την κράτησα
μικρό θεμέλιο του στήθους μου,
της εξιστόρησα με ανακούφιση
τον ανύπαρκτο χρόνο
την ατελεύτητη μητρότητα.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Εξίτηλος έρωτας
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 19:48:40
Μαρία Τζίκα, Εξίτηλος έρωτας

Μοναχική γυναίκα
το εξίτηλο φιλί σου
περιγράφει
απόμακρη τελειότητα
και τα χείλη του τυχαίου εραστή.
Γλιστράς τις εξιδανικεύσεις σου
στους ψηφιδωτούς πόρους των απολαύσεων,
σκληρή ερωμένη
επικάθεσαι στον φανελένιο θώρακα,
ακούς το ράθυμο ψιθύρισμα του έρωτα
να σε αψηφά.
Μακρολογείς μιαν ένσαρκη επίθεση,
χτυπάς τον οργασμό,
κακουργείς τα ανυπάκουα αισθήματα
μιας ταγμένης ηδονής,
ενόσω εκείνος
με κατάκλειστο βλέμμα
απωθεί τις απροσποίητες εμμονές
σε πενιχρά αγκαλιάσματα
της σαγήνης.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Ερωτευμένοι απόντες
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 19:57:40
Μαρία Τζίκα, Ερωτευμένοι απόντες

Ένα πομπώδες άρπαγμα
την αποθέτει αγαλμάτινη στο κρεβάτι.
Μια αρσενική εικόνα
βόσκει το ασάλευτο σχήμα της,
μέχρι εκεί που η αίσθηση εκλείπει.
Αποδιδράσκουν τα δεμένα χείλη
ίσως να φταίει
που λίγο πριν
χάραξε πάνω τους
το σώμα ενός κούρου
ολοζώντανου.
Ίσως να φταίει που λίγο πριν
το αμέτοχο δέρμα
επινόησε έναν ερωτευμένο
την μεταμόρφωσε σε θελκτική
μπροστά στον όλβιο πόθο
της φυγής της.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Η φυσική εντελέχεια της ματαιότητας
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 20:09:17
Μαρία Τζίκα, Η φυσική εντελέχεια της ματαιότητας

Φυλλαράκι τυχάρπαστο
σε αγέρωχο δέντρο,
με εκβάλλει γλοιώδες
το στομάχι μιας κάμπιας.

Τώρα
υπόλειμμα αδιάφορο
κινούμαι
κάτω από περαστικά παπούτσια,
στα πατάκια εξόδων
με το στίγμα του λεκέ
ως μόνη υπόσταση.

Δεν έχω προοπτική
να γίνω πάλι φύλλο,
να επιλέξω ένα αιωνόβιο κλωνάρι,
να πρασινίσω το άχρωμο σύμπαν
αψηφώντας την άδικη φύση του.
Κάτω από αναγκαία πατήματα,
νωθρό κατάντημα,
ανασκάβω άγνωστους προορισμούς
ενθαρρύνω μεταλλάξεις
παραδίνομαι σε άσκοπες ανακυκλώσεις.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Ο γιος μου δεν είναι πολεμιστής
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 20:14:58
Μαρία Τζίκα, Ο γιος μου δεν είναι πολεμιστής

Ο γιος μου δεν είναι πολεμιστής,
τα δάχτυλά του δεν είναι σπαθιά
τα νύχια του δεν είναι μαχαίρια,
στους μικρούς ώμους του
δεν εξογκώνεται ο όλεθρος.
Ο γιος μου μάχεται τον ήλιο του μεσημεριού
ασκέπαστος
ξυπόλητος συντάσσεται με το γυμνό καλοκαίρι
απλωτός στρατεύεται με την πυκνή βροχή
κηρύττοντας πόλεμο μόνο στις άγονες στεριές.
Στη θάλασσα αποπλέει με αθώες αναζητήσεις,
σε βουνά στην κάθοδο αντιστέκεται,
κορφές των βράχων κυριεύει.
Ο γιος μου δεν είναι κυνηγός
δεν σφίγγει ξένους χτύπους
δεν καταπατά υψωμένα σώματα,
η ανέμελη προώθηση του βέλους του
στοχεύει το απρόσβατο χώμα.
Με μιαν απόχη μεταφέρει ωραίες εντυπώσεις,
τις αποθέτει πλούσιες
επάνω σε φιλέριδες εκφράσεις,
και τις χαλά.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Οι χορευτές
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 20:19:56
Μαρία Τζίκα, Οι χορευτές

Κλωθογυρίζουν τα χρόνια
βαλσαμωμένα,
κερνούν την παρουσία τους
στη νωχελική μοίρα
μιας αιώνιας διαδοχής.
Σε κάθε στριφογύρισμα,
σε ένα σφοντύλι
οι άνθρωποι τυλίγονται,
τους χάνει μια φρενήρης παραζάλη,
κομπάρσοι δυσδιάκριτων εικόνων
πιάνουν φτηνό αέρα.
Σε κάθε στριφογύρισμα των πράξεων,
ψηλώνω τη σκυφτή υπεροχή,
ακουμπισμένη στο τραπέζι του Θεού,
ψυχαγωγώ με τη συνέχεια,
με ανεξήγητη συνέπεια,
τις βαρετές στιγμές Του,
γιατί μες στη ζωή βρέθηκα,
χορεύοντας την πιο σπουδαία ανακάλυψη,
κι αυτό είναι το μεγαλύτερο προνόμιο απ’ όλα.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Άρρητος πόθος
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 20:24:23
Μαρία Τζίκα, Άρρητος πόθος

Όμορφος, γέρος
θα με χαιρετάς,
άκλητος από πάθη
θα απολαμβάνεις τα πεπραγμένα σου
σαν πεπρωμένα,
θα προσπερνάς την αύρα μου
με όλα τα μυστικά της,
που αρνήθηκα να πω.
Έκλεισα την αγάπη σε ένα χαλασμένο ρολόι,
κι ελευθερωνόμασταν άχρονοι της ύπαρξης,
ακοίμητα φαντάσματα
αγκαλιαζόμασταν
κάτω από ένα μοιρασμένο λεπτοδείκτη,
τα θέλγητρά μας κοφτερά από ορμή
διαμελίζανε την αυστηρή ώρα του ανθρώπου

Έτσι θα ήταν,
αν είχα προλάβει να σου μιλήσω.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Προδοσία
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 20:29:46
Μαρία Τζίκα, Προδοσία

Δεμένα άλογα στην πόλη
δόντια που τρίζουνε ανελευθερία,
πόδια σκληρά κλοτσούν ασυναίσθητα
τη θηλιά στο λαιμό,
σε γυάλινη κατατομή
τρεμοπαίζει
–εικόνα απομονωμένη–
το αποχαυνωτικό χορτάρι.

Τυχαίες πέτρες μοναρχούν
το σφριγηλό τρίχωμα,
γύρω απλώνονται
κι ο κόσμος
κι ο Θεός
κι αυτά δεμένα σε μια ματωμένη παπαρούνα
παραδομένα σε μιμητικούς ορίζοντες
με παρωπίδες του προσώπου απορροφημένες
μπερδεύουνε θανάσιμα τα βήματά τους,
σφίγγουν σκοινιά κρύφιων απαγχονισμών,
ώρες που μεταμορφώνονται
σε μαύρο πανί.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Σαρκοβόρες λέξεις
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 20:33:22
Μαρία Τζίκα, Σαρκοβόρες λέξεις

Δεν θα χρίσω με αίμα τον λόγο μου
άλλοι γιορτάζουν τις πληγές με τέχνη
άλλοι διδάσκουν πόνο.
Εγώ τις λέξεις μου
θα τις χαμογελάσω στον Θεό,
με τις βελούδινές τους κόχες
θα αμβλύνουνε τις άκριες της γης
να παχνιστεί με αβρά ξυπνήματα
το πρωινό αντάμωμα των οδυρμών μας
«Δεν θα δαγκώσω ξένη φλέβα ή δική μου
για να χορτάσω το ποίημα, όχι»
είπα
ενόσω κατασπάραζα θλιμμένη
εποχικά ψοφίμια
και δερμάτινες ψυχές.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Στον ήλιο
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 20:38:35
Μαρία Τζίκα, Στον ήλιο

Τον ήλιο που δεν κοίμισα ποτέ
στο κίτρινο δωμάτιο
έκρυψα επιμελώς μες στη βαριά κουρτίνα
διαμοιρασμένη αχτίδα
τον σπατάλησα
στο μουχλιασμένο διαφραγμάτων λογισμών.

Τον ήλιο που δεν μόνοιασα
στον φυλαγμένο κήπο
με τα μελλοντικά λουλούδια
έσπρωξα να εναγκαλιστεί
την υγρασία του δρόμου
ώρες που οι θνητοί
ζυμώνουν το χρυσάφι
για το ξεγέλασμα της μέρας.
Ώρες που δύει ο Θεός
μες στις σκυφτές τους πλάτες.

Λίγο ήλιο χθεσινό
μες στο πτώμα μιας ανοιξιάτικης πεταλούδας
συντηρώ στην κατάψυξη,
εξάπτει την ολιγόνοια της ύπαρξης
υποθάλπει ίριδες
στα κερωμένα αχνάρια των χεριών.

Μια φορά
τολμήσανε τα βλέφαρα
να έλξουν ένα διάφωτο ξημέρωμα
να ομοιωθούν με τον ουράνιο καταρράχτη
κι είναι από τότε
που μου φαίνονται όλοι σκοτεινοί,
στο αποτράβηγμα
πήραν το αληθινό τους χρώμα.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Το φιλί
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 20:43:40
Μαρία Τζίκα, Το φιλί

Φίλησέ με,
σε φιλώ, μου απαντάς,
μα ακουμπάς σκέψεις μπερδεμένες στα χείλη.

Φίλησέ με
όταν στεγνώνεις τα ιδρωμένα από πόθο
ρούχα σε νέφη,
όταν αρπάζεσαι από μια καρδιά
που στάζει χτύπο ακοίμητο στο χάδι,
όταν ξυπόλητος από επιθυμίες
μεριμνάς χαμόγελα
στην πεδιάδα του προσώπου,
όταν περικυκλώνεις με αφανέρωτη σάρκα
τους βαθείς πυρήνες των αγγιγμάτων.

Φίλησε με,
αν δεν παραδίνεσαι τυφλό κορμί
στο εφήμερο περίγραμμα,
αν δεν χάνεσαι στα άγρια αρώματα των πόρων,
αν δεν ξεσηκώνεις άκρα
που διαλύονται
στα σύντομα χνώτα της σφοδρότητας.

Φίλησέ με,
σου το ορκίζομαι
δε θα ζητήσω τίποτα άλλο
πέρα από το ουράνιο
κι απερίσπαστο φιλί σου.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Τρελός του δρόμου
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 20:49:03
Μαρία Τζίκα, Τρελός του δρόμου

Είδα έναν άνθρωπο
να αντηχεί αδηφάγα γέλια,
εγκλωβισμένος στον λαβύρινθο του δρόμου,
τσίριζε υποσυνείδητες κενότητες
σε λαμαρίνες και ψυχές,
ακίνητος,
στη δίνη της ρέουσας ύπαρξης,
αφουγκραζόταν
τους βίους των δέντρων,
τον καθαρό ψίθυρο των βουνών,
τη νεκρή άσφαλτο του μυαλού.

Δεν γέλασα.
Δεν γελώ πια με τους τρελούς.
Ίσως κάποια ημέρα
στον ίδιο δρόμο
θα περιφέρομαι
χάρτινη σημαιοφόρος των ονείρων,
με ανυπάκουα στην ευταξία φωνάγματα
θα με χλευάσουν για το ανάσκητο κεφάλι
και για αδόκιμους ήχους της αφροσύνης
που ξεφεύγουν σαν εκπνοές θανάτου.
Ίσως κάποια ημέρα
στον ίδιο δρόμο
λιθοβολήσουν το στόμα μου,
από φόβο
μήπως και καταλάβουν τι θέλω να τους πω.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Φύσει καλλονή
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 20:57:23
Μαρία Τζίκα, Φύσει καλλονή

Μια πέτρα δελφική
συνάθροισα κρυφά
στον δρόμο τον λαχανιασμένο
για το Στάδιο,
μια από τις αδέσποτες
του ναού του Απόλλωνα
που τις παραπατούνε οι τουρίστες
γιατί θυμίζουνε πέτρες κοινές
των χωραφιών και των χωματόδρομων,
τυχαία σχηματισμένες από τη φύση
κι όχι σαν των κλασικών γλυπτών,
με άκρες τιθασευμένες από τη δεξιότητα.
Λακτίσματα, αδιάφορα τις ευτελίζουν,
στη γη βαθαίνουν το προορισμό τους,
χάνονται.

Όμως εγώ, σαν ιερό αποτύπωμα του χρόνου,
τη συνέλεξα,
ανθεκτική στην ταπεινή της μοίρα,
όμορφη κοιμωμένη
την παρέδωσα στις τσέπες της επιστροφής.
Και τώρα στο συρτάρι μου,
εξιστορεί σοφίες από το χιλιόχρονο βουνό,
τα ιερά μυστήρια της σκέψης,
που αβίαστα ρούφηξαν μέσα τους τον δελφικό ήλιο
που άγγιξα πρώτη,
και καπηλεύτηκα τη δύναμη
μες στην απλότητά της.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Ψευδαισθησίες
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 21:01:19
Μαρία Τζίκα, Ψευδαισθησίες

Χιμαιρικό σώμα της απουσίας
σώμα της ανεμπόδιστης απάτης
κάθε βράδυ υπομένω
τις αιθέριες αμυχές σου
με παρατείνεις ένσαρκη
με το υπόγειο άγγιγμα της πλάνης σου

ως το ξημέρωμα
που όλα τα σκοτεινά θεριέματα
μπερδεύονται σε αμήχανες φράσεις,
εγκαταλείπουν το έκλυτο εκμαγείο σου
στην άνευ φύλου
ακατέργαστη ηδονή,
με το αμέτοχο συναίσθημα
βιαίως να ρηγνύει
το υμενικό περίβλημα
της συνείδησης.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Το σπίτι
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 21:05:07
Μαρία Τζίκα, Το σπίτι

Το σπίτι, γιαγιά,
σου έδωσε το τελευταίο φιλί μου
τώρα αγωνιά στην απουσία σου,
ελπίζει στο οικείο πέρασμα.
Πρέπει να συνηθίσει καινούρια χνώτα,
μια σταθερή φωνή να το συντροφεύσει
στην προδοτική λήθη,
ψάχνει ακόμα τα τυχαία αγγίγματα
που το αγαπούσανε κρυφά
και φανερά το υπηρετούσανε,
τον ουρανό από το χαραγμένο τζάμι
που ακολουθούσε μέσα από τη ματιά σου.
Είναι θλιμμένο το σπίτι σου,
σε περιμένει ακόμη,
γιατί από θάνατο δεν ξέρει.
Μόνο από τη φθορά που αφήνουν πίσω τους
οι άνθρωποι που λείπουν.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Ματαίωση
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 21:08:54
Μαρία Τζίκα, Ματαίωση

Δεν θα σε μαγαρίσω, καλέ μου
θα σε αφήσω
τίμιο κι αλαργινό
στο ψυχρό κέντρο της ματαίωσης,
θα λυτρώσω τις ξαστεριές που δέσμευσε
η παραπλάνηση της ένωσής μας,
εξαπολύοντας
μια ωφέλιμη καταιγίδα,
θα ξεθωριάσω
τα ποθητά φεγγάρια,
τα σύννεφα σε σχήμα εραστών
και την αιμορραγική, από επιθυμία, καρδιά μου
θα στραγγίξουν τα σφραγισμένα χείλη μου.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Η αλήθεια
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 21:14:18
Μαρία Τζίκα, Η αλήθεια

Όταν ακούμπησε την αλήθεια,
μια σπίθα από την κόλαση του Ρεμπό
την ηλέκτρισε
ως τα βάθη της παραλυμένης σκέψης της.
Η αλήθεια
την βρήκε πεταμένη
να μάχεται το σκληρό μαξιλάρι,
να διακινδυνεύει
στο φόβο μιας μαύρης τρύπας,
την κεκτημένη αρχή,
να συρρικνώνεται
τηρώντας νόμους της εξαφάνισης
σε ένα τσιμεντένιο κουτί,
με αργούς σφυγμούς της ζωικής θέλησης
να προετοιμάζεται για τη σαρωτική αυτοσυνείδηση
και να αλλάζει εκφραστικά τις σημασίες.
Η αλήθεια
την κρέμασε
με σχοινιά από το ταβάνι
για να μπορεί να στέκεται ολόρθη σα ζωντανή.
Τώρα πια ολόρθη σα ζωντανή,
συνηθίζει στο ψέμα.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Οι φίλοι μου
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 21:20:41
Μαρία Τζίκα, Οι φίλοι μου

Οι δικοί μου φίλοι
ζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης,
χειρονομούν τους φόβους τους
με αγκαλιές ασπόνδυλες
που καταρρέουν
πάνω μου τη στοργή,
ας ξέρουν
πως δεν κρατώ τίποτα γερό
να τους στεριώσω.

Οι δικοί μου φίλοι
με σηκώνουν από το παρεξηγημένο σώμα,
επιδένουν την παραμέλησή του με τα οστά τους
όση ώρα τρέχουμε στα σκαλιά
των φροντισμένων δέντρων

Οι δικοί μου φίλοι
διαβαίνουν με την απείθειά μου
άκριτα
από την πορώδη διάβαση της εποχής,
πάντα τοξοβολούν ελεύθερα τραγούδια
στοχεύοντας σε ενύπνιους αριθμούς
που λοιδορούν το στέρνο μου

Οι δικοί μου φίλοι δεν υπάρχουν
δεν υπήρξαν ποτέ,
είναι πήγασοι και λευκά αηδόνια

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Βιβλική ημέρα
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 21:33:06
Μαρία Τζίκα, Βιβλική ημέρα

Είχε βγάλει τα μαλλιά της
και χτένιζε αμέριμνη
τις αναμνήσεις τους,
άκουσε στα σύννεφα ραγίσματα
και μαύρα ράμφη να σκοτώνουν τα δέντρα στον αέρα
στις λακκούβες τους να σπέρνονται σπίτια
με αφυδατωμένα χρώματα
κι αμμώδεις εσοχές.
Όλες οι φαγωμένες σάρκες ενωθήκανε.
Γίναν αμνοερίφια κι άνθρωποι
φτύσανε το ελαττωματικό χώμα
με τους κυνόδοντες της ιστορίας μέσα του
που τους χρησίμευαν
για ψεύτικα μάτια,
τρίψανε τα αποτύπωματά τους,
έφυγαν για νέα περιβολή.

Τα παιδιά
μια μάζα από φίλια στοιχεία,
ένας πάνσοφος κορμός
με πτερωμένες τις φολίδες του,
πιάστηκαν
στο γονεϊκό πλέγμα μιας θεότητας,
η εναπομείνασα ύπαρξη
εκτινάχτηκε στις ατραπούς του χάους
κι έπεσε σαν κέρας
στη μεγάλη μύτη ενός άστρου
που θα πέθαινε για πάντα

φόρεσε τα μαλλιά της,
ξάπλωσε μόνη
όπως κάθε ημέρα
γιατί για εκείνη
ο κόσμος έλειπε από καιρό
και τίποτα στον χαλασμό του
δεν τον είχε αλλάξει.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, (Κάτι σαν) φιλανθρωπία
Post by: wings on 12 Feb, 2017, 21:40:06
Μαρία Τζίκα, (Κάτι σαν) φιλανθρωπία

Ενσωματώνω
στον άχρηστο καιρό μου
ηρωισμούς,
καινούρια μέλη
κραδαίνοντας ο νους
ανστηλώνει
ανάπηρα σημεία του χάρτη,
εκεί που ζουν παιδιά με χαλινούς λαιμούς
κι ωρολογιακά χέρια
γυναίκες
σκαλωμένες σε χρωματιστές κρεμάστρες
άντρες που βούλιαξαν στο φθαρμένο μπατζάκι τους,
έχουν αφήσει από καιρό το πόδι τους
στα σκουλήκια.

Κρατάω πάντα από ευγένεια
ένα μοιρασμένο χαρτονόμισμα
κι ένα καλοντυμένο γεύμα
ακουμπώ στην πλάτη των μυρίων πόνων τους,
δέκα χαμόγελα όλα κι όλα
που περισσέψανε από προσωπικά παθήματα
φεύγω υψηλότερη της πράξης
ενώ από την άκρη του παγκόσμιου οφθαλμού
φεγγρίζουν ακόμη
παιδιά που γηράσκουν με μιαν άγουρη νεκρότητα
γυναίκες που έμαθαν να αισθάνονται
στην απάθεια της μοναξιάς,
άντρες που κατεργάζονται ζωή
θαμμένοι στην αδελφική τους πέτρα.
Χάνονται όλοι ολοένα πιο βαθιά
στις αλληλέγγυες
φαντασιοπληξίες μου,
στη γενναιότητα της κοιμωμένης μου
θέασης.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Η γυναίκα με τα εκατό παιδιά
Post by: wings on 09 May, 2017, 18:52:47
Μαρία Τζίκα, Η γυναίκα με τα εκατό παιδιά

Ακολουθώ την πλάτη της γυναίκας
που καταπίνει ο νυχτωμένος δρόμος,
τον μπερδεμένο ύπνο μέσα στις παντόφλες
ξεφλουδισμένα μάγουλα μες στην παλιά εσάρπα
έναν τυχοδιώκτη σκόρο
που τα κατατρώγει όλα,
εδώ και χρόνια.

Στο μεσοδιάστημα του λήθαργου
θυμήθηκε μια παλιά αποστολή
σε μια παραίσθηση
να μιλάει με τα παιδιά της.
Έχει εκατό παιδιά
όλα κορίτσια
ζητούν εργάτριες
τρέχει να προλάβει τα ισάριθμά τους στομάχια,
πάντοτε το είχε μόνη έγνοια.

Η εικόνα της σκοντάφτει,
τη συγκρατώ από το μπράτσο,
«Ποια είσαι;» με ρωτάει.
«Η εγγονή σου είμαι, γιαγιά,
ξέχασες να μου πεις ένα παραμύθι.»
Μια παύση αφόπλισε τον άκαιρο περίπατο,
διπλώθηκα παιδάκι στο πλευρό της,
προσμένοντας την ποθητή επιστροφή
με μια ιστορία,
μία από εκείνες που έφερναν πάντα ύπνο σπλαχνικό.
Από ρωγμές του βλέμματος
χυνόταν άστεγη η καρδιά
ενόσω άδειαζαν οι μνήμες
από την αγάπη.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Μητέρα των νεφών
Post by: wings on 09 May, 2017, 19:00:41
Μαρία Τζίκα, Μητέρα των νεφών

Στων θόλων τη φαντασμένη πληρότητα,
με προσωπεία
των ασχημάτιστων πόθων της
αιωρούνταν πάντα
αβέβαιο σώμα
μέχρι που της ζητήθηκε να πέσει
στις στιβαρές πιθανότητες του αέρα,
στο γδάρσιμο των πήλινων άστρων.

Θυμήθηκε κάτι φτερά,
καραδοκούν πισώπλατα
ορμούν σαν ένστικτα στις φτέρνες
θυμήθηκε τους εύτολμους
που γίναν φεγγαρόσχημα σημάδια
στα ανέγνωρα περάσματα,
μα όταν αφέθηκε
για να πληγώσει τη βαρύτητα
κατέληξε στο έσχατο κράτημα,
στην οροφή του διαβόλου
με τα γλυπτά εντόσθια του νου της
τσακισμένα
και δίπλα της χορταριασμένα πούπουλα
από θαλασσινά πουλιά
που ξέβρασαν περίσσεμα
οι τρύπες του ουρανού.

Έζησε εκεί
μια χωμάτινη μητέρα των νεφών
πλανημένη
από τον δίποδο άνεμο
απόγινε συμβολισμός,
μια ζωντανή τοιχογραφία της αβύσσου.
Μια επιπόλαιη σχισμή το σώμα της
διανοίγει
το ατράνταχτο κενό
της ελευθερίας.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)
Title: Μαρία Τζίκα, Μικρό ερωτικό της αβύσσου
Post by: wings on 09 May, 2017, 19:07:20
Μαρία Τζίκα, Μικρό ερωτικό της αβύσσου

Αυτή η γη
που ανταμώσαμε
φαινομενικοί εραστές
σε ήμερα τοπία,
είναι το ανάποδο
της αβύσσου.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)