Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, από τις χαραμάδες των ματιών μου

αργά τη νύχτα γλίστρησε από τις χαραμάδες των ματιών μου και κάθισε κοντά μου το θηρίο, με πέλματα ένα σκοτεινό βελούδο. ήρθα για να σε πάρω, μου ψιθύρισε, και μη φοβάσαι το αίμα σου στα νύχια μου και τη δική σου μυρωδιά στο χνώτο μου, μαζί θα ταξιδέψουμε πίσω από τον καθρέφτη, στη χώρα που δεν γνώρισαν οι λέξεις, μαζί σαν αντανάκλαση θα ξαναγεννηθούμε

Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ύπαρξη

ο θεατής είναι θεατής, το μάτι από την όχθη που παρατηρεί ξέρει νερά, κλαριά και χώματα, δεν ξέρει το ποτάμι, το μάτι από την όχθη που παρατηρεί δεν είναι το ποτάμι. από το άγνωστο στο άγνωστο προορισμένος είναι ο άγνωστος να κατευθύνεται, στη χώρα που δεν έχει μονοπάτι, έως ότου το μάτι κάποτε γίνει νερό, κλαριά και χώματα, και στρόβιλος για το βυθό, ακούσια, μυστικά και αναπόφευκτα, έως ότου γίνει κάποτε ποτάμι ο θεατής

Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, λουσμένη στην ομίχλη όπως το σαββατόβραδο

λουσμένη στα δεκαοχτώ σου χρόνια θα σε περιμένω, λουσμένη στην ομίχλη όπως το σαββατόβραδο, ένα όνειρο του φανοστάτη πάνω απ’ τη θάλασσα, εκεί που ο δρόμος μόλις άρχισε, εκεί που κάνει η δίψα το αδύνατο ν’ ανθίσει, εκεί που η προσμονή θαμπά φωτίζει χιλιάδες μυστικά και θαύματα

Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, κάτι όπως έκρηξη ηφαιστείου ή επίκληση

σε γνώρισα πριν ανακαλυφθούν οι λέξεις, κι ήσουν όσα με λέξεις δεν εκφράζονται, κάτι όπως λάμψη, χάδι, κασταλία πηγή, κάτι όπως έκρηξη ηφαιστείου ή επίκληση. σε γνώρισα αργότερα με ονόματα, κάτι όπως Ρόζα, Κάθι, Αϊλάτι Αζμάγα, Σοφία του παρόντος χρόνου, όμως εσύ δεν ήσουν τα ονόματα. χιλιάδες χρόνια τώρα προσπαθώ να γράψω αυτό που με τις λέξεις χάνεται, στο φως που κρύβεται, στους ήχους που σωπαίνει

Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, μια φράση καθημερινή με τ’ όνομά σου

στα φύλλα από το τίποτα όταν πρασινίζουν, ένα γέλιο που αστράφτει ξαφνικά σαν παρουσία, εκείνη η παλιά φωτογραφία που ξεθώριασε. να μας θυμάσαι. κάποιο αποτύπωμα αχνό στη δεξιά σελίδα, μια φράση καθημερινή με τ’ όνομά σου, ένα κόκκινο μπαλόνι που ξεφεύγει και υψώνεται. να μας θυμάσαι. στους τοίχους μάταιες οι επικλήσεις κι οι δρόμοι που οδηγούν, που τέμνονται, με τις σκιές, τα δέντρα τους, τα τραπεζάκια στη γωνία, στο χώμα οι δρόμοι, στη φωτιά, στον ουρανό. να μας θυμάσαι.

Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, απαρηγόρητος στην παντοδυναμία σου

κράτα το χέρι μου κι άλλο μην κλαις απαρηγόρητος στην παντοδυναμία σου, πατέρα, μόνος στην απεραντοσύνη σου, αλύτρωτος στην πέτρινη αθανασία σου, εγώ είμαι εδώ, μια σπίθα από τη φλόγα σου, μια στάλα απ’ τη βροχή σου, ένα αχ απ’ τον παγκόσμιο πόνο σου και, σαν χαμόγελο, ένα έψιλον μικρό από το έλεός σου

Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ποιος σκόρπισε τον πόνο και τα θαύματα

ποιος σκηνοθέτησε αυτή την αποτρόπαια κωμωδία, ποιος είναι πρωταγωνιστής και υποβολέας, ποιος χρονομέτρης, που παρακολουθεί με παγωμένα μάτια τις λέξεις μας να εξοστρακίζονται στους τοίχους, ποιος σκόρπισε τον πόνο και τα θαύματα και κρύβεται μέσα στο φως, από το τίποτα ποιος είναι ο ξένος που ζητάει πίσω την ψυχή μου

Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ίσως ποτέ να μην υπήρξα

κανείς δεν γνώρισε τον ποταμό όταν κοχλάζει, φιδοσέρνεται και βραχνά σφυρίζει σαν ατμομηχανή του κάτω κόσμου, κανείς δεν γνώρισε την έκρηξη, τα μυαλά σκορπισμένα στον νυχτερινό άνεμο, τα μάτια μου αερόστατα στον ουρανό, δαχτυλικά αποτυπώματα στην άσφαλτο, την ψυχή μου να δραπετεύει στη δική της διάσταση. κι αφού κανένας δεν με γνώρισε και οι καθρέφτες το είδωλό μου παραμόρφωσαν, ίσως ποτέ να μην υπήρξα, κι έτσι κανένας δεν μπορεί να με ξεχάσει, και με τα λόγια αυτά δεν χαιρετίζω ούτε αποχαιρετώ κανένα, γράφω μονάχα από το τίποτα στο τίποτα ένα τίποτα που μου είναι αδύνατον να διαβαστεί

Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, όταν ανθίζει κρύβεται

στους πίνακες απλώνονται χρώματα μυστικά, τα πιο ωραία ποιήματα γράφονται χωρίς λέξεις, όταν ανθίζει κρύβεται και τους ήχους χάνεται το κάτι αυτής της άλλης μουσικής, και εμφανίζονται σκιές, θρυμματισμένα σύμβολα, ίχνη που οδηγούν σε νέα αινίγματα, και η σιγή, η απόλυτη πυκνότητα, το ανέκφραστο λυτρωτικό σαν μοίρα, σαν πατρίδα

Από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο (1999)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, και από μέσα άφθαρτο

ήταν ένα κοινό παλτό, τίποτα παραπάνω, ένα παλτό πλάι στην εξώπορτα αργά το μεσημέρι, όταν γυρνούσε ο πατέρας με τα σημάδια της ζωής στο πρόσωπο. ένα παλτό που στον βαρδάρη μας χωρούσε και τους δυο. και στις βαθιές του τσέπες, κάτι για κείνον που έψαχνε, πάντα κάτι για μένα. σαν το ζεστό παλτό θυμάμαι τον πατέρα μου, στην επιφάνεια κοινό και από μέσα άφθαρτο

Από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο (1999)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, γαλάζιο βαθύ σαν αντίο

κι έμεινα μόνος, με το γαλάζιο έλεος της τελευταίας στιγμής στα μάτια σου, γαλάζιο ωκεανός και σιωπητήριο, γαλάζιο που με γέννησε, με φώτιζε και με σκοτείνιαζε, που ακτινοβολούσε και φτερούγιζε. έμεινα μόνος με το βαθύ γαλάζιο σαν αντίο στα μάτια σου, μητέρα

Από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο (1999)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, στην κινούμενη άμμο της ψυχής μας

κι αν κάποτε περάσουμε τ' αγκαθωτά συρματοπλέγματα, τα πλαγιομετωπικά πολυβολεία του χρόνου, και αντικρίσουμε πάνω απ’ τα μνήματα σαν όνειρο να λάμπει η πολιτεία του χρυσού, για πάντα στην κινούμενη άμμο της ψυχής απροσπέλαστο θα παραμένει το μυθικό Ελντοράντο

Από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο (1999)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, αιώνες τώρα ο γρανίτης στον βυθό

στα μάτια ίσως του θεατή, από το πράσινο ως το γαλάζιο, ν’ αστράφτουν κάποτε παρήγορες χιλιάδες αποχρώσεις. όμως εκείνος δεν ενθαρρύνει ψευδαισθήσεις και δεν εξευμενίζεται ποτέ. ούτε με άγγιγμα ή ομιλία θνητού ούτε με δάκρυα και επικλήσεις. αιώνες τώρα ο γρανίτης στον βυθό, μέσα στο σιωπηλό του χρώμα

Από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο (1999)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, σε ακύμαντα νερά

καθώς η θάλασσα έρεε προς την αμμουδιά, η σκάλα με τα βαποράκια απτόητη προχωρούσε στ’ ανοιχτά. ξεχείλιζε στις κουπαστές ο κόσμος κι εγώ από τις χαραμάδες βυθιζόμουνα σε ακύμαντα νερά. Μπαξέ τσιφλίκι μήνα καλοκαιρινό κι ενώ μακριά αχνά χαμογελούσε η πόλη και πίσω μου αντηχούσαν μουσικές

Από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο (1999)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, με κάθε ανάσα σε πυκνότερο σκοτάδι

με κάθε βήμα στον λαβύρινθο μαθαίνω τον μινώταυρο καλύτερα, με κάθε ανάσα σε πυκνότερο σκοτάδι γνωρίζω περισσότερο το φως. κι όπως πηγαίνω χωρίς νήμα προς το τέλος μου, βλέπω να αχνοφέγγει στο βάθος η αρχή. βλέπω στο αίμα μου ν’ ανθίζουν η Ιωνία και η Μαύρη Θάλασσα κι όλες οι πολιτείες της ανατολής που χάθηκαν. μες στην ομίχλη εξαίσια βλέπω να χαμογελάνε οι αγαπημένοι μου νεκροί. και βλέπω να με περιμένει πλησίστιο το βαθύ γαλάζιο για το ατέλειωτο ταξί στα βάθη τ’ ουρανού

Από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο (1999)