Robert Desnos (https://fr.wikipedia.org/wiki/Robert_Desnos), Jamais d'autre que toi Jamais d'autre que toi en dépit des étoiles et des solitudes En dépit des mutilations d'arbre à la tombée de la nuit Jamais d'autre que toi ne poursuivra son chemin qui est le mien Plus tu t'éloignes et plus ton ombre s'agrandit Jamais d'autre que toi ne saluera la mer à l'aube quand fatigué d'errer moi sorti des forêts ténébreuses et des buissons d'orties je marcherai vers l'écume Jamais d'autre que toi ne posera sa main sur mon front et mes yeux Jamais d'autre que toi et je nie le mensonge et l'infidélité Ce navire à l'ancre tu peux couper sa corde Jamais d'autre que toi L'aigle prisonnier dans une cage ronge lentement les barreaux de cuivre vert dégrisés Quelle évasion! C'est le dimanche marqué par le chant des rossignols dans les bois d'un vert tendre l'ennui des petites filles en présence d'une cage où s'agite un serin tandis que dans la rue solitaire le soleil lentement déplace sa ligne mince sur le trottoir chaud Nous passerons d'autres lignes Jamais jamais d'autre que toi Et moi seul seul seul comme le lierre fané des jardins de banlieue seul comme le verre Et toi jamais d'autre que toi. | Ρομπέρ Ντεσνός, Ποτέ ποτέ δεν θα υπάρξει άλλη (Μετάφραση: Βερονίκη Δαλακούρα) Ποτέ δεν θα υπάρξει άλλη πέρα από σένα σε πείσμα των άστρων και της μοναξιάς Σε πείσμα των δέντρων που κόβονται όταν σκοτεινιάζει Ποτέ καμία άλλη ένα δρόμο – που είναι και δικός μου – δεν θ’ ακολουθήσει Όσο απομακρύνεσαι τόσο η σκιά σου μεγαλώνει Ποτέ καμιά πέρα από σένα δε θα χαιρετήσει την αυγή την θάλασσα όταν αποκαμωμένος να γυρνώ θα έχω βγει από τα ερέβη των δασών, τους βάτους με τ’ αγκάθια να περπατήσω στον αφρό Ποτέ κανένας άλλος το χέρι δεν θα ακουμπήσει στο μέτωπό μου και τα μάτια Κανείς ποτέ – και γω αρνούμαι την απιστία και το ψέμα – Κόψε τα σχοινιά αυτού του πλοίου που αγκυροβόλησε Ποτέ καμιά πέρα από σένα Φυλακισμένος ο αετός ροκανίζει αργά αργά τα γκριζοπράσινα χάλκινα κάγκελα του κλουβιού του Ω τι απόδραση! Είναι Κυριακή τα χελιδόνια τραγουδούν στο τρυφερό πράσινο δάσος τα κοριτσάκια περιφέρουνε την πλήξη τους σ’ ένα κλουβί φτεροκοπά ένα αηδόνι στο ζεστό έρημο πεζοδρόμιο περιφέρει ο ήλιος το λεπτό κορμάκι του Εμείς θα περάσουμε από άλλα κορμιά Ποτέ ποτέ κανείς πέρα από σένα Και γω μόνος μόνος σαν τον ξερό κισσό των απομακρυσμένων κήπων μόνος σαν το γυαλί Και συ ποτέ άλλη μόνο εσύ |
Καλημέρα. Ευχαριστούμε πολύ! Μήπως υπάρχει και το πρωτότυπο ποίημα;