Πάντως, αν το μοναδικό κριτήριο ήταν η αποφυγή της παρανόησης, θα είχαν πέσει σε αχρηστία πολλά πράγματα, π.χ. οι τόνοι στο 90% των περιπτώσεων. Προσωπικά χρησιμοποιώ το ", και" γιατί θεωρώ ότι κάνει πιο σαφές το νόημα, έστω και ανεπαίσθητα. Ίσως δεν έδωσα το κατάλληλο παράδειγμα.
Είμαι υπέρ του τονικού (του μονοτονικού) συστήματος. Δεν είναι πλεονέκτημα των αγγλικών το ότι δεν ξέρεις πού τονίζονται οι λέξεις. Ούτε διατηρούμε εμείς τους τόνους απλώς για να ξεχωρίζουμε τον καλό από τον κάλο. Βοηθάνε πραγματικά και όποιον πρωτομαθαίνει τη γλώσσα και για όσες περίεργες λέξεις πρωτοσυναντούμε, π.χ. ημιπαρθενος ή κύρια ονόματα όπως Γκλυκσμαν (δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με τσαντίζουν τα αγγλικά που δεν ξέρεις πού τονίζεται ή πώς προφέρεται μια λέξη).
Τα σημεία στίξης βοηθούν (όσο μπορούν) να αποσαφηνίσουμε τον ΕΠΙτονισμό (intonation) του γραπτού λόγου και τις συντακτικές ενότητες. Και δεν διαφωνούμε εδώ: εγώ το λέω «αποφυγή της παρανόησης», εσύ το λες «κάνει πιο σαφές το νόημα».
Επιμένω σ’ αυτή τη διάσταση της στίξης, τόσο γιατί θέλω να βλέπω τα κόμματα να μπαίνουν εκεί που πρέπει, αλλά και για να αποφύγουμε τον «πολυκομματισμό» στη στίξη. Για παράδειγμα, θεωρώ ότι δεν χρειάζεται πάντοτε το κόμμα που (λέει ο κανόνας ότι πρέπει να) μπαίνει πριν από το «ώστε» των συμπερασματικών προτάσεων, π.χ.
Δεν είναι τόσο ανόητος, ώστε να τους πιστέψει. Και ελπίζω, μέσα από τη χρήση (ή μάλλον την αχρησία), να καταργηθεί.
Τώρα, ως προς το παράδειγμα του tsioutsiou, δεν ξέρω αν μας ενδιαφέρει η αλλαγή του υποκειμένου, το πόσο μεγάλη είναι η πρόταση ή η νέα νοηματική ενότητα (ίσως και τα τρία). Μπορώ τέτοιο κόμμα να το δω σε συντομότερες προτάσεις, π.χ.
Φύγε, και θα δεις τι θα σου κάνω.Εδώ το κόμμα βοηθάει και στο σωστό επιτονισμό, γιατί χρειάζεται η μικρή παύση που θα τονίσει την απειλή.