Κατ’ αρχήν, οι
δημοσιογράφοι:
Όλγα - Έλλη: 1-0.
Όλγα: καλύτερο σακάκι, καλύτερο ντεκολτέ, καλύτερες ερωτήσεις.
Έλλη: πλαστικό μακιγιάζ, πλαστικό τουπέ, πληρωμένες (με την κυριολεκτική έννοια) ερωτήσεις (αν όχι εξοργιστικές).
Χατζηνικολάου: απαράδεκτη φούξια γραβάτα. Τι άλλο να πω;
Λιάτσος: ο πα-λιάτσος της βραδιάς. Η χημεία του με τη Χούκλη εκρηκτική, η αδυναμία του να ακολουθήσει το τυπικό της διαδικασίας παραλίγο να βάλει και τα κορίτσα της παρέας (Χούκλη Στάη) να πιαστούν μαλλί με μαλλί (χμ...). Παρόλ’ αυτά διέψευσε πανηγυρικά την οικογενειακή μας πρόβλεψη ότι οι βασικότεροι άξονες του ερωτηματολογίου του προς τον Πρωθυπουργό θα ήταν τα καυτά ζητήματα «τίνος είναι τα παιδιά;» και «αληθεύει η φήμη ότι η Νατάσα κι ο Λουδοβίκος τον βάζουν τον σύρτη;».
Ευαγγελάτος, Παπαχελάς: αποδείξεις και γκρίζες ζώνες.
Έχω σχόλιο και για την
παρουσιάστρια, αλλά είναι κάτι παραπάνω από politically incorrect οπότε θα αρκεστώ στην υπονόησή του: Η κεφαλή της συντονίστριας ήτο κομμάτι «ασύμμετρη», ίσως πρόκειται για δείγμα συμμόρφωσης με τη κυβερνητική γραμμή, τι να πω
Οι πολιτικοί αρχηγοί:
Ο
PM (και δεν εννοώ personal messages -τσιμπήσατε, ε;). Αμυντικός, σφιγμένος, στριμωγμένος, αλλά όχι και ιδρωμένος. Αν ήταν υποψήφιος φοιτητής, όλο και σε κάποιο επαρχιακό ΑΕΙ θα πέρναγε, αλλά τώρα με τη βάση του 10 και τα λάθη στη μηχανογράφηση, δε βάζω και το χέρι μου στον τόρνο. Αυτά όμως θα σας τα πουν κι άλλοι. Το θέμα μας είναι άλλο. Πώς αφήνεις, κυρία μου, το στεφάνι σου να περάσει το κατώφλι του φτωχικού σας με αυτήν τη γραβάτα και αυτό το ρολόι; Έλεος δηλαδή. Δώρο με τους τελευταίους Fantastic Four του το δώκανε; Αμ, το άλλο; Πού στο τέλος κάθε φράσης σούφρωνε τα χειλάκια του «σα να στέλνει φιλάκι με το ζόρι» (με αποτέλεσμα να μοιάζει με νεροφατσούλα-νερομπαλονάκι); Δύο τινά υπάρχουν: Είτε οι θήκες δεν είναι καλά τοποθετημένες και στο τέλος κάθε φράσης κάνει διορθωτική κίνηση, είτε ήταν συνθηματικό, επειδή δεν είχε καλή επιστροφή, όπως ο Ρακιντζής στη Γιουροβίζιον (θυμάστε;). Είναι φανερό: φιλάκι→s.a.g.a.p.o.
O
GAP (και δεν εννοώ τα ρούχα, ψάριααα :))). Δεν έχω να παρατηρήσω πολλά πέρα από το ότι μάλλον ήταν ο πιο καλοντυμένος, συγκεκριμένα ο πιο κατάλληλα (δηλαδή βαρετά) ντυμένος. Άντα, ντουζ πουά! On a side note, αρχικά αποκόμισα την εντύπωση ότι ο (Α)ΓΑΠ ακολουθούσε την επικοινωνιακά ξεπερασμένη στρατηγική του ετεροκαθορισμού και των δηλώσεων αρνητικού περιεχομένου: τι έκαναν αυτοί που δεν θα κάνουμε εμείς. Φάνηκε όμως ότι η γραμμή ήταν «στην πρώτη απάντηση
λάσπη κριτική, στη δεύτερη
φιγούρα πρόταση» και νομίζω ότι απέδωσε αρκετά. (Αν και αυτό το παλαιάς κοπής μουστάκι καφενείου είναι τόοοοσο αστείο πάνω σε αυτό το παιδικό -πλην καραφλό- κεφάλι, που απορώ πώς καθόμαστε και ασχολούμαστε σοβαρά με οτιδήποτε άλλο.)
Η
Αλέκα. Aleka as usual, μόνο με αρκετά βελτιωμένο μακιγιάζ και φρασεολογία. Αμφίεση προέδρου Ένωσης Γυναικών Ενάντια στη Βασκανία. Κατά τα άλλα, είναι τόσο παρήγορο που υπάρχουν κάποια πράγματα απ’ τα οποία δεν περνά ο χρόνος. Αχ, οι σταθερές της ζωής.
Ο
Αλέκος. I liked. Cool, but also firm. Σίγουρος για τον εαυτό του και τις θέσεις του, αλλά και φυσικός. Επικοινωνιακός, αλλά και μετρημένος. Βουνό, αλλά και θάλασσα. Λίγο κατσούφης, λίγο ζοχάς, λίγο-πολύ περνάει την τάξη, αν και δεν απέφυγε μια πρέζα λαϊκισμού και περιπτωσιολογίας στην τελική τοποθέτησή του. Extra bonus: ανάμειξη σε ποσοστό 50% στα highlights της βραδιάς. Not bad at all, Alekos!
Ο
Μορφονιός. Τι να πρωτοπεί κανείς; Πώς να πλήξεις με τέτοιες συμμετοχές στο πάνελ, πώς; Άρχισε με την εντυπωσιακή λεμονάτη άφιξη στην Αγ. Παρασκευή κατευθείαν απ’ το Κιλκίς, σε χρόνο μηδέν. (Είδες άμα τα έχεις καλά με την ομάδα Ε; Ούτε ο Flash Gordon τέτοια ταχύτης.) Αναμφίβολα ο πιο επικοινωνιακός (ή λαϊκιστής; Λαϊκιστής ή επικοινωνιακός; Ό,τι πρέπει για την πρόσφατη διαφημιστική καμπάνια της
HSBC) της παρέας. Ελαφρά κλίση προς τον ερωτώντα, προσωπική προσφώνηση στον καθένα, η αρχική του «καλησπέρα» κατευθείαν στην κάμερα, σπινθηροβόλο βλέμμα κατάματα στον ψηφοφόρο, glossy εικόνα. Οι ενδυματολογικές επιλογές επίσης δεν ήταν κακές. Κλασσικό κεφάλι μεσήλικα Μακεδόνα (τυχαία προέλευση) μπάρμπα, πλην αρχοντάνθρωπου και με αρχές. Impeccable χωρίστρα, μαλλί στρωμένο με σάλιο ή με χυμό απ’ το λεμονάκι με το οποίο προσήλθε στο Ραδιομέγαρο. Η πρώτη εικόνα που σου φέρνει στο νου αυτή η (συμπαθέστατη κατά τα άλλα) μοσχαροκεφαλή είναι η στιγμή που ρουφάει με ηδονή (και πολύ θόρυβο) τον πρωινό του ελληνικό από μικροσκοπικό λευκό φλιτζανάκι, φρεσκοξυρισμένος, με κολλαριστό λευκό πουκάμισο και παντελόνι στην τσάκιση. Όπως πολύ σωστά παρατηρήθηκε, ο Πρόεδρος δεν έχανε ευκαιρία να αναφερθεί στη δημοκρατία, τις δημοκρατικές αξίες, τη δημοκρατία, το δημοκρατικό πολίτευμα, τη δημοκρατία («με πιάνεις, μεγάλε, μεγάλε;»). Παρατηρήθηκε επίσης μια κάποια οπισθοχώρηση από τις παραδοσιακές θέσεις του κόμματος, καθώς ακούστηκαν τα ανήκουστα «όχι, προς Θεού, δεν υπάρχει θέμα σχεδίου αφελληνισμού μέσα από την παιδεία», «δεν υπάρχει άλλος αρχηγός που να είναι λιγότερο πατριώτης», «η δικτατορία επί επτά χρόνια ταλαιπώρησε τον τόπο» (χθες αυτό), αλλά αμέσως υποθέσαμε ότι τα hardcore τα είπε στο Κιλκίς και μη μου σκάτε μπορούμε να τα αναζητήσουμε στο Τηλεάστυ. Η τελική του τοποθέτηση σκέτη απόλαυση. Σαν διαφήμιση του Σκιπ. Δοκιμάστε μας κι εμάς, βρε παιδιά. «Εσείς μπορείτε να μας βάλετε μέσα» (να σμπρώξω;), «Χρειαζόμαστε μια ψήφο για να μπούμε» (προσοχή, μην τη χάσουμε, παιδιά) και άλλα τέτοια. Να μην ξεχάσω σχόλιο Καρπετόπουλου για την προεκλογική του αφίσα με το γάντι του μποξ. «Μοιάζει σα να είναι έτοιμος να βγάλει το ταψί από το φούρνο. Αποφασισμένος.»
Ο
Ανα(γεννη)μένος. Το κλαμμένο κουτάβι του πάνελ. Παρέστη για τυπικούς λόγους, καθώς δεν μπαίνει στη Βουλή έτσι όπως έχουν τα πράγματα, αλλά και βασικότατα για να μας υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία την κοινοβουλευτική του καριέρα (μην τον περάσουμε και για κανέναν τυχάρπαστο). Το συνολάκι του δεν ήταν κακό, αλλά η γραβάτα πολύ festive, βρε αδερφέ. Δεν είσαι και σε γάμο κόρης βιομηχάνου. Σεμνότης και ταπεινότης. Σεβάσου τουλάχιστον τους ομοτράπεζούς σου που δεν έχουν ρολόι να φορέσουν και βολεύονται με το fantastic four. Το μακιγιάζ όλεθρος: η νύχτα των ζωντανών νεκρών. Αφού το «01 χλωμό ρόδο» σε «σκοτώνει», άλλαξε απόχρωση, χρυσέ μου. Και, ενώ στα προφορικά στάθηκε (γλωσσικά εννοώ) στο ύψος των περιστάσεων, κόπηκε στα γραπτά. Παραπέμπω σε
κείμενο-φαινόμενο από την ιστοσελίδα της Δημοκρατικής Αναγέννησης που ο αγαπητός μου συνομιλητής μού έκανε γνωστό. [Ας το πάει κάποιος στο fun, αξίζει αποκλειστική και φουλ κομπλέ αποδόμηση, παρακαλώ.]
Τα
highlights:
Φάουλ πριν τη σέντρα (Όντι, αφιερωμένο) θεωρήθηκε από μερικούς το γεγονός ότι τον Αλέκο υποδέχθηκε στο Ραδιομέγαρο χούφτα απολυμένων συμβασιούχων της ΕΡΤ στους οποίους και απηύθυνε χαιρετισμό χρησιμοποιώντας τη ντουντούκα τους (φοβερή υπερβολή). In his defence, να σημειωθεί ότι το πρόβλημα των συμβασιούχων το ‘χει πονέσει πολύ και ασχολείται με αυτό από το 1996 στο Ευρωκοινοβούλιο κ.λπ. (Τσίμας).
Τρυφερή στιγμή Λιάτσου Αλαβάνου.Λιάτσος: Μου είστε πολύ συμπαθής [
], αλλά κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό, όταν μια μέρα [
] σας άκουσα να αποκαλείτε μέσα στη Βουλή τον Πρωθυπουργό Νονό! Αυτόν τον πολιτικό πολιτισμό ευαγγελίζεται ο Συνασπισμός κ.λπ;
Αλαβάνος: Κατ’ αρχήν, χαίρομαι ιδιαίτερα που δεν πάθατε τελικά εγκεφαλικό και βρίσκεστε απόψε ανάμεσά μας. [
]
Κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ και πολλά γιο, Αλέκο!
Ανα-ταράξεις. Η φράση του PM «
όλοι θυμόμαστε ότι την περασμένη χρονιά είχαμε κάθε Πέμπτη στο Σύνταγμα ραντεβού με ταραξίες» συγκλόνισε τα πλήθη και ξεσήκωσε θύελλα βωμολοχιών στο σπίτι, καθώς όλη αφρόκρεμα του χριστιανισμού παρήλασε απ' το βρωμόστομά μου. Ευτυχώς Αλέκα και Αλέκος (σα νούμερο του βαριετέ!) αποκατέστησαν τη χαμένη υπόληψη φοιτητών, σπουδαστών και της Καταρίνα Μπλουμ μαζί, αλλά ο Μπούλης τελικά όχι μόνο δεν ανακάλεσε, αλλά πήγε να μας βγάλει και τρελούς/κουφούς/χαζούς. I owe you, fat guy! Ban-ban-ban!
Ρουσφέτια. Πλήθος ρουσφέτια για λίγα δευτερόλεπτα δημοσιότητας εκπληρώθηκαν κατά τις τελικές τοποθετήσεις των αρχηγών. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης δεν ξέχασε την κυρα-Τούλα και τον γιο της από τις Σέρρες, ο Αλέκος Αλαβάνος έναν μετανάστη γιατρό από τη Σάμο, μια ταμία σουπερμάρκετ απ’ την Καρδίτσα, μια νοσοκόμα από την Πρέβεζα, δύο τοξικομανείς από το Ηράκλειο και κάτι υπάλληλους της Εθνικής (και τον ηχολήπτη και τον φωτιστή μας, ξεχνάω τα ονόματά τους). Αλλά και ο Αιμίλιος Λιάτσος (ελληνική πατέντα το ρουσφέτι και από δημοσιογράφο) δεν αμέλησε να χαρίσει λίγα λεπτά δημοσιότητας στη μικρή του φίλη, την Αναστασία. Ποιος ξέρει με τι τον εκβιάζει η μικρή.
Αυτά
Άντε, βρε, βοήθειά μας και του χρόνου σπίτια μας!
Υγ.: Να σημειώσω ότι τα παραπάνω είναι συμπεράσματα εμπνευσμένα από εποικοδομητική και εις βάθος συζήτηση επί του θε(α)ματος, οπότε δεν αποτελούν αποκλειστική μου πνευματική ιδιοκτησία.
Υγ.2: Happy, Nickel?