Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, και πάλι στα δεκαοχτώ ένα βράδυ

ένα καράβι μαγικό αργά το βράδυ
με κόκκινα πανιά και ξάρτια
ρίχνει άγκυρα στης παραλίας το βαθύ γαλάζιο

μόλις κι οι δυο πατήσετε τη σκάλα
κι είναι το χέρι της σφιχτά μες στο δικό σου
αρχίζει να γυρίζει πίσω ο χρόνος

καθώς κάτω απ' τον ουρανό απλώνεται
μεθυστική η σειρά τα φώτα
από το Καλοχώρι ως το Μικρό Καραμπουρνάκι
καθώς το χέρι σου χαϊδεύει τα μαλλιά της
κι είναι τα μάτια σου μες στα δικά της μάτια
καθώς απέναντι η ρουτίνα της ζωής
γίνεται όνειρο νυχτερινό μέσα στη λάμψη
ξαναγυρίζετε στα δεκαοχτώ σας χρόνια

βουβοί κι εκστατικοί μπροστά στο θαύμα
εισπνέετε τότε το εξαίσιο άρωμα
της νιότης σας που χάθηκε για πάντα

(2013)
 
Από τη συλλογή ρίγος αιχμάλωτο στον ήχο της φωνής σου [63 ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη (1966-2015)] (2015)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ουρανός

χάραμα
πράσινο φύλλο εσύ
μέσα στη νύχτα
και την έρημο του κόσμου
αγάπησέ με

αγάπησέ με
μ’ όλα τα πάθη
και τα λάθη μου
με της ψυχής το κόκκινο
και το βαθύ γαλάζιο

άνοιξε τους κρουνούς
για να λουστείς
στις λέξεις και το βλέμμα
στις άκρες των δαχτύλων μου
νίκησε τη φθορά
το καθημερινό μας γκρίζο
μετάγγισε στις φλέβες μας πνοή

αγάπησέ με
δεν έχω άλλο κλαδί να κρατηθώ
άλλο ουρανό

(2014)
 
Από τη συλλογή ρίγος αιχμάλωτο στον ήχο της φωνής σου [63 ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη (1966-2015)] (2015)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, κάτι από σένα

στο μεγάλο ταξίδι της νύχτας
στην ωκεάνια ερημιά που με περιμένει
θέλω να πάρει η ψυχή μου
κάτι από σένα

φθαρτό κι όμως αιώνιο
γλυκό κι απελπισμένο
κάτι απ’ τα μάτια σου
κάτι απ’ το άγγιγμα
και το χαμόγελό σου
ένα ξέφτι, μια νότα
κάτι σαν φυλαχτό απ’ τη φωνή σου

κάτι από σένα
για να μην ξεχάσω ποτέ την πατρίδα
να υπερβώ το τίποτα
και κάποτε ακέραιος να ξαναγεννηθώ

(2015)
 
Από τη συλλογή ρίγος αιχμάλωτο στον ήχο της φωνής σου [63 ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη (1966-2015)] (2015)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, όρθιος

σαν να μην ήταν το παιχνίδι
απ’ την αρχή στημένο

σαν να νικούσε κάποτε
τον θάνατο η αγάπη

σαν ν’ αχνοφέγγει
κει στο βάθος η πατρίδα

όρθιος
στο μονοπάτι προς μια κορυφή
που δεν υπάρχει

όρθιος
περήφανο ένα τίποτα
στην άβυσσο της λήθης

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, απ’ τη φωτιά κι από τη στάχτη

είναι μια ράθυμη μέρα
φθινοπωρινή
κι η γειτονιά ησυχάζει
καθώς το δροσερό αεράκι
τα φύλλα ελαφρά ανεμίζει
κι απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο
σκορπίζει στο δωμάτιο
τους ήχους της ζωής

γαλήνιος κάθομαι απέναντι
και φλέγομαι

εγώ
φλόγα απ’ τη φωτιά
φλόγα απ’ τη στάχτη

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ασκήσεις ματαιότητας

μοναχικός και αδύναμος
γράφω μάταιες λέξεις
λέξεις βουβές και χάρτινες
για κείνους που μιλάνε άλλη γλώσσα
εκείνους που δεν ξέρουν να διαβάζουν

γράφω για τους απόκληρους
και για τους καταδικασμένους
γράφω αν και γνωρίζω
πως η οδύνη ακυρώνει
κάθε συνδυασμό των λέξεων
κάθε αθώο ποίημα
κι όταν ακόμη εκείνο σφίγγει τη γροθιά του

κι όταν ακόμη ανώφελα δακρύζει

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, γιορτάζω

δεν θ’ απομείνει
ούτ’ ένας στίχος
μια λέξη
ελάχιστο ένα ίχνος
στην κινούμενη άμμο

υμνώ λοιπόν το φως
μπροστά στην προαιώνια νύχτα
γιορτάζω
το δευτερόλεπτο της ύπαρξης
γράφοντας δακρυσμένα ποιήματα

κάθε βιβλίο μου
στην άβυσσο του τίποτα
είναι ένα πείσμα
μια περηφάνια

μια χειραψία με τη ματαιότητα
και το ανεξιχνίαστο μέλλον

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ένα πρώτο φως

από λέξη σε λέξη
από εικόνα σε εικόνα
στα τραύματά μου επάνω
ακροβατώντας

ως κάτι μακρινό κι ανέγγιχτο
στα τρίσβαθα της μνήμης

ο νους μου έχει μάθει από παλιά
με συνειρμούς και άλματα
ν’ αυτονομείται και να ταξιδεύει
αιφνίδια ν’ ακολουθεί
δικές του μυστικές διαδρομές

σε κάθε επικίνδυνη στροφή
αναζητώντας
σε κάθε σκοτεινή παγίδα ή βάραθρο
παρήγορο
λυτρωτικό
ένα πρώτο φως

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, άγρια φυτά στην έρημο του κόσμου

παράξενα πλάσματα
αμετανόητα
να γράφουν με σπασμένα δάχτυλα
να τραγουδούν με κομμένο λαιμό

παράξενα πλάσματα
ασυμβίβαστα
ταχυδρομικά περιστέρια
σε χώρα κυνηγών
μικρά θερμαντικά σώματα
στην επικράτεια των πάγων

μαντατοφόροι μιας αθωότητας
που αιώνες τώρα
αναπέμπει νότες μουσικής
σ’ ένα χαμένο ουρανό

μικρά δακρυσμένα αδέρφια
άγρια φυτά στην έρημο του κόσμου

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, συλλέκτης τραυμάτων

από την εποχή της αθωότητας
υπήρξα ακούσιος συλλέκτης
στο μέτωπο ή το σώμα
στο κέντρο ιδίως της καρδιάς

απέκτησα λοιπόν μια πλούσια συλλογή
και όσο κι αν τα νόμιζα θανάσιμα
έμαθα τελικά να επιβιώνω
με τα πολλά μου τραύματα

κατάπληκτος αργότερα ανακάλυψα
ότι καμιά φορά τα τραύματα
έχουν στενή συγγένεια με το φως
κατάπληκτος διαπίστωσα
ότι απ’ τα γονίδια πιο πολύ
κι απ’ οτιδήποτε άλλο στη ζωή
είμαι τα τραύματά μου

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, κάποτε κάτι

πιστέψαμε σε κάτι κάποτε (τουλάχιστον)
τώρα πιστεύουμε στο τίποτα (έστω)
και αν αυτό το κάτι κάποτε
μας βγήκε τίποτα (λοιπόν;)
το τίποτα του τώρα
ίσως αποδειχθεί κάποτε κάτι

κάτι από χώρα μυστική
του κάτι και του τίποτα
κάτι που εξατμίζεται
ανασυντίθεται και αστράφτει (πάλι)

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ευχαριστώ

αχτίδες του ήλιου
καθώς με το αεράκι παιχνιδίζετε
στο πράσινο της φλαμουριάς
κάτω από το μπαλκόνι μου
μικρές απλές
πολύτιμες στιγμές
σκόρπιες εδώ κι εκεί

ευχαριστώ
για το γαλάζιο και το κόκκινο
για το άγγιγμα
το φως
για ένα βιβλίο μια μουσική
και μερικές γουλιές καφέ
για τα γυμνά μου πέλματα στο χώμα

ευχαριστώ που μου θυμίζετε
πόσο κοινό και καθημερινό
είναι στ’ αλήθεια το ανεκτίμητο

μικρές απλές
πολύτιμες στιγμές
φωτεινά ίχνη ενός άγνωστου θεού

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, στον ουρανό της μνήμης μου

είδα
στο Hyde Park τους κρόκους
ν’ ανθίζουν εκθαμβωτικά
μέσα στο χιόνι
από τα βάθη της Ασίας ένας άγνωστος
στην Κόκκινη Πλατεία μου έσφιξε το χέρι
με χτύπησε φιλικά στην πλάτη
απρόσμενα
σε κάποιο πεζοδρόμιο της Θεσσαλονίκης
ένα γατάκι τρίφτηκε στο παντελόνι μου

πολύτιμες στιγμές
σκόρπιες στα χρόνια και τον κόσμο
το πιο φωτεινό όμως αστέρι
στον ουρανό της μνήμης μου
είναι το πρόσωπό σου στο παράθυρο

πέρα μακριά μες στο σκοτάδι
να μου χαμογελάς και να μου γνέφεις
καθώς γύριζ’ αργά απ’ το γραφείο
έρημος σ’ έρημους δρόμους στο Λονδίνο

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ποιος τώρα

θα σε βλέπει να λικνίζεσαι
νεράιδα του παραμυθιού
με την πνοή του ανέμου

ποιος τώρα
με τ’ ακροδάχτυλα θα σε αγγίζει
βάζο πολύτιμο
αρχαίας δυναστείας των μινγκ

ποιος τώρα
θα μεθάει με τη φωνή σου
και θα καταποντίζεται στα μάτια σου

κορίτσι εσύ της λογικής
ποιος τώρα
θα σου γράφει ποιήματα

σε ποιο σύννεφο ποιον ουρανό
τώρα θα λούζεται ο έρωτας
για ν’ αναδύεται άφθαρτος
στο γκρίζο της καθημερινής ζωής;

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: ο εσωτερικός εχθρός, 2

όπως τα κάστρα
που υψώνονται περήφανα
σχεδόν αγγίζοντας τον ουρανό
κάποτε υποστέλλουν τις σημαίες τους
και καταρρέουν στη λάσπη
πυργίσκοι και επάλξεις

έτσι από μέσα
προδίδονται οι μεγάλοι έρωτες
οι αγάπες που ήταν για πάντα

σαθρά θεμέλια
το πάθος
και η ευτέλεια της καρδιάς

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)