Μάρκος Μέσκος

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XII)
 
Του δειλινού η καμπή μας ενώνει∙ χρόνια πολλά πριν
υπολόγιζα την απόσταση μέχρι τον θάνατο.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XV)
 
Τα δέντρα που ψέλλισαν ψέματα ξεράθηκαν∙
άλλα είναι τ’ άλαλα τα δύσπιστα και τα φαρμακωμένα.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XIX)
 
Καστοριά, ανώνυμο αρχείο 1948

Στοίχειωσε η λίμνη από τότε.
Μάρτυρας αθέατος ο βουκόλος περαστικός πρωί
έγραψε τη φρίκη στο μυαλό του:
ταραχή φωνές κραυγές κλάματα βογκητά, ύστερα σπασμοί
(ήσαν εικοσιδυό οι γυναίκες).

Από τότε ησυχία το νερό κοιμάται — θαρρείς!
Εκεί ο γόνος μυστήριος
στοίχειωσε τη λίμνη και οι ψαράδες απορώντας
μαζεύουν στα δίχτυα μόνον κόκαλα — χάθηκαν τα ψάρια!
(Η Ζαγκορίτσιανη και η Όλιστα γνωρίζουν∙ και θυμούνται.)

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXII)
 
Δεν μιλώ με το δάσος
δεν μιλώ με το δέντρο
με το κλωνάρι δεν μιλώ.

Μικρό τρυφερό φυλλαράκι
με σένα μιλώ
μαζί σου λέω τα μυστικά μου.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXIII)
 
Πέσε βροχούλα σιγαλά
με το νερό μαλάκωσε το χώμα

τα ράμφη των χελιδονιών να πάρουν
λάσπη για τη φωλιά τους.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXVI)
 
Μη σε σκεπάσει καμιά λησμονιά
η γκρίζα στάχτη με τους ανέμους να φύγει
και το πρόσωπό σου κανείς να μη μολέψει∙

ήσουν παιδί, μονάχα της Καλλιόπης
στα Βοδενά στη συνοικία Χουνικάρ γεννημένος
μιας Τρίτης κάποιο πρωί.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXVII)
 
Άσπρο φεγγαράκι μισό κι εσύ
νυχτερινή τροχιά μέσα στα μάγια της νυχτός
μα τώρα αρχίζει ο βόγκος των ανθρώπων

το φυλλορόημα της λεύκας ψλά
αειθαλής στόχος των κυπαρισσιών
μα το βάρος ατίναχτο στους αιώνες

άσπρο φεγγαράκι μισό κι εσύ.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXVIII)
 
σκιαμαχία

Ίδια κίνηση πάντα είτε καρπός είτε φύλλωμα
κάθε φθινόπωρο ανταμώνει το χώμα, πάλι από ψηλά
το δρολάπι και η βροχή, άνεμος που σφυρίζει α-
πειλώντας το ανθεκτικό ταπεινό χόρτο, άραγε
οργή θεών κεραυνοί τ’ ουρανού χτυπάνε την καρδιά
της γης τα κόκαλα εκείνα που αντιστέκονται
ανίκητα κι επιστρέφουν τον βαρύ τους ίσκιο εκείνα
της ίδια πάντοτε αφορμής που επικαλούνται σκληρά
τη μνημοσύνη τους σαν αρχή πάντα ή τάχα σαν αρχή
— τουλάχιστον!

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXIX)
 
Αόρατες φτερούγες πουλιών ο αέρας
δεν σαρώνει τον ουρανό δεν τραγουδάει
δεν ψιθυρίζει τα μυστικά δεν ουρλιάζει
δεν κλαίει δεν είναι φίλος του φεγγαριού του ήλιου μήτε

καθώς η ψυχή που φυλακίζεται ζωντανή στο στήθος
πλαγιάζει χαϊδεύοντας τους άλλους νεκρούς όλη νύχτα
στους λόφους.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXX)
 
Λυγάει το κλωνί λακίζοντας το πουλί
κάποια ταραχή και τρέμουλο∙ μετά ησυχία
(ή τάχα το ατελείωτο μουρμούρισμα του Άδη;)

Εδώ η αλήθεια «ψέμα ποτέ»
η αλήθεια του ξόβεργου που αιώνες
πλανεύει τα πουλιά μην ξεκολλώντας (τα έρημα!)
εκείθε.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXXII)
 
Λιβάδια πέρα από τη λίμνη κι από τα βουνά θυμάμαι
μα δεν ρωτώ αν έχουν πράσινο χορτάρι∙ αν φορεί
τις κόκκινες κορδέλες ρωτώ στα μαλλιά
η καλή μου που κοιμάται χρόνια τώρα στον τάφο.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXXV)
 
Απλό το ποτήρι ακύμαντο εδώ το νερό και μέσα
δυο τριαντάφυλλα μόλις κομμένα. Χρώμα πορφύρας
εξαίσιον άρωμα ανοιγμένο με όλα τα μάτια
με όλες τις αισθήσεις βιαστικές. Το άλλο κλειστό
μπουμπούκι που αρνείται πεισματικά σήμερα τον ευαγγελισμό του.

Το ένα τριαντάφυλλο οδεύει για τη μοιραία στροφή
το άλλο, σε λίγο, καταφθάνει με υποσχέσεις —

ήρθαν κοντά μας δύο τριαντάφυλλα∙ μια ανάμνηση ήταν∙
αύριον σβήνει.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXXVI)
 
Μέγας ουρανός καθαρός ξαφνικά στο απέραντο∙

(εδώ μια καμπάνα Κυριακής
φύλλα ενός δέντρου που ριγούν με φως
και ψύχρα φθινοπωρινή).

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXXVII)
 
Τα χρόνια περνούν τα κύματα φεύγουν
δεν θα γυρίσουν πίσω ποτέ
τα δέντρα χάνονται και καθρέφτες σπασμένοι
στο νερό βουλιάζουν αμετάκλητα
ταξίδι επιστροφής δεν έχει.

Τα μάτια αλλάζουν κι ασπρίζουν τα μαλλιά
αβέβαια βήματα στο άγνωστο πάνε
για κει που δεν αγαπιούνται και χωρισμένοι
στο χώμα κλαίνε για πάντα —

ξένης χώρας θα ’ναι το λουλούδι που φυτρώνει.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (IXL)
 
Θρήνοι σέρνονται στην καμπύλη θαρρείς χαϊδεύουν βουνά
τρία τα δέντρα στην πλαγιά στον άνεμο πλαγιάζουν∙ μόλις χτες
το αίμα εδώ λόγχιζε τα κορμιά και τον ουρανό οι κραυγές
φόβιζαν τα ζώα λακίζοντας κατά τη μονιά τους τρομαγμένα.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)