Αρτέμης Λεβεντάκης

[auditor]

Απολογία

Δύσκολη πάντα η στιγμή
άμα στο νου σε φέρνω,
αιχμάλωτη στο χρόνο.
Να φανερώνεσαι δίχως λάμψη και μιλιά
μόνο ξυπόλυτη να γυρνάς
μακρυά απ' τους στοχασμούς του κόσμου.

(από την ποιητική συλλογή "εντροπία", εκδόσεις Α. Σταμούλης, Αθήνα-Πειραιάς 1995)

[Anastasia]

Εξαιρετικό μεσιέ! Άλλο έχει;;; ;-)))

[auditor]

(μετά από απαίτηση του κοινού, φρέσκος Λεβεντάκης)

ΕΒΓΑ

Στο καφενείο της γειτονιάς,
κρυφό σχολειό
για σκέψεις ανταρσίας
για μεθυσμένες πράξεις,
θεμέλιο λίθο βάλανε
εμπορικό να χτίσουν.
Τις μνήμες μου τις παιδικές
επώνυμα να ντύσουν.

(από την ποιητική συλλογή "εντροπία", εκδόσεις Α. Σταμούλης, Αθήνα-Πειραιάς 1995)

[Anastasia]

Ευχαριστώ σας, μεσιέ!! ;-)))

Φιλικά,
Το κοινό ;-)

[auditor]

Ίχνη Πατρίδας

Χωμένος ο πρόσφυγας σε χάλκινα μπακίρια,
περιουσία περιφέρουσα με τρίκυκλο προπολεμικό
πλιάτσικο ανδρείας εν καιρώ πολέμου.
Νοικοκυριά αραδιασμένα σε τσιγγάνικο χαλί
με τη σειρά που ο χρόνος ορίζει.
Η ραγισμένη λάμπα
γραμμή ζωής πεπερασμένη,
σεφτές στο μπρίκι του καφέ.
Πραματευτής του παρελθόντος
για αξίες θαμμένες σε πρόσκαιρη αχρηστία,
χάρισμα στους περαστικούς
λίγο πριν ξημερώσει Κυριακή.

(από την ποιητική συλλογή "εντροπία", εκδόσεις Α. Σταμούλης, Αθήνα-Πειραιάς 1995)

[F_idάνι]

Το αγαπημένο μου θέμα: Η προσφυγιά.
Δεν ξέρω αν είναι τα ''νοικοκυριά αραδιασμένα σε τσιγγάνικο χαλί'' (ή μήπως, ιπτάμενο;-).
Ίσως, πάλι, να είναι η έννοια της πατρίδας. Ποιος ξέρει τι είναι ''πατρίδα'' καλύτερα από τον πρόσφυγα;
Μπορεί και νά 'ναι ''το μπρίκι του καφέ'', ή τα ''χάλκινα μπακίρια''. Λίγες είναι οι λέξεις που χωράνε τόσο πολύ περισσότερα από τα αντικείμενα που περιγράφουν. Όπως, ας πούμε... ''Σαμοβάρι''... ''Καπλάνι''... και τόσες άλλες...

Αλλά, και πάλι, μπορεί να είναι το ποίημα. Ένα ποίημα που ''λίγο πριν ξημερώσει Κυριακή'' ξυπνάει μνήμες, είναι ένα πολύ όμορφο ποίημα.
Ευχαριστούμε, Auditor. Ευχαριστούμε, Αρτέμη :-)