Ζωή Καρέλλη

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Νεότεροι

Δεν θα πιστέψουμε πως είμαστε
οι ευτυχισμένοι ανθρώποι. Ποτέ
δε μάθαμε καλύτερα τη γέψη
της επιθυμίας μες στο στόμα μας.
Το σώμα μας αρνιέται να μας αποδώσει
στην ευφορία της ζωής.

Είμαστε μεις οι λυπημένοι, όμως
που δε λυπούνται, οι στερημένοι,
που δε θυμούνται τη στέρησή τους πια,
εμείς οι αφανισμένοι που αποχτούμε
δύναμη απ’ τη σκληρή μας τύχη.
Τα όνειρά μας πίσω τ’ αφήσαμε.
Τα μάτια μας δε θέλουμε να τα σφαλίσουμε,
μας μέλλεται να προχωρήσουμε πολύ μακριά
με τα λιγνά ποδάρια μας, τα άσχημα,
να ξεπεράσουμε οδεύουμε τον εαυτό μας.

Πίσω αφήνουμε τον πόνο μας,
εμείς οι πιο γυμνοί, οι πιο απελπισμένοι,
τιμωρημένοι, δίχως να πιστεύουμε
στην τιμωρία μας, πηγαίνουμε
να συναντήσουμε, να ορίσουμε ξανά
τη γνώση της νεότητας και του θανάτου.

Από τη συλλογή Η εποχή του θανάτου (1948)

[spiros]

Ακόμη ένα εκ βαθέων ποίημα της Καρέλλη. Πραγματικά μεγάλο δώρο να έχουμε την ευκαιρία να διαβάζουμε επιλεγμένα ποιήματα εδώ.

[wings]

Σπύρο, το μεγαλύτερο μέρος του έργου της περιλαμβάνει γραπτά αυτού του επιπέδου. Και έχουμε να διαβάσουμε πολλά ακόμη εδώ γιατί ακόμη είμαστε στις πρώτες συλλογές της.

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Ημέρες και ώρες

[Ενότητα Αισθήσεις]

1ο

Αγαπώ τις μέρες
σώματα χαραυγής,
μαλλιά ολόχρυσα
μεσημεριάτικου ήλιου,
οι ουρανοί γελούν στα μάτια τους,
έχουν φωτεινά πρόσωπα,
αγκαλιές φως, αχτίδες.

Εσπέρα με τα ιώδη βλέφαρα,
με τα σιωπηλά ήσυχα βήματα.
Τα μαλλιά της είναι σκιερά,
μελιχρό το σιντέφινο πρόσωπο,
το φόρεμά της σβήνει βαθμηδόν
των χρωμάτων τούς ήχους.
Η νύχτα έρχεται, βαστά
μιαν ατέλειωτη μυστική μελωδία,
γεμάτη άστρα.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Ημέρες και ώρες

[Ενότητα Αισθήσεις]

2ο

Ώρες καλές και πρόθυμες,
ελαφρά πρόσωπα χαριτωμένα,
ευχάριστα, ανεπαίσθητα
σας φέρνει πνοή του χρόνου σάς παίρνει,
φαντασίες ατυράννιστες,
που δεν έχουν καημούς,
μόνο χαμόγελα έχουν επιείκειας
τα πρόσωπά σας που ανήκουν
στο φως, της ήμερης
του καλοκαιριού ημέρας.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Ημέρες και ώρες

[Ενότητα Αισθήσεις]

3ο

Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο,
φως, μπήκε η ώρα η πρωινή,
το καλοκαίρι, λαμποκοπούσε από νιάτα.
Γέλασε χαρούμενα σχεδόν
τραγούδησε τα βήματά της
ελαφριά πάτησε, προχώρησε
ήσυχα, κρατώντας αχτίδες
τ’ άνθινα δάχτυλα, για να μαζέψει
αυτή, σε φούχτες ύστερα τον χρόνο,
που θα γινόταν δικός της, πολύτιμος.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Ημέρες και ώρες

[Ενότητα Αισθήσεις]

4ο

Ώρες ποικίλες, φανταχτερές
αλλαγές φανταστικές, φωνές διαφορετικές,
πάνω στο ίδιο μου το πρόσωπο
πνοές δυνατές κι ύστερα ήσυχες.
Αισθάνομαι, δέχομαι, καθώς
έρχεστε, παρέρχεστε, ώρες
γύρω μου περιέρχεστε, στέκεστε,
αγαπημένες, επιπόλαιες κι ασύγκριτες,
μονότονες και μοναδικές, περαστικές
κι ανεξάλειπτες πάνω στο σώμα μου.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Ημέρες και ώρες

[Ενότητα Αισθήσεις]

5ο

Σαν ωραίες γυναίκες οι μέρες
του καλοκαιριού, με φωτεινά μέλη,
εκτείνονται μπρος στα μάτια μας,
με καλή νωχέλεια, ευχάριστη,
ευχαριστημένοι κι εμείς, κοιτάζουμε
τα λαμπρά χέρια απ’ το σώμα τους,
που απλώνονται απάνω μας,
για να μας περιβάλλουν.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Ημέρες και ώρες

[Ενότητα Αισθήσεις]

6ο

Είναι πολύ νέα κορίτσια
–κάποτε οι ώρες, στις μέρες του καλοκαιριού–
που φλοισβίζουν και σιγοτραγουδούν,
γελούν και μιλούν σιγά
και πιο δυνατά, πλούσιες
από ήχους διαφορετικούς, οι ώρες
το καλοκαίρι γεμάτες φως κυλούν,
τρέχουν, όπως οι πολύ νέοι
φαντάζονται πως πρέπει να βιαστούν
και να περάσουν.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Ημέρες και ώρες

[Ενότητα Αισθήσεις]

7ο

Σαν ωραίες γυναίκες γυμνές,
τούτες οι μέρες οι καλοκαιρινές
υπάρχουν με τη στιλπνότητα
των λαμπρών σωμάτων,
με την έκθαμβη προσφορά των,
με την έντονη περηφάνια,
μ’ εκείνη τη σταθερότητα,
που έχουν οι γυναίκες,
όταν είν’ ωραίες,
πολύ βέβαιες για την εμορφιά των∙
τόσο που μένουν έξαφνα
σκεφτικές, όμως ατάραχες,
γεμάτες προσμονή στέκονται
μ’ υπομονή γνωρίζουν,
γνωρίζουν να περιμένουν,
περιέχοντας τέλεια την ηδονή
του εαυτού των.
Έτσι,
οι έντονες του καλοκαιριού μέρες
φαίνονται ακέριες,
καθώς
τις περιβάλλουν νύχτες εξαίσιες
με πολύν έρωτα, μυστικόν.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Ημέρες και ώρες

[Ενότητα Αισθήσεις]

8ο

Της μέρας, που αρχίζει, το πρόσωπο
είναι μαργαριτάρι άσπρο και χρυσό.

Αλίμονο! Οι γυναίκες ποτέ
δεν μπορούν να ’ναι αγνότατες,
χρειάζεται πολύ να υποφέρουν.

Γι’ αυτό θα προχωρήσ’ η μέρα
ήρεμα, ήμερα, με βήματα
στην αρχή σιγαλά, ίσως δισταχτικά.
Δεν ξέρει πως ο χρόνος περιμένει
να την πάρει, πρώτα σαν ήλιος
την περιμένει, αφέντης δυνατός.

Και σαν ανάψει το λιοπύρι,
τότε θα φορτωθεί το πλήθος
της ζωής και θα πονέσει.

Δόξα του δειλινού χρυσοστεφάνωτη,
εσύ την βασιλεύεις. Εσπέρα
σεμνή, εσύ της δίνεις
τ’ όνομά της τελευταίο, σαν αποσύρεται
το φως και φεύγει, χάνεται η μέρα,
αφήνοντας στης νύχτας την πυκνότητα
τις αναμνήσεις, ουσία των ονείρων.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Ημέρες και ώρες

[Ενότητα Αισθήσεις]

9ο

Οι στιγμές πεθαίνουν απάνω μου,
σαν τα φύλλα απ’ το πιο έμορφο
λουλούδι αποσπώνται,
κάπως αιωρούνται ελαφρά κι ύστερα
χαμηλά πέφτουν, απογυμνώνουν
το σώμα του άνθους
μένει δίχως τη λαμπρή εμορφιά.

Δροσοσταλίδες ιριδωτές στεγνώνουν
κάποιες στιγμές κι εξαφανίζονται
οι λαμπρές αναμνήσεις.

Ήχος ανέμου, μουσική από φως,
οι στιγμές με πλησιάζουν
κι ύστερα σβήνουν, όπως
ο ζέφυρος λεπτός παύει
απ’ την έξαφνη ακινησία νικημένος.

Θρόμβοι από αίμα περνούν
μέσα στο σώμα οι στιγμές πνιχτές,
πτυχές του σώματός μου γίνονται
και λιώνουν διαλύονται απάνω μου
περαστικές αισθήσεις.

Στιγμές φευγαλέες, λόγια της ζωής
απολείπουν του βίου ψίθυροι,
η συνοδεία εξαφανίζεται
στο περίβλημα της σιωπής.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Ημέρες και ώρες

[Ενότητα Αισθήσεις]

10ο

Όπως η ευαίσθητη ώρα
της εσπέρας, βαθέος κυανού,
ιώδης, ίσως κάπως πένθιμη
που κλείνει της ημέρας τις ώρες.
Ώρα ρεμβώδης, ήσυχη
με φευγαλέα βήματα
ελαφρού άλγους, όπως
η καρτερική γυναίκα, σιωπηλή,
φυλάγει αιτίες,
για νά ’ρθ’ η πολυσύνθετη νύχτα,
μυστική, να φανούν τ’ άστρα, τόσα
όσα και τα όνειρα,
δίχως την πραγματικότητα των ανθρώπων.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Ημέρες και ώρες

[Ενότητα Αίσθημα]

11ο

Πότε ήταν που γελούσαμε,
έχοντας αγκαλιά τις έμορφες
μέρες που έφυγαν;
Δε μας έβλεπαν
που θέλαμε να μιλήσουμε κιόλας
πως ήμασταν φοβισμένοι,
αισθανόμασταν δισταχτικοί.
Γρήγορα, γρήγορα βήματα σηκώνονται,
ακούμε, φέρνονται φεύγουν
κι εμείς ζητούμε να μείνουμε.
Κάποτε, άλλες είδαν
τα λυπημένα μας πρόσωπα
κι έφυγαν κι αυτές από πλάι μας,
διαρκώς τις ακούμε,
σαν τη ροή του νερού.
Φανταστήκαμε πως εμείς τρέχουμε
μαζί τους, όταν μένουμε,
ώσπου θα τις χάσουμε όλες
τις μετρημένες μέρες μας
κι απομένοντας δίχως συντροφιά,
θα σβήσουμε.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)

[wings]

Ζωή Καρέλλη, Ημέρες και ώρες

[Ενότητα Αίσθημα]

12ο

Οι μέρες του χρόνου υποταχτικές,
οι ώρες αδελφές τους μικρές,
συμπονετικές, κάποτε φοβισμένες,
ζητούν όμως, αυτές, να μας παρασύρουν
προς το χαίνον τέλος.
Αδιόρατα.

Από τη συλλογή Φαντασία του χρόνου (1949)