Γιάννης Τζανής

[spiros]

Έχεις δίκιο. Ούτε εγώ ξέρω πού θυμήθηκα τον αλήστου μνήμης. Κάποια πράγματα είναι σαν μακρινοί εφιάλτες. Ξυπνάς, και συνειδητοποιείς πόσο ανύπαρκτοι ήταν.

[wings]

Τώρα τα λες σωστά. Απόλαυσε, λοιπόν, τα ποιήματά μας ανενόχλητος. Κακό όνειρο ήταν και πάει πέρασε πια. :-)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=EnkkZ85VPrk

Αλέξης Παπαδημητρίου & Ρόνη Σοφού: Και που λες, Ευτυχία
(τραγούδι: Αντώνης Καλογιάννης / δίσκος: Και που λες, Ευτυχία (1985))

Γιάννης Τζανής, Εμείς

[Ενότητα Α. Η πτώση]

Βάλαμε στ’ άλμπουρο σημαία
Δύο σταυρωτά χαμόγελα,
Είπαμε «Ευτυχία» το σκαρί μας
Και βγήκαμε για τ’ ανοιχτά
Με μια γυμνόστηθη γοργόνα
Προτεταμένη χειραψία στ’ όνειρο.

Παλιό άσβηστο μίσος,
Ο ύφαλος
Περίμενε υπομονετικά
Την ώρα της αδυναμίας μας...

Τώρα σ’ αυτό το βράχο
Πέταξαν ρίζες τα γυμνά μας πόδια
Προσμένοντας καράβι της άγονης γραμμής
Να ταξιδέψουν τα παιδιά μας...

Από τη συλλογή Σήμερον κρεμάται (1989)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=OpgNOYEyy-I

Παύλος Σιδηρόπουλος & Παντελής Δεληγιαννίδης (Δάμων & Φιντίας), Ο κόσμος τους
(τραγούδι: Παύλος Σιδηρόπουλος / δίσκος 45 στροφών του 1970)

Γιάννης Τζανής, Ο κόσμος

[Ενότητα Α. Η πτώση]

Ράγισε το γυαλί
Χαρακιά στη διάφανη ματιά μας.
Ω, πώς μια τόσο ανεπαίσθητη σχισμή
Ρούφηξε όλα τα χαμόγελα
Και χώρισε τον κόσμο!...

Οι χειραψίες δε χωρούν στη χαραμάδα
Κανένα δάκρυ δεν μπορεί πια να κυλήσει
Για τ’ άλλο ημισφαίριο.

Παραμορφωτική ρωγμή
Επάνω στον αμφιβληστροειδή χιτώνα
Της στρογγυλής μας γης.
Το φως τεθλασμένο –ίδιο κεραυνός–
Ραγίζει τα παράθυρα.

Ακόμη μια πετριά
Και τα γυαλιά,
Μαχαίρια,
Θα μας ξεσχίσουν την ψυχή.

Από τη συλλογή Σήμερον κρεμάται (1989)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=4zLfCnGVeL4

Paul Simon, The sounds of silence (Simon and Garfunkel (1965))

Γιάννης Τζανής, Η σιωπή

– Πήρε μολύβι και χαρτί∙
Του ήρθε έμπνευση να γράψει κάτι Μεγάλο
Σαν τη σιωπή.
– Τη σιωπή της καμπάνας, πριν σημάνει επιστράτευση.
– Τη σιωπή του κανονιού, πριν αμολήσει την οβίδα.
– Τη σιωπή της ρουκέτας, πριν ξεσχίσει
   Τα σύνορα του ήχου για το αντίπαλο ημισφαίριο.
– Τη σιωπή του ατέλειωτου νεκροταφείου...

Ήθελε να γράψει κάτι Μεγάλο
Σαν την απέραντη σιωπή τούτης της γης
Που άκουγε εδώ και λίγα χρόνια
Το αθόρυβο πλησίασμά της
Στα ταραγμένα του όνειρα...

Και προτίμησε
Να σωπάσει.

Από τη συλλογή Αιθίοπες έσχατοι ανδρών (1985)

[wings]

Γιάννης Τζανής, Το συναξάρι

[Ενότητα Σ’ αυτούς που μ' έμαθαν να πλάθω μύθους και να τραγουδώ]

Στο Γιώργο Βαφόπουλο

Έσωσες την ψυχή της πόλης απ’ τη Γοτθική οργή,
της γέμισες τα σκονισμένα ράφια όνειρα,
μέσ’ απ’ το αίμα έβγαλες τραγούδια, στέγασες σε μια φωλιά
περιπλανώμενο το πνεύμα της.
Πρόλαβες κι έσπασες τον κάλαμο
προτού τρεμάμενο το χέρι σου
σκορπίσει στην ασπρόμαυρη σκακιέρα του δαπέδου
παίγνια τα πολύχρωμα αισθήματα.

Ύστερα υπομονετικά περίμενες τις δεκαέξι του μηνός,
το πρώτο μπάλωμα της μνήμης
το φαγωμένο συναξάρι της Ειρήνης, της λευκής Χιονίας,
της αμάραντης Ανθούλας
και τελικά σ’ αγκάλιασε η γης που τόσο αγάπησες
στου Σεπτεμβρίου τις δεκαεφτά
Σοφίας, Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδας.

Από τη συλλογή Μνείας χάριν (Επιτύμβια χαμόγελα) (2000)