Νίκος Δόικος

[wings]

Νίκος Δόικος, Υετός

Υψώνομαι σύννεφο
από τις καυτές ανάσες της Θάλασσας
και πέφτω βροχή
με τις παγερές ριπές τ’ Ουρανού.

Πέφτω υετός, ψιχαλίζοντας,
χιονόνερο, χιόνι, χαλάζι,
ως ήπιος όμβρος εδώ
κι αλλού ως φοβερή καταιγίδα.

Σταλάζω μαθές κατακόρυφα
κι άλλοτε πλαγιοκοπώντας
με ορμή, στων ανέμων τη δίνη.

Φορές εξατμίζομαι
πριν φτάσω στο χώμα.

Μα όπως και να ’χει, ανήκω στα
υδρομετέωρα κατακρημνίσματα.

Εκφράζομαι μ’ αλλεπάλληλες πτώσεις.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Ανέφικτη Άνοιξη

Σαν τις γιορτές λίγο κρατά η χαρά των δώρων.
Σαγήνη με ημερομηνία λήξης.
Ανατολικά των κορεσμών
πορφυρογέννητα όνειρ’ ανατέλλουν.
Οι νέοι έρωτες.
Οι νέοι στόχοι.
Επελάσεις λουλουδιών.
Ανεμοθύελλες αστεριών.
Ανατροπές που ξεπηδούν μετά τον κορεσμό.

Ανατροπές – ηνίοχοι της Ιστορίας μάς ταξιδεύουν,
μας μεθούν με την ελπίδα πως
φανερώνεται όπου να ’ναι η Άνοιξη.
Η Άνοιξη που χάραξεν ο πειρατής
στους κλεμμένους πορτολάνους,
προτού χαθεί για πάντα το λημέρι.

Αναζητούμε ισόβια μιαν Άνοιξη ανέφικτη
που χάνεται, μεμιάς, μόλις αρχίσει να ευωδιάζει.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Των ανέστιων

Με νοιάζουν τ’ άνθη των πεζοδρομίων,
εκείνα που βολεύονται μες στους αρμούς,
ανάμεσα στις κρύες τσιμεντόπλακες,
ανοίγοντας με κόπο διεξόδους,
αντέχοντας τις προσβολές των οδιτών,
αφρόντιστα, στο έλεος του καιρού, μοναδικά
στολίδια για τους νέους ενοίκους των πεζοδρομίων,
σφιχτά π’ αγκαλιάζονται για να σκεπάσουν
τα τρυφερά βλασταράκια τους, όπως
εκείνοι κουλουριάζονται να ζεσταθούν.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Διάλογος ταγών

— Τι είπες;
— Είπα να πω μα δεν είπα.
— Πώς το ’πες;
— Είπα πως είπα να πω μα δεν είπα.
— Έτσι κατάλαβα κι εγώ
πως είπες πως είπες να πεις μα δεν είπες.
— Έτσι το είπα;
— Έτσι κατάλαβα τουλάχιστον,
πως τελικά δεν είπες τίποτα
ίσως γιατί δεν έχεις τίποτα να πεις.
— Δεν είχα ή δεν θέλησα να πω;
— Μάλλον δεν είχες,
γιατί όταν έχεις θέλεις.
— Λάθος. Κάποτε θέλεις και δεν έχεις
κι άλλοτε έχεις και δεν θέλεις.
— Ίσως.
Μα υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή:
και να μη θέλεις τίποτα να πεις
και να μην έχεις τίποτα να πεις.
— Ενδεχομένως.
Άλλωστε συ ξέρεις καλύτερα
ως παλαιός κοινοβουλευτικός.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Ασήμωσα την ψυχή μου

Σαν να ’μουνα κι εγώ φυλακισμένος με τη μάνα μου,
έσφιγγα στις παλάμες μου τα σίδερα απ’ το παραθύρι
(μαθητευόμενος δεσμώτης) που ’βλεπε κατά Χασάν Κατή μεριά,
κατά τον δρόμο των ξενιτεμένων.

Οι φυλακές στηθήκαν άρον άρον στο περήφανο κονάκι
του Σαχίν Μπέη, παλιού πασά του κάστρου,
καθώς πληθαίνανε των ηττημένων οι «συνοδοιπόροι»,
χρόνια μετά τον χαλασμό απέναντι στο Βίτσι.
Και τα παράθυρα οι Κουδαραίοι τα χτίζαν χαμηλά, λίγο πιο
πάνω απ’ τα μιντέρια, γύρω γύρω, όπου ξαπλώνανε το βράδυ
μαύρον ύπνον οι κρατούμενοι, έτσι που κι ένα παιδαρέλι
να μπορεί ανεβαίνοντας να ιδεί τους «νικητές» απέξω.

Ασήμωσα την ψυχή μου κάτω απ’ τα λίγα που σωθήκαν τότες,
απέναντι στο Βίτσι, χρυσά και πορφυρά περιδέραια του Οκτώβρη.

Στο Campus λάφυρα λογής ριγμένα, μετά την άγρια επίθεση
των άστολων. Θυμάμαι κείνα τα ξανθά μαλλιά, μια τούφα
φυτρωμένη στα ραγισμένα ματογυάλια, όταν μας σέρνανε σκαλί σκαλί
κατά την έξοδο, να εκκενώσουν τις σχολές απ’ τους
«ανήσυχους». Συναγωνίστριες αντιπάλεψαν με θάρρος
το μένος τ’ ασυγκράτητο το βράδυ εκείνο του Μαγιού.
Μάρτυς (ακοίμητος αλάβαστρος) η Πρωθιέρεια Alma Mater,
αιώνες τώρα να κορδώνεται με την ζωντάνια των Χορών,
κείνη τη νύχτα εμβρόντητη απ’ τον πρωτόφαντο τον χαλασμό.

Ασήμωσα την ψυχή μου κάτω απ’ τα λίγα που σωθήκαν τότες,
δίπλα στο Χάρλεμ, χρυσά και πορφυρά περιδέραια του Μάη.

Στην Σοφούλη τ’ αυτοκίνητα σταθμεύανε στην σκοτεινή πλευρά
του δρόμου. Εκεί, εξήντα προκηρύξεις κουλουριασμένες
σαν μασούρι δυναμίτη ταπώναν εύκολα τις εξατμίσεις.
Και το πρωί που βάζαν μπρος τις μηχανές νοικοκυραίοι,
με κάθε έκρηξη εκκωφαντική των εξατμίσεων, σκορπίζονταν
στους γύρω δρόμους τα συνθήματα – πρελούδια ξεσηκωμών
που λησμονήθηκαν. Μαζί κι οι Θρακομακεδόνες Φοιτητές,
πρώτη συνέλευση, προσαγωγή το βράδυ, «περιποίηση» εν χορώ
και το πρωί μαλάξεις με οινόπνευμα ο Θωμάς με την Ζιζή.
Και τον Νοέμβρη Θεία Μετάληψη και, πριν καλά χαράξει, η
Έξοδος, ανάμεσα σε δυο σειρές καταδρομέων και στο βάθος οι
άλλοι να μας πετάνε σαν σακιά στα τζέιμς, στο σκοτάδι,
στα υπόγεια της Βαλαωρίτου
– καυτή σφραγίδα η φάλαγγα, να ζυγιαστούν οι αντοχές.

Ασήμωσα την ψυχή μου κάτω απ’ τα λίγα που σωθήκαν τότες,
εκεί στ’ Οβρέικο Νεκροταφείο της Σαλονίκης,
χρυσά και πορφυρά περιδέραια του Νοέμβρη.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Παρείσακτος

Η ρίζα στη γη μου την πρώτη,
κορμός του δεσπότη αλήθειες,
κλωνάρια σαν χέρια δεσμώτη
και φύλλα οι ξένες συνήθειες.

Τι κι αν οι καρποί ’ναι δικοί μου,
θρεμμένοι με αίμα και θειάφι,
παρότι ριζώνω στην γη μου,
καρπίζω σε ξένο χωράφι.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Η προεκλογική συγκέντρωση

Συνάχτηκαν πάλι στο Σύνταγμα
σημαίες συμβασιούχες,
διορισμένα λάβαρα,
πλήθος μεγάλο μεγαφωνικών.

Και σαν κενώθηκαν οι εξαγγελίες,
χαρίζοντας χαρά μεγάλη στους πελάτες
κι ανακούφιση, σαλέψαν οι σημαίες
πέρα δώθε, ως ανεμόφορτες
μαΐστρες των πειρατικών,
κι αντήχησαν οι πελατειακές
οι καραμούζες πάνω στα μάρμαρα
τ’ ανάγλυφα της ξένης δόξας.

Και να, μυριάδες βρέφη να συρρέουν
από παντού υπεριπτάμενα,
μέσα στον μαύρον ουρανό
του Λεκανοπεδίου, ανέκφραστα,
πελώριους σάκους ζαλωμένα,
ως ανεμόφορτες μαΐστρες,
γεμάτους τοκοχρεολύσια.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Μνήμη Μνημονιάδος

Προσήλθαν πάλι καλοθελητές να ψευδομαρτυρήσουν
καταδικάζοντας σε ισόβιο συμπόσιο τη φάρα των Σελλών,
να τους προσφέρουν κατοικίες πολυτελείς κι ανέσεις,
μακριά ’πό τα γαιώδη καταλύματα και την βρομιά,
τους δύστυχους, μακριά ’πό τον δικό τους κόσμο.

Καταραμένοι αφέντες Αγοραίοι που δεν σέβεστε
τις ιερές συνήθειες των ανθρώπων,
τα έθη τα παλιά των Δωδωναίων τα έρμα
των ουράνιων μυστικών αποκαλύψεων, που παραδόθηκαν
από γενιά αρχέγονη ανελλιπώς σε κάθε άγουρη γενιά
και γίναν προξενιά και πόλεμοι και τρόπαια και θρησκείες.

Πού βρέθκαν τόσοι βάρβαροι να αρπάξουνε την κόρη
μα και Θεσμοί να μετατρέψουν την Αλήθεια σε περίκλειστη
υπόθεση, σε άλλοθι για τους άρπαγες της νεαρής Ευρώπης;

Την έκρηξή του ο νους μου διανοείται, ανατινάζοντας
συλλογισμούς, συθέμελα γκρεμίζοντας βεβαιότητες,
ανάμεσα σε λείψαν’ απολιθωμένων ινδαλμάτων νεκρά
θαλασσοπούλια εκβράζονται στις λάβρες αμμουδιές μου.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Των από κάτω τυχερών

Περιούσιος ο λαός των υπογείων,
εκεί που καταλήγουν τα απόβλητα
των φιλόδοξων ισογείων
κι όπου τα όνειρα μένουν απρόσβλητα.

Ζωή χωρίς όνειρα
είναι θάνατος άυπνος,
χρυσό δαχτυλίδι χαμένο σ’ απόνερα,
αρκεί στα όνειρα να μένει ξάγρυπνος

αγνός κι ανελέητος Αγώνας.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Ταπεινή μου γραφίδα

Φεγγίζει νεφέλωμα μπροστά στο φεγγάρι
αγγίζει της νύχτας την νωχέλεια με χάρη
και κείνη σαν δίχτυ απλώνει στεφάνι
σαγήνη για τ’ άστρα, ποιητών πυροφάνι.

Τα κύματα λάμπουν, αφροί στην κορφή τους,
αγήματα που δεν συγκρατούν την ορμή τους,
ιδέες ανάβουν φωτιές στο μυαλό μου,
μοιραίες στιγμές που δε θεν το καλό μου.

Οι νέοι ορμάνε φουσκώνουν τα στήθια,
γενναίοι σαν άτια να βρουν την Αλήθεια,
κι αυτή παιχνιδιάρα τρυπώνει στην άκρη,
καυτή σαν τον ήλιο, πικρή σαν το δάκρυ.

Δεν έχω τι άλλο να δώσω στους μύστες,
απέχω αιώνες φωτός απ’ τις πίστες,
το μόνο που κάνω, μ’ ιδρώτα και πόνο,
σκαρώνω μονάχος κι ευθύς φανερώνω
σελίδες φιλίας, οργής μα κι ελπίδας,
θρυαλλίδες μαθές ταπεινής μου γραφίδας.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος: Άσκηση 3η – Ο ραψωδός (από «ραβδ-» έως «ραψ-»)

Ραβδονόμοι ραβδοφόροι αγωνοδίκες
Ραβδί ότι θα πέσει απειλούν,
όχι σαν ράβδος μαγική της Κίρκης, βέβαια,
ούτε σαν σκήπτρο χρυσοποίκιλτο,
Ραβδώσεις ονειρεύονται σε σώματα νεκρά από καιρό,
ως αυλακώσεις δωρικών κιόνων,
Ραγάδες των ψυχών μας ανεξίτηλες,
Ρυτίδες, ως ρωγμές παλιών αρχών,
Ραγδαία, σφοδρά, ορμητικά,
Ραγίζουν πλάνες, χίμαιρες, τις
Ραδινές, λεπτοφυείς προφάσεις μας,
Ραδιουργία των ηγεμόνων,
Ραδιουργία όχι ως ευχέρεια στην εκτέλεση, βέβαια,
αλλ’ ως λαγνεία και παλιανθρωπιά,
Ραθυμία προκαλώντας, δηλαδή οκνηρία
και όχι ευχέρεια στην αντίληψη,
Ράκη σωρεύοντας παντού,
Ρανίδες ύδατος και αίματος στερέψανε
Ραντίζοντας εντατικές καλλιέργειες,
αμέτρητα εγχειρήματα υψηλού κινδύνου,
Ραστώνη επιβάλλοντας καταναγκαστικήν,
όχι ως πραότητα, βέβαια,
αλλ’ ως συλλογική, ανεπίγνωστη οκνηρία, σε
Ραψωδό καταδικάζοντας εμένα τον εχθρό τους,
για να συνθέτω, να συρ-ράπτω άχαρες ωδές.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Της Λογοτεχνίας καταδρομείς

Ακαταμάχητες οι φοβερές σου ρίμες
σαν επιτίθενται μ’ ορμή και κατισχύουν.
Τα προτειχίσματα, πεζά ονειροπύργια,
εύκολα καταβάλλονται χωρίς ρυθμό,
χωρίς αεροπορική των παραγράφων κάλυψη.

Άξιοι όλοι τους οι λογοτέχνες. Άξιοι. Άξιοι.
Όμως, θαρρώ, οι ποιητές πως ξεχωρίζουν,
σαν του στρατού τις Ειδικές Δυνάμεις,
ατρόμητοι της Λογοτεχνίας καταδρομείς.

Βλέπεις
η Ποίηση απαιτεί εξαντλητικές ασκήσεις
καθώς και σπάνια ελαττώματα
– ανθεκτικό φιλότιμο, αφοβία,
αξιοπρέπεια κι αδιάπτωτη αφοσίωση.

Σπάνιον είδος, ζηλευτόν οι ποιητές.

Βλέπεις
ποιητής γίνεσαι εξ αποκαλύψεως,
όταν σε συνεπαίρνει ο αργός παφλασμός
της τελευταίας απολίμνωσης ετοιμοθάνατου κύκνου
–η λίμνη και το κύκνειον άσμα
μαζί σ’ ένα σου δάκρυ–
όταν χωρέσεις σ’ ένα σου δάκρυ
–χαράς ή λύπης, χαρμολύπης, δεν έχει σημασία–
αυτήν την ανεκτίμητη περίπτυξη ζωής και θανάτου,
εκείνο τ’ άκτιστο φως της χαράς και του έρωτα,
κείνο τον πόνο της υποταγής οδηγητών στην βαρβαρότητα,
την γένεση και την φθορά
και πάντα την Ανατροπή.
Ανατροπή, Ανατροπή,
αέναη Μεταρσίωση.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Σύσταση

Λαθραλιευτές οστρακοειδών
κοπιάζουν ν’ ανοίξουν το κέλυφος
και ως γρίφο να ερμηνεύσουν
τα εσώκλειστα πονήματα.

Πολλοί με βρίσκουν απροσπέλαστο,
άλλοι δυσνόητο. Λίγοι μαργαριτάρια
λένε πως ανακαλύπτουν
αναμεσίς στο κέλυφος που χάσκει
(δροσουλίτες αγαθής τους προαιρέσεως).

Στο ρήμα «χάσκει» κρύβεται το μυστικό.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος: Ένα, δύο, τρία

Ένα, δύο, τρία F-16.
Κι αυτό και κείνο και τ’ άλλο δικό μου.
Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες υπερωρίες.
Εκατομμύρια, δισεκατομμύρια, τρισεκατομμύρια ομόλογα.
Δομημένα και σύνθετα, τοξικά ομόλογ’ ανομολόγητα.
Ελάχιστες βιολέτες στην κοιλάδα Φενάκη.
Μυριάδες αγάλματα, προτομές κι ανδριάντες.
Οχτώ απ’ αυτό, κι από κείνο κι απ’ τ’ άλλο.
Χαμένος για πάντα σε αυλές ιδρυμάτων.
Υπέρ-παραγωγή.
Υπέρ-ανάλωση.
Υπέρ-απλούστευση.
Υπέρ-έντασης κεφαλαίου.
Υπέρ-έκτασης κεφαλαίου.
Υπερένταση γενικώς.
Θαμώνας Μονάδων Εντατικής Θρηνωδίας.
Οχτώ απ’ οτιδήποτε τελευταίας γενιάς.
Οι πρώτες γενιές απαρχής ξοφλημένες.
Δέκα καινούρια.
Χάθηκαν οι φίλοι μου.
Είκοσι ολοκαίνουρια.
Μονάχος, μονάχος.
Τριάντα απ’ όλα.
Για λίγο, χάθηκα, θαρρώ, κι εγώ.

Ένα, δύο, τρία μέτρα καστανόχωμα, παρακαλώ.
Και να ’ναι ελαφρύ, παρακαλώ, σαν με σκεπάσει.
Και δυο αρκούν.
Και μια βιολέτα πλάι στο μάρμαρο.
Με τόσες υπερωρίες, με τόση κατανάλωση, τα δικαιούμαι.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)

[wings]

Νίκος Δόικος, Εθνεγερσία

Χρυσές και μαβιές πινελιές,
χιονάτες και γκρίζες λογιών
συνθέτουν τη μορφή σου το δείλι,
όταν πλαγιάζει η πορφύρα στη θάλασσα.

Πελαγίσιες αύρες ιριδίζουν
στο φως του Εσπερινού.

Ατίθασοι Αρτέμηδες
προσκυνούν την εικόνα σου.

Εθνεγερσία, ποινή μου ισόβια,
ηγεμονεύεις περήφανη στην
καρδιά του σύμπαντος κόσμου,
ανάμεσα σε ακατάδεκτους ορίζοντες.

Κι εγώ χαμός και ταπεινός παρίας
παλεύω να κρατήσω άσβεστη τη φλόγα σου,
μέσα στις θύελλες των καιρών,
με τις παλάμες μου πλεγμένες
σαν φαναράκι της Λαμπρής.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου) (2016)