Μάριος Μαρίνος Χαραλάμπους, Βυζαντινό παραμύθι
Όταν το χιόνι κατακτά το θερμαϊκό αμφιθέατρο
σε εξαπτέρυγους σχηματισμούς,
τότε παρακοιμώμενη στην πολύβουη πολιτεία
αναδεικνύεται αυτόνομη και αιώνια
η άνω πόλη,
πλησιάζοντας απόκοσμη
σε ενορατικές οντότητες,
υψώνοντας λευκά κεριά
σε αλλεπάλληλα μανουάλια.
Τότε διακρίνονται φανερότατες
οι οδοί
στα διαδοχικά άνω διαζώματα,
όπου κατέφευγα τρέχοντας με αγωνία
ν’ ακούσω την αληθινή ανάσα
της πόλης μου.
Τότε μετεωρίζονται ανάγλυφες
ανάμεσα σ’ ασκητικούς τρούλους
οι σεπτές οδοί πάνω στο χιόνι.
Από τη συλλογή Οι φωνές των δρόμων (1971)