Γ. Ξ. Στογιαννίδης

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Πικ νικ

Οι επισκέπτες θα παίρναν μαζί τους
όλα τ’ απαραίτητα.
(βελόνες, κλωστές, ένα τόπι του τένις
κι εκείνη τη σπασμένη κούκλα
που σαν ζουλούσες
έβγαζε ένα «αχ» από μέσα της
και την παίρναν τα δάκρυα αμέσως)

Δημοσιευμένο στο περιοδικό το τραμ, τεύχος 15 (Νοέμβριος 1990)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Τα καρφιά

Απ’ τον φεγγίτη
η νύχτα έπεφτε άδεια
ενώ περίμενε να ξημερώσει.

Μονάχα μέσα
–πολύ μέσα–
άκουγε την Άννα να τραγουδά
κι οι φονιάδες του ύπνου αραίωναν.
Θυμήθηκε τότε
εκείνη την άδεια «μετά δημοσίων θεαμάτων»
κι άρχισε να ψάχνει τις τσέπες του.

Έβγαλε μια φούχτα καρφιά...

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Άτιτλο (Θα μείνουμε πάλι μονάχοι...)

Θα μείνουμε πάλι μονάχοι
με τις προσδοκίες που θρέψαμε λίγο πριν απ’ την καταστροφή,
όταν οι πεταλούδες ματώναν το στήθος
κι η φτώχεια τούτη η αναπηρία της ψυχής
μας έκλεινε για μιαν ακόμη φορά την πόρτα.
Ούτε η θάλασσα η υλική
ούτε η αλήθεια του τζίτζικα μας κρατούν.
Το φως έμεινε απ’ έξω
κι εδώ ολόγυρα στο σκαμμένο λάκκο
μαζεύτηκαν οι ψυχές.
Τις έφερε η απεγνωσμένη τους πράξη.
Θυμούνται τον τελευταίο πυροβολισμό
κι ύστερα στο σκοτάδι που έπεσε στη ζωή τους
για πάντα∙ τίποτε άλλο.

Όμως το βράδυ τα πτώματα πληθαίνουν
πέφτουν απ’ την οροφή απ’ τον ουρανό
πέφτουν απ’ τον φεγγίτη σκοτώνουν το φως
ύστερα έρχεται η νύχτα και τα εξαφανίζει.

Λίγο πριν ξημερώσει ένας πετεινός θα λαλήσει
θα διώξει το δαίμονα, θ’ ανοίξει τα όνειρα
θα καλημερίσει μαχαίρια
θ’ αστράψουν προφητείες στα μάτια μας πάλι.

Εύκολη που κάναμε την ψυχή μας!

Από τη συλλογή Απειλή (1974)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Εξευτελισμός

Στην αρχή ήταν λέξεις
(σκόρπιες, ανυπάκουες, άτακτες
δίχως νόημα).
Είπε να τα παρατήσει.
Όμως με την επιμονή τον καιρό
άλλαξαν.
Τώρα κάνουν τα θελήματά του
φιλούν το χέρι του, λένε «ναι»
τολμά να παίξει κι αυτό το κεφάλι του
ακόμη.

Θεέ μου τι εξευτελισμός...

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Οι άνθρωποι

[Ενότητα Ο έκπτωτος άγγελος]

Άκουσε,
δεν έχω τίποτα άλλο να πω,
μόνο χαμήλωσε το φως
πες πως
οι άνθρωποι ωριμάζουν αργά
και μόλις τελειώσουν
θυμούνται πως δεν έχουν αρχίσει
ακόμη.

Κλείνουν τα μάτια
και φαντάζονται άλλα...

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Βατόμουρο

[Ενότητα Αγριοφράουλες]

Η γλώσσα της βατόμουρο γλυκόξινο
κάτω απ’ τη γλώσσα μου.

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Στάχτη

Την ακούει κάθε φορά που επιστρέφει∙
ανύποπτη μέσα στο χώρο που κατοικεί.
Σχεδόν μια κορνίζα καρφωμένη στον τοίχο
χωρίς πρόσωπο
χωρίς αίμα
χωρίς φως.

Κι εκείνος μιλάει για κήπους
για φωτισμένα παράθυρα
μιλάει για τα σπουργίτια του ήλιου,
σαν ένα παιδί
σαν ένας άντρας
ανάμεσα σ’ Εκείνη και τη στάχτη.

Από τη συλλογή Το ξύλινο πουλί (1960)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Θερισμός

[Από την ενότητα Αγριοφράουλες]

Μέσα στα σίγουρα μαλλιά της
θέριζα κληματίδες
τα όνειρά μου.

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η διαδρομή

Ούτε ένα βήμα
όσο κι αν επιθυμεί να ξαναρχίσει το ίδιο ταξίδι
τα ίδια τοπία να δει.
Η εποχή πάλι ωραία, τα νερά δροσερά κάτω από σκεπασμένες πηγές,
το κλίμα γλυκό∙ επάνω σα μια ανάλαφρη εσθήτα ο ουρανός
σε σώματα χελιδονιών,
(μα η φωτιά που από μέσα ζεσταίνει έχει σβήσει
ψεύτικη σκηνογραφία από χαρτόνι φαντάζει).
Ωστόσο θέλει να ξανακάνει, να επαναλάβει τούτη τη διαδρομή
κι ας τον συντρίβει η απόγνωση
υπακούοντας στην ενδόμυχη ελπίδα μονάχα,
στους καλούς οιωνούς που οραματίσθηκε,
όσο κι αν τους κυνηγήσαμε δεν τους πιστέψαμε,
κάποτε,
μας είχαν πιπιλίσει το αίμα,
με ψέματα.

Από τη συλλογή Ο εξώστης και τα πράγματα (1964)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό

[Ενότητα Αγριοφράουλες]

Έσκυψε
και τη φίλησε
κι άκουσε ν’ αναβλύζει μέσα του
δροσερό το νερό.
Σιγά σιγά
μετατοπιζόταν στα ενδότερα.
Κάθισε
στη σκιά
εκεί που το σκοτεινό καφέ
είχε μια γεύση πικρή.
Ο ουρανός
ένα γαλάζιο κατά τον ποιητή.

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Με τις λέξεις

Με τις λέξεις επινοώ εξόδους φανταστικές
όταν καμιά άλλη λύση δεν με βοηθά.
Με λέξεις παιδεύω την ψυχή μου το σώμα μου
και τότε «θέλεις καφέ θέλεις τσιγάρο;»
μέσα μου ακούγω.
Σαν το θηριοδαμαστή
χώνω το κεφάλι στο στόμα τους,
«να
δε φοβάμαι» ή «δε δαγκώνουν» κάτι τέτοιο θέλω να πω.

Φυσικά δεν το πιστεύω
όταν τη ζωή μου κάθε στιγμή με τις λέξεις
διακινδυνεύω.

Από τη συλλογή αμήχανη έξοδος (1982)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η ποίηση

Η ποίηση είναι σκληρή
δεν την κερδίζεις με ψέματα,
δεν την αλλάζεις ξεκοιλιάζοντας τράπουλες
ή θυμιατίζοντας τον έξω από δω.

Φωτιά
που βαστάει απ’ την κόλαση
και που μελτέμια Αυγουστιάτικα
λουτρά ιαματικά
που οι δυστυχισμένοι ονειρεύονται.

Η ποίηση σου αφαιρεί την πραγματικότητα
αφήνοντάς σε στις προσβάσεις του ύπνου
να μηρυκάζεις λέξεις.
Κάποτε άγγελος Κυρίου έρχεται
να σου αλλάξει το μουσκεμένο προσκέφαλο.

Η ποίηση είναι η πιο σκληρή μοναξιά.

Από τη συλλογή Στις προσβάσεις του ύπνου (1976)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=KzO9ZQf7zqs

Θάνος Μικρούτσικος & Οδυσσέας Ιωάννου, Κράτα λίγο ακόμα
(ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Θάλασσα στη σκάλα (1999))

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Εσύ δε θα ’σαι

Εσύ δε θα ’σαι του κόσμου αυτού
μιλάς μιαν άλλη γλώσσα, δε σε καταλαβαίνω,
τα μάτια σου ονειρεύονται, δε βλέπουν
σα να μην έχεις σάρκα, αέρας είσαι
κι όμως υπαρκτή.
Σ’ ακούω τη νύχτα μουσική που αγρυπνώ
ανεβαίνεις ολοένα με κατακλύζεις φως.

Θα πρέπει να ’χεις υποφέρει πολύ.

Δημοσιευμένο στο περιοδικό το τραμ, τεύχος 15 (Νοέμβριος 1990)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Οι λέξεις διαστρέφουν την ηδονή

«Τροχός ή ρόδα»;
Βασανίζει το μυαλό του να θυμηθεί.
Θυμάται λεπτομέρειες του μικρού μαγαζιού
τα παράθυρα που βλέπαν κάτω τον κάμπο ή τη θάλασσα
(απόγευμα προς το βράδυ)
ξαναφέρνει στο νου του την κάμαρη
το γυμνό κορμί που άστραφτε στο ημίφως.

Κάπως έτσι: «Τροχός ή ρόδα».

Επιτέλους ας τελειώνει μ’ αυτά.
Οι λέξεις διαστρέφουν κάποτε την ηδονή
δε χρειάζονται.

Από τη συλλογή αμήχανη έξοδος (1982)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (Ι)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

Ι

Πετούν πετροχελίδονα έξω απ’ τα παράθυρα
η αγάπη κρούει τα σήμαντρα
χωρίς ημερολόγιο
τα κορίτσια κρεμούν στ’ αυτιά τους
ψίθυρους θαλασσινούς
ανάβουν τις γυμνές κυψέλες των φιλιών φωτιές
και πέφτουνε να κοιμηθούν
σφίγγοντας
έν’ άστρο δροσερό ανάμεσα στις κνήμες τους
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)