Γ. Ξ. Στογιαννίδης

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (V)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

V

Δίπλα απ’ το σπασμένο τζάμι
οικοδομώ
την αποκλεισμένη επαφή
που έπνιξε η βροχή
στη μαρμάρινη στέρνα

Άπειρη στιγμή
ανθίζουν οι άγγελοι
στα σκαλοπάτια με τις γλάστρες
στα σκαλοπάτια με το φως
με τη σπασμένη στάμνα
στα δάκρυα της βροχής
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (VII)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

VII

Ήρεμη ξαστεριά
σε μια βαθιά νεροπηγή
σε μια παλάμη πράσινη

Πέρ’ από κάθε μυρωδιά
ξανοίγει ο ουρανός το μυστικό του

Στιγμή που σε μοιράζονται
οι όχθες του καλοκαιριού
σα χέρια ερωτευμένα

Λήθη που σε κερδίζουνε
τα δροσερά σεντόνια
βαθιά μες στις πτυχές τους
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (VIII)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

VIII

Πού να σε φυλάξω
μικρή μνηστή που θορυβείς
σαν ένα φως μες στην καρδιά μου
ομορφιά που ψιχαλίζεις
μια δέσμη αγγέλους στη νύχτα μου

Παντού ένα χέρι αγρυπνεί
πάνω απ’ τον ύπνο μου
χαμογελά στις τρυφερές πτυχές της λευτεριάς μου
και γέρνει στο προσκέφαλό μου
να ονειρευτεί
κήπους μικρούς από άσπρα περιστέρια
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (IX)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

IX

Στο σάπιο χώμα στη βροχή
πεταλούδες και φύλλα
ίσκιοι που μυρμηδίζουν στα γόνατα
ψάθινες κραυγές
κι άσπρα φορέματα
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (XI)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

XI

Κορίτσι με το φρέσκο φόρεμά σου
διάφανη δόξα του λεπτού γαλάζιου
κορίτσι της ξανθιάς δροσοβροχής
που κυνηγάς τους κάλυκες του ανέμου

Κορίτσι που ονειρεύομαι ψιλό μετάξι του ύπνου
ψίθυρος εαρινός σε φεγγαρίσιους κλώνους
κορίτσι του γυμνού νερού που ο κύκνος σπάζει τα φτερά του
άσπρο σαν τον σκληρό μαστό κρύο σαν την καρδιά σου
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (XII)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

XII

Λάμπουν οι πόρπες του ήλιου
στη ζώνη του μεσημεριού

Ξαναγυρίζει απ’ τον ύπνο της θάλασσας
μ’ αστραπές από βότσαλα
με φλύαρες φουσκοδεντριές
μ’ ένα στήθος
που ανοίγει το χρώμα του ο ουρανός

Ξαναγυρίζει ξάγρυπνη
σα μια βιολέτα σ’ ασυννέφιαστο νερό
ξεσηκώνοντας μια χούφτα σήμαντρα
ξανθό μαχαίρι αυλακωμένο απ’ το φως
κάτασπρο δόντι σε στόμα κερήθρας

Καθαρή σα μια ρίζα παιδιού
ακτινοβολεί πέρ’ από κάθε στιγμή
χίλια μάτια
για να κρεμάσει χιονισμένα κλαριά
μπούκλες από τριαντάφυλλα
σε μια κλωστή που τρέμει
σαν τη φωνή των σπουργιτιών
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (I)

[Ενότητα Αποδημίες]

I

Αντίο
η μέρα σήμερα έσυρε ελαφρά
την ξανθή κόμη της
πλυμένη σε κοχύλια και φως

Τραγουδά σιγαλά το παλιό μας φεγγάρι
που έγειρε να ξεχαστεί
στη χαμηλή μας στέγη

Αντίο
οι τοίχοι της κάμαράς μας
με τ’ ανθισμένα πορτρέτα των κοριτσιών
θα ευωδιάσουν στον ύπνο μας
πάλι
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (II)

[Ενότητα Αποδημίες]

II

Ύστερα από χρόνια γυρίζοντας να συναντήσει
τρεις κρίνους λησμονημένους στο πιάνο
γυρίζοντας με τα ίδια αισθήματα
μ’ ένα βαλσαμωμένο σκαραβαίο
σταυρωμένο με μια χρυσή φτερούγα

Τα δάχτυλα μελωδικά μελωδικότερα
απ’ τη γνωριμία της μουσικής
συναλλάσσονταν με το χλωμό πένθος
μαλακό σαν το κερί της εκκλησίας
που ευωδιάζει τη λύπη μας

(Ο χρόνος έγερνε να κοιμηθεί
σ’ ένα μικρό κοχύλι)

Όταν θα ξαναφύγεις
συγκλίνοντας τα δάχτυλα σε μια ραψωδία βουβή
θα ξαναβάλεις τη βέρα στα τετράδιά σου
τον άνεμο να λησμονιέται στα κλαδιά
τη φαντασία να ξημερώνεται
μ’ ένα θαλασσινό μαντίλι
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (III)

[Ενότητα Αποδημίες]

III

Γενέθλια

Τα γενέθλιά σου λάμπρυναν
δεκαεφτά κεριά
δεκαεφτά δροσεροί άνεμοι απ’ τα παράθυρα
ριπίδιζαν άσπρες κορδέλες
στο σατέν του κορμιού σου

Στους τοίχους έβρεχε χρυσή σιωπή

Δεν ήξερα τη ρίζα της παλάμης σου
βαθιά σαν την αγωνία της θάλασσας
κοίταζα να γνωρίσω τα πρόσωπα
να κόψω ένα κλωνί απ’ τα χαμόγελά τους
να φυτέψω τα βήματά μου σε μια υπομονητική γλάστρα
να γνωρίσω τη φωνή μου σαν μια λησμονημένη φωτογραφία
κάτω από ξεμοναχιασμένα βλέφαρα

Να σε καταλαβαίνω
φλέβα νερού κάτω απ’ τα πόδια μου
μορφή κομμένη απ’ τη δική μου κατατομή
χέρι από μικρά ξημερώματα
που ακουμπά στην καρδιά μου
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (IV)

[Ενότητα Αποδημίες]

IV

Οι νεκροί του γαλάζιου δρόμου
κυνηγούν τις αναμνήσεις τους
ανάμεσα από χλωμούς γαλαξίες

Στην εαρινή πορεία των άστρων
ανιχνεύω τα χέρια σου
σκοτεινά σαν τις ανυπεράσπιστες νύχτες

Πρόσωπα διαφανή
ξεπερασμένα απ’ το φως
πρόσωπα γυμνά
ξεδιπλωμένα στον άνεμο που δεν σας γνώρισε
αγάλματα
που ξεκουράζεστε
κάτω απ’ τη φλυαρία της μνήμης
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (V)

[Ενότητα Αποδημίες]

V

Τρυφερό δάσος
γλυκύτατη μέρα
φωνή που εξομολογείσαι
ανάμεικτη με χρυσάνθεμα

Έρχεσαι δένοντας στα μαλλιά
τα καλοκαίρια
στον δρόμο άσπρα γαρίφαλα
ν’ αποστηθίζουν εσένα

Πώς να σ’ ερωτευτώ
γωνιά στρωμένη φιλήματα
χέρι χωνευμένο απ’ τον ήλιο
θάλασσα που αγρυπνείς
μες στην καρδιά του κόσμου;
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (VI)

[Ενότητα Αποδημίες]

VI

Όλη τη νύχτα αφάνιζα
λέξη προς λέξη
την ευφορία του κορμιού σου

Όλη τη νύχτα
με το θαλασσί φεγγάρι
έβρεχα τα χέρια μου
που έκαιγε η αίσθησή σου

Εγκαταλείπω το φως
για μιαν άλλη ζωή
για μια θύελλα που ξεσηκώνει
ένα σμάρι πουλιά
διάφανα σαν τον άνεμο
δροσερά σαν τα δάχτυλά σου
που ξεκουράζονται στο προσκέφαλό μου
δίχως όνειρα
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (VIII)

[Ενότητα Αποδημίες]

VIII

Κορίτσι της αγάπης μου
πρόσωπο λυπημένο
το βράδυ με τον λαβωμένο ουρανό
το βράδυ με τα παγωμένα δάχτυλά σου

όταν αποδημούσαν τα σύννεφα
για μια σταλαγματιά θολής βροχής
όταν χαμήλωναν οι λάμπες
γεμάτες έντρομα πουλιά
κυνηγημένα ζώα

έν’ άστρο έβοσκε ξεπαγιασμένο στα μαλλιά σου
σα μια μικρή ανθοφορία
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (X)

[Ενότητα Αποδημίες]

X

Πόσα άστρα στα ζεστά βήματα της καρδιάς
πόση δύναμη στα ευρύχωρα όνειρα
που εξουσιάζουν τους ίσκιους απ’ τα φορτωμένα μέτωπα

Σιωπή που αγαπάς τις μακριές απουσίες
στους νεκρούς αποθέτοντας τη μνήμη σου
στη φθαρμένη παλάμη σου
αφουγκράζομαι το αίμα μου
ανυπάκουο σα μια φυλακισμένη αορτή
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)

[wings]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (XI)

[Ενότητα Αποδημίες]

XI

(μικρό ελεγείο)

Ήταν πολύ νέος για να πεθάνει Κύριε

Είκοσι δυο χρονώ
είκοσι δυο φορές είδε τη θάλασσα και δεν τη χόρτασε
είδε πολύ λίγο τον ουρανό με τα ηλιοτρόπιά του
όταν ξεσήκωναν οι Κυριακές τ’ άσπρα μαντίλια τους
τόσο ελαφρά σαν το θυμίαμα που εκαίγαν
τα θυμιατήρια του άλουσους

Είναι πολύ νέος κανείς όταν στα δάχτυλά του
μετράει τα γενέθλιά του
όταν στις χελιδονοφωλιές
χτίζει τα λόγια του

Ναι Κύριέ μου
εσύ δεν τον θυμάσαι με τα μικρά του όνειρα
που παίζανε τις νύχτες
γεμάτα φως και μυρωδιά καλοκαιριάτικης σελήνης

Δεν τον θυμάσαι Κύριε

Είκοσι δυο χρονώ
είκοσι δυο χαιρετισμοί από ρολόγια γιασεμιών
που ξεχωρίζαν τα μεσάνυχτα απ’ το μεσημέρι

Είχε μια καλημέρα
έν’ άστρο στην καρδιά του
ένα κλωνάρι πασχαλιάς
μες στα γαλάζια μάτια του

Πώς να τον θυμηθείς ξανθό σπυρί της αμμουδιάς σου
που λογαριάζει τη δόξα σου ξεχνώντας τ’ όνομά του
λυγίζοντας τον ώμο του μ’ ένα πικρό τουφέκι
να κυνηγά τα νέα πουλιά
έτσι που ν’ αποξεχαστεί ν’ αρνιέται να γυρίσει
να πλένει το άσπρο του κορμί
νερό να πιει να δροσιστεί από μια βρύση κρύα

Μα τόσο αποξεχάστηκε στον άλλο κόσμο Κύριε
σα να φοράει μες στη βροχή το νέο αδιάβροχό του
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)