Βρήκα λίγο χρόνο να διαβάσω το νήμα, και πραγματικά το απόλαυσα...
Φτιάξαμε εδώ στο ταπεινό translatum ένα νήμα που εμπερικλείει το 99% των στοιχείων που συναντάμε σε κάθε έκφανση της καθημερινής μας ζωής:
1. Μπόλικη γκρίνια ("γι'αυτό δεν θα πάμε ποτέ μπροστά", "ε ρε xxxxx που μας χρειάζεται", όπου xxxxx = Ματσούκα - καινούργιο αυτό, βούρδουλας κλπ. ανάλογα με την περίσταση - και γιατί αυτή η φράση μου φέρνει ΠΑΝΤΑ στο μυαλό μια φραπεδιά στο χέρι;;;)
2. Χοντρή κόντρα, αλλά με απολαυστικά - είναι αλήθεια - επιχειρήματα:-))))
3. Εθνικ(ιστικ)ές προεκτάσεις
και άλλα...
Πρόσφατα παρέδωσα την πρώτη μου εργασία στην Ιστορία της Τέχνης για το μεταπτυχιακό που παρακολουθώ στο ΕΑΠ. Το πρόγραμμα έχει τίτλο "Γραφικές Τέχνες - Πολυμέσα", και το πρώτο μέρος του - ως όφειλε - είχε θέμα μια σύντομη αναδρομή στην τέχνη από την παλαιολιθική μέχρι τη μοντέρνα εποχή, κάτι το ιδιαίτερο διαφωτιστικό και χρήσιμο για τους "τεχνοκράτες" που απαρτίζουν περίπου το μισό "κοινό" του μεταπτυχιακού (δεκτοί έγιναν σε γενικές γραμμές απόφοιτοι πληροφορικής από τη μια, και σπουδών στις τέχνες από την άλλη). Διαπίστωσα γράφοντας την εργασία, πόσο δύσκολο - πόσο γερό υπόβαθρο διαβάσματος, ταξιδίων, συζητήσεων, επισκέψεων σε μουσεία κλπ. - χρειάζεται κανείς για να έχει "άποψη κριτικού" πάνω στην τέχνη. Εγώ ούτε κατά διάνοια δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι αυτό που έγραψα είναι κριτική που στέκει στα μάτια ενός κριτικού - το μόνο που θεωρώ ότι κατάφερα είναι να αναγνωρίσω κάποια αντικειμενικά χαρακτηριστικά π.χ. του κυβισμού και του σουπρεματισμού στους δυο πίνακες και από κει και πέρα να κάνω μια υποκειμενική ερμηνεία του τι προσπαθούσε να αποδώσει ο καλλιτέχνης σε κάθε περίπτωση, έχοντας υπόψη και τη χρονική στιγμή της ιστορίας κατά την οποία δημιουργήθηκαν οι εν λόγω πίνακες.
Επίτηδες τόνισα τη λέξη υποκειμενική - το ότι εμένα προσωπικά ο τάδε πίνακας ή η τάδε ταινία δε μου λέει τίποτα, ενώ η δείνα ταινία και το δείνα γλυπτό με συναρπάζει, είναι καθαρά θέμα προσωπικό. Οπότε, καλώς ή κακώς, το μόνο αντικειμενικό κριτήριο που παραμένει για να κριθεί μια ταινία είναι οι εισπράξεις που θα κάνει. Και επειδή μιλάμε για υπερπαραγωγή (βλ. Τιτανικός, Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, Χάρρυ Πόττερ κλπ.) και όχι για την ανεξάρτητη ευρωπαϊκή σκηνή (γι'αυτήν υπάρχει καληώρα το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο οποίο με "έσερνε" η αδελφή μου που με επισκεπτόταν κάθε χρόνο το Νοέμβριο όταν έμενα Θεσ/νίκη και δεν έχανε ταινία για ταινία... είχα ρίξει έναν ύπνο μέσα στο Ολύμπιο στην πρεμιέρα της ταινίας με το παράξενο όνομα με θέμα τους μετανάστες εκεί γύρω στο 96-97... μόνο όταν φώναξαν τον Άκη Σακελλαρίου και τους άλλους πρωταγωνιστές από τον εξώστη κατάλαβα ότι τέλειωσε η ταινία), τα εισιτήρια που θα κόψει το box office είναι από τους πρωταρχικούς παράγοντες στο μυαλό των συντελεστών, και ΔΕΝ είναι ντροπή.
Αντερωτώ λοιπόν αυτούς που κριτικάρουν:
Θα προτιμούσατε να μην είχε γίνει καθόλου η ταινία; να μην είχε ακουστεί καθόλου η Ελλάδα; να μην είχε δοθεί η παραμικρή ευκαιρία στο αδαές κοινό των αμερικανικών αιθουσών να μάθουν ότι ο Ελ Γκρέκο (ποις είναι τούτος πάλι;) ήταν Έλληνας, και μάλιστα Κρητικός;
Το 2000 γυριζόταν στο νησί μου το περίφημο Μαντολίνο του Κορέλλι, με την Πενέλοπε Κρουζ και το Νίκολας Κέιτζ να τρώνε στα ταβερνάκια και ο κόσμος γύρω να χαζεύει, με ορδές από τουρίστες να συρρέουν στο Μύρτο* για κολύμπι, στην Αντίσαμο, στα σκηνικά που στήθηκαν στη Σάμη... οικονομικά, δε μας έπεσε καθόλου, μα καθόλου άσχημα, και ούτε οι Κρητικοί θα χαλαστούν αν ξαφνικά βρεθούν εκατοντάδες τουρίστες στο Ηράκλειο να θέλουν να μάθουν Πεντοζάλι... άσε που θα καμαρώνουν κιόλας (όσο κι αν δεν τους άρεσε η ταινία για τις τοπολογικές και ιστορικές ανακρίβειες, όπως και εμένα δεν μου άρεσε το Μαντολίνο, εξηγώ παρακάτω στον αστερίσκο). Μόνο καλό λοιπόν μας κάνει η ταινία αυτή, και οι σινεφίλ ας ασχοληθούμε με ψαγμένες ταινίες του διαμετρήματός τους, είμαι σίγουρη ότι ο Σμαραγδής δεν έφτιαξε την ταινία για τους κριτικούς του Εξώστη και του κάθε εξώστη.
Επίσης, αν δεν είχε γίνει η ταινία δεν θα είχε γίνει και η εκπληκτική έκθεση στο σταθμό μετρό του Συντάγματος με σκηνικά, κοστούμια και αντικείμενα από την ταινία... δεν είχα ιδέα για την έκθεση, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη που συνάντησα την τελευταία φορά που ανέβηκα Αθήνα.
*Θυμάστε τη σκηνή που η Πενέλοπε Κρουζ βλέπει τον καλό της στην παραλία μαζί με τους συμπολεμιστές του και τρέχει να τον αγκαλιάσει; Πόση ώρα έκανε - να φτάσει; 2,3, 5 λεπτά; όσοι έχουν επισκεφτεί το Μύρτο θα γέλασαν σκεφτόμενοι ποια ήταν η πραγματική απόσταση - και η δυσκολία διάνυσής της... αυτά και άλλα πολλά φαιδρά πλην απαραίτητα τεχνάσματα του σκηνοθέτη "χάλασαν" το γλυκό για τους γνώστες, αλλά δεν επηρέασαν στο παραμικρό αυτούς που πριν την ταινία δεν είχαν την παραμικρή ιδέα τι εστί Κεφαλονιά:-)
@Γεράσιμος Μακρής: καλωσόρισες πατριώτη, από ποιο μέρος του νησιού είσαι;
@mavrodon: Ο Ερωδιός του Μπαμπατζιμόπουλου εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο μου ροζέ μετά από τη γιορτή οινογνωσίας στο Μύλο όπου το δοκίμασα... μόνο που εδώ δεν το βρίσκεις εύκολα...