Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXVIII)
σκιαμαχία
Ίδια κίνηση πάντα είτε καρπός είτε φύλλωμα
κάθε φθινόπωρο ανταμώνει το χώμα, πάλι από ψηλά
το δρολάπι και η βροχή, άνεμος που σφυρίζει α-
πειλώντας το ανθεκτικό ταπεινό χόρτο, άραγε
οργή θεών κεραυνοί τ’ ουρανού χτυπάνε την καρδιά
της γης τα κόκαλα εκείνα που αντιστέκονται
ανίκητα κι επιστρέφουν τον βαρύ τους ίσκιο εκείνα
της ίδια πάντοτε αφορμής που επικαλούνται σκληρά
τη μνημοσύνη τους σαν αρχή πάντα ή τάχα σαν αρχή
— τουλάχιστον!
Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)