Κούλα Αδαλόγλου

[wings]

Κούλα Αδαλόγλου: [Δεν θέλω σήμερα fish and chips...]

[Ενότητα Στον Νίκο της ετήσιας μοναξιάς | Edinburgh 1985-1986]

Δεν θέλω σήμερα fish and chips.
Θ’ αποτελειώσω κάτι υπολείμματα
νόστιμον ήμαρ.
Κατόπιν βέβαια
το μέλλον μου γίνεται αβέβαιο.
Όμως, κάπου θα βραδιάζει
με αστέρια
και κραυγές έρωτα.
Μόλο που χτες
το σαξόφωνο με
την αχυρένια φωνή και το περιλαίμιο
έπεσε ξέπνοο
– ο αέρας πηχτός –
ενθάδε.

Από τη συλλογή Στο μεταίχμιο (1992)

[wings]

Κούλα Αδαλόγλου: [Τώρα που τα πουλιά...]

[Ενότητα Στον Νίκο της ετήσιας μοναξιάς | Edinburgh 1985-1986]

Τώρα που τα πουλιά
κρύβουν κάτω απ’ τη φτερούγα τους
ένα μαχαίρι
να προσέχεις, Νίκο,
όταν οι σκέψεις σου πραγματοποιούν
την καθημερινή τους
πτήση.

Από τη συλλογή Στο μεταίχμιο (1992)

[wings]

Κούλα Αδαλόγλου: [Ποιες στατιστικές...]

[Ενότητα Στον Νίκο της ετήσιας μοναξιάς | Edinburgh 1985-1986]

Ποιες στατιστικές
μπορούν να προδιαγράψουν
την πληρότητα του μοναδικού ραφιού
ενώ απουσιάζει ο Σεφέρης∙
και η φωτογραφία του Νίκου απ’ το καλοκαίρι.

Από τη συλλογή Στο μεταίχμιο (1992)

[wings]

Κούλα Αδαλόγλου: [Όταν ένα φανάρι ανάβει πάντα...]

[Ενότητα Στον Νίκο της ετήσιας μοναξιάς | Edinburgh 1985-1986]

Όταν ένα φανάρι ανάβει πάντα
στις τέσσερις
σημαίνει ότι
η ώρα τέσσερις είναι νευρασθενική∙
παίρνει ηρεμιστικά για τον ύπνο∙
κι επειδή είναι απαράδεκτο
ν’ αυτοκτονήσει με ρωσική
ρουλέτα
πίνει αγγλικό
τσάι
αγοράζει γάτες
φοράει ένα αποκριάτικο καπέλο
λατρεύει τον βαλσαμωμένο
γιαπωνέζο νοικάρη της
τραγουδάει άριες
και την άγρια νύχτα.

Αργούν ακόμη πολύ τα Χριστούγεννα, Νίκο.

Από τη συλλογή Στο μεταίχμιο (1992)

[wings]

Κούλα Αδαλόγλου, paralinguistic phenomena

[Ενότητα Στον Νίκο της ετήσιας μοναξιάς | Edinburgh 1985-1986]

Στόχος η επικοινωνία.
Οπωσδήποτε. Αλλιώς πρέπει να μιλήσεις
στον Μεγαλέξαντρο αλλιώς στον Ψυχάρη
αλλιώς στη Μάγκι κι αλλιώς
στη Μάργκαρετ την καθαρίστρια.

Ωστόσο, εκφραζόταν
απόλυτα αποτελεσματικά
όταν με πετροβολούσε με
τα μικρά του παιχνίδια
εννιά ώρες Λονδίνο-Σκοτία.

Από τη συλλογή Στο μεταίχμιο (1992)

[wings]

Κούλα Αδαλόγλου: [Και να με...]

[Ενότητα Στον Νίκο της ετήσιας μοναξιάς | Edinburgh 1985-1986]

Και να με
να κόβω βόλτες
αγκαζέ με τον Κανάρη
στην Πρίνσες Στριτ.
Του παράγγειλα ορισμένα πυρπολικά
να τορπιλίσω την αλαζονεία τους.
Οι προθέσεις μου είναι
διαλυτικές
αναλυτικές
μεθοδικές
μετασχηματιστικές.
Συνεργέ,
δώσ’ μου το χέρι σου.
Πολλή μοναξιά
εδώ στο κράσπεδο.

Από τη συλλογή Στο μεταίχμιο (1992)

[wings]

Κούλα Αδαλόγλου, ενδιαφέρουσα περίπτωση επικοινωνίας

[Ενότητα Στον Νίκο της ετήσιας μοναξιάς | Edinburgh 1985-1986]

Μου ’φαγες ένα γερό κομμάτι σκέψης
τώρα γεννάς τις λέξεις μου∙
με τη σειρά τις απάγω
σιωπηλή
τις εναποθέτω στο ερμάρι μου
κάποια στιγμή τις ενσωματώνω κατάλληλα
στο καινούριο μου προσωπείο.

Από τη συλλογή Στο μεταίχμιο (1992)

[wings]

Κούλα Αδαλόγλου: [Αυτό το βιβλίο πήρε ανθρώπινη επιδερμίδα...]

[Ενότητα Στον Νίκο της ετήσιας μοναξιάς | Edinburgh 1985-1986]

Αυτό το βιβλίο πήρε ανθρώπινη επιδερμίδα
ζεστή και κάπως τραχιά
το αγγίζω
το σφίγγω μέσα στις παλάμες
ακουμπώ με τους αγκώνες πάνω του
δε ρίγησε ποτέ
ποτέ δε μου παρέδωσε
το νόημά του.

Από τη συλλογή Στο μεταίχμιο (1992)

[wings]

Κούλα Αδαλόγλου, το δωμάτιο

[Ενότητα Στον Νίκο της ετήσιας μοναξιάς | Edinburgh 1985-1986]

Αυτό το δωμάτιο
έχει γερούς τοίχους
φτιαγμένους από ειδικό μονωτικό υλικό.
Όταν κάποιο βράδυ
ούρλιαξες τη φωνή του λύκου
κανένας δε σ’ άκουσε
η φωνή σου σε χτύπησε
μ’ όλη της την ένταση
συρρικνώθηκες.

*

Αυτό το δωμάτιο
είναι και δεν είναι∙
είναι χτες και αύριο
ποτέ σήμερα.
Συσσωρευμένη σκόνη
σκοτωμένα έντομα
παλίνδρομη κίνηση ανάμεσα στη μουσική
και στη στριγκλιά
στο χρώμα και στο μαύρο-άσπρο.
Σ’ αυτό το δωμάτιο
όταν επιθυμήσω λίγη τάξη
δένω ένα σκοινί
κι απλώνω μπουγάδα στο χιόνι.

*

Αυτό το δωμάτιο
έχει ένα ψεύτικο παράθυρο.
Βλέπεις πάντα το ίδιο τοπίο
μια άμορφη καφέ μάζα
διάτρητη κι αδιαπέραστη
όπως η αγωνία του φεγγαριού
που πεθαίνει από ασφυξία
στα λασπόνερα.

*

Αυτό το δωμάτιο
δεν έχει τοίχους
έχει σύννεφα
σ’ ένα συνεπές γκρίζο
χωρίς διακυμάνσεις.
Διάσπαρτες πάνω τους
μέρες σε σήψη.
Οχτώ μήνες πορεία
πάντα στο ίδιο σημείο.

Από τη συλλογή Στο μεταίχμιο (1992)

[wings]

Κούλα Αδαλόγλου: [Ήταν ερωτικό το βράδυ...]

[Ενότητα Ποιήματα από το 1988 ως το 1991]

Ήταν ερωτικό το βράδυ.
Στην εθνική τα φώτα λιποθυμισμένα
τα χιλιόμετρα λαίμαργα.
Έπεφτε το σούρουπο
σάπιο
οι δρόμοι γεμάτοι βροχή
το καλοριφέρ έβγαζε έναν αέρα κρύο
η μουσική δεν έπαιζε∙

βιαστικά λαχανιασμένα
μου ξεκούμπωσε το πουκάμισο
η μουσούδα του χώθηκε στο στήθος μου
ζεστή ζεστή
ένιωσα να μου διαπερνά την ωμοπλάτη.

Τα χιλιόμετρα γίνηκαν κουρέλια.

Από τη συλλογή Στο μεταίχμιο (1992)

[wings]

Κούλα Αδαλόγλου: [Γιατί αυτό ξέρει όσα κανένας άλλος...]

[Ενότητα Ποιήματα από το 1988 ως το 1991]

Γιατί αυτό ξέρει όσα κανένας άλλος
κοιμάται έναν εφιάλτη δύσκολο.
Τόσοι μελλοθάνατοι πάνε έρχονται,
επίγνωτοι ή ανεπίγνωτοι,
ο καθείς με τον χάρο του.
Έρημο το πρακτορείο, αφημένο εκεί κοιμάται
η υγρασία κάθεται στα τζάμια του
ξυπνά, δεν έχει τσίχλα να μασήσει
ένα αποτσίγαρο ξεχασμένο στη μασχάλη του.
Ω, το γνωρίζει πόσο πάλιωσε η ζωή του
κι η κούραση τόση κούραση
ποιος ξεκινάει πάλι τα μακρινά δρομολόγια –
ένα τέλος ήσυχο, ήσυχο, αχ,
θα γυρίζουν οι ώρες, αδιάφορο,
τα παράθυρα ανοιχτά, τα σίδερα να σκουριάζουν
κι ένα ροζ πουλί να τιτιβίζει στην οροφή του.

Από τη συλλογή Στο μεταίχμιο (1992)

[wings]

Κούλα Αδαλόγλου, αφετηρία Αγίας Σοφίας

[Ενότητα Ποιήματα από το 1988 ως το 1991]

Το κοινό σημείο ανάμεσα
στον αμάραντο
και στην πωλήτρια δίπλα στο τζάμι
είναι μια μοναξιά, συλλογίστηκε.
Έφερε τριάρες και σηκώθηκε.
Στη χούφτα του έσφιγγε δυο σκουλαρίκια
κοιτάζοντας τις θλιβερές ομπρέλες της πλατείας
κατάπιε εκείνο που έμοιαζε με αλλήθωρο μάτι.

Από τη συλλογή Στο μεταίχμιο (1992)

[wings]

Κούλα Αδαλόγλου, requiem

[Ενότητα Ποιήματα από το 1988 ως το 1991]

*
Ενώ περιμέναμε τον θάνατο
άνοιξε η πόρτα και μπήκε ένα πουλί∙
αντί για κελάηδημα
διπλώθηκε μ’ ένα σπασμό στο στομάχι.

*
Ενώ περιμέναμε τον θάνατο
άνοιξε η πόρτα και μπήκε μια κρεμάστρα
με το γαλάζιο σου κουστούμι
και με πολύχρωμες κορδέλες
για να στολίσουμε τις μέρες
που θα υποκρινόμαστε πως ζούμε.

*
Τις ημέρες που δε γελούσαμε
ήρθαν το Κουστοχώρι και το Ξερολίβαδο
ντυμένα λήθη.
Όμως εσύ δε γελιόσουν
τρύπωσες πονηρά μέσα στα μάτια μας
κι όλα πια έχουν τη δική σου όψη.

*
Τις ημέρες που γυρεύαμε παραμυθία
έβγαλαν δίσκο
και μας έφεραν ψιχία
τίποτε πιο αυθόρμητο.
Τότε κι εγώ
έκατσα κι ονειρεύτηκα
το δέντρο με τα μεγάλα
ώριμα
φιλιά.

*
Στην εκκλησία άναψε μονάχα ένας πολυέλαιος.
Η βυσσινιά γυναίκα
δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να χάσει το χρώμα της.
Μοίρασαν το κορμί σου σε σπόρους∙
τα πουλιά δεν πλησίασαν.
Ήρθαν αντίθετα αγύρτες
φορτωμένοι σακιά και λαγήνια
ενώ το παιδί ζητούσε μάταια
παγωτό χωνάκι.

Από τη συλλογή Στο μεταίχμιο (1992)

[wings]

Κούλα Αδαλόγλου: Ιστορία I

[Ενότητα Ποιήματα από το 1988 ως το 1991]

*

Τη μύγα τη συντηρήσαμε έναν ολόκληρο χειμώνα
από δωμάτιο σε δωμάτιο
από ζέστη σε ζέστη
την περιθάλψαμε.

*
Ήταν τότε που τα παιδιά
άνοιξαν πανιά και ξεκίνησαν.
Τις ημέρες τα έζωνε η σκόνη
τα βράδια τα παίδευε η διάρροια.
Ένα σούρουπο
βρήκαν το σιντριβάνι
που τίναζε ψηλά σπέρμα
έσκυψαν, νίφτηκαν.

*

Τότε παρατήρησαν την κοπέλα
που κάθε βράδυ τακτοποιούσε στη σειρά
τα στήθη της
ανήσυχη μην της βγει μονός ο αριθμός.
Ενώ ταυτόχρονα αντιλήφθηκαν
πως οι άνθρωποι γύρω τους περπατούσαν τόσο σκυφτοί
που ένας κωφάλαλος ένας ανάπηρος κι ένας νάνος
έβαζαν ανενόχλητοι καλαθιές στην μπασκέτα.

*

Τη νύχτα
καπνοί έβγαιναν απ’ τις σκηνές.
Τ’ άλογα κοιμούνταν ορθά μες σε γαλάζιους αχνούς
λυγίζοντας κάποτε το ένα τους πόδι.
Οι λύχνοι φώτιζαν θάνατο.
Τότε φάνηκαν οι κοινές γυναίκες.
Η μια απ’ αυτές γέλασε με χείλη χοντρά
δόντια συμπαγή
έβγαλε το κραγιόν και βαφόταν
τα χείλη της έπεσαν κομμάτια
πολύ εντυπωσιακό, είπαν όλοι.

*

Το άλλο πρωί
άρχισε άγρια η μάχη
χωρίς όπλα.
Όσοι είχαν επιζήσει
πέθαναν από ασφυξία.
Μόνον εκείνος
είχε έγκαιρα αποτραβηχτεί στο δάσος
σ’ εκείνη τη συστάδα
που κρεμόταν από μερικά κίτρινα φύλλα
λίγες κλωστές νερού
και την ουρά ενός σκίουρου.
Εκεί τη βρήκε της ξέσκισε το φουστάνι
εκείνη δεν αντιστάθηκε.

*

Το κοντάρι είχε τρυπήσει τον αριστερό του ώμο
βάδιζε κόντρα στο ρεύμα των αυτοκινήτων
οι κόρνες ούρλιαζαν, παραφρόνησαν.
Το αίμα του άφηνε στον δρόμο
μια κορδέλα κόκκινη πλαστική, μία παλάμη φάρδος.

«Το Ίλιον», είπε,
«πρέπει να πορθήσουμε το Ίλιον.
Ποιος θα με ακολουθήσει;»
Τότε ήταν που χτύπησαν οι σειρήνες.

Από τη συλλογή Στο μεταίχμιο (1992)

[wings]

Κούλα Αδαλόγλου, τοπίο

[Ενότητα Ποιήματα από το 1988 ως το 1991]

Τα μεγάλα χρώματα του ουρανού
γέννησαν ένα γαλακτερό έκκριμα.
Ο κρότος των κουπιών ακουγόταν υπόκωφος
πάνω στα όστρακα και τους αχινούς.
Ταυτόχρονα
έγινε η έκρηξη πορτοκαλιά στο μάτι του ψαριού.
Η γυναίκα ολόλυξε
κι έτρεξε τσίτσιδη να πέσει
στην αγκαλιά του δέντρου.

Ύστερα ήρθαν οι σκυφτές ώρες
που τα μάτια τους τρέχουν.
Τα παιδιά βεβαίως χάρηκαν πολυ
μιας και δεν ήταν πια ανάγκη να κατουρούν στο χώμα
για να φτιάξουν πύργους.

Από τη συλλογή Στο μεταίχμιο (1992)