Κανείς
Ξανοίχτηκα στα πέρατα του κόσμου
φουρτούνες γύρευα
με ολόχρυσο σκαρί
για καπετάνιο έχρισα τον εγωισμό μου,
κι αυτό πολύ δεν άντεξε
γιατί ήτανε βαρύ...
Οικειοποιήθηκα του ηλίθιου τα λάθη
σε κάθε βήμα μου
το πτώμα μου πατώ
χρόνο δεν έχασα στα αμφίδρομα τα πάθη
κι αν δεν αγάπησα
δεν ήτανε γραφτό
Πορεύτηκα στης σιγουριάς τα ίχνη
ο μόνος φόβος μου
το αύριο που θαρθεί
πυξίδα έφτιαξα το μέλλον να μου δείχνει
μοιραία κόλλησα
στου νου τα αβαθή
Ταξίδευσα στης στέρφας γης τα πλάτη
εκεί που άνθιζε
του Ιούδα το φιλί
είχα για σύμβουλο του θησαυρού τον χάρτη
το μόνο που ‘μαθα
πως είναι στρογγυλή
Αυτοκαταδικάστηκα σε αιώνιο μετερίζι
το Εγώ μου μ’ έκανε
παρία της ζωής
σκληρό το βλέμμα μου, επάνω μου ατενίζει
ρωτά ποιος έφταιξε
και απαντώ κανείς