Αλέξης Τραϊανός, Όνειρο του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη (1)
[Ενότητα Album]
Όνειρο του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη
Νύχτα της Τετάρτης 29 του Γενάρη 1974
1.
Κι έπειτα ήρθες να που έπρεπε βέβαια να ’ρθεις
Αγάλι σέρνοντας τη φρίκη μιας πληγής παντοτινής
Μέσα στο πιο αποτρόπαιου τέλους τον κρότο
Στο μαύρο αδιέξοδο στην άβυσσο του νου
Να που έπρεπε την καρδιά σου κομμάτια να ’βλεπα
Κάτω από ’να ξεθωριασμένο πράσινο κοστούμι
Τυπικό και άψογο σ’ ένα λευκό τραπεζομάντιλο σκυμμένο
Πέρασαν τόσα χρόνια πέρασε ο καιρός
Πλυμένο κίτρινο παλιό το φως
Έπεφτε πάνω σου σαν τίποτα και σαν ανυπαρξία
Από τη συλλογή Η κλεψύδρα με τις στάχτες (1975)
Σημείωση
Στο ποίημα γίνονται αναφορές σε στίχους του αυτόχειρα της Πρέβεζας. Βλ. σχετικά το σχόλιο του Δ.Ν. Μαρωνίτη στον αρ. 119 της «Βιβλιογραφίας».
Βιβλιογραφία
119. Μαρωνίτης, Δ.Ν. Η γοητεία της Αυτοκτονίας. Εφ. Το Βήμα (της Κυριακής), 2 Νοεμβρίου 1986.
Συνέχεια της επιφυλλίδας του αρ. 118, που αφορά έρευνα του αρθρογράφου για την παρουσία του Κώστα Καρυωτάκη σε ποιητές και ποιήματα της γενιάς του ’70. Στην παρούσα επιφυλλίδα σχολιάζονται, μαζί με δύο ακόμη ποιήματα δύο ποιητών του ’70, τα ποιήματα του Α.Τ. «Όνειρο του Ποιητή Κώστα Καρυωτάκη» και «Because» (από τις συλλογές με αρ. 2 και 4). Παραθέτω ολόκληρο το απόσπασμα:
«Η περίπτωση του Τραϊανού έγινε ήδη εκ των πραγμάτων η σπαρακτικότερη, αφού ο νέος ποιητής παρακολούθησε τον Καρυωτάκη και στη βιογραφική αυτοχειρία του. Το "Όνειρο" συστήνει μια προκαταβολική δοκιμή για ποιητική ταύτιση. Το ποίημα ανοίγει με την άφιξη, τελειώνει με την αναχώρηση του Καρυωτάκη. Στο μεταξύ αναπτύσσεται η κοινή επίσκεψη (μεταθανάτια του ενός προθανάτια του άλλου) στην πόλη της αυτοκτονίας. Μέσα από το δίαυλο του ονείρου ο κατακυρωμένος ποιητής οδηγεί τον δόκιμό του από τη ζωή στο θάνατο.
Η δίδυμη όμως αυτή πορεία δεν φτάνει στο ποιητικό της τέρμα με επιτυχία, ίσως και γιατί κοιτάζει συνεχώς και κατά μέτωπο τον προγραμματικό της στόχο. Η ονειρική πάντως σκηνοθεσία ατροφεί, καθώς δεν υπακούει στον προσδοκώμενο ανορθολογικό συνειρμό, αλλά υποτάσσεται σε ολότελα συμβατική λογική. Τα αλλεπάλληλα, τέλος, παραθέματα από το έργο του Καρυωτάκη συνωστίζονται μέσα στον πρωτότυπο λόγο του Τραϊανού και τον καθιστούν δύσκαμπτο, κάποτε και κακόγλωσσο. Φοβάμαι πως όποιος θέλει να βρει τον Τραϊανό εύστοχο συνοδοιπόρο του Καρυωτάκη, θα πρέπει να καταφύγει σε ποιήματά του που δεν καταδυναστεύονται από την άμεση παρουσία και την ολοκληρωτική επίσκεψη του ποιητή της Πρέβεζας, όπως λ.χ. συμβαίνει στο πληθωρικό, αλλά συνταρακτικό ποίημα "Because".»
Πηγή: Αλέξης Τραϊανός – Φύλακας ερειπίων, Τα ποιήματα, Εκδόσεις ΠΛΕΘΡΟΝ (1991)
