Θέλουμε δε θέλουμε, όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τραγικά γεγονότα αυτών των διαστάσεων, η κρίση μας είναι απόλυτα υποκειμενική. Μόνο ένας θεός θα μπορούσε να σταθεί ψύχραιμα πάνω από τα γεγονότα και να απονείμει δικαιοσύνη. Εμείς οι φτωχοί ο καθένας μας με το παρελθόν του, τα βιώματά του, την ιδεολογία του είμαστε καταδικασμένοι να βλέπουμε τα πράγματα μέσα από πολλούς παραμορφωτικούς φακούς. Μέσα στη μικρότητά μου, είναι φυσικό όταν έρθουν δέκα άνθρωποι που έχω αδικήσει και μου πειράξουν το παιδί μου, να θέλω να τους βγάλω το μάτι να μην μπορώ να βάλω τα πράγματα σε μια ζυγαριά δικαιοσύνης. Από τη στιγμή που είμαι άνθρωπος, αδικώ, και η δικαιοσύνη μου θα είναι πάντα σχετική.
Έτσι, καθώς διαβάζω όλα αυτά τα ωραία που γράφονται, νιώθω σαν το Νασραντίν Χότζα στη γνωστή ιστορία όπου ήταν δικαστής και πήγαν δυο άνθρωποι να τους λύσει μια διαφορά. Άκουσε τον έναν και του λέει «Δίκιο έχεις».
«Μα πώς γίνεται να ’χει δίκιο, αφού το πράγμα έχει έτσι κι έτσι» λέει ο αντίδικος.
«Κι εσύ δίκιο έχεις» απαντάει ο Χότζας. Οπότε κάποιος που παρακολουθούσε παρατήρησε:
«Μα πώς γίνεται, κύριε δικαστή, να έχουν κι οι δυο τους δίκιο;»
«Κι εσύ δίκιο έχεις» ήταν η απάντηση του Χότζα.