Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Music and Lyrics => Favourite Poetry => Topic started by: σα(ρε)μαλι on 21 Mar, 2006, 03:08:16

Title: Ανδρέας Εμπειρίκος
Post by: σα(ρε)μαλι on 21 Mar, 2006, 03:08:16
Στροφές στροφάλων
 
Στον Λεωνίδα  Α. Εμπειρίκο

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις

Άσπρο στο σώμα σου και κίτρινο στις τσιμινιέρες

Διότι βαρέθηκες τα βρωμερά νερά των αγκυροβολίων

Εσύ που αγάπησες τις μακρινές Σποράδες

Εσύ που σήκωσες τα πιο ψηλά μπαϊράκια

Εσύ που πλέχεις ξέθαρρα στις πιο επικίνδυνες σπηλιάδες

Χαίρε που αφέφηκες να γοητευθείς απ’ τις σειρήνες

Χαίρε που δεν φοβήθηκες ποτέ τις συμπληγάδες.

 

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις

Στο σέλας της θαλάσσης με τους γλάρους

Κ’ είμαι σε μια καμπίνα σου όπως εσύ μέσ’ στην καρδιά μου.

 

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις

Φωνές εδώ και φάλαινες στο πέρασμά σου πάρα κάτω

Από τα ύφαλά σου αντλούνε τα παιδιά την μακαριότητα

Από το πρόσωπό σου την ομοιότητα με σένα

Και μοιάζεις με αυτούς που εσύ κ’ εγώ γνωρίζουμε

Αφού γνωρίζουμε τι θα πει φάλαινα

Και πώς ιχνηλατούν οι αλιείς τα ψάρια.

 

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις

Φυγομαχούν όσοι κρυφά σε μυκτηρίζουν

Όσοι πουλούν τα δίχτυα σου και τρώνε λίπος

Ενώ διασχίζεις τις θαλάσσιες πραιρίες

Και φθάνεις στα λιμάνια με τα πούπουλα

Και τα κοσμήματα της όμορφης γοργόνας

Πού 'χει στο στήθος της ακόμη τα φιλιά σου.

 

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις

Είναι ο καπνός σου πλόκαμος της ειμαρμένης

Που ξετυλίγεται μέσ’ στην αιθρία και ανεβαίνει

Σαν μαύρη κόμη ηδυπαθούς παρθένας ουρανίας

Σαν λυρική κραυγή του μουεζίνη

Όταν αστράφτει η πλώρη σου στο κύμα

Όπως ο λόγος του Αλλάχ στα χείλη του Προφήτη

Κι' όπως στο χέρι του η στιλπνή κι' αλάνθαστή του σπάθα.

 

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις

Στις τροχιές των βαθυπτύχων οργωμάτων

Που λάμπουν στο κατόπι σου σαν τροχιές θριάμβου

Αύλακες διακορεύσεως χνάρια ηδονής που ασπαίρουν

Μέσ’ στο λιοπύρι και στο φως ή κάτω από τ’ αστέρια

Όταν οι στρόφαλοι γυρνούν πιο γρήγορα και σπέρνεις

Αφρό δεξιά κι’ αφρό ζερβά στο ρίγος των υδάτων.

 

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις

Θαρρώ πως τα ταξίδια μας συμπίπτουν

Νομίζω πως σου μοιάζω και μου μοιάζεις

Οι κύκλοι μας ανήκουνε στην οικουμένη

Πρόγονοι εμείς των γενεών που εκκολάπτονται ακόμη

Πλέχουμε, προχωρούμε δίχως τύψεις

Κλωστήρια κ’ εργαστήρια εμείς

Πεδιάδες και πελάγη κ’ εντευκτήρια

Όπου συνέρχονται με τις νεάνιδες τα παληκάρια

Κ’ έπειτα γράφουνε στον ουρανό τις λέξεις

Άρμαλα, Πόρανα και Βέλμα.

 

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις

Ανθούνε πάντα στην καρδιά μας οι μηλιές

Με τους γλυκείς χυμούς και την σκιά

Εις την οποίαν έρχονται το μεσημέρι τα κορίτσια

Για να γευθούν τον έρωτα μαζί μας

Και για να δουν κατόπι τα λιμάνια

Με τα ψηλά καμπαναριά και με τους πύργους

Όπου ανεβαίνουν κάποτε για να στεγνώσουν

Οι στεριανές κοπέλλες τα μαλλιά τους.

 

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις

Αχούν οι φόρμιγγες της άπλετης χαράς μας

Με τα σφυρίγματα του ανέμου πρύμα – πλώρα

Με τα πουλιά στα σύρματα των καταρτιών

Με την ηχώ των αναμνήσεων σαν κανοκιάλια

Που τα κρατώ στα μάτια μου και βλέπω

Να πλησιάζουν τα νησιά και τα πελάγη

Να φεύγουν τα δελφίνια και τα ορτύκια

Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων

Του προορισμού που πάει και πάει μα δεν στέκει

Όπως δεν στέκουν τα χαράματα

Όπως δεν στέκουν και τα ρίγη

Όπως δεν στέκουν και τα κύματα

Όπως δεν στέκουν κ’ οι αφροί των βαποριών

Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε.


Πυρσός λαμπρός του υπερτάτου φαροδείκτου


I chanced to push aside a branch, and by so
doing suddenly disclosed to my view a scene
which even now I can recall with all the vivid-
ness of this first impression. Had a glimpse of
the gardens of Paradise been revealed to me I
could scarcely have been more ravished with
the sight...
HERMAN MELVILLE Typee

Αηδιασμένοι, μπουχτισμένοι, μπερδεμένοι, σχεδόν πισθάγκωνα δεμένοι, από τα ψέματα και τις φενάκες της τρομερής ετούτης εποχής, πεντ' έξι φίλοι μου και εγώ, όλοι μας ναυτικοί εκ ναυτικών, όλοι μας θαλασσινοί εξ απαλών ονύχων, απόφαση πήραμε να φύγουμε.

Ψάχναμε λοιπόν στους χάρτες, ψάχναμε στους φαροδείκτες να βρούμε την πορεία μας, ποιους κάβους θ’ απαντήσουμε, πόσα και ποιά φανάρια και ποια τα δύσκολα σημεία του πόντου, πριν ξεκινήσουμε για το ταξίδι μας, πριν ρίξουμε πέτρα πίσω μας, πριν βγούμε στ’ ανοιχτά, άπιστοι όλοι μας, μα όλοι για πίστη διψασμένοι - όσο μεσ' στην καρδιά του θέρους για τ’ ουρανού τον όμβρο η πυρωμένη γη.

Βρισκόμαστε λοιπόν στο σπίτι μου, σε απόσταση μικρή απ’ το λιμάνι, και όλη την νύκτα ψάχναμε με την ψυχή στα χείλη, να μάθουμε εκ των προτέρων, με χάρτες, με διαβήτες, με φακούς ό,τι νομίζαμε απαραίτητο (ακούστε, ακούστε αν είναι δυνατόν!), τον πλήρη εκ των προτέρων προορισμό μας!

Ώρες πολλές επέρασαν και ακόμη ψάχναμε εναγωνίως πριν μπούμε στο καράβι μας (μια σκούνα είχαμε αρματώσει), πριν ξεκινήσουμε για το ταξίδι μας, προς τούτη ή εκείνη την ακτή, προς τούτο ή εκείνο το νησί, που όλοι στον Ειρηνικό το θέλαμε (ίσως γιατί πολύ υποφέραμε από' τους πολλούς πολέμους) και όπου ποθούσαμε να μας δεχτούν, μεσ' στης ολόχρονης ισημερίας την μαγεία, του Ειρηνικού οι κόρες, του Ειρηνικού - ω Χέρμαν Μέλβιλ! - οι παραδείσιες θυγατέρες, οι εξαίσιες Φαγιαουαίη, ελπίζοντας να συναντήσουμε, όχι σαν φαλαινοθήραι, όχι σαν τον Αχάμπ εχθροί, μα τουναντίον, σαν φίλοι θερμοί και αληθινοί, την Άνασσα των ωκεανών με το υγρόν λοφείον, το άσπρο πλεούμενο σπερματικό βουνό (ω χαίρε, χαίρε Moby Dick!), την Άσπρη Φάλαινα ελπίζοντας να βρούμε την ρήγισσα των βαθέων βυθών και πάσης φωτεινής επιφανείας, την Άσπρη Φάλαινα, την Άσπρη αφρόεσσα Αφροδίτη (Ω Χαίρε Παφλάζουσα, χαίρε, ω, χαίρε Αναδυομένη!) όραμα θείον, Άνασσα Πρώτη, κόρη της απολύτου αθωότητος, της απολύτου ελευθερίας, της απολύτου ηδονής - κύτος, ω κύτος που μόνον εσύ, ως σήμερα, κρατάς ακόμη κάτι, απ' την αυγή της υδρογείου, απ’ τις αρχές της προϊστορίας, κάτι από την δύναμη τη γνησιότητα και την απόλυτο αλληλεγγύη με την φύση, κάτι από το μεγαλείον και τους τιτανικούς ρυθμούς της ανυπόκριτης εκείνης εποχής των βροντοσαύρων και τυραννοσαύρων.

Η επί του χάρτου εργασία μας εξηκολούθει. Ήτανε σαν να σκάβαμε κατάδικοι σε φυλακή μια σήραγγα διαφυγής προς την ελευθερία και όλον τον έξω κόσμο.

Κ' ενώ με αυτά καταγινόμαστε εμείς οι εγκλωβισμένοι, οι φίλοι της θάλασσας και των μεγάλων ταξιδιών, λέγοντας και ξαναλέγοντας: «Απόψε πρέπει να τελειώνουμε... Απόψε... Επιτέλους!» ήρχετο, σαν αμοιβή των κόπων μας και σαν ενθάρρυνσις μαζί, ήρχετο μια πρόγευσις της περιπέτειάς μας και η φαντασία μας, ιέρεια πιστή του πόθου μας, μας πήγαινε μακριά, πέρα στις νότιες θάλασσες, σαν να φυσούσε πίσω μας ευνοϊκός ο απηλιώτης, φουσκώνοντας ακαταπαύστως τα πανιά μας, σαν φίλος μας και σύμμαχος μας.

Έτσι, πριν γίνει ακόμη βίωμα η περιπέτειά μας, έλαμπε το ταξίδι μας σαν μέγας KO-I-NOR, σαν μέγας πασίχαρος ωκεανός, μέσα σε φως θεσπέσιον. Κι ενώ σειρήνων και τριτώνων γέλια και των ερωτικών των παιχνιδιών οι οξείες κραυγές λαγνείας μεσ' στις ψυχές μας αντηχούσαν, φλογίζοντάς μας όπως φλογίζουν πάντοτε τα πράγματα της ηδονής, (ω σεις θαλάσσιες ανεμώνες ανοιγμένες και σφύζοντες του κύματος αφροβριθείς νυμφίοι λωτοί!) μεσ' στην καθολική εκείνην γοητεία που συναντά κανείς στων τροπικών τους παραδείσους, σκυμμένοι επάνω στο τραπέζι μας, ψάχναμε εμείς πυρέσσοντες μεσ' στους καπνούς και τα τσιγάρα, στους χάρτες ψάχναμε ακόμη σαν δαίμονες ιδεοληπτικοί, ο ένας λέγοντας στον άλλον κάθε τόσο: «Απ' εδώ έως εκεί τα μίλια είναι χίλια... Οι άνεμοι της εποχής αρχίζουν στον τόπον αυτόν τον τάδε μήνα... Μπορούμε προμήθειες να βρούμε σε εκείνο ή τούτο το νησί...» και άλλα τέτοια λέγοντας κοινά και τετριμμένα, την προκαταρκτική μας εργασία συνεχίζαμε.

Ίσως να ψάχναμε επί μακρόν ακόμη, όμως η νύχτα τέλειωνε και όλοι ανάγκην είχαμε αέρος καθαρού. Εν τέλει λοιπόν εφώναξα:

«Ανοίξτε το παράθυρο να αναπνεύσουμε λιγάκι».

Απ’ την στιγμήν εκείνη τα πάντα εξειλίχθησαν ραγδαίως. Όλοι συμφώνησαν και κάποιος από μας προς το παράθυρον ετράπη, και, ανοίγοντας τα εξώφυλλα, άφησε μια φωνή:

«Για 'δέστε εκεί! Είναι σαν θαύμα! Έτσι θα είναι πάντα της Νουκουχήβα το νησί!»

Αναπνέοντας βαθιά την θαλασσία αύρα, όλοι μας τρέξαμε στο παράθυρο.

Απέναντί μας, πίσω απ’ το βουνό, ο ήλιος ανέτελλε, εν μεγαλείω και δόξη.

Αναπνέοντας πάντοτε βαθιά, όλοι κοιτάζαμε έκθαμβοι το θαύμα, που κάθε πρωί ανανεώνεται και ανανεώνει, και ξαφνικά, στην ορθρινή γαλήνη, μια κραυγή σπαρακτική ηκούσθη. Εις εξ ημών εκραύγαζε έξαλλος κοιτάζοντας τον ήλιο:

«La gioia e sempre in altra riva!... La gioia e sempre in altra riva!».

Υπήρχε απόγνωσις εις την κραυγήν αυτήν, και όλοι μας κοιταχτήκαμε με άγχος, ενώ μές το δωμάτιο πάλι απλώθηκε σιγή, σιγή βαθειά σαν μια ρουφήχτρα δίνη.

Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Να πούμε ναι; Να πούμε όχι, ή να τηρήσουμε μια φρόνιμη σιωπή;

Όμως, σχεδόν αμέσως η σιωπή διεσκορπίσθη και την διέκοψα εγώ. Ένα μεγάλο φως μεσ' στην ψυχή μου εχύθη και τέλος εφώναξα αγαλλιών:

«Όχι! Όχι! Δεν βρίσκεται η χαρά στην άλλη όχθη μόνον! Είναι κι εδώ, μεσ' στις ψυχές μας, μέσα σε τούτες τις καρδιές, είναι παντού για όσους μπορούν να σπάσουν τα δεσμά τους, αφού και μέσα μας ο ήλιος ανατέλλει και δείχνει την πορεία μας παντού όπου πηγαίνει, φως εκ φωτός αυτός, πυρσός λαμπρός του υπερτάτου φαροδείκτου, που όλοι τον παραλείπουν οι άλλοι, του φαροδείκτου, σύντροφοι, που λέγεται ουρανός!»

Έτσι ελάλησα και κάθε αμφιταλάντευσις απέπτη απ’ τις ψυχές μας. Η αγαλλίασίς μου στους άλλους μετεδόθη, και, όλοι, κοιτάζοντας τον ήλιο, πετάξαμε τα σύνεργα της πλοιαρχίας - χάρτες, διαβήτες, εξάντας και φακούς - και αρπάζοντας τους σκούφους μας, εμείς, οι ναυτικοί εκ ναυτικών, τρέξαμε στο καράβι μας (το λέγαν "Άγιος Σώζων") και όλοι, φλεγόμενοι από την νέα μας πίστη, χωρίς πλέον να ψάχνουμε το "πώς" και "πού", τα παλαμάρια λύσαμε και υψώνοντας τα πανιά μας, αδίσταχτα σαλπάραμε με μια κραυγή:

«Κύριε των δυνάμεων μεθ’ ημών γενού».
Title: Re: Α. Εμπειρίκος: Στροφές στροφάλων -Turbine Turns
Post by: elena petelos on 21 Mar, 2006, 03:51:35
 

TURBINE TURNS


O ocean liner you sing and sail
Your body white and your funnels yellow
Tired of the anchorages’ filthy waters
You who have loved the faraway sporades
You who have raised the highest rebel banners
You who sail boldly into the most dangerous waters
Hail, who have let yourself be ravished by the sirens
Hail, who have never feared the clashing rocks.

O ocean liner you sing and sail
Over the radiance of the sea with gulls
And I am in your cabin as you are in my heart.

O ocean liner you sing and sail
The breezes recognize us and unloose their hair
They run towards us and their folds are fluttering
Some of pure white and others deepest purple
Folds of heartbeats folds of joy
Of the betrothed and the newly married.

O ocean liner you sing and sail
Clamor before you here, whales in your wake
From deep inside you children draw beatitude
And from your face, affinity with you
And you resemble those you and I know
Because we know what whale means
And how it is that fishermen hunt fish.

O ocean liner you sing and sail
They take to flight who sneer at you in secret
Who sell your nets and feed themselves on fat
While you traverse the prairies of the ocean
And sail into harbors decked in plumes
And jewelry from the lovely mermaid
Who bears your kisses still upon her breast.

O ocean liner you sing and sail
Your smoke-trail is a strand of destiny
Uncoiling in the ether and ascending
Like the black locks of a voluptuous heavenly virgin
Or like the lyric cry of the muezzin
When your prow flashes on the waves
As the word of Allah flashes on the Prophet’s lips
And in his hand his bright unerring sword.

O ocean liner you sing and sail
Along the tracks of deeply folded furrows
Which glitter in your wake like tracks of triumphs
Channels of defloration footprints of pleasure panting
In the bright light of burning noon or underneath the stars
When your turbines turn faster and you scatter
Foam to the left and foam to the right upon the shivering waters.

O ocean liner you sing and sail
It seems to me our journeys run together
I think that we resemble one another
Our circles are a part of all creation
Forbears of generation still emerging
We sail we travel forward without guilt
Forges and mills and factories are we
Great plains and oceans and assemblies
Where young men come together with their maidens
And then inscribe upon the sky the words
Armala Porana and Velma.

O ocean liner you sing and sail
Apple trees blossom always in our hearts
With their sweet juices and their shade
To which the young girls come at noon
So they can taste love with us
And afterwards so they can see the harbors
With the tall belfries and the towers
Where landlocked maidens climb
To dry their hair.

O ocean liner you sing and sail
Our lyres of boundless joy ring out
With the wind’s whistling fore and aft
With birds upon the wires of the masts
With echoes of remembrance like binoculars
Which I hold up before my eyes and see
Islands and oceans approaching
Dolphins and quails retreating
Hunters are we of the delight of dreams
The destination that runs on but never rests
As dawns never rest
And shivers never rest
And as waves never rest
And as the wakes of ships never rest
Nor our songs for the women we love.




© Translation: 2004, Maria Margaronis
From: A Century of Greek Poetry: 1900-2000
Publisher: Cosmos Publishing, New York, 2004

 
Title: Ανδρέας Εμπειρίκος
Post by: Tess on 29 Oct, 2006, 23:27:16
Τριαντάφυλλα στο παράθυρο

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρ-
χουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν
την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους.
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της
ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας
και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν
στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρ-
χόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμέ-
νο δέρας της υπάρξεώς μας.

Τελικά για όλα τα μεγάλα και τα ωραία αρκούν λίγα μόνον λόγια.
Title: Re: Τριαντάφυλλα στο παράθυρο – Ανδρέας Εμπειρίκος
Post by: vanilia on 29 Oct, 2006, 23:30:17
Είναι τα βλέφαρά μου
διάφανες αυλαίες.

Όταν τα ανοίγω βλέπω
μπρος μου ό,τι κι αν τύχει.

Όταν τα κλείνω βλέπω
μπρος μου ό,τι ποθώ.

Και εξαιρετική η μελοποίηση του Θανάση Παπακωνσταντίνου
Title: Re: Τριαντάφυλλα στο παράθυρο – Ανδρέας Εμπειρίκος
Post by: Tess on 29 Oct, 2006, 23:34:25
Είμαι σίγουρη ότι εσύ εκτός από τα ταξίδια σου,
όπως το αυριανό, κάνεις κι άλλα «ταξίδια»…
Πολύ καλό αυτό, πολύ καλό!
Άνοιξε κι άλλο τα φτερά!!!!
Title: Re: Τριαντάφυλλα στο παράθυρο – Ανδρέας Εμπειρίκος
Post by: banned8 on 29 Oct, 2006, 23:51:30
Άνοιξε κι άλλο τα φτερά!!!!

Ποια φτερά; Με λεωφορείο θα πάει!

Τέλειωσαν οι 16 σελίδες και τρανσλατουμίζομε πάλι;
Title: Re: Τριαντάφυλλα στο παράθυρο – Ανδρέας Εμπειρίκος
Post by: vanilia on 29 Oct, 2006, 23:53:07
Δεν θα μπορούσε να είναι το Magic Bus έστω; Άντε μην σας βάλω και Τρύπες στα favorite lyrics!
Title: Re: Τριαντάφυλλα στο παράθυρο – Ανδρέας Εμπειρίκος
Post by: Tess on 29 Oct, 2006, 23:55:11
Tώωωωωωωρα! Να ’ταν κι άλλες!!!
Εσύ, για να ’χουμε καλό ερώτημα, πώς ξέρεις με ποιο μέσο θα ταξιδέψει;
Είσαι μεγάλη μαφία, θείε θείε Νικόλα! (δεν έκανα λάθος…ξέρεις πολύ καλά γιατί επαναλαμβάνεται ο θείος….!!!)
Title: Re: Τριαντάφυλλα στο παράθυρο – Ανδρέας Εμπειρίκος
Post by: banned8 on 29 Oct, 2006, 23:56:21
Άντε μην σας βάλω και Τρύπες στα favorite lyrics!

Τρύπες στο δρόμο σου να μη βρεις και βάλε όσες θες στα lyrics.
Title: A. Εμπειρίκος, Ο πλόκαμος της Αλταμίρας
Post by: σα(ρε)μαλι on 07 Dec, 2006, 02:20:14
1

Τα κούμαρα βαριά σαν βλέφαρα ηδυπαθείας, στάζουν το μέλι στη σιγή. Ο γδούπος διαρκεί, και από τα μάτια σου στο στήθος και στο στόμα μου, η έλξις απλώνει την παλίρροια.

2

Λίγα κοσμήματα στη χλόη. Λίγα διαμάντια στο σκοτάδι. Μα η πεταλούδα που νύκτωρ εγεννήθη μάς αναγγέλλει την αυγή, σφαδάνουσα στο ράμφος της πρωίας.

3

Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε. Οι δρόμοι είναι λευκοί. Τ’ άνθη μιλούν. Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες. Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.

6

Η σιωπή λικνίζεται στην αμμουδιά. Τα πόδια της πατούν στην κυανή, στην άνευ έρματος ακρογιαλιά θαλάσσης που καθεύδει.

7

Τα βήματά μου αντηχούν στη βελουδένια στρώσι της σκιάς μου.

8

Κρυφή μου ελπίδα στα βουνά, καλημερίζω την ηχώ σου.

10

Βάμμα νυκτός στα χείλη της, δόσις φωτός στο στήθος μου, και τα πανέρια της ανοίξεως ανοικτά, με τα χρωματιστά χαρτιά των φρούτων κυμαινόμενα.

12

Ακόμη λίγη θάλασσα, ακόμη λίγο αλάτι. Έπειτα θα θελα να κυλισθώ

στην αμμουδιά μαζί σου.

16

Οι τοίχοι, λεν, έχουν αυτιά – μα οι ψίθυροι ζουν και πεθαίνουν και στα φύλλα.

18 

Πάρε την λέξι μου. Δώσε μου το χέρι σου. 

 21

Η δριμύτης της ανοίξεως είναι φιλί πούχω στο στόμα.

31 

Βρέφος εντός αβράς σιγής. Μόνον η αύρα μέλπει και η τροφός ρεμβάζουσα προσφέρει το βυζί της στο ευτυχισμένο βρέφος. Ώρα ηδονής και γάλακτος. Ώρα του γαλαξίου.
        
33

Ο άνεμος όταν φυσά, οι καλαμιές γεμίζουν αυλητρίδες.
        


   
Title: Re: A. Εμπειρίκος - Ο πλόκαμος της Αλταμίρας
Post by: Σουρπουίτσα on 07 Dec, 2006, 02:29:31
Ποιος καλός άνεμος έφερε αυτό το ποστ;

Ακριβώς αυτό χρειαζόμουν μετά από μια εξοντωτικά εξουθενωτική (καμία υπερβολή, take my word for that) μέρα... Μου θύμισες στίχους πολύ αγαπημένους που είχα καιρό όμως να τους φέρω στο μυαλό μου. Σε ευγνωμονώ.
Title: Re: A. Εμπειρίκος - Ο πλόκαμος της Αλταμίρας
Post by: σα(ρε)μαλι on 07 Dec, 2006, 02:37:37
Quote
Ποιος καλός άνεμος έφερε αυτό το ποστ;

Μα φυσικά ο ίδιος ο πλόκαμος της Αλταμίρας.

Quote
Ακριβώς αυτό χρειαζόμουν μετά από μια εξοντωτικά εξουθενωτική (καμία υπερβολή, take my word for that) μέρα... Μου θύμισες στίχους πολύ αγαπημένους που είχα καιρό όμως να τους φέρω στο μυαλό μου. Σε ευγνωμονώ.

Είναι αλήθεια ότι οι στίχοι του Εμπειρίκου είναι ιδιαίτερα ψυχοθεραπευτικοί για να μην πω ψυχοανατασιακοί.
Title: Re: A. Εμπειρίκος - Ο πλόκαμος της Αλταμίρας
Post by: Σουρπουίτσα on 07 Dec, 2006, 02:40:57
Είναι αλήθεια ότι οι στίχοι του Εμπειρίκου είναι ιδιαίτερα ψυχοθεραπευτικοί για να μην πω ψυχοανατασιακοί.

Άναμπράβο (μία λέξη)! Κάτι τέτοιο ήθελα να πω κι εγώ πριν με λίγα λόγια, αλλά είναι που αυτή τη στιγμή δεν είμαι σε θέση να συνθέσω λέξεις άνω των τριών (3) συλλαβών...
Title: Re: A. Εμπειρίκος - Ο πλόκαμος της Αλταμίρας
Post by: σα(ρε)μαλι on 07 Dec, 2006, 02:43:59
Αν συνεχίσεις, θ' ακολουθήσουν οι Ραμόουνς, I wanna be sedated
Title: Re: A. Εμπειρίκος - Ο πλόκαμος της Αλταμίρας
Post by: Σουρπουίτσα on 07 Dec, 2006, 02:45:26
Αν συνεχίσεις, θ' ακολουθήσουν οι Ραμόουνς, I wanna be sedated

Αν συνεχίσεις, θ'ακολουθήσει σφοδρό ρα-μόουνινγκ εντ γκροουνινγκ.
Title: Re: A. Εμπειρίκος - Ο πλόκαμος της Αλταμίρας
Post by: σα(ρε)μαλι on 07 Dec, 2006, 02:52:58
Ok, I am gaun hame. Α, και πριν το ξεχάσω, μπορείς να ακούσεις και το Στροφές Στροφάλων - ο πλόκαμος της Αλταμίρας δεν κυκλοφορεί, δυστυχώς - σε μια εκπληκτική απαγγελία από τον ίδιο, για να ξεμπριζώσεις χωρίς δραστικά μέτρα.

http://www.embiricos2001.gr/sound/track2_4.mp3

 
Title: Re: A. Εμπειρίκος - Ο πλόκαμος της Αλταμίρας
Post by: Σουρπουίτσα on 07 Dec, 2006, 02:55:50
Ok, I am gawn hame.

Ok, I drop dead.

p.s.: thanx :)
Title: Re: A. Εμπειρίκος - Ο πλόκαμος της Αλταμίρας
Post by: wings on 07 Dec, 2006, 02:56:46
Βαλ, πήγαινε για ύπνο. Γρήγοραααααααααααααα
Title: Re: A. Εμπειρίκος - Ο πλόκαμος της Αλταμίρας
Post by: Σουρπουίτσα on 07 Dec, 2006, 03:00:35
Βαλ, πήγαινε για ύπνο. Γρήγοραααααααααααααα

Yes, Ma'am!

Υ.γ.: Τι παρήγορο μετά από τέτοια εφιαλτική μέρα να σε στέλνουν για ύπνο με ωραίες μουσικές και φευγάτους στίχους και μαμαδίστικες (!) παραινέσεις... Σας ευχαριστώ πολύ... (η κούραση μου βγαίνει σε μελό)
Title: Re: A. Εμπειρίκος - Ο πλόκαμος της Αλταμίρας
Post by: σα(ρε)μαλι on 07 Dec, 2006, 03:02:42
Κι άλλο ένα.

http://www.embiricos2001.gr/sound/track4_3.mp3

Title: Re: A. Εμπειρίκος - Ο πλόκαμος της Αλταμίρας
Post by: wings on 07 Dec, 2006, 03:09:19
Κώστα, είναι υπέροχο. Ευχαριστούμε πολύ.
Title: Re: A. Εμπειρίκος - Ο πλόκαμος της Αλταμίρας
Post by: σα(ρε)μαλι on 07 Dec, 2006, 03:11:23
Quote
Κώστα, είναι υπέροχο. Ευχαριστούμε πολύ.

My pleasure.
Title: Re: A. Εμπειρίκος - Ο πλόκαμος της Αλταμίρας
Post by: Σουρπουίτσα on 07 Dec, 2006, 03:14:49
Κώστα, είναι υπέροχο. Ευχαριστούμε πολύ.

"Εμπειρίκος διαβάζει Εμπειρίκο" δεν είναι; Καταπληκτικό...
Title: Re: A. Εμπειρίκος - Ο πλόκαμος της Αλταμίρας
Post by: wings on 07 Dec, 2006, 03:16:44
Έχω το αντίστοιχο του Σεφέρη. Άμα μερακλωθώ και βρω το σιντί από αύριο, θ' ακούσετε και αποκεί κάτι. Καληνύχτα, παιδάκια.:-)
Title: Re: A. Εμπειρίκος - Ο πλόκαμος της Αλταμίρας
Post by: Σουρπουίτσα on 07 Dec, 2006, 03:18:05
Καληνύχτα, Βίκυ :)
Title: Re: A. Εμπειρίκος, Αι λέξεις
Post by: wings on 22 Jan, 2007, 00:55:11
Αι λέξεις

Όταν καμιά φορά επιστρέφομεν από τους Παρισίους και αναπνέομεν την αύραν του Σαρωνικού, υπό το φίλιον φως και μέσα στα αρώματα της πεύκης, εν τη λιτότητι των μύθων - των σημερινών και των προκατακλυσμιαίων - ως σάλπισαμ πνευστών, ή ως ήχος παλμικός, κρουστός, τυμπάνων, υψώνονται, πίδακες στιλπνοί, ορισμέναι λέξεις, λέξεις-χρησμοί, λέξεις ενώσεως αψιδωτής και κορυφαίας, λέξεις με σημασίαν απροσμέτρητον δια το παρόν και το μέλλον, αι λέξεις «Ελελεύ», «Σε αγαπώ», και «Δόξαν εν υψίστοις», και αιφνιδίως, ως ξίφη που διασταυρούμενα ενούνται, ή, ως κλαγγή αφίξεως ορμητικού μετρό εις υπογείους σήραγγας των Παρισίων, και αι λέξεις «Chardonne - Lagache», «Denfert - Rochereau», «Danton», «Odeon», «Vauban» και «Gloria, gloria in excelcis».
Title: Ανδρέας Εμπειρίκος, Αι λέξεις → Andréas Embirikos, Les mots
Post by: Frederique on 16 Mar, 2010, 10:56:00
Αντιγραφή από : Dictionnaire amoureux de la Grèce

Je n'ai pu résister au plaisir de terminer cette évocation par le texte qui suit, paru en 1980 mais écrit bien avant, un texte où se mêlent étrangement les noms des îles grecques, des hymnes orthodoxes et... des stations de métro parisiennes !

LES MOTS
Lorsqu'il nous arrive, en rentrant de Paris, de respirer la brise du golfe Saronique, dans la lumière amicale, le parfum des pins et la sobriété des mythes — ceux d'aujourd’hui comme ceux d'avant le Déluge — d'étincelants geysers se mettent à jaillir comme sonneries d'instruments à vent, échos vibrants de percussion, jaillissent aussi des mots, des mots-oracles, des mots-arcanes, des mots-sésame pour le présent et l'avenir, les mots «Eleison», «Je t'aime», «Gloire au plus haut des cieux», des mots qui surgissent soudain comme éclairs d'épées affrontées ou fracas de métro arrivant sur le quai d'une gare souterraine, les mots: Chardon-Lagache, Denfert-Rochereau, Danton, Odéon, Vauban et «Gloria in excelsis deo»!


J'ajouterai pour conclure ce court hommage que le poète Elytis, dans une Lettre à Andréas Embirikos, lui écrivit cette phrase remarquable qui est à mes yeux une des plus belles définitions jamais données de la poésie: «Car, mon cher Andréas, c'est bien de cela qu'il s'agit. La poésie est née pour corriger les erreurs de Dieu. Ou alors pour montrer à quel point nous avons dévoyé son don.»[/i]
Encore une phrase à inscrire sur notre iconostase portative !




Jacques Lacarrière, Dictionnaire amoureux de la Grèce, pages 261-262, Editions Plon
Title: Ανδρέας Εμπειρίκος
Post by: spiros on 06 May, 2021, 12:34:18

Η άνοδος, Ανδρέας Εμπειρίκος

Οι λέξεις όταν πέφτουν στο σώμα της νυκτός
Μοιάζουν με καράβια που τις θάλασσες οργώνουν
Με άνδρες που σπέρνουν και γυναίκες που μιλούν
Μέσα στους ποππυσμούς των φιλημάτων
Σαύρες περνούν μέσα στα ρίγη των ακτών
Πελάγους που απλώνεται μέχρι την άμμο
Με πλαταγίσματα με παφλασμούς
Ολίγον πριν ο ήλιος ανατείλη
Ενώ ακούονται φωνές των ραψωδών της ύλης
Και αλαλαγμοί αλέκτορος ορθίου
Επί μιας στήλης άλατος χωρών μεσημβρινών
Όταν ογκούνται οι πόθοι στους αιγιαλούς
Μυριάδων που πορεύονται μεσ’ στις ριπές του ανέμου
Μπροστά στα μάτια των ολβίων κορασίδων
Που κύπτουν με τα στήθη των εγγίζοντα το ύδωρ
Το καθαρό νερό των ρυακιών
Ώσπου να βρουν και να αισθανθούν στα σώματα και στας ψυχάς των
Άνευ ορίων άνευ όρων
Την κεκτημένη άνοδον της ηδονής.


La montée, Andreas Embeirikos

Quand les mots tombent sur le corps de la nuit
On dirait des vaisseaux qui labourent les mers
Les hommes à bord semant et les femmes qui parlent
Parmi les claquements des baisers
Des lézards passent dans les frissons des crêtes
D'une mer qui s'étend jusqu'au sable
Avec ses ressacs et ses clapotis
Peu avant le lever du soleil quand résonnent
Les voix des rhapsodes de la matière
Et les clameurs d'un coq debout
Sur une colonne de sel des contrées du midi
Quand gonflent les désirs des multitudes sur le rivage
Qui s'avancent dans les rafales du vent
Sous les yeux des filles bienheureuses
Qui s'avancent les seins touchant l'onde
L'eau pure des ruisseaux
Jusqu'à sentir dans leur corps et leur âme
Sans conditions et sans limites
La montée acquise du plaisir.


Traduction du grec: Michel Volkovitch, Anthologie de la poésie grecque contemporaine (1945-2000), Gallimard.