Ρούλα Αλαβέρα

[wings]

Ρούλα Αλαβέρα, Οι νικητές

Η τιμωρία υπάρχει μέσα μας
Τα αναρίθμητα χρέη κρέμονται απ’ την
πιθανότητα της στάσιμης ειρήνης
όπως όταν αντιμάχονται αλλήλους
μετά τη νίκη οι νικητές
Πότε ο χείμαρρος θα ξαναφέρει το τέλος
που όλοι είδαν, όλοι έζησαν
εκτός από σένα;
Πότε ο ωκεανός θα ξανάψει
θα γίνει πέρασμα των κολασμένων;
Τα ανθρώπινα στήθη είναι μεγάλα
απορροφούν το φόβο
τον κρύβουν σε δαφνοστεφανωμένα μέτωπα
σε φωνές που ζούνε με την πεποίθηση
της σύνεσης
Κι οι νικητές αυτοί οι άλλοι
που τολμούν και φιλονικούν
τη βοηθεία τίνος φιλονικούν;
Σε τούτη την ορμητική γραμμή
τι έχεις να προσφέρεις άλλο
απ’ την επίμονη ασθένεια της «φθινούσης οράσεως»;

Από τη συλλογή Περί της δεσποτείας των αντιαζομένων (1969)

[wings]

Ρούλα Αλαβέρα: Το σπίτι, όπως το ξαναβλέπεις

Ήταν ήσυχα
ενός ερειπωμένου σπιτιού η γαλήνη
ήταν καταστραμμένα
ενός κόσμου που αρνείται το σχήμα
Εκκλησία όπου απώθησες τα χέρια στο λείψανο
κορυφογραμμές όπου η καταιγίδα χώρισε
(ο θάνατος ποσώς χωρίζεται απ’ την οδύνη;)
έχοντας κινηθεί πιο χαμηλά
έχοντας κοιμήσει τη σιδερένια στάχτη
Έκλαιγες — όλο έκλαιγες
όταν στριφογύριζε για μιαν ακόμη φορά
στα βρεγμένα χέρια
γυμνός αποτραβηγμένος ύπνος του παρελθόντος

Από τη συλλογή Περί της δεσποτείας των αντιαζομένων (1969)

[wings]

Ρούλα Αλαβέρα, Ο εχθρός

Οι φωνές σμίγουν στα λιμάνια
έξω από το έδαφος της φωτιάς
Η μορφή τραγουδά τον άνεμο που πλησιάζει
στις ανταύγειες των κρυμμένων δέντρων∙
αναπνέεις θρυμματισμένα αντικείμενα.
Η ευκαιρία να σκοτώσεις όποιον θέλεις
στο σεληνόφως, δόθηκε
Ο εχθρός σε μετέτρεψε
σε εφάρμοσε — σου προσεφέρθη
η ενότητα η δική σου αναπαύθηκε
σ’ άλλην ενότητα

Από τη συλλογή Περί της δεσποτείας των αντιαζομένων (1969)

[wings]

Ρούλα Αλαβέρα, Ο εναγκαλισμός του χειμώνα

Δεν είμαι ο καιρός που θ’ αφήσω το χορτάρι
να ξανασκεπάσει τη σκιά
δεν είμαι το πληγωμένο πουλί που κρατούσες
ο πόλεμος που εφάρμοζες
Τώρα κι εσύ δεν βαδίζεις άλλο∙ κι άλλο
από την ίδια αγωνία να φορτώνεσαι
ίδιο το κέντρο, ίδιος ορίζοντας
και τόσος λίγος ο χρόνος να δοκιμάζεις
τον εναγκαλισμό του χειμώνα στ’ άδεια
δωμάτια
Μήτε που έχω αγνότητα
μήτε που χρειάζεται υπομονή
μήτε να κρύβεσαι
Τώρα οι τοίχοι στριφογυρίζουν
κι ο πιο καλός άγγελος υποφέρει
απ’ τον σκληρό μας ύπνο

Από τη συλλογή Περί της δεσποτείας των αντιαζομένων (1969)

[wings]

Ρούλα Αλαβέρα, Δεν έχεις λόγο

Το φτωχό σίδερο που διακινδύνευε
έχει απογυμνωθεί. Είσαι ανάμεσα
από όλες τις πέτρες. Βλέπεις τη σχισμή
να προχωρά∙ όμως έχεις ήδη λοξοδρομήσει
κι επιθυμία άλλη από την αναχώρηση
παρ’ όλα τα βογκητά, την διεκτραγώδηση
δεν έχεις.
Αυτή η άσκηση για τον φωτεινό τόπο
Αυτή η φλόγα που αναζητεί τη φωτιά
δεν σου παρέχουν άλλη βεβαιότητα
από την πιθανή εκταφή και
την απαρίθμηση των λησμονημένων αντικειμένων
Δεν έχεις λόγος να δέχεσαι στο σπίτι σου
το σχήμα της αλήθειας και
το τραγούδι του ποταμού καθώς
εξασφαλίζει την τελευταία όχθη φυγής
Από την αταξία που ξεσκίζει τον πληγωμένο
χώρο
από την τελευταία ατέλεια του προσώπου
Καλύτερα να αγρυπνώ
Καλύτερα να δαπανώ την τελειότητα προτού νυχτώσει

Από τη συλλογή Περί της δεσποτείας των αντιαζομένων (1969)

[wings]

Ρούλα Αλαβέρα, Ο κήπος

Το παιδί αρέσει την αμφιβολία Αγρυπνά
προσμένοντας τον ζεστό άγγελο Καταπιέζει
το σύννεφο της γνώσης∙ όταν η μπάλα
του παιδιού χάνεται μέσ’ στα αναπαλλοτρίωτα
φράγματα τ’ ουρανού και του κήπου

Από τη συλλογή Περί της δεσποτείας των αντιαζομένων (1969)

[wings]

Ρούλα Αλαβέρα, Ο τόπος

Όταν στις κακές στιγμές παρουσιάζεται
η ανάγκη δεν έχεις πια καιρό να βλάψεις
Ν. Μακιαβέλι

Αδημονία. Το ζώο χορτασμένο
πέφτει στο έγκλημα διαλέγοντας τη θέση του
Ξερό αγκάθι καίει την ένδεια της παλάμης
Βαθύτερα η μάσκα εφαρμόζει στο πρόσωπο
Φόβος στραγγαλισμού θαρρώ έτσι δεν υπάρχει
πλην της δολοφονίας με μαχαίρι. Αδημονία
όσο η ακινησία ελευθερώνει τα φίδια
όσο τον τόπο τούτο ονομάζουν...

Από τη συλλογή Περί της δεσποτείας των αντιαζομένων (1969)

[wings]

Ρούλα Αλαβέρα, Τίποτα μάταια δεν συντηρήθηκε

Καθώς η καταγωγή της έχθρας χάνεται
καθώς το μεσοδιάστημα ανοίγει άλλους
αρχαίους τάφους σηκώνεις αργά
την τρέλα της άρνησης, μυστική
αρρώστια μέσα σου που νύχτες
ολόκληρες φώναζε. Η ευωδιά του νερού
Σιωπή λιγότερο λευκή. Η ηχώ του κλειδιού
στο ίδιο πάντα δωμάτιο και το ικρίωμα
Ναι, το ικρίωμα παραμένει, αλλάζει
φορείς∙ τώρα και κάθε μια περισσότερο
γλιστρά ο γδούπος ο πυκνός, ο βαθύς
των καρφιών αυτών που ξέρουν γιατί
ενώθηκαν. Τίποτα μάταια δεν συντηρήθηκε

Από τη συλλογή Περί της δεσποτείας των αντιαζομένων (1969)

[wings]

Ρούλα Αλαβέρα, Αξιοποίηση
 
Προσπαθώ να μετατοπίσω την αξιοποίησή μου,
να προσδιορίσω ας πούμε τη μυρωδιά της βροχής
ή να στοχάζομαι την αισιοδοξία του άλλου αγέρα
Ποιο είναι πολύ και ποιο ατέλειωτο.

Όταν ξοφλήσω τα χρέη μου,
όλα τα χρέη,
θα κρατήσω την τύχη μου.
 
Από τη συλλογή Πέρασμα (1964)