Πες το μ' ένα ποίημα (των ποιητών της Θεσσαλονίκης)

[Πρωτέαs]

Τόλης Νικηφόρου, αδέσποτα

τ' αδέσποτα σκυλιά,
τ' αδέσποτα παιδιά,
οι αδέσποτες ψυχές.
άγριες, φωτεινές, ευάλωτες.
όχι ότι δεν έχουν κύριο και αφέντη.
μόνο που αιώνες τώρα απουσιάζει
εκείνος στην άλλη άκρη τ' ουρανού.
τα αδέσποτα
σπάνια ξεγελούν τη θλίψη τους,
στήλη καπνού στις κόρες των ματιών τους
που αναθρώσκει από μια μακρινή πατρίδα.

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002)

Για τη Σταυρούλα που της το αφιέρωσε ο Τόλης. :-)

Αχ! Μπρε Τόλη, τί με κάμνεις;;; Μπήκα στο νήμα της ποίησης! Μαγαρίστηκα!!!! Αχ!

:Ρ :Ρ

[wings]

Ελπίζω να βουτήχτηκες σε χλώριο πριν μπεις στην πισίνα μας και μας τη μολύνεις. :-)

Ουστ αποδώ, αδέσποτο!!!

[Πρωτέαs]

Ουστ αποδώ, αδέσποτο!!!

Κάϊ! Κάϊ! Κάϊ! Κάϊ!

[wings]

Με την ευκαιρία - αφού κά(ι)ηκες που κάηκες και τσουρουφλίστηκες, διάβασε και κάνα ακόμα ποίημα του Τόλη. Έχουμε αρκετά στο νήμα του. Κακό μεγάλο δεν θα πάθεις ούτε είναι επιβλαβής για την υγεία μας. Είναι εξαιρετικός άνθρωπος κι ακόμα καλύτερος ποιητής. :-)

[Πρωτέαs]

Αφού σε είπα, δεν με ενδιαφέρει η ποίηση! Μπαααα!

Ο ποιητής, από την άλλη, είναι και «μπιιιιπ» τα παιδιά! Πού μας τον έκρυβες, ε;;;;;;;;;

[wings]

Εδώ τον έχουμε και θα μας πει ο ίδιος πού κρυβόταν. Καιρό μάς παρακολουθούσε, αλλά άργησε να εμφανιστεί στα λημέρια μας. Ας σου εξηγήσει ο ίδιος. Προφανώς, έχουν ακόμα κι οι ποιητές ατυχείς εμπνεύσεις. :-)))

[banned]

Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Εκεί που περιδιάβαζα αμέριμνος το διαδίκτυο, συνάντησα το σιβηριανό αιλουροειδές. Από τότε άσπρη μέρα δεν έχω δει. Ευτυχώς που συνάντησα τώρα εσένα, Σταυρούλα μου, στα νήματα της ποίησης. Για να εξέλθω από τον λαβύρινθο και να γλιτώσω από τα νύχια του.

[wings]

Μα, καλά, εκεί στις ατέλειωτες σιβηριανές στέπες που σε σεργιανίζω, το χιόνι δεν το βλέπεις; Δεν ασπρίζει η μέρα σου; Τι κοιτάς και πού τρέχει ο λογισμός σου όταν σε παίρνω μαζί μου;  :-)

[banned]

Να σου εξηγήσω. Το σιβηριανό αιλουροειδές είναι σαρκοβόρο. Χιονίζει έξω στη φύση, χιονίζει και στα μάτια του (μπρρρρ). Όταν βρίσκει θηράματα, εκεί στις στέπες που σεργιανίζουμε, έχει καλώς. Κάθεται χορτάτο και ήμερο. Όταν όμως δεν βρίσκει, βγάζει τα νύχια του σε μένα. Το έχω ξεγελάσει ως τώρα με μούσμουλα και έχω γλιτώσει μόνο με αμυχές. Ως πότε όμως; Μόνο μια Σταυρούλα θα με σώσει.

[wings]

Μόνο μια Σταυρούλα θα με σώσει.

Ή θα σε χαντακώσει. :-)

[banned]

Η Σταυρούλαααααααα ;;;;!!! Αν είναι δυνατόν. Μια φορά κι εγώ συνάντησα ένα φιλικό, τρυφερό, ντόμπρο, ξηγημένο, εγκάρδιο, ρεμπέτικο, παλαβούτσικο, τουμπιώτικο πλάσμα, με μαλλιά σε στιλ μεσοπολέμου, κι εσύ αμέσως να το γλωσσοφάς.

[wings]

As you like it... I'll then keep my mouth wide shut! Κοινώς, νίπτω τας χείρας μου...

[banned]

Γιάννης Υφαντής, Όπου και να βρίσκεστε πάντα

Όπου και να βρίσκεστε πάντα
κρυφό ένα όπλο να κρατάτε πάνω σας γιατί
η επανάσταση
(σαν τη δευτέρα παρουσία) δεν ξέρετε
πού θα σας βρει, γιατί
η επανάσταση
(σαν τη δευτέρα παρουσία) γίνεται
κάθε στιγμή.

Από τη συλλογή Ποιήματα Κεντήματα στο Δέρμα του Διαβόλου (1988)

Ρωτάω εγώ τώρα : Δηλαδή, ξωτικό μου, η επανάσταση είναι ένα ποίημα με όπλο;

[wings]

Η επανάσταση μπορεί να γίνει και μ' ένα ποίημα και μ' ένα όπλο, αλλά και χωρίς αυτά - με απλές, καθημερινές πράξεις.

Την επανάσταση μπορεί να την κάνει ένας ποιητής, ένας οπλοφόρος, ένα ξωτικό ή οποιοσδήποτε απλός άνθρωπος.

Θα μου πεις, βέβαια, ότι με όσα λέω μεγάλο εύρος αποκτά η έννοια της επανάστασης και πολύ λασκαρισμένα είναι τα όριά της. Ναι, θα συμφωνήσω. Αλλά, ας μην ξεχνάμε πως η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο.

[banned]

H επανάσταση αγναντεύει το άπειρο αλλά για την ώρα έχει πέσει στο βάραθρο. Εκεί που κατοικούν οι «ανίδεοι και χορτάτοι».

Κοίτα να δεις πώς είχα εκφράσει αυτά που λες, στην προμετωπίδα μιας συλλογής διηγημάτων μου το 1973 :
Δεν ελπίζω σε ήρωες, δεν περιμένω κανένα θεό, μεσσία ή προστάτη. Από μένα κρέμεται ο κόσμος όλος και τον σώζω αφαιρώντας μια στάλα φόβο, προσθέτοντας μια στάλα συνέπεια στο καμίνι του δρόμου.

Και ρωτάω τον Υφαντή : Καλά σαν τη δευτέρα παρουσία αλλά μήπως θα πρέπει να περιμένουμε ως τότε;