Βικτωρία Καπλάνη

[wings]

Βικτωρία Καπλάνη: [Εδώ σε θέλω πώς κάνεις τώρα την αρχή...] & [Η αρχή έχει γίνει σε μιαν ασύλληπτη στιγμή...]

[Ενότητα Είσοδος (1998-2000)]

α Εδώ σε θέλω πώς κάνεις τώρα την αρχή πώς παίρνεις το ρίσκο να κινήσεις επιτέλους για το σπίτι με την πίστη αυτή τη φορά πως θα το βρεις ανυποχώρητη η γυναίκα πάντα μένει εκεί φέρει τα βέλη του φεγγαριού στα κύτταρα χαραγμένο των αιώνων το πέρασμα η εστία, η έμπνευση, η ηδονή η δίχως ενοχή δημιουργία. Όσο γι’ αυτά που λένε για συνθήκες αντίξοες για τη φθορά της καθημερινότητας για την αμφίβολη ροή των πραγμάτων στην περίπτωσή μας δεν είναι παρά παιχνίδια του μυαλού για να βρεθείς απ’ άλλο δρόμο «τεκμηριωμένο» στο οικείο κι αμετάβλητο για άλλη μια φορά. Εδώ σε θέλω, το αντέχεις;

α' Η αρχή έχει γίνει σε μιαν ασύλληπτη στιγμή τότε που τέτοιου είδους ερωτήματα δεν τα υποψιαζόμασταν καν ό,τι ακολουθεί είναι η σοφή της συνέχεια αμφίσημη όλο παράξενα συναπαντήματα –αυτό που αποκαλείς τυχαίο– σε μια προσπάθεια να πειστείς κι εσύ ότι υπάρχει. Όλα ωριμάζουν αργά οι στίχοι, τα μεγάλα ταξίδια κι η αγάπη στους νευρώνες διαγράφουν με ακρίβεια την τροχιά τους κάποτε θα σε φέρουν πάλι στην αρχή. Τότε η γυναίκα θα πάρει το τόξο και τα βέλη της θα βγει να σημαδεύει φως μελί σαν αυτό που φέρνει ο αέρας απόψε απ’ το μισάνοιχτο παράθυρο.

Από τη συλλογή Ήχοι – απόηχοι (2007)

[wings]

Βικτωρία Καπλάνη: [Κάποτε σ’ αιφνιδιάζει ο χρόνος...] & [Όταν λείπει το ζωτικό κέντρο...]

[Ενότητα Είσοδος (1998-2000)]

ε Κάποτε σ’ αιφνιδιάζει ο χρόνος με τις ελεύθερες πτώσεις του ανοίγει πέρασμα το περίγραμμα του νεκρού θεού απαγχονισμένο δέντρο σμιλεύεται και σβήνει με το ναι και το όχι του φωτός. Είναι η στιγμή που βλέπεις πόσα ψέματα μετρήσαν τη ζωή σου και βγήκε λειψή. Χάθηκε η επαφή, ζητάς ν’ ακυρωθείς για να υπάρξεις όπερ άτοπον. Απόψε η φωνή πιάνεται στο ρήγμα της ψυχής η μνήμη φως εξ ακανθών και ας χιονίζει λεύκες σ’ ολόκληρη την πόλη χιλιόμετρα πιο πέρα σε μια άλλη πόλη χιονίζει φωτιά σε μια νεφέλη ο χρόνος διχάζεται: η ψυχή παροπλισμένη δεν λαμβάνει πια τα μηνύματα.

ε' Όταν λείπει το ζωτικό κέντρο τι περιμένεις η ύπαρξη ξερνάει σκουριά λερώνει όποιον την αγγίξει. Το κεράκι της Ανάστασης αρνήθηκε στο σπίτι του το φως αντιστέκεται κι ο αέρας αγγελίζει έαρ φιλέρημο κάπου υπάρχεις εσύ ο δημιουργός του ανέφικτου πόσο δρόμο έχω ακόμη κι αν σε βρω ύβρις η σιωπή ενώπιον της αγάπης κι η σπατάλη της δωρεάς έλεος δεν βρίσκει. Όλα στο σύμπαν καταγράφονται πορεύονται, μεταλλάσσονται όμως υπάρχουν αίφνης θα τα βρεις πάλι μπροστά σου.

Από τη συλλογή Ήχοι – απόηχοι (2007)

[wings]

Βικτωρία Καπλάνη: [Ρόδινο, ρόδινο αγέρι...] & [Ό,τι σ’ αναζητά σε βρίσκει...]

[Ενότητα Είσοδος (1998-2000)]

ζ Ρόδινο, ρόδινο αγέρι ο τρόμος της ομορφιάς και του πηγαίου πόθου είναι ναός και είναι σπίτι τα κεντήματα της μητέρας το κόκκινο μεταξωτό μαντίλι της γιαγιάς η τέφρα των ονείρων περνάω δειλά το κατώφλι κι όλα θρύψαλα χρωματιστό γυαλί κλείνω τα μάτια βλέπω το μισογκρεμισμένο σπίτι με τα μεγάλα φωτεινά παράθυρα (όχι αυτή φορά δεν κάνω λάθος) έτοιμο να σαλπάρει ένας άγνωστος μου φράζει τον δρόμο: «Τα δωμάτια με θέα είναι κλεισμένα», λέει. – Κι η Αριάδνη; – Δεν μένει πια εδώ. Ταξιδεύει. – Πού θα τη βρω; – ;... Τώρα στη θέση του σπιτιού έπεσε ένα αστέρι κι εγώ ούτε μια ευχή.

ζ' Ό,τι σ’ αναζητά σε βρίσκει φτιάχνει τον ιστό του μέσα σου με υπομονή ανέγγιχτο απ’ του χρόνου τα πατήματα ζει με ήχους νερά και χρώματα του αγέρα την άλλη διάσταση της ζωής σου μ’ αυτήν αναμετριέται η αγάπη. Ό,τι αναζητάς ποτέ δεν βρίσκεις αν δεν φιλιώσεις με κείνη την άγνωστη μέσα σου φύλο φεγγαριού μόνη εκείνη εγγράφει στο σώμα σου κύκλους αλάθητους που σε διατρέχουν το σπίτι όλο και μακραίνει γίνεται φάρος καθρεφτάκι στα νερά μια φωτεινή αχιβάδα πάει κιόλας έδυσε για ν’ ανατείλει πάλι σ’ έναν επόμενο σταθμό ανεξίτηλο χνάρι διχασμού κι οδύνης. Ό,τι αναζητάς σε βρίσκει στο φλοιό του χαράζονται οι ρυτίδες του δικού σου χρόνου του δίνεις και σου δίνει πρόσωπο.

Από τη συλλογή Ήχοι – απόηχοι (2007)

[wings]

Βικτωρία Καπλάνη, αντί επιλόγου

[Ενότητα Είσοδος (1998-2000)]

Κατά τ’ άλλα
ο χρόνος συνεχίζει κρυφά την αναρρίχησή του μέσα μας
τυλίγεται γύρω από τα σώματα μέχρι να τ’ αφανίσει
η ζωή επιμένει,
σαρκάζει ανελέητα
ό,τι ανομολόγητο στο βάθος μάς πονάει
και την ίδια στιγμή βάζει τα καλά της και προκαλεί:
όποιος αντέξει.

Αριάδνη,
οι καιροί αλλάζουν
ζητούν τα δικά τους παραμύθια.

Από τη συλλογή Ήχοι – απόηχοι (2007)

[wings]

Βικτωρία Καπλάνη, [Ο ενεστώς της αγωνίας...]

[Ενότητα Ήχοι – Απόηχοι (2003-2004)]

II

Ο ενεστώς της αγωνίας
απουσία
η αβάστακτη παρουσία
πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια

η σειρήνα του ασθενοφόρου
το ράγισμα της γλώσσας
ο αγώνας της μνήμης
να συλλέξει
τα χαμένα βλέμματα
τα κεντρικά πλάνα

η μνήμη υπόθεση ατομική
πεθαίνει μαζί μας;

Ώρα την ώρα εκείνος ιδιωτεύει
απομακρύνεται

κόκκινα φύλλα λουσμένα φως
σταλάζουν στον ύπνο μου
κι άξαφνα ένα αεράκι ψυχρό
με σηκώνει ψηλά
σαν τους χαρταετούς που τόσο αγαπούσες

(θα ήθελες όλα αυτά να είχαν ειπωθεί
η ύστατη εκπνοή τόσο ανώδυνη να ’ταν!)

Σβήνει μαλακά
ψυχή καταπονημένη από
ολόκληρου αιώνα
τη θύελλα
–ανακάλεσέ με–
στην άλλη μέρα

γίνεται εικόνες
αφηγήσεις πολλαπλών φορτηγών

μόνωση
τίποτα δεν φτάνει σε μένα
μόνο
στο φιλόξενο βλέμμα του ζώου
η παραμυθία
της ετεροχρονισμένης ενηλικίωσης
η αλλαγή ρότας

Σ’ ακολουθώ
και μετά την αποχώρησή μου
παίρνω τις μορφές του αγνώστου
με το μακρύ παλτό και το καπέλο
εμφανίζεται στον ύπνο σου
μιλά σε ακατάληπτες γλώσσες
λόγος ιερατικός
για μυημένους
και σ’ αφήνει
πάλι στη σιωπή

το όλο και το τίποτα
το ακίνητο σημείο
εκεί μάταια επιμένεις να ισορροπείς

μέρες χθόνιες ανελέητες δείχνουν τα δόντια τους
βιάζεσαι το κεφάλαιο αυτό να κλείσει
(τι αφέλεια!)
ή τώρα ή ποτέ
το εξόδιον μέλος
από τη μέσα πλευρά την αθέατη
αρωγός ο χρόνος
συνθέτει

το φινάλε
αδιόρατο
άφευκτο όμως και δικό σου (εντέλει!)                               

Από τη συλλογή Ήχοι – απόηχοι (2007)

[wings]

Βικτωρία Καπλάνη: [Τα λόγια τα ανείπωτα...]

[Ενότητα Ήχοι – Απόηχοι (2003-2004)]

V

Τα λόγια τα ανείπωτα
δεν χάνονται ποτέ
φωλιάζουν στο σώμα
ασφυκτιούν μέσα στα όργανα
κρύσταλλοι πάθους
εμποδίζουν την αιμάτωση των ιστών
το σώμα βαραίνει
γίνεται δύσκαμπτο

αν όμως... τότε ναι... αλλά όχι

κλείνουν οι δίαυλοι σώμα
αδιαπέραστο από τα σημαίνοντα

ό,τι είναι τώρα να συμβεί ήταν

–στιγμές μόνο ο χρόνος αίρεται–
έπειτα πάλι οι παρεμβολές

πόσες μεταβλητές στην επικοινωνία

ανοίγουν δρόμους
αδιάβατους

Τη βλέπω μέσα από τους χρωματιστούς
συνδυασμούς των γυάλινων κατόπτρων
μέσα από το φως του κεριού
το εύθραυστο βλέμμα
του ανθρώπου που δεν έχει βρει ακόμη τη φωνή του
(πόσο λάθος το απόλυτα σωστό!)
μια κατασκευή σύμφωνη
τα ρομαντικά στερεότυπα
διάσπαση, απομόνωση, μελαγχολία

το φως παίζει τα δικά του παιχνίδια
το ήμισυ του προσώπου πασπαλισμένο χώμα
από την ιλύ και την ύλη των συναισθημάτων
τα δάχτυλα
χάρτινα ομοιώματα
δίχως βάρος

το θρόισμα του δάσους μακρινό
κι ο ήχος του νερού μακρόσυρτος
εκεί να πάει
(και πώς το παραμύθι ν’ αληθέψει!)
πράξη γυρεύει ο κίνδυνος
ό,τι στ’ αλήθεια αγαπά
το ένα κι αναντικατάστατο
(μην πάει ο νους σας στο παιδί – σ’ αυτήν την ιστορία
δεν υπάρχει)
να πέσει στην πηγή
κι εκείνη θυσία στα νερά
να το γυρίσει πίσω
και τότε θα έχει πάλι δύο γήινα λευκά χέρια
και την κραυγή –τον προ-λόγο– δικό της

και μέσα απ’ αυτήν
τον πρώτο λόγο
τότε
πότε;
ποτέ;   

Από τη συλλογή Ήχοι – απόηχοι (2007)

[wings]

Βικτωρία Καπλάνη: [Ένας εξόριστος «πρίγκιπας» ανάμεσά μας......]

[Ενότητα Ήχοι – Απόηχοι (2003-2004)]

VIII

Ένας εξόριστος «πρίγκιπας» ανάμεσά μας...
αγωνίζεται ν’ αποδείξει τους τίτλους του
επιδεικνύει με μαεστρία όλα τα εύσημα
(μοιάζει κι ο ίδιος να μην το πιστεύει)
ομολογουμένως με επιτυχία στους άλλους
ανέστιος πια
δίχως επίγειο βασίλειο
εισπράττει την κατάρα της θεάς
–έστω κι αν της κλείνει το τηλέφωνο–
η θεά είναι ανίκητη, ποιος θα τα βάλει μαζί της;

καταφεύγει ενίοτε σε μεταλλαγμένες νεράιδες
συλφίδες του ροκ εντ ρολ
εκκολαπτόμενες της διανόησης
(–συχνότερα– ευδοκιμεί το είδος)
ή ισχυρές κυρίες της European culture

Η πόλη μίκρυνε ξαφνικά
ένα υγρό κουβάρι δακρύων
ο πρίγκιπας αποσύρεται
στο ανέγνωρο βασίλειο της ανάγκης
σχεδιάζει τη μεγάλη κατάκτηση
την ύψιστη νίκη
–θ’ αργήσει αλλά θα ’ρθει–

συνθέτει τα έπη του βίου του
αποδίδει με ευστροφία τις περίπλοκες
αποχρώσεις της σκέψης
τους λαβυρίνθους του έρωτα
καθρεφτίζεται σε μεταβλητούς καθρέφτες
(τι κρίμα, δεν θέλεις να ξέρεις)
κάτοπτρα παραμορφωτικά
επιστρέφουν ένα είδωλο σε πολλαπλές μεγεθύνσεις
(μην το κοιτάς)
και το γνωρίζει

ύστερα δεν αντέχει την εικόνα
αποχωρεί αιφνιδίως
χωρίς προσχήματα
μετέωρος
αφουγκράζεται τους ήχους των ανελέητων επιθυμιών
αρθρώνει τις δικές του λέξεις
απόηχοι ιερών κι ανίερων φωνών
γυρεύουν σε αντίστιξη με τη φωνή του να μιλήσουν
(οι δαίμονες δεν αστειεύονται)
συνθέτει νέες παραλλαγές
νέα προσωπεία της αλήθειας
άρρητη η μετά τη γνώση θλίψη

Τα λόγια που θ’ ακούσεις
λόγια της αιώνιας ιδιωτικής σκηνής
επαναλαμβάνονται σε κάθε παράσταση
με μικρές παραλλαγές
μην ακούς
άσε τη βροχή να ακούει

είσαι το κάτοπτρο
βλέπεις για μία μοναδική στιγμή
αυτό που θέλεις να δεις
η εικόνα θ’ αλλάξει
μια για πάντα
θυμήσου
δεν θα επαναληφθεί

είσαι το κάτοπτρο όπου εκεί
βλέπει το άλλο μισό
δεν το αντέχει
την απόγνωση του ανέφικτου
τον εγκλωβισμό
στο εξιδανικευμένο είδωλο
την ακύρωση

στο σώμα του άλλου
ερωτοτροπείς μ’ ένα κομμάτι του εαυτού σου
αυτό που σε βασανίζει πιο πολύ
αυτό που σε πονάει και τ’ αποφεύγεις

στο σώμα του άλλου
μένεις μόνη
ο έρωτας έφυγε
δεν συνετελέσθη η επαφή

πένθος όταν εκ των προτέρων γνωρίζεις
τη συνέχεια
το απρόοπτο για άλλη μια φορά αδικαίωτο
(μεταξύ μας, εσύ δεν το επέλεξες;)

Μια υπόμνηση «δεν σε ξεχνώ»
μέσα από την αμήχανη γλώσσα της τεχνολογίας
δίνει το οξυγόνο για ν’ αντέξεις
της καθημερινότητας το μέτρο
όλα εκεί κυμαίνονται πάνω κάτω
στο μισό της αξίας
της δύναμης
των δυνατοτήτων τους

«Le Bonheur est toujours confiné
dans l’ attente ou dans le souvenir»
λένε τα ρομαντικά σου αποφθέγματα
οι σημειώσεις σου ωστόσο καταγράφουν
κάθε σας καινούρια πρώτη συνάντηση
–στιγμιαία συντυχία του απόλυτου–
πάντοτε στον ίδιο χώρο
με τα ψηλά ζωγραφιστά ταβάνια
(ρεαλιστική περιγραφή)
κάθε φορά
η οικειότητα της αποξένωσης
κάθε φορά
πιο δυσνόητα όλα

Από τη συλλογή Ήχοι – απόηχοι (2007)

[wings]

Βικτωρία Καπλάνη: [Χάλκινος ουρανός...]

[Ενότητα Ήχοι – Απόηχοι (2003-2004)]

X

Χάλκινος ουρανός
κι ένα αργυρό μισοφέγγαρο
γυαλίζουν τα νερά
τα σπίτια στο χρώμα του χαλκού
αντικατοπτρίζουν τα είδωλά σου
με τη σειρά

κοίταξα το πρόσωπό μου
στο παγωμένο χιόνι
κι είδα το πρόσωπο του πατέρα
βλοσυρό
αλλά απελπισμένο

μια τοιχογραφία με ευκρινή περιγράμματα
σχέδια και χρώματα
η στρωματογραφία των επιχρισμάτων

όλα δυνάμει
εγγεγραμμένα εντός μας είναι

τα έργα της ψυχής εγκαταλείπονται, σήπονται
γεννούν άλλα έργα
ο μόχθος επιστρέφει στη γη

το νόημα

το χαμένο σημείωμα
μέσα στην ακαταστασία της καθημερινότητας
και δίπλα σου να ’ναι δεν το βλέπεις
η ανάμνησή του
κινούμενη άμμος

το δίχτυ να πιαστείς
κι από κει ολοένα δραπετεύεις

«Οι άλλοι πάντα γύρω μου ένα ποτάμι
εκεί βρίσκω τον δρόμο μου κι εκεί τον χάνω»
έλεγες

πλάνη το παρελθόν (πώς να γίνει αλλιώς;)
πλάνη γητειά το αύριο
μια δέσμη ανυπόστατων ελπίδων
ή μήπως όχι απλώς

η ανάγκη της συνέχειας
υπενθυμίζει πως η αναζήτηση
συνεχίζεται εντός της ασυνέχειας

η γλώσσα τολμά
ανοίγει την πόρτα
ρίχνει το κουβάρι στον δρόμο

ονομάζεις τα πράγματα και τις σκιές
(προπάντων τις σκιές)

παιχνίδι στοίχημα
αδήριτη ανάγκη

η εναρμόνιση των τωρινών ήχων
και των απόηχων (εν μέρει)
δημιουργών τους

η σύνθεση του προσώπου
(αγωνιά να ανα-γνωρίσει τα συστατικά του)

να υπάρξει εντέλει

στην πλήρη λόγου σιωπή

Από τη συλλογή Ήχοι – απόηχοι (2007)

[wings]

Βικτωρία Καπλάνη: [Ό,τι και να πεις ο φόβος υπάρχει...] & [Η μεγάλη αναμέτρηση έρχεται...]

[Ενότητα Είσοδος (1998-2000)]

γ Ό,τι και να πεις ο φόβος υπάρχει να παριστάνεις μια ζωή τη χαμένη Ευρυδίκη αφήνοντας τη μοίρα σου στο βλέμμα κάποιου Ορφέα βιάζεσαι –οι παλαιοί κύκλοι, λες, τώρα θα κλείσουν– μα πάντα κάτι συμβαίνει και δεν βρίσκεις τέλος κι αρχή τα ίχνη της ζωής μας, βλέπεις, δυσθεώρητα. Ίσως όλα έρχονται μόνα τους μόνο μια φορά αν δεν τα νιώσεις με τη γραφή της άμμου σβήνονται ίσως πάλι οι κινήσεις παραμένουν κρυφές μέχρι να βρουν την τελική τους έκφραση άλλωστε για μας μετράει ο συντονισμός η μυστική ακτίνα πάνω σ’ αυτήν συναντιούνται κάποιες φορές οι άνθρωποι: το μεγάλο μυστικό που δεν σ’ ωφελεί σε τίποτα ακόμα κι αν το γνωρίζεις.

γ' Η μεγάλη αναμέτρηση έρχεται όταν πάψεις να καλείς τον φόβο αγάπη σπάζεις το κέλυφος ο έρωτας πέφτει στη θάλασσα λες είμαι έτοιμη ξεδιπλώνεσαι όπως το κύμα γενναιόδωρο στροβίλισμα στον άνεμο δακρύζει η συνείδηση στην αρμονία με το για πάντα ποθητό το αντίθετό της και το ξένο όσο κρατάει το φλας μιας μηχανής τυφλώνεσαι κι έπειτα βλέπεις πού βρίσκεσαι και ποιες οι αποσκευές σου έχουμε πολύ δρόμο ακόμα όσο επιμένεις να ζεις στην αντανάκλαση του ειδώλου σου (άραγε μέχρι πότε;) ο ξένος θα παραμονεύει τιμωρός κι ύστερα δραπέτης ασύλληπτος.

Από τη συλλογή Ήχοι – απόηχοι (2007)

[wings]

Βικτωρία Καπλάνη: [Ίσως ήρθε ο καιρός...] & [Την αλήθεια δεν είναι μόνο να τη βρεις...]

[Ενότητα Είσοδος (1998-2000)]

στ Ίσως ήρθε ο καιρός να κοιτάξουμε την κεφαλή της Μέδουσας χωρίς να αποσβολωθούμε ειδάλλως θα συνεχίσω να σου μιλώ για τ’ αγάλματα της εισόδου στοιχειά με μάσκες τεράτων κι εσύ θα κάνεις πως με πιστεύεις συνένοχοι να μη δολοφονήσουμε το ανέγγιχτο. Ίσως τότε αυτή η γυάλινη κρούστα που πάνω της διαθλώνται τα αισθήματα διαβρωθεί: Το πέρασμα στην άλλη όχθη έτσι, να ’χει ο λόγος μοίρα.

στ' Την αλήθεια δεν είναι μόνο να τη βρεις θέλει και να την περπατήσεις σε ίχνη εξ ορισμού ευάλωτα (τόσοι άνθρωποι εγγράφονται μέσα σου) εκεί την ακολουθείς εκεί τη χάνεις. Δεν αρκεί το θαρρετό βλέμμα αχ, τις στιγμές που βαθαίνει το ρήγμα μέσα σου καπνίζει φωτιά ο λόγος δώσε συνέχεια. Έτσι κι αλλιώς ο αιώνας μάς παίρνει μαζί του με τα ψήγματα του δικού μας χρόνου (και ψηφίδες μνήμης απύθμενης) να συνθέτουν μια πραγματικότητα αυστηρώς προσωπική έναν τόπο με τα κοιτάσματα του άχρονου τη μοναδική μας εστία εν τέλει.

Από τη συλλογή Ήχοι – απόηχοι (2007)

[wings]

Βικτωρία Καπλάνη: [Εκεί που βρίσκεσαι...]

[Ενότητα Ήχοι – Απόηχοι (2003-2004)]

VI

Εκεί που βρίσκεσαι
απουσιάζεις
κάπου ανάμεσα στην αποδοχή και την άρνηση

εκεί
στο πρώτο ανάβλεμμα
η επαφή
η αλάθητη γνώση
ο λόγος κι ο αντίλογος
το αντίθετο συμπληρώνει το όμοιο

δύο δίδυμα φεγγάρια
αναβοσβήνουν διαδοχικά στον ουρανό
κι ας είναι ακόμη μέρα
δύο κορίτσια στον μόλο
ενώπιον του απείρου
κάνουν σπονδές στον χρόνο
«ό,τι κι αν αλλάξει η εικόνα αυτή να μη χαθεί»

(ξεθωριάζει...)

και τότε η ακτή γίνεται ωκεανός
κι ο χρόνος άχρονος – παράδεισος του μύθου
το Άσπρο καράβι έρχεται
–εσύ το Μαύρο ανακαλείς (με τρομάζεις)
κι εκείνο περιμένεις–
ο ουρανός της (παντοτινής) νιότης υπόσχεται
κάτω από τη σκέπη του
ό,τι η καθεμιά ποθεί αληθινά
να γίνει πράξη

οι μύθοι – τα μάτια μας
και τ’ άπλερα φτερά μας

μες στον αγέρα αναδύονται
ο αναστεναγμός
τ’ αναφιλητό των θαλασσινών πλασμάτων
τραγούδι άχρονο
ήχοι απόκοσμοι αλλά γνώριμοι
νοσταλγικοί

η μία εισέρχεται στη σιωπή της άλλης
της δίνει λόγο

(τώρα –ό,τι κι αν λες–
ποτέ δεν ένιωσες
πώς βγαίνει η φωνή απ’ το γυαλί
πριν τη χαράξει

ούτε κι εσύ της άηχης φωνής
την καταιγίδα)

με αφοσίωση και θαυμασμό
με τρυφερότητα και φρίκη
βάζουν φωτιά στα θαύματα

οι ήχοι αυτοί μας ένωσαν
οι ίδιοι ήχοι μάς χωρίζουν

στο όνομα της πραγματικότητας
που ασφυκτιά
στα άνευ όρων αίτια

αδιαφανή τα παιχνίδια της τύχης
(της συνείδησης;)

γυάλινες χάντρες οι ερμηνείες
χύνονται στο πάτωμα

γράφεις δυο λόγια δυο γραμμές
σηκώνεται αγέρας
όλο θυμό τα πλήκτρα επιτίθενται
στην ορατότητα της σιωπής

κι ο χρόνος της νεότητας
τέσσερις κύκλοι στο νερό
και κρύφτηκε
στης λεύκας τα φυλλώματα
πίσω από τον υδάτινο καθρέφτη
κανείς δεν τον είδε πια

αν το αντέχουμε και πώς
άλλη ιστορία

δίχως να αφήσει πίσω του
έστω ένα θρόισμα

Τώρα το ξέρεις:
οι φίλοι εναντιοδρομούν
οι φιλίες τελειώνουν

Από τη συλλογή Ήχοι – απόηχοι (2007)

[wings]

Βικτωρία Καπλάνη: [Ακροπατεί σ’ ένα ψηλό περβάζι...]

Ακροπατεί σ’ ένα ψηλό περβάζι
ο ίλιγγος του ύψους παραλύει τα μέλη
αίφνης βιβλία ορθάνοιχτα πετούν κι αδειάζουν τις λέξεις τους
γράμματα μετέωρα στροβιλίζονται
φτιάχνουν παράξενα σχέδια στην άσφαλτο
τυλίγονται στα πόδια των περαστικών
το αεράκι τα μετακινεί
ονόματα εξ αδοκήτω
στα πρόσωπα, τους τοίχους, τα πεζοδρόμια.

Έχει θάψει τους νεκρούς, ενίοτε προσφέρει χοές της μνήμης
θα πετάξει
θα πέσει στο κενό
ή θα περιμένει ακίνητη το θαύμα;

Από τη συλλογή Μεταίχμιο (2021)