Μαρία Λάτσαρη

[wings]

Μαρία Λάτσαρη, Έκτη αίσθηση

[Ενότητα II. Πρόσωπα του έρωτα]

Η αίσθηση ότι
σε γεύεται
σε αγγίζει
σε ακούει
σε βλέπει
σε αναπνέει

μόνο εκείνος

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

[wings]

Μαρία Λάτσαρη, Στις μύτες

[Ενότητα II. Πρόσωπα του έρωτα]

Μέσα στο σπιρτόκουτό μας
το περιφραγμένο
από σύρματα
απεριόριστης επικοινωνίας
με παράθυρα που
σηκώνονται στις μύτες
να δουν λίγο ουρανό
εδώ θα ερωτευθούμε

έρωτα γήινο
με φαρέτρα γεμάτη
αντιασφυξιογόνους μάσκες
να διυλίζουν
την ατμόσφαιρα δηλητήριο

θα συναντηθούμε στην κραυγή
και στο σώμα
η ντοπαμίνη θα πλημμυρίσει
τα Κύθηρα του εγκεφάλου
κι ο ίσκιος στα μάτια
θα χαθεί
στη γωνία του τοίχου

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

[wings]

Μαρία Λάτσαρη, Κόλαφος

[Ενότητα II. Πρόσωπα του έρωτα]

Το κόκκινο φόρεμα
ταίριαζε πολύ
με τη φλοράλ γραβάτα του
Χάρμα ιδέσθαι
Αυτός πήρε τρία παγάκια
από το ψυγείο
Το έκλεισε
Μετά της έριξε ένα χαστούκι
στο πρόσωπο
το δικό του χέρι
στο δικό της πρόσωπο
«Βάλε αυτά στα μούτρα σου
μη δείχνεις χάλια», είπε
Τέλος της συζήτησης

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

[wings]

Μαρία Λάτσαρη, Τα ανθεκτικά γονίδια του έρωτα

[Ενότητα II. Πρόσωπα του έρωτα]

Ο έρωτας ενσωματώνεται
στο DNA ξενιστή
τρώει ζωή
εκκρίνει δηλητήριο
Κάθε στιγμή in vivo
ένα κλικ της ψηφιακής μηχανής
του θανάτου
Ο ξενιστής
εξόριστος στο ίδιο του το σώμα
σβήνει
Ο έρωτας ανθεκτικός
αναζητά άλλον ξενιστή
να την αντέχει την αγάπη

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

[wings]

Μαρία Λάτσαρη, Το ραντεβού

[Ενότητα III. Αποχωρισμοί]

Ζω
για σένα
σε ακολουθώ
πιστά
σαν σκιά
η πιο διάσημη
στη δύση σου θα ιδωθούμε
είπε ο θάνατος στη ζωή

Πεθαίνω
για σένα
ξανά και ξανά
δεν θα αναστηθώ
δεν θέλω να σε συναντήσω
ξανά
είπε η ζωή στον θάνατο

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

[wings]

Μαρία Λάτσαρη, Στο τέλος του λαβυρίνθου

[Ενότητα III. Αποχωρισμοί]

Τους είδαν
– Λουκά
– Νίκο
Στο τέλος του λαβυρίνθου
κουβάρι από μετάξι
Μυρωδιά γνωστή
τότε που έψηναν κάστανα
με το κλεφτοφάναρο
Η μνήμη της όσφρησης
Οι αναμνήσεις θα ζήσουν
περισσότερο

Από κοντά
αλλιώς
τα πρόσωπά τους
κολάζ με θαμπά πίξελ
συσπασμένα
από ενδοφλέβια ένεση ντροπής ή
φόβου
Ελπίδες διαφυγής φρούδες
Σιωπή κατακάθι
στο παλιό εργοστάσιο

Υπερβολική δόση είπαν

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

[wings]

Μαρία Λάτσαρη, Ζωγράφος γυναικών

[Ενότητα III. Αποχωρισμοί]

Αθόρυβη έξοδος
σε σχήμα θηλιάς

Ερωμένη που θέλει
να πεθάνει
η Μαρί-Τερέζ
πέρασε από μέσα
το κεφάλι της
ξεκόβοντάς το
απ’ τα χρόνια
που περιφερόταν
πάνω στο σώμα της
Μούσα του Πικάσο
στον πίνακα «Το όνειρο»
η Μαρί-Τερέζ
κοιμάται
με το χαμόγελο
κρεμασμένο
στα χείλη

[Η Μαρί-Τερέζ έγινε ερωμένη του Πικάσο στα 17 της, απόκτησε μαζί του ένα παιδί και μετά τον θάνατό του κρεμάστηκε.]

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

[wings]

Μαρία Λάτσαρη, Στον βυθό

[Ενότητα III. Αποχωρισμοί]

Κάθισε στην ανάστροφη καρίνα
η μπλούζα ασήμιζε από τα λέπια
χαμογελούσε με επιφύλαξη
μην είχε φύκια
ανάμεσα στα δόντια
(πού να ψάχνει τώρα
τον μπόγο της για νήμα)
Βρίσκεται ινσαλάχ
μίλια μακριά από τη φρίκη της πατρίδας
πολλές οργιές κάτω απ’ την επιφάνεια του Αιγαίου

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

[wings]

Μαρία Λάτσαρη, Προοικονομία τέλους

[Ενότητα III. Αποχωρισμοί]

Λίγο πριν το τέλος
ο αέρας αραίωσε
η ανάσα ρηχή
ρουφάει τις φράσεις
ο φόβος στα μάτια σου
(δε θα γίνω καλά, ε;)
έγινε τρυφεράδα
δυο ακριβές λεξούλες
ψίθυροι δαχτύλων στα μαλλιά μου
χώρεσα στου καρυδιού το τσόφλι
τη λιπόσαρκη αγκαλιά σου
μητέρα
η συγγνώμη έγινε ενσυναίσθηση
«θα μου πεις ένα παραμύθι;»
όπως λένε στα παιδιά καληνύχτα
πριν κοιμηθούν

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

[wings]

Μαρία Λάτσαρη, Ανασκαφή

[Ενότητα III. Αποχωρισμοί]

Αυτούς που φύγανε
λέμε να τους θυμάσαι
αλλά εντέλει
εννοούμε να τους ξεχνάς
Αν και στη σκέψη σου χασομερούν
η λήθη
σιγά σιγά
τη σκιά των βημάτων τους σβήνει
κάθε στιγμή και μια φτυαριά χώμα
Η ζωή σε τραβάει απ’ το μανίκι
μην φτάσεις να πενθείς το μέλλον
Κάποτε ίσως να τους ξαναβρείς

σε μιαν ανασκαφή

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

[wings]

Μαρία Λάτσαρη, Δικαιολογημένως απών

[Ενότητα III. Αποχωρισμοί]

Τις ελιές μέρες του φθινοπώρου
μ’ ένα βλεφάρισμα
σε ξαναφέρνω στην άδεια πολυθρόνα
εκεί κάθεσαι και λύνεις σταυρόλεξα
αυτά για δεινούς λύτες
για σένα χάρτινες βαρκούλες
αταξίδευτες
το βλέμμα σου δύσπιστο
όταν λέω «Μπαμπά,
το πιο γνωστό origami στην Ελλάδα»
Χαμογελάω πλέον
μικροσκοπώντας τη μνήμη
εξασκήθηκα βλέπεις
σε αναβολές
διαψεύσεις
ματαιώσεις
την παραδοχή του τετελεσμένου
Δεινή λύτης των κόμπων στο στομάχι

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

[wings]

Μαρία Λάτσαρη, Το άλλο μισό του έρωτα

[Ενότητα III. Αποχωρισμοί]

Τι θα απογίνουμε;
Όνειρο λευκό που έχει λαγιάσει

Η μνήμη ξεγυμνώνει τη φαντασία
τα δειλινά επιστρέφουν
δίχως ψιθύρους
δίχως εκστατικά βλέμματα
δίχως αγγίγματα
Χιόνι τυλίγει το επινοημένο τοπίο

Αλαργεύεις από τη σιωπή μου
στη νύχτα μου είσαι ξένη
πού τελειώνει το τέλος του έρωτα
θέλεις μου είπες να ντύσουμε
τη γυμνή αλήθεια

Η εσωτερική όραση με οδηγεί
ό,τι έβλεπα σε σένα δεν ήσουν εσύ
η απουσία σου
περιγεγραμμένο κενό
Άνω τελεία
Η αναζήτηση του άλλου μισού
του Έρωτα
Μάταιη

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

[wings]

Μαρία Λάτσαρη, Δωμάτιο με γυμνά

[Ενότητα III. Αποχωρισμοί]

Οι δυο μας
δεμένοι με αισθήσεις
κάναμε έρωτα
σε δωμάτιο με καθρέφτες
κορμιά γυμνά
χείλη ανάσες πάνω στο γυαλί
πολλαπλά είδωλα

εδώ και καιρό
ο έρωτας αντανακλάται
– η αντανάκλαση οι απαρχές είναι της απώλειας –
και πετά
μια κάθετη ρωγμή απ’ τα χείλη ως την ήβη
πάνω στο γυαλί
αλλά οι καθρέφτες
κάνουν τα στραβά μάτια

τώρα
στους τοίχους
κρέμονται γυμνά
του Μοντιλιάνι
κι οι καθρέφτες δεμένοι με σκοινιά
πάνω σε φορτηγό
Φεύγουν

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

[wings]

Μαρία Λάτσαρη, Ανθολόγιο

[Ενότητα III. Αποχωρισμοί]

Απ’ τον μίσχο έκοψα
το πορφυρό κεφάλι
αίμα χύθηκε μελάνι

παπαρούνα αειθαλής
ανθίζει μες στις λέξεις
με τρεις-τέσσερις έρωτες ακόμη

η νοσταλγία τους μαζεύει
στα κλεφτά
με τα λεπτά της δάχτυλα

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

[wings]

Μαρία Λάτσαρη, Αυτόχειρ

[Ενότητα III. Αποχωρισμοί]

Ένα τσόφλι στον άνεμο, ξοφλημένο
Ezra Pound

Ζω σ’ ένα δέντρο
που βυζαίνει μύθους και θεούς
το πληγώνω
φτύνει τον καρπό
το καίω
ξεστομίζει πλημμύρες
Κορμί με κουφάλες κι εγκαύματα
και λιγοστά κλαδιά
σηκωμένα σ’ ικεσία
μια νύχτα
υπακούοντας στη δαρβινική οικονομία της ζωής
θα πάρει τις αρχαιοελληνικές του ρίζες
και θα φύγει

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)