Ου φονεύσεις *
Αδιάφοροι και ουχί αδιάφθοροιΘρίλερ
Σκηνοθεσία: Τζον Αβνετ
Ερμηνεία: Αλ Πατσίνο, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Κάρλα Γκουτζίνο, Τζον Λεγκουιζάμο, Μπράιαν Ντένεχι.
Ο «Δικαιολογημένος φόνος» (και έτσι θα μπορούσαμε να αποδώσουμε τον αυθεντικό τίτλο της ταινίας «Righteous Kill») είναι η τρίτη κινηματογραφική συνεργασία του Αλ Πατσίνο και του Ρόμπερτ ντε Νίρο, αλλά και μια από τις χειρότερες στιγμές στην καριέρα τους. Η παρουσία τους στο «Ου φονεύσεις», αν δεν θεωρηθεί «αρπαχτή», μόνο σαν μια προχειροστημένη μπλόφα μπορεί να εκληφθεί. Μια μπλόφα με στόχο τον ανυποψίαστο θεατή, που θα περίμενε τουλάχιστον ένα θρίλερ με ενδιαφέρουσα πλοκή, σασπένς και αξιοπρεπείς ερμηνείες. (Οι γκριμάτσες δεν αποτελούν ερμηνεία, ενώ κάποιες στιγμές οι διάλογοι είναι επιπέδου «κομμένων σκηνών» με τις οποίες εμπλουτίζονται τα extras όταν έρθει η ώρα να κυκλοφορήσει η ταινία σε dvd.) Το δικαίωμα στην αποτυχία, ακόμη και την παταγώδη, είναι αναφαίρετο σε όλους. Ομως, δίχως Πατσίνο και Ντε Νίρο, το εν λόγω θρίλερ του Τζον Αβνετ δεν θα το πρόσεχε κανείς ούτε στα καλαθάκια των βιντεοκλάμπ.
Μια δεκαετία και κάτι μετά την εξαιρετική «Ενταση» του Μάικλ Μαν, οι δυο ηθοποιοι ξαναβρέθηκαν μαζί στο ίδιο κινηματογραφικό πλατό ενσαρκώνοντας δυο βετεράνους αστυνομικούς της Νέας Υόρκης. Ο Τερκ και ο Ρούστερ είναι σαν καρικατούρες του Βρώμικου Χάρι. Θυμώνουν όταν βλέπουν τους γκάνγκστερ να τη βγάζουν καθαρή με αστείες ποινές, εκμεταλλευόμενοι τον τρόπο απονομής της Δικαιοσύνης.
Στο ξεκίνημα της ταινίας βλέπουμε ένα βιντεοσκοπημένο ντοκουμέντο με τον Ντε Νίρο να ομολογεί 14 φόνους με την ηρεμία του ανθρώπου που έπραξε στο ακέραιο το καθήκον του. Το ίδιο ντοκουμέντο παρεμβάλλεται σαν σφήνα στη διάρκεια της ταινίας για να φανεί η ψυχολογία του δολοφόνου, που τον ξέρουμε (;) από την αρχή. Παρομοίως συμβαίνει και με μια δεύτερη σφήνα, στην οποία ο Πατσίνο κουβεντιάζει με έναν ψυχίατρο της υπηρεσίας. Στο κυρίως μέρος της ταινίας παρακολουθούμε τον Τερκ και τον Ρούστερ να προσπαθούν να θολώσουν τα νερά και να παραπλανήσουν δυο συναδέλφους τους, που πιστεύουν πως ο μυστηριώδης δολοφόνος, που έχει βαλθεί να καθαρίσει την πόλη διά της αυτοδικίας, είναι αστυνομικός. Στο περιθώριο αυτής της ιστορίας ο Τερκ (Ντε Νίρο) συμπεριφέρεται σαν βιαστής σε μια, ολίγον βιτσιόζα, συνάδελφο και ερωμένη του. Κατά τ' άλλα, το σενάριο είναι αναληθοφανές και ο μηχανισμός του σασπένς στα χέρια του Αβνετ κάτι σαν τα κόλπα ενός θαυματοποιού, που κάθε βράδυ βγάζει το ίδιο κουνέλι από το ίδιο ημίψηλο μπροστά σε νυσταγμένα μάτια θεατών. Τα αστυνομικά τηλεοπτικά σίριαλ είναι πιο συμπαγή.
Δημοσιεύτηκε στην
εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (11 Σεπτεμβρίου 2008)
