Χρήστος Ντάλιας

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Περιπλόμενος (XVI)

Παραστατικό το παραμύθι
ζωηρό το πλήθος,
σ’ ένα σημείο σταμάτησε
–παράγραφος–
σιγά σιγά έστρεψαν τα νώτα.
 
Από τη συλλογή Περιπλόμενος (1977)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Περιπλόμενος (XVII)

Οι ιδιορρυθμίες
των εντόμων
των ζώων
των ανθρώπων.
Η αυτόματη γένεση
η εξέλιξη.
Άγονες επινοήσεις...
Έσκυψε σ’ ένα ρυάκι
διψούσε πολύ.
 
Από τη συλλογή Περιπλόμενος (1977)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Περιπλόμενος (XVIII)

Στους κυρτούς καθρέφτες
παραμόρφωση,
τα χαρακτηριστικά γελοία∙
η αλλοίωση της επιφάνειας.
 
Από τη συλλογή Περιπλόμενος (1977)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Περιπλόμενος (XIX)

Το πρόβλημά του
μοναδικά άκαμπτο.
Ατέλειωτες υποθέσεις.
Διαφοροποιημένη η αλήθεια
παντού.
 
Από τη συλλογή Περιπλόμενος (1977)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Περιπλόμενος (XX)

Μέρες συλλογιόταν
τη συστροφή, το πλέξιμο των νεφών
στης νεροποντής τη μανία.
Άδραξε τον πηλό.
Στην κίνηση την πρώτη
συμπορεύονται
η ζωή κι ο θάνατος.
 
Από τη συλλογή Περιπλόμενος (1977)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Περιπλόμενος (XXI)

Στην εξέδρα μπροστά
οι επίσημοι.
Δεύτεροι κατά σειρά
οι δημόσιες αρχές κι οι λειτουργοί.
Στ’ αντικρινά πεζοδρόμια
η μάζα.
Αυτά τα ίδια...
 
Από τη συλλογή Περιπλόμενος (1977)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Περιπλόμενος (XXII)

Στα οριοθετημένα σύνορα
χωρίς ταυτότητα,
πιο πέρα τα βαθιά καυτά νερά
στριγκλίζαν∙
τους παρακολουθούσε εντατικά,
ποιους;
Ήταν ο ένας
κι ήταν ολίγοι,
τους αναγνώρισε∙
χωρίς αμφιβολία τα πρωτοπαίδια,
η ζωή του ολόκληρη.
 
Από τη συλλογή Περιπλόμενος (1977)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Περιπλόμενος (XXIII)

Σωριάστηκε
ανήλεα την πόρτα κτυπώντας.
Στον δρόμο
ο κουρνιαχτός
το σκοτάδι, επίπεδα.
 
Από τη συλλογή Περιπλόμενος (1977)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Περιπλόμενος (XXIV)

Ξυπνούσε
κι οι άλλοι μαζί του
συνοδοιπόροι.
Κάποια λύση καταπονημένος
ζητούσε.
 
Από τη συλλογή Περιπλόμενος (1977)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Περιπλόμενος (XXV)

Πάλι η ραγδαία βροχή
ο καυτός ήλιος
το παιχνίδισμα
στην επιφάνεια.
Το σύννεφο το πρώτο
κι ο κύκλος ο πολύστροφος.
Το αναπάντητο πόθεν.
 
Από τη συλλογή Περιπλόμενος (1977)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Περιπλόμενος (XXVI)

Ανάμεσα από κλαδιά και τσουκνίδες
σφυριχτά το φίδι πετάχτηκε
μαζί με τον λίθο.
Χέρι, πόδι, κεφάλι
το φίδι.
Στο δεύτερο λιθοβόλημα
έστρεψε το πρόσωπο.
 
Από τη συλλογή Περιπλόμενος (1977)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Περιπλόμενος (XXVII)

Μύριζε το χώμα
την οσμή του απόβροχου –
τα υπόλοιπα νερά στο υπόστεγο
μαζί με τη λάμψη του λαμπρού ήλιου.
Χαμογέλασε.
Αναπηδούσες χαρές στις γλάστρες
οι κρίνοι·
ακολούθησε αμέριμνος.
 
Από τη συλλογή Περιπλόμενος (1977)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Περιπλόμενος (XXVIIΙ)

Άθλια μεταμόρφωση
πώς να χανόταν
το πρόσωπο το κουρασμένο.
Η σοφία των αιώνων πανηγυρίζει
το άφθαρτο.
Ποιος θα με πείσει
στη φυλακή
των όσων μας ονειροφαντασιών;
 
Από τη συλλογή Περιπλόμενος (1977)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Περιπλόμενος (XXΙX)

Με το βρόντημα της θύρας
αφυπνίσθηκε.
Κάθιδρος
τίποτα
κανείς,
ο άνεμος, ολονυχτίς, ο άνεμος
μπλεγμένος στα κλαδιά.
Κρύφτηκε στο βαρύπνι.
Το πέλαγος, τ’ άγρια κύματα,
ο βόγκος.
Ξεσκεπάστηκε.
Μιας μακρινής καμπάνας ο απόηχος.
Άνοιξε το παράθυρο.
Το ξόδι,
κι έκανε τον σταυρό του
στα μπερδεμένα όνειρα της νύχτας.
 
Από τη συλλογή Περιπλόμενος (1977)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Περιπλόμενος (XXX)

Έτρεξε στο παιδάκι
που σκόνταψε.
Στο στρογγυλό του πρόσωπο τα δάκρυα
σφούγγισε
με το παλιό του μαντίλι.
Μια αστεία συστροφή.
Εκείνο γελούσε.
 
Από τη συλλογή Περιπλόμενος (1977)