Χρήστος Ντάλιας, Θάλασσα
[Ενότητα Οπτασίες]
Θάλασσα πικροστέναχτη σε χινοπώρου μέρα
που ανταριασμένη δέρνεσαι κι αφρούς γύρω σκορπάς,
ποια περιπαίχτρα δύναμη, θάλασσα σε προστάζει
αφηνιασμένη απ’ τον βυθό στα βράχια να ξεσπάς;
Ποιος σκοτεινός τάχα Θεός, κρυμμένος μες στα βάθη
δίχως μιαν έγνοια στην καρδιά, σαν ξένος στον καημό,
σ’ αναταράζει, θάλασσα, κι εσύ μ’ όψη φοβέρας
μοιρολογώντας στη στεριά ξερνάς τον στεναγμό;
Θάλασσα, πικροκύματα, μαύρα του πόνου ταίρια,
μια χινοπώρου παγερή κι αφέγγαρη βραδιά,
θά ’ρτω σιμά στα βράχια σου πάλι να ξαποστάσω
και μπρος στο κύμα τ’ ανοιχτό θα ρίξω την καρδιά.
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)