Θα συνεχίζω να βρομίζω το φόρουμ, μιας και έρχεται Σαββατοκύριακο και οι δουλειές μπορούν να περιμένουν, όπως και τα μεταφραστικά νήματα.
Προσοχή μπορεί να αποδειχθεί μέγιστο spoiler!!!
Μιας και αναφέρθηκε η ταινία σε άλλο νήμα από άλλα μέλη, λίγα λόγια από τον ίδιο το σκηνοθέτη.
Πριν καταθέσω το σχόλιο του σκηνοθέτη, μια σύνοψη που διάβασα σε φυλλάδια της ταινίας.
Το "Εσείς, οι ζωντανοί" (You the living) είναι μια ταινία για τον Άνθρωπο, για το πόσο ενθουσιώδης και μίζερος μπορεί να είναι, για τη χαρά και
τη θλίψη του, για τη σιγουριά και την αγωνία του. Μια ύπαρξη με την οποία θέλουμε να γελάμε ταυτόχρονα και να κλαίμε. Η ταινία είναι απλά τραγική
κωμωδία ή μια κωμική τραγωδία για εμάς.
Σε μια παλιά Ισλανδική ποιητική συλλογή με τον τίτλο "The poetic Edda" υπάρχει μια χαρακτηριστική παροιμία που λέει "ο Άνθρωπος είναι Ανθρώπου τέρψη".
Μου αρέσει αυτή η ιδέα, ότι δηλαδή ο άνθρωπος δεν είναι μόνος πάνω στη γη, αλλά ότι εξαρτάται από άλλους. Ωστόσο, εάν ο άνθρωπος αποτελεί τη χαρά για τους άλλους, αποτελεί επίσης και την πηγή των προβλημάτων και του πόνου τους -κάτι που ισχύει τόσο για τις σημαντικές στιγμές της Ιστορίας όσο και για τις μικρές, ασήμαντες στιγμές της καθημερινότητας. Ο άνθρωπος σαγηνεύει τον άνθρωπο. Αυτήν την ερμηνεία έδωσα εγώ σε αυτό το μεστό κομμάτι της σοφίας χιλιάδων χρόνων και το χρησιμοποίησα ως τέχνασμα για την ταινία.
ΓΗ ταινία μου αποτελείται από μία σειρά "ταμπλό", που απεικονίζουν την ανθρώπινη κατάσταση. Οι χαρακτήρες εκπροσωπούν την πολύπλευρη πραγματικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Αντιμετωπίζουν μικρά και μεγάλα προβλήματα, που κυμαίνονται απο καθημερινά ζητήματα επιβίωσης μέχρι σημαίνοντα φιλοσοφικά ερωτήματα. Ελπίζω ότι το Εσείς, οι ζωντανοί θα δημιουργήσει στους θεατες την αίσθηση ότι βλέπουν στιγμιότυπα της δικής τους ζωής. Η μελέτη μου πάνω στη γοητεία του Ανθρώπου από τον Άνθρωπο ρίχνει φως στο φιλοσοφικό υπόστρωμα της ταινίας. Ο Σύγχρονος Κινηματογράφος συχνά αγνοεί τέτοιες αξίες και προτιμά την απλή αφήγηση μιας ιστορίας συνυφασμένης με μία συμβατική δραματουργία.
Σκοπός δεν είναι να καταδικάσουμε αυτό το είδος κινηματογράφου, αλλά αντίθετα να αναπτύξουμε μία κινηματογραφική γλώσσα λιγότερο προβλέψιμη.
Η ταινία "σπάει" την κλασική δομή αφήγησης προκειμένου να πει μια ιστορία μέσα από ένα μωσαϊκό ανθρώπινων πεπρωμένων.
Τα "ταμπλό" δείχνουν τις παρεξηγήσεις και τα λάθη των ανθρώπων, οι οποίοι συναντιούνται χωρίς όμως στην πραγματικότητα να επικοινωνούν, αφού κυνηγώντας επίμονα αυτό που τους φαίνεται σημαντικό, πιέζονται από το χρόνο που τρέχει.
Η ταινία αναφέρεται στις ζωές των ανθρώπων, την εργασία τους, τον τρόπο που συμπεριφέρονται στην κοινωνία, τις σκέψεις, τους φόβους, τα όνειρα, τον πόνο, τη χαρά και την ανικανοποίητη "δίψα" για γνώση και αγάπη. Όλα αυτά, οι αιτίες, τα κίνητρα αλλά και ο τρόπος που εκδηλώνονται, έχουν τόσες πολλές παραλλαγές όσες και οι άνθρωποι πάνω στη γη. Για το λόγο αυτό, ο άνθρωπος είναι του ανθρώπου τέρψη...
Μετά από όλα αυτά το μόνο που μένει είναι να δούμε αυτήν την αντισυμβατική κινηματογράφιση του Roy Anderson για να κρίνουμε πόσο αντισυμβατική είναι...
Η ταινία προβάλλεται στο Ολύμπιον Θεσσαλονίκης και είναι σίγουρα στις υποψήφιες για στενή παρακολούθηση.
