Γεωργία Τρούλη

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Εποχές

Αργά μετακινούνται οι αιώνες
μέσα στις πέτρες

Ζαρώνουν οι εποχές
Στην ντουλάπα έχει φωλιάσει
το φθινόπωρο
και δεν ξέρω αν πνίγηκε
ο χειμώνας
αν ανθίζει η άνοιξη

Ξέρω πως φθάνει άλλο
ένα καλοκαίρι
Δεν θα υπάρχουν, όμως,
τα ποτήρια γεμάτα
με παγάκια επανάληψης
Ίσως να ’ναι το πιο δροσερό,
σα νεογέννητο φρούτο

Ξεφλούδισε σιγά-σιγά
η αγωνία για ταξίδια δικά μας

Πολύ μακριά ο προορισμός
Πολύ μικρή η αφετηρία
Μπερδεύτηκαν σαν πλεχτό
οι εποχές μεταξύ τους

Αλλά —ευτυχώς— τράβηξα
μια κλωστή
απ’ τη ζακέτα μου και μπήκα
στον μύθο της Αριάδνης...

Από τη συλλογή Μια σχετική συρραφή (2008)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Άπνοια

Ας μου δώσετε λίγο
κομμάτι αέρα ν’ αναπνεύσω!
Τρέχω, τρέχω μέσα μου
και δεν μπορώ άλλο
Έχουν λαχανιάσει οι σκέψεις μου
τώρα που βγήκαν όλες μαζί
να μου κάνουν συντροφιά
Τις κρατούσα τόσο όμορφα
συνωστισμένες και άμορφες
στο βάθος του κουτιού
με τα ηχοχρώματα
Κι εσύ ήρθες μεσάνυχτα
το άνοιξες με βία
για να βρεις την εγωιστική
μουσική σου
Υπάρχει μια άπνοια
στο κεφάλι μου τώρα...
Λίγο κομμάτι αέρα ζητάω
και μετά ας μουντζουρωθεί ο καπνός
που κρατάω στα κύτταρα...

Από τη συλλογή Μια σχετική συρραφή (2008)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Πουά πεζοδρόμια

Σε τετράγωνα, πατημένες επίπεδες τσίχλες
Μήπως είναι βουλοκέρια μιας ζωής που δεν
προλαβαίνουμε;
Λες να είναι μικρές πατούσες
της χαμένης ανεμελιάς μας;
Είναι η τελευταία σφραγίδα απ’ το φτύσιμο
των περαστικών στο καθρέφτισμα
του εαυτού τους;
Κι αν είναι βδέλλες που θέλουν να ρουφήξουν
όλες τις μνήμες του τσιμέντου;
Στίγματα και απομεινάρια του ραντεβού
με τη βόλτα;
Ανεβαίνω γρήγορα-γρήγορα το πεζοδρόμιο
Γκρίζα λωρίδα, ατελείωτη
Μασάω την τσίχλα, νευρικά την φτύνω
και ξέρω πως κάποιος θα την πατήσει
Κι έπειτα κάποιος άλλος
Κι έπειτα... μπαίνω σπίτι να γλιτώσω
από το χρώμα το γκρι
Αντικρίζω ένα σκούρο αλλά
—ευτυχώς— λιγότερο ουδέτερο...

Από τη συλλογή Μια σχετική συρραφή (2008)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Μια παγωμένη λέξη

Κάνει κρύο
Κρέμεται το χιόνι
σαν λιωμένο χιλιοτρυπημένο ασπρόρουχο
πάνω στα δέντρα

Μπολιάζεται το πλέξιμο
των δικών μου σκέψεων
και των δικών σου χεριών
από ένα ίχνος πάνω στο άσπρο
Δυνατό τύπωμα,
σαν βηματισμός
Λέω μια κουβέντα φριχτά αληθινή!
Κάνει κρύο
Δεν θα μ’ ακούσεις!

Ζωγραφίζεται θολή η εικόνα της λέξης
πάνω στο τζάμι
Τρομάζεις!
Από το παγωμένο χνώτο
και τον ψυχρό αντίλαλο

Από τη συλλογή Μια σχετική συρραφή (2008)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Πάρτι γενεθλίων

Φωτοβολίδες
Σπασμένη σε θρύμματα
η λευκή τούρτα
Φαγώθηκαν μόνο
τα κεράκια της ηλικίας.
Βαρυστομάχιασε η γιορτή
από τα πλαστικά γενέθλια
Κόπηκε
και η πορτοκαλιά σερπαντίνα
προτού ξετυλιχθεί ανάλαφρη
στον αέρα
Προτού τυλίξει ένα νεανικό σώμα
Φλογοβόλα τώρα και όχι φωτοβολίδες
Καίγεται το δέρμα!
Ξεβάφεται από τα κραγιόνια των φιλιών
και τις ευχές των φίλων

Από τη συλλογή Μια σχετική συρραφή (2008)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Jazz μουσική

Ψεύδη...
Μάτια αμηχανίας
Λόγια απληστίας
Αχάριστη ανάγκη για στερέωση
σε έναν εαυτό και δύο πόδια
Μια εξομολόγηση πριν
ανοίξει το σαξόφωνο των γυρισμάτων
σε κλίμακες ανασφάλειας
Μια συνεχής άφιξη σε πεζούλια οργάνωσης
που ο δρόμος συνεχώς αφήνει πίσω
Πουθενά δεν φθάνει η μουσική
αρκετά δυνατά για να καλύψει
τη φωνή των ψεμάτων
Ηχηρή jazz η απόγνωση

Από τη συλλογή Μια σχετική συρραφή (2008)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Το κέντημα

Ταλαιπωρήθηκα αυτές τις μέρες
Θρυμματίστηκαν συναισθήματα
Κόπηκαν σιγά-σιγά τα κομμάτια μου
Έκαναν σχεδιάκια οι τομές
Κατάφερα να φτιάξω μια δαντέλα
από κρέας ανθρώπινο
Μπόρεσα ν’ απλώσω τη δαντέλα
σε τραπέζι τετράγωνο
και να θαυμάσω έναν εαυτό που ματώνει,
να βρομίσω μια ύπαρξη
που δεν τολμά να πεθάνει με λευκότητα

Από τη συλλογή Μια σχετική συρραφή (2008)

[wings]

Γεωργία Τρούλη: Trop tard...

Ήρθα αργά...
Βρεγμένες νωπές καμπύλες
έψαξαν τη στυγνή, αδιαχώρητη
ποιότητα των τετραγώνων
για ένα ταίριασμα
Και ανακαλύφθηκε μια ταύτιση
που προϋπήρχε και τρόμαζε
Ταράχθηκαν τα σχήματα,
απόκτησαν πυκνότητα
και λίγη στυφή γεύση
στον όγκο της επιθυμίας,
στην υφή του ύπνου,
στη χρώση άγαρμπων κινήσεων
για μοίρασμα
Ήρθα αργά!
Είναι αργά;
Τώρα ανακαλύφθηκε
η συστολή προς τη σχετικότητα
Κοιλώματα χωρίς κανόνες
Το χρώμα ξεγέλασε τα όρια και κυλάει
ελεύθερα στα μάτια
Ελεύθερο σχήμα κι αδιαίρετο
Σχέση άγουρη, που νωρίς ήρθε,
για διστακτικό, έντονο νιώσιμο...

Από τη συλλογή Μια σχετική συρραφή (2008)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Η σφραγίδα

Μια ραγάδα πάνω στο χαρτί
Κάπου ενδιάμεσα στη
διαγώνια θέα, πρώτη γνωριμία
Φύλλο πάνω σε φύλλο
είχε κολληθεί
για να μείνουν μελανιασμένα
από τα στιλό τα διηγήματα

Κάποιος προσπάθησε
να τα ξεκολλήσει
για να συμπληρώσει
κομμάτια ιστορίας
Τίποτα όμως δεν αποκαλύφθηκε,
γιατί δεν ήξερε να βιώνει
ένα απλό παραμύθι!

Από τη συλλογή Μια σχετική συρραφή (2008)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Οργασμός

Διηθείται όλο το χάος
μέσα στα λόγια και το άγγιγμά μας
Δεν αναδιπλώνεται ο χρόνος
Μας ρούφηξαν οι μαύρες τρύπες
των φοβισμένων ερωτημάτων
Κουράγιο!
Άλλη μια εμβάθυνση στο είναι
και θα τελειώσουμε μαζί
με ουρλιαχτά ταύτισης
Δεν θα διαλυθούμε παράφορα
Πίστεψέ με!
Ίσως φτιάξουμε μια διαφορετική διαίσθηση
Θ’ ανακαλύψουμε πώς ξεφλουδίζονται
οι συμβατές αισθήσεις
Αλλεπάλληλοι οργασμοί λέξεων...

Από τη συλλογή Μια σχετική συρραφή (2008)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Σκέψεις

Κι αν η ψυχή είναι η τελευταία
σκέψη που κάνεις;
Κι αν η ψυχή εκπνέει προς τα μέσα;
Κι αν φτιάχνει ένα άλλο υλικό
από όνειρα;
Κι αν τελειώνει σαν ιδέα;
Σαν φαντασίωση;
Κι αν ξαναθρέφεται από τις αναμνήσεις;
Κι αν όλα...
Πόσο ανύπαρκτη η νόησή μου!
Πόσο αμφίβολο το υπαρξιακό μου τέλος
Πόσο βολική η πίστη
Είναι σε όλα σαν λύτρωση
Και είναι το πιο αγωνιώδες αίνιγμα
Η ψυχή σαν προσευχή
Η ανάγκη σαν ψύχωση...

Από τη συλλογή Μια σχετική συρραφή (2008)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Ξανά από την αρχή

Δεν αντέχω την πιστότητα της επανάληψης
Δεν πιστεύω στην αντοχή μιας δράσης
που έρχεται από αντίδραση
Παθολογική συνέχεια ή συνειδητή
ανανέωση;
Κάπου μέσα μου ξέρω ότι δεν ξέρω
τι θέλω
Ξέρω τι με φοβίζει! Και φροντίζω
καταναγκαστικά αυτό να επιθυμώ
Πονάει το κεφάλι μου από σκέψεις,
από επιθυμίες που δε λέγονται
από την απουσία της φαντασίας
Ανάγκη για εκτόνωση
Απατηλή καθημερινή ανανέωση

Από τη συλλογή Μια σχετική συρραφή (2008)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Η τελευταία νύχτα

Μου έστειλες λέξεις
σε αποχρώσεις που κι εσύ δεν γνώριζες
Αλλά εγώ χάρηκα τόσο!
Γύρισα πίσω στη μουσική
της πρώτης μας νύχτας
Τι ωραία που νιώσαμε!
Και ήρθα λευκή και πάναγνη
να σε συναντήσω στα μαύρα μου ρούχα
Όμως το σχίσμα μεταξύ μας
πιο μεγάλο και από την απόσταση
του δικού μου νησιού και
της δικής σου πόλης
Κάποιοι νομίζουν ότι έχασαν την Ατλαντίδα
από καιρό, αλλά η δική μας βούλιαξε
μόλις τώρα

Από τη συλλογή Μια σχετική συρραφή (2008)

[wings]

Γεωργία Τρούλη: [Ολόκληρο ωάριο η γη...]

Ολόκληρο ωάριο η γη
Που ένας κομήτης ανεπιτυχώς
Την θέλει
Και
Γίνεται διάσπαση σε πολλά
Σφαιρίδια συμπύκνωσης
Και
Απλώνει
Υδρόγειες σκέψεις

Από τη συλλογή ακρογωνιαία πορεία στο και (2012)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Ιστορία της γης με μια κιμωλία

Απροσδόκητα ξεκίνησα να βάζω τον κύκλο
Γύρω από την κιμωλία
Να σχεδιάζεται με τα ροκανίδια ενός ξυσίματος
Η αποφλοίωση του αργού
Και της στατικότητας
Και της γραμμής
Και η γραμμή να γίνεται κύκλος από μόνη
Της επαφής με το δάπεδο
Η κιμωλία στη μέση
Η κιμωλία στιγμή του άχρονου
Ιπποτικός στοχασμός
Και ευθύτητα

Και κάποτε αφήνει αποτύπωμα
Σαν χνουδωτή ευχή
Όταν την παίρνει ο αέρας
Ένα εκατοστό προς το δίπλα
Και τότε δημιουργείται επάλληλος κύκλος
Και μετά αέρας ή άνεμος
Ή ό,τι
Και πάλι μετατόπιση
Και πάλι επάλληλος κύκλος
Γύρω από άλλη κιμωλία
Και κάποτε η κιμωλία
Γίνεται περιφέρεια περάσματος
Και κάποιο χέρι την πιάνει από τη μύτη ψηλά
Και τη ζυγώνει στο δάπεδο
Και την καυτηριάζει στο μαύρο
Και το άσπρο πιο έντονο

Και τότε δημιουργεί ολόκληρο κύκλο ανθρώπινο
Και καρό περάσματα πουκαμίσου
Και κανείς δεν θέλει να κάνει βήματα
Σε πεζούλια που σχεδιάζονται κυκλικά
Πολύ απλά χωρίς αφετηρία
Χωρίς τέλος

Κάποιος τολμηρός στοχεύει στο έσω
Κάποιος φοβισμένος τσαλαβουτάει στο έξω—
Περίγραμμα
Κάποιος πεθαμένος
Σχεδόν χαίρεται
Βρίσκει χώρο μέσα εκεί να στοιβάξει
Το σώμα του
Να υπονοήσει τον τρόπο της αυτοβουλίας
Ή της αυτοχειρίας
Να τα κάνει πιο εύπεπτα τα σενάρια αστυνόμευσης
Και βρίσκει πάντα πεθαμένος και μόνος
Την ροή στον κύκλο ζωής και θανάτου
Χωρίς σταματημένες τελείες αφαίμαξης
Και κάποια στιγμή πάλι
Ο άνεμος
Ή ο θάνατος
Ή ο δολοφόνος
Και αλλάζει το κέντρο του κύκλου
Και αλλάζει τρόπο η αυτοκτονία
Και κάποια στιγμή
Ο κύκλος μεγαλώνει
Γίνεται όγκος — διαστάσεις τρεις
Λέγεται υδρόγειος
Και πολλά πτώματα — άνθρωπος
Και μια κιμωλία έξω φτιάχνει στεφάνι
Ατμόσφαιρα που τη χωρίζει από το σκοτάδι
Του χάους
Και το περιφρούριο
Αγκυλωτό του άστρου
Περικλείει κορυφές βουνών
Και βαθουλώματα κοιλάδων
Και ηφαιστείων
Και όλοι ικανοποιούνται
Μέχρι που με βέλος κάποιος θεός
Δημιουργεί σιδερένια έλξη
Κανονικότητας
Που λέγεται άξονας
Γύρω από τον οποίο ο ήλιος θα γυρνάει
Με σφυγμό ιπποτικό
Και αιώνιο
Καμιά αρχή και τέλος στο ίδιο
Γαϊτανάκι ζωής και έρωτα
Ένα υπόκωφο ήχο αφήνει
Η κυκλικότητα του θανάτου μέσα στο σώμα
Και γύρω λευκό
Και γύρω γη
Και τίποτα
Μισό περίγραμμα σκέψης

Από τη συλλογή ακρογωνιαία πορεία στο και (2012)