Μαρία Πολίτου

wings

Μαρία Πολίτου

[Πηγή για τη φωτογραφία: βιβλιοnet]

Γεννήθηκε το 1974 στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται ως καθηγήτρια στη μέση εκπαίδευση. Σπούδασε κλασική φιλολογία και θεατρολογία στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Δημοσιεύει μελέτες και κριτικές σε περιοδικά λόγου και τέχνης.

Το ιστολόγιο της ποιήτριας: https://mapolitou.blogspot.gr/

Ποιητικές συλλογές:
«Εφήμερη στην πένα του θεού», Οι εκδόσεις των φίλων, Αθήνα, 2014
«επιτέλους αποβίβαση», εκδ. Κουκκίδα, Αθήνα, 2018

Ανθολογημένα ποιήματα:

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» ]

wings

Σοφοκλέους Αντιγόνη (ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα (1961) με την Ειρήνη Παππά και τον Μάνο Κατράκη)

Μαρία Πολίτου, Ανθρωποθυσία

Καλό προσωπείο, σε δύσκολους καιρούς, ο μύθος.
Γιάννης Ρίτσος

Σύννεφα καπνού από σάρκα και αίμα
φτάνουν στο ουράνιο παλάτι.
Μαύρισε γύρω η πλάση.
Και οι πανάρχαιες κολόνες.
Ό,τι απέμεινε απ’ τον παλιό καιρό.
Το δοξασμένο.
Σάπισαν οι ρίζες τους απ’ των καιρών
το ανόσιο γλεντοκόπι.

«Σφάγια σε θεϊκό βωμό θα ’ναι το δίχως άλλο»,
με θλίψη συλλογιέσαι.
«Μα ποιον αθάνατο ζητούν να κατευνάσουν;
Δε χόρτασαν οι ολύμπιοι από ανθρωποθυσίες;»
«Ποιο μίασμα την πολιτεία λυμαίνεται»,
αναρωτιέσαι,
«και της σφαγής το διάταγμα
ποιος το αναλαμβάνει;»

Μα είναι τόσοι
οι τύραννοι στην πόλη.
Όπου κι αν δεις τριγύρω σου
οι Κρέοντες
περισσεύουν.

«Κι οι Αντιγόνες»,
με ρωτάς,
«το δίκαιο δεν κρατήσαν;»

«Αυτές τα σφάγια»,
σου απαντώ.

Μες στο βωμό και τη φωτιά
των αργυρίων
χαθήκαν.

Κι οι Ιούδες
αμετάπειστοι
από τη φλόγα τρέφονται
και με τις στάχτες παίζουν.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)

wings

Μαρία Πολίτου, Πίσω στο θεμέλιο του κόσμου

Βαδίζεις μόνος, ωχρός και διψασμένος σε μονοπάτια αναιμικά.
Εκ γενετής ακρωτηριασμένα.
Ο χρόνος σου πολύτιμος και λιγοστός.
Αναζητώντας θησαυρούς θεσπέσιους
θηράματα ενός θεού μονάχα.
Συλλέγεις μέσα στο δισάκι σου όστρακα και κοχύλια
και θαλασσόβρεχτα πετράδια σμιλευμένα
απ’ του καιρού τους λεπτοδείκτες.
Και τι θάλασσες με κύματα αδηφάγα
κι αλμυρά την όψη σου αυλακώνουν...
Η άμμος η χρυσόμαυρη τα ακροδάχτυλα χτενίζει
και στροβιλίζεται στου ανέμου του τρελού τις αναπάντεχες ανάσες.
Δε βλέπεις γύρω σου. Σκοτάδι.
Τυφλός σχεδόν και μόνος.

Διαβάτη, πού τώρα πηγαίνεις;

Τους θησαυρούς σου τους χρυσούς
με ποιον θα μοιραστείς;
Κι αν δώματα έχτισες λαμπρά
ποιος θα τα κατοικήσει;
Γκρεμίζονται μεμιάς.
Υδάτινες οι βάσεις και σαθρές. Αμμώδεις.

Στάσου!
Διόλου για τα ερείπια μη λυπηθείς.
Χαμένοι μόχθοι σου δε θα ’ναι.

Το έρεβος
γεννάει
φως.

Δες πώς ξεχύνεται από των συντριμμιών τη σκόνη.

Ματαιωμένες διαδρομές και αγκάθινες σιωπές
από του χρόνου την θωριά θρυμματισμένες.
Λάθη πυξίδες φάροι. Νοσταλγοί του Άλλου.

Βαθιά σκάψε με της αγάπης τα ζεστά και σκουριασμένα
τον Άνθρωπο μπορείς να συναντήσεις.

Μετά από τόσο κάματο και δύσβατη πορεία γύρισες κι εσύ
–σοφός πια–
πίσω στο θεμέλιο του κόσμου.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)

wings

Μαρία Πολίτου, Η γέννηση του ποιητή

Ο ποιητής των νεφών και των κυμάτων κοιμάται μέσα μου.
Οδυσσέας Ελύτης

Η θάλασσα είναι αναμαλλιασμένη
κι ο ουρανός το πένθιμο κοστούμι του ντύθηκε. Το μαύρο.
Το φεγγάρι το μαχαίρωσαν και φίμωσαν το φως του.
Λικνίζεται το αύριο σε σαπισμένη αιώρα επάνω από το χάος της αβύσσου.

Ήρθε η ώρα να μιλήσω.

Το κενό να γεμίσω με λέξεις. Να χρωματίσω τις λέξεις με φως.
Την πέτρα να συντρίψω του αβέβαιου.

Φωλιάζει μέσα μου ετοιμόγεννη η σπορά του ήλιου.
Καίει τα σωθικά μου. Από παιδί...
Δεν υπομένω πια.

Η ώρα ήρθε να μιλήσω.

Τώρα που πάγωσε το αίμα των ανθρώπων. Βυθίστηκε στη νύχτα.
Ήρθε η ώρα να γεννήσω τη φωτιά.
Να αλώσω το σκοτάδι.
Να σώσω και να σωθώ
καίγοντας τη φθορά
θριαμβευτής στο σώμα του θανάτου.

Ήρθε η ώρα να μιλήσω.

Ο αλαφροΐσκιωτος ποιητής.

Εγώ.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)

wings

https://www.youtube.com/watch?v=4d8bhsemcLM

Γιώργος Σεφέρης & Σταύρος Κουγιουμτζής, Λυπούμαι
(τραγούδι: Γιάννης Μπογδάνος & Αιμιλία Κουγιουμτζή / δίσκος: Μικραίνει ο κόσμος (1982))

Μαρία Πολίτου, Ύβρις

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Γιώργος Σεφέρης

Και πάλι βγαίνει αργόσυρτο, νωθρό το νέο φεγγάρι.
Νυχτώνει.
Πού ταξιδεύεις τώρα με σπασμένα τα κατάρτια;
Ποια θάλασσα γυρεύεις; Ποια στεριά;
Ποιον έναστρο ουρανό;

Σε τύλιξαν τα ερέβη.
Η στρατιά σε κατατρόπωσε του χρόνου.
Έργο καταραμένων ποιητών η ζωή σου.
Πίνακας βαθυστόχαστων, ρομαντικών ζωγράφων.

Πού είναι τα μαργαριτάρια, τα κοράλλια και τα πολύχρωμα,
γυαλιστερά κοχύλια;
Οι θησαυροί σου οι ακριβοί πού είναι;

Έλεγες, αγναντεύοντας του ορίζοντα τα βάθη:
«Είναι νωρίς ακόμα... Θε να ’ρθει πιο λαμπερή πραμάτεια.»
Πάντα περίμενες το γύρισμα της μέρας.
Το αύριο, ο προορισμός σου.
Το βλέμμα σου πάντα εκεί στραμμένο.
Το εφήμερο κοιτάς με υπεροψία.
Μα οι θεοί δε συγχωρούν την ύβρη.

Τώρα τα μάτια σου θολά.
Νύχτα βαθιά εντός σου.
Και τόσες θάλασσες... Τόσοι ουρανοί... Και τέτοιο ένα φως...
Πώς τ’ άφησες να προσπεράσουν όλα...

Συντρίμμια οι γραμμές των οριζόντων.
Πώς έχτισες πάνω στην άμμο;

Τώρα βυθίζεσαι στην πέτρα.
Κάτι ήξερε, λοιπόν, ο ποιητής...

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)

wings

https://www.youtube.com/watch?v=0K2Q57T2rT4

Γιώργος Σεφέρης & Γιάννης Μαρκόπουλος, Η θάλασσα
(τραγούδι: Χαράλαμπος Γαργανουράκης / δίσκος: Γιάννη Μαρκόπουλου | Αφιέρωμα (1975))

Μαρία Πολίτου, Οι μεταμορφώσεις της πέτρας

Τώρα σε τούτο το ακρογιάλι περιμένω ν’ αράξει ένας άνθρωπος
ένα υπόλειμμα, μια σχεδία.
Γιώργος Σεφέρης

Πάτησα τα γυμνά ακροδάχτυλα πάνω στην πέτρα
φορώντας μόνο το διάφανο πέπλο της σιωπής
και της απελπισίας.

Ήθελα να γεμίσω από θάλασσα κι ουρανό
και από νιο φεγγάρι.
Να μετουσιωθώ σε γαλάζιο ένα φως.

Εγώ
η θνητή,
η κόρη του ανθρώπου.

Τώρα είμαι προέκταση της πέτρας.

Της έδωσα το αλλόκοτο του έρωτα σχήμα
το σχήμα της φθοράς.
Κι αυτή μ’ έκανε αθάνατη.
Και παγερή.
Κι αδάκρυτη.

Μια πέτρα.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)

wings

Μαρία Πολίτου, Η τιμωρία της σιωπής

Μα τώρα που έχω ξεμάθει να ερωτεύομαι το πνεύμα σου
τι να σε κάνω πια...
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

Σου το ’χα μύριες φορές βροντοφωνάξει. Μίλα.
Μην επιτρέπεις στη σιωπή να χτίσει ανάμεσά μας.
Μην αφήνεις το μηδέν να μας τυλίξει.
Σου το ’χα πει. Δεν άκουγες.
Τώρα μιλάς με τις σκιές.
Σαν άλλος Οδυσσέας.
Στον Άδη.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)

wings

Μαρία Πολίτου, Πρόβα

Στον Γιάννη Ιορδανίδη

Μια πρόβα όλη η ζωή σου.
Για μια παράσταση που ίσως ποτέ δε θ’ ανεβάσεις.
Για χειροκρότημα αδιάφορο μπορεί.
Για μισοαδειανή πλατεία.

Τίποτα μακρινό δε σε τρομάζει.
Ο δρόμος είναι πάντα η ουσία.
Η δοκιμασία.
Το μακρύ ταξίδι.

Τα πώς και τα γιατί, τα πρέπει και τα μη,
τα φώτα, οι μουσικές,
τα κλάματα, τα γέλια, οι φωνές.
Οι άνθρωποι που αγάπησες ή μίσησες μέχρι να φτάσεις.
Οι άνθρωποι που φίλησες με το υγρό γαλάζιο βλέμμα.
Κι άλλοι που αφουγκράστηκες
δίχως να τους γνωρίσεις.

Η πρόβα τελειώνει με ανακούφιση.
Ο θίασος επευφημεί.
Καιρός πια να ξεκουραστεί.
Και τους καρπούς του μόχθου του ν’ αδράξει.

Μα όταν η παράσταση αρχίζει,
της σκηνής η αυλαία σαν ανοίγει,
οι προβολείς σαν βάφουν το σανίδι,
σκοτάδι μέσα σου
σβήνει το φως.

Καιρός για άλλες πρόβες να κινήσεις.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)

wings

https://www.youtube.com/watch?v=HYnJ6G_bKdI

Μάνος Χατζιδάκις, Ο ηθοποιός
(τραγούδι: Δημήτρης Χορν / δίσκος: Οδός ονείρων (1962))

Μαρία Πολίτου, Ηθοποιός

Θα παίξεις μια, θα παίξω δυο
Θα κλάψεις μια, θα κλάψω δυο.
Μάνος Χατζιδάκις

Ακόμη ακούς το χειροκρότημα.
Η ερμηνεία συγκλονιστική.

Του πλήθους οι επευφημίες
την υποκριτική σου τέχνη βεβαιώνουν.
Με μάτια δακρυσμένα υποκλίνεσαι,
ποτάμια ξέχειλα ευγνωμοσύνης.
Ρίγη ανείπωτης χαράς και θλίψης σε τυλίγουν.

Βαριά η αυλαία αργόσυρτα σφαλίζει.
Το κοινό αποχωρεί ενθουσιασμένο.

Η τέχνη σου το λυτρωμό απλόχερα σκορπίζει.

«Δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα
την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν.»

Ο στόχος επετεύχθη.

Τα φώτα σβήνουν στη σκηνή και στην πλατεία.
Παντού σιωπή. Σκοτάδι.
Κι εσύ καταμεσής σκυφτός κι ασάλευτος.
Κουλουριασμένος.
Το κορμί σου αγκαλιάζεις δυνατά,
σα να φοβάσαι ό,τι έζησες απόψε μην το χάσεις.

Τώρα ηθοποιός στο δικό σου έργο.

Όλη η ζωή σου μια παράσταση.

Πράγματι, η ερμηνεία ήταν συγκλονιστική.
Λείπει μόνο το χειροκρότημα.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)

wings

https://www.youtube.com/watch?v=swSyLmJJkhY

Δώρος Γεωργιάδης & Σώτια Τσώτου, Μη βάζεις μαύρο
(τραγούδι: Άννα Βίσση / δίσκος: Χίλια εννιακόσια τίποτα (1974))

Μαρία Πολίτου: Ω, γλυκύ μου έαρ

Κόβω κάτι δαγκωνιές του θανάτου τόσο ισχυρές που,
ώσπου να συνέλθει, προφταίνω να πάρω μια καινούρια παράταση.
Οδυσσέας Ελύτης

Τι κι αν δεν έρχονται τα χελιδόνια;
Κι αν απαρνήθηκε ο ουρανός το κυανό του ρούχο
φορώντας πια το άχρωμο και εχθρικό του γκρι;
Και αν βοριάς θανατερός τη χώρα φυλακίζει;
Ε, τι μ’ αυτό;
Το πράσινο της νιότης μου
δε σώθηκε ακόμη.

Εγώ
θα τη φτιάξω
την άνοιξη.

Θα πάρω μπλε από τη θάλασσα
και κίτρινο απ’ τον ήλιο
σε αυτοσχέδια παλέτα θα τα μπλέξω.
Το αίμα της καρδιάς μου θα στραγγίσω
στο δροσερό νιογέννητο γρασίδι
και δάκρυα ελπίδας θα σταλάξω
κρυστάλλους μαγικούς
αθανασίας.

Θα βάλω όλη μου την τέχνη
το έργο να τελειώσω.

Θα τηνε φέρω
πολυπόθητη
την άνοιξη.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)

wings

Μαρία Πολίτου, Ευτυχίες

Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής
υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας.
Γιώργος Σεφέρης

Της ευτυχίας τον ορισμό ζητάς απελπισμένα.

Αταίριαστος ο ενικός για τούτη εδώ την έννοια.
Τη ζέση της παράκλησης δε θα παραγνωρίσω
Ευτυχισμένες πινελιές την κόλλα θα γεμίσω.

Άκου προσεκτικά τις παραινέσεις
και τις αισθήσεις σου όλες
σήμανε να ξυπνήσουν.

Βύθισε
τα γυμνά πέλματα στην άμμο.
Νιώσε
το χάδι του υδάτινου και ασταθούς κορμιού της.
Μύρισε
την αρμύρα της αεικίνητης θάλασσας
και των κυμάτων το τραγούδι άκου.
Της ξάστερης νυχτιάς τα μάγια
ντύσου
και
μέθυσε
διψασμένος
από του φεγγαριού την ασημένια κούπα.
Παίξε
με μια πυγολαμπίδα.
Μοναδική ίσως σου δίνεται ευκαιρία.
Δέξου
μέσα σου το φως
και
πες μ’ ευλάβεια
ευχαριστώ
για το ωραίο παιχνίδι.

Λοιπόν, τι περιμένεις άλλο να σου πω;
Τα λόγια περισσεύουν...
Με τόσα θαύματα που έζησες απόψε
ήδη θα το κατάλαβες ευτυχίες τι σημαίνουν.

(Φόρος τιμής στον Αλεξανδρινό ποιητή ετούτοι εδώ οι στίχοι)

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)

wings

Μαρία Πολίτου, Αποχαιρετισμοί

Απόψε θέλω να μιλήσω απλά.
Για τους φίλους. Τα γέλια. Τη χαρά.
Για τα βλέμματα στο τραπέζι.
Για τα γυάλινα ποτήρια
που φιλήθηκαν ξανά και ξανά.
Με κόκκινο και λευκό στην κοίτη τους κρασί.
Με μπλε της θάλασσας μες στα χαμόγελά τους.

Κλειδώνω μάτια τους στα μάτια μου.
Τους ήχους και τις λέξεις
στους λαβυρίνθους του μυαλού μου φυλακίζω.
Μα πρώτα
τα φεγγαρίσια πρόσωπα σφαλίζω
με του καλόηχου χρόνου
το χρυσοσκάλιστο κλειδί.

Ισόβια κάθειρξη
στο ολόφωτο κελί της μνήμης.

(Η απόφαση ομόφωνη και τα στοιχεία επαρκή)

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)

wings

https://www.youtube.com/watch?v=GKINHbYiVUE

Χρήστος Νικολόπουλος & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Αγάπησέ με
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου / δίσκος: Η νύχτα θέλει έρωτα (1988))

Μαρία Πολίτου, Dum spiro spero

Και σκληρή σωστή πέτρα μπορεί να γίνεται κάποτε η μοναξιά σου. Κι άλλες φορές πάλι σκέτο πούπουλο. [...] Μήπως η απελπισία δεν είναι στο βάθος παρά μια «άπω ελπίς»; Οπόταν και η μοναξιά συμβαίνει να είναι η «μόνη αξία» που έχει τη δύναμη να την αποκαλύψει;
Οδυσσέας Ελύτης

Τόσα σώματα γύρω σου να ’χεις κι η μοναξιά να σε καρφώνει
καταμεσής του στήθους.
Τα σωθικά να σου σπαράζει άγριο, πεινασμένο ζώο.
Κι ο έρωτας ξεδιάντροπος σύμμαχος του κενού.
Του ατελεύτητου τίποτα.

Μα πού πήγαν όλοι;
Του ονείρου μου οι κήποι αδειανοί και ρημαγμένοι.
Οι φυλλωσιές πυκνές κι ωστόσο μαραμένες.
Σπαράγματα μιας δόξας μακρινής κι εφήμερης.
Απομεινάρια γιορτινής φωτοχυσίας.

Δεν έχω δύναμη καμιά.
Το μέγεθος του απείρου με συνθλίβει.
Γυμνός κείτομαι στο σκοτάδι
ψηλαφώντας τα σημάδια του χρόνου.
Μόνη έγνοια μου εσύ.
Ο άλλος εαυτός μου.

Άφησέ μου μια χαραμάδα φως.
Ναι, σε σένα η δέηση αυτή.
Ίσως γίνω αέρας να περάσω.
Dum spiro spero.
Αν και σχεδόν νεκρός, ποτέ δεν το ξεχνώ.
Ύβρις θα ήτανε προς τον ουράνιο θόλο.

Μια χαραμάδα άφησέ μου φως.
Το ουράνιο τόξο απ’ τα μαλλιά ν’ αρπάξω.
Στη ράχη του ίσως αγγίξουμε πάλι μαζί τον ήλιο.

Μια χαραμάδα σου ζητώ.
Αγάπησέ με.
Να σβήσω στο σκοτάδι μου και να ντυθώ.
Με φως.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)

wings

https://www.youtube.com/watch?v=x72gE1c6BSo

Η Λυδία Κονιόρδου διαβάζει ένα απόσπασμα από τη «Σονάτα του σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου.

Μαρία Πολίτου, Ανομβρία

Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Γιάννης Ρίτσος

Στέρεψαν τα μάτια μου.
Στεγνά τα μάγουλά μου.

Ανομβρία.

Μια έρημος τώρα η ψυχή μου.
Και πώς να χορτάσω τη δίψα μου;
Μια όαση από φως
ποιος θα μου την χαρίσει;

Δεν περιμένω πια κανέναν.

Θα σκάψω στην άμμο
με όλη μου τη δύναμη.
Μόνη μου
θα γεννήσω από τα σπλάχνα μου
τη θάλασσα.
Μόνη μου θα βγω απ’ το σκοτάδι.

Δεν περιμένω κανέναν πια.

Κανέναν.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)

wings

Μαρία Πολίτου, Υπόσχεση

Τουλάχιστον ν’ αλλάζεις πότε πότε το νερό στις φωτογραφίες μου
Κική Δημουλά

Η ζωή μου συντρίμμια.
Ποια ζωή δηλαδή;
Τα μέλη μου δε νιώθω. Θαρρώ σκιά πως είμαι.
Κάθε λεπτό της ώρας με αιωνιότητα μου μοιάζει.
Τόσο βαραίνει ο χρόνος πια για μένα...
Δυσβάσταχτος και εχθρικός.

Κι εσύ; Θεατής μακρινός κι αδιάφορος.
Όχι. Άστοχες οι λέξεις τούτες.
Ούτε καν θεατής. Ούτε καν μακρινός. Ανύπαρκτος.
«Θεώμαι» σημαίνει «βλέπω».
Εσύ έκλεισες τα μάτια ερμητικά. Για ποια νόμιμη θέαση μιλάω...

Προκάλεσες το ναυάγιο στη θάλασσά μου
–στη δική μου θάλασσα μόνο–
και γύρισες την πλάτη δίχως της ενοχής το χέρι να αγγίξεις.
Θεός αισθάνθηκες ή μάλλον δαίμονας
που τις ζωές των άλλων καθορίζει.
Και γέλασες με την καταστροφή.
Ακόμη λέω γελάς... Το βλέπω.
Νιώθω το γέλιο στο κορμί μου, το βλέμμα το χαιρέκακο
το αίμα μου ακόμη πίνει διψασμένο.

Μα κάποτε κι οι δαίμονες γκρεμίζονται.
Αργά ή γρήγορα.
Αυτό ποτέ μην το ξεχάσεις.
Σχεδόν σου το υπόσχομαι.
Και τότε δεν θα ξέρω αν θα ’χω άλλη δύναμη να σε σηκώσω.

Εύχομαι κάποτε να βρεις τον εαυτό σου.
Το έναν και ενιαίο πυρήνα που βρίσκεται στο βάθος
της ψυχής σου.
Αν είχες ποτέ...

Σε αποχαιρετώ από το σκοτάδι του βυθού μου
και σου εύχομαι
τα ταξίδια σου σε άλλες θάλασσες
να είναι γεμάτα
από τα δικά μου κύματα.
Αυτά που ποτέ δεν θα μπορέσεις να νικήσεις.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)