Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Music and Lyrics => Favourite Poetry => Topic started by: wings on 26 Dec, 2008, 04:29:31

Title: Τάσος Λειβαδίτης
Post by: wings on 26 Dec, 2008, 04:29:31
Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988)

(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2F4.bp.blogspot.com%2F_IHNvvm7Tu4U%2FSe2qvPgcRSI%2FAAAAAAAABL4%2Fn0gb9Mvh7bA%2Fs400%2FT%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25BF%25CF%2582%2B%25CE%259B%25CE%25B5%25CE%25B9%25CE%25B2%25CE%25B1%25CE%25B4%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582%2B001.jpg&hash=e5e00963e944bac6a84844cd894eaf1a8ebc3725)

Ο Αναστάσιος-Παντελεήμων Λειβαδίτης (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%B5%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82) ήταν σημαντικός Έλληνας ποιητής. Γιος του Λύσανδρου και της Βασιλικής, γεννήθηκε στην Αθήνα το βράδυ της Αναστάσεως του 1922. Σπούδασε νομικά, όμως τον κέρδισε η λογοτεχνία και συγκεκριμένα η ποίηση. Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1947 έως το 1951. Στο Μούδρο, στη Μακρόνησο και μετά στον Αϊ Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ' όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951. Το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε. Τελικά το δικαστήριο τον απάλλαξε λόγω αμφιβολιών.

Στο ελληνικό κοινό ο Τάσος Λειβαδίτης εμφανίστηκε το 1946, μέσα από τις στήλες του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα (τεύχ. 55,15-11-46) με το ποίημα «Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη». Το 1952 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική σύνθεση με τίτλο «Μάχη στην άκρη της νύχτας» και εργάστηκε επίσης σαν κριτικός ποίησης στην εφημερίδα Αυγή, από το 1954.

Ακούστε τη φωνή του ποιητή (http://poiein.podomatic.com/enclosure/2007-10-05T10_20_12-07_00.m4a) (αρχείο mp3 των 2 MB) σε ηχογράφηση του 1988 που περιλαμβάνει τα ποιήματα: «Ο πρώτος στίχος», «Οι ορτανσίες», «Το παράπονο του ποιητή».

Περισσότερα βιογραφικά (http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=1190) από το musicheaven.

Τα άπαντά του κυκλοφορούν σε τρεις τόμους από τις εκδόσεις Κέδρος [τόμος 1 (http://www.kedros.gr/product_info.php?cPath=618_596&products_id=2240) - τόμος 2 (http://www.kedros.gr/product_info.php?cPath=618_596&products_id=2241) - τόμος 3 (http://www.kedros.gr/product_info.php?cPath=618_596&products_id=2242)]

Πέθανε στην Αθήνα το 1988.

Ποιήματα δημοσιευμένα στο Translatum:

Κριτικά κείμενα:

Περισσότερα γραπτά του Τάσου Λειβαδίτη θα βρείτε στο ιστολόγιο Τάσος Λειβαδίτης (http://tassosleivaditis.wordpress.com/).


[Επιστροφή στο ευρετήριο ελληνικής ποίησης (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=54631.0)]
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης, Παραμονή Χριστουγέννων
Post by: wings on 26 Dec, 2008, 04:36:40
Τάσος Λειβαδίτης, Παραμονή Χριστουγέννων

Παγωνιά
στον ουρανό ένα χρώμα βρώμικης φανέλλας
στεκόμαστε στη γραμμή
όρθιοι
κάποιος χνωτίζει τα νύχια του
κάποιος δαγκώνει τα δάχτυλά του
ένα παιδί με σπυριά δίπλα σου
δε μιλάει
κρυώνει
ένα χαρτάκι κολλημένο στο συρματόπλεγμα
κ' εκείνο κρυώνει
καθώς μας πλευρίζουν τα καμιόνια
μια μυρουδιά μπενζίνας
οι πόρτες που ξανακλείνουνε
ο λοχαγός έχει δυο μάτια από κατράμι
η φωνή του μες απ' τις μύτες του σηκωμένου γιακά
ένας - ένας
ακούει τ' όνομά του
και βγαίνει
αντίο, αντίο
το χώμα τρίζει κάτω απ' τις αρβύλες
κάποιος σηκώνει το χέρι του
τίποτ' άλλο
το παιδί με τα σπυριά προχωράει
στη θέση του μένουν δυο χνάρια από αρβύλες
που σε λίγο θα σβήσει η βροχή
ένα χέρι γλυστράει το ρολόι του στην παλάμη σου
δε θα μου χρειαστεί, λέει – αντίο
το χαρτάκι κολλημένο στο συρματόπλεγμα
κρυώνει ακόμα.

Ξεκινάνε τα φορτηγά.

Είκοσι άνθρωποι κουβαριασμένοι μες σ' ένα αντίσκηνο
δε μπορείς να σαλέψεις ούτε τη γλώσσα σου
μα είναι πολλά τα χέρια να μοιράσεις την πίκρα σου
πολλές οι ανάσες να ξεχνάς τη βροχή.
Έχει αρκετή θέση
για να πεθάνεις.

Θα κουβαλήσουμε κι απόψε το σακκί της νύχτας
θα κολλήσουμε τ' αποτσίγαρο στη μύτη της αρβύλας μας
θ' ακουμπήσουμε την καρδιά μας σε μια διπλανή καρδιά
όπως το βράδυ ακουμπάνε οι κουβέρτες και τα όνειρά μας.

Ελάτε λοιπόν
όλοι μαζί
να φυσήξουμε αυτό το μικρό καρβουνάκι στη χόβολη της ελπίδας
τώρα που η λάμπα μας έσβησε
που νυστάζει η σκοπιά
και το στρατόπεδο φόρεσε την κουρελιασμένη χλαίνη
της ομίχλης.

Μας ήρθε μ' ένα χαμόγελο και μια τραμβαγέρικη πατατούκα.
Του κάναμε τόπο
άπλωσε μια λινάτσα, την έστρωσε καλά καλά
και μας κοίταξε.
Φυσούσε ένας αγέρας δυνατός απ' το Νοτιά
και το μούτρο του ήταν βλογιοκομένο σαν ψιχαλισμένος δρόμος.
Ύστερα βράδιασε και βγάζοντας τα χέρια από τις τσέπες
μας έδωσε κάτι φτηνές μέντες
πασαλειμένες χνούδια και καπνό.
Τον πήραν νύχτα ξαφνικά και τον σκοτώσαν στο προαύλιο
η πατατούκα του πεταμένη πάνω στο χώμα
μα δάγκωνε σφιχτά στα δόντια το χαμόγελό του
μη του το πάρουν.

Μη με λες λοιπόν σύντροφο
έχω ένα σταχτί ουρανό μέσα μου
κρύβω στην τσέπη μου ένα όνειρο κουρελιασμένο
σφίγγω στα χέρια τ' άγνωστο όνομά μου
σαν το παιδάκι που αγκαλιάζει ένα ξύλινο πόδι
ακουμπισμένο σε μια γωνιά.

Μη με λες λοιπόν σύντροφο.
Την ώρα που οι συντρόφοι μας πεθαίνουνε τραγουδώντας
την ώρα που εσύ ακονίζεις στο μίσος τη σκληρή σου παλάμη
εγώ σε προδίνω
καθώς μέσα στη νύχτα κρυώνω και φοβάμαι τη λησμονιά.

Το ξέρω, ένας σύντροφος πρέπει να ζήσει μιαν άλλη ζωή
και να πεθάνει απλά
όπως κανείς τραβάει την κουβέρτα ως τα μάτια του
κι αποκοιμιέται.

Μα όταν εγώ κι αυτούς εδώ τους στίχους τους γράφω
μήπως μιλήσουν για μένα - όχι, μη με λες σύντροφο.
Είμαι ένα τσαλακωμένο χαρτί που κόλλησε στην αρβύλα σου
καθώς
προχωράς.

Η ασετυλίνη που σφυρίζει στη γωνιά
ένα σπασμένο παράθυρο φιμωμένο με σκοτάδι.
Η σκεπή του μαγειρείου μπάζει νερά.
Βουίζει μες στις χαραμάδες ο άνεμος.
– Θωμά, πάρε τσιγάρο
και μη σκαλίζεις τα δόντια σου, Θωμά.
Μάταια ψάχνεις για ένα τριματάκι
απ' το παλιό παιδικό χριστόψωμο.
Βουίζουνε τα φλόγιστρα του πετρελαίου. Ο Θωμάς
σφίγγει στα γόνατά του μια πατάτα
και καθαρίζει ήσυχα ήσυχα. Τ' άλλο του χέρι είναι κομένο.

Κοιτάμε με την άκρη του ματιού το σκοπό που μπαίνει
μ' ένα φύσημα παγωμένου αέρα. Το σαγώνι του
θα τρέμει πίσω απ' το χακί κασκόλ.

Σηκώνεις το γιακά της χλαίνης σου. Χιονίζει.
Μια πλάκα φωνογράφου στο Διοικητήριο. Πιο μακριά
η σιωπή. Καλή νύχτα, καλά Χριστούγεννα.
Συλλογιέσαι τ' άστρα πίσω απ' την καταχνιά
σκέφτεσαι πως αύριο μπορεί να σε σκοτώσουν.
Μα απόψε αυτή η φωνή είναι μια τσέπη μάλλινη
χώσε τα χέρια σου.
– Καληνύχτα, Θωμά, καλά Χριστούγεννα.

Κ' η καρδιά σου φωτίζεται σαν χριστουγεννιάτικο τζάμι.

                                                                          Μακρόνησος 1950

Από τη συλλογή Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο (1956)


Σημείωση: Επειδή πρόσφατα είχα την τύχη να βρω ένα αντίγραφο της πρώτης έκδοσης της συλλογής αυτής, μετέφερα εδώ το ποίημα χωρίς την παραμικρή παρέμβαση στην ορθογραφία για την ιστορική αξία του πρωτότυπου γραπτού του ποιητή κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες όπως βλέπετε από τη χρονολογία και τον τόπο που γράφτηκε το ποίημα.
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης, Κριτική της ποίησης
Post by: wings on 28 Dec, 2008, 15:26:55
Τάσος Λειβαδίτης, Κριτική της ποίησης

Ε! τι καθόσαστε λοιπόν ποιητές
βγήτε στους δρόμους, καβαλήστε στα λεωφορεία, ανεβήτε στις αμαξοστοιχίες
να δήτε καθώς θ' απαγγέλετε τα τραγούδια σας
ν' ανθίζει μες στην καρβουνόσκονη σαν έν' άσπρο τριαντάφυλλο
το γέλιο των μηχανοδηγών.
Πηγαίντε στη λαϊκή αγορά
ανάμεσα στις φωνές και τη μυρουδιά των λαχανικών.
Είναι εκεί μια αντρογυναίκα με ξυλοπάπουτσα
που αν χαμογελάσει με τους στίχους σας
σημαίνει πως κάτι φτιάξατε στη ζωή σας.
Γιατί αυτή η αντρογυναίκα με το πλατύ, βλογιοκομένο πρόσωπο
έχει τρία παιδιά σκοτωμένα
και δεν τόχει σκοπό να γελάσει με μυξάρικους στίχους.
Ανεβήτε με τα πριονοπέδιλα πάνω στους στύλους του τηλέγραφου
και τραγουδήστε και ξανατραγουδήστε
και κουνώντας σαν ένα τσαλακωμένο κασκέτο την καρδιά σας
χαιρετήστε
το μέλλον.

Από τη συλλογή Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο (1956)
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης, Ποιητική
Post by: wings on 31 Dec, 2008, 14:43:33
Τάσος Λειβαδίτης, Ποιητική

Γράφω για κείνους που δεν ξέρουν να διαβάσουν
για τους εργάτες που γυρίζουνε το βράδυ με τα μάτια κόκκινα απ' τον άμμο
για σάς χωριάτες, που ήπιαμε μαζί στα χάνια τις χειμωνιάτικες νύχτες του αγώνα
ενώ μακριά ακουγότανε το ντουφεκίδι των συντρόφων μας.
Γράφω να με διαβάζουν αυτοί που μαζεύουν τα χαρτιά απ' τους δρόμους
και σκορπίζουνε τους σπόρους όλων των αυριανών μας τραγουδιών
γράφω για τους καρβουνιάρηδες, για τους γυρολόγους και τις πλύστρες.
Γράφω για σάς
αδέρφια μου στο θάνατο
συντρόφοι μου στην ελπίδα
που σας αγάπησα βαθειά κι απέραντα
όπως ενώνεται κανείς με μια γυναίκα.

Κι όταν πεθάνω και δε θάμαι ούτε λίγη σκόνη πια μέσα στους δρόμους σας
τα βιβλία μου, στέρεα κι απλά
θα βρίσκουν πάντοτε μια θέση πάνω στα ξύλινα τραπέζια
ανάμεσα στο ψωμί
και τα εργαλεία του λαού.

Από τη συλλογή Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο (1956)
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Καντάτα
Post by: spiros on 04 Mar, 2009, 20:31:36
Τάσος Λειβαδίτης, Καντάτα

Ένα περίεργο επεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στις εφημερίδες,
ένας άντρας πήγε σ' ένα απ' αυτά τα «σπίτια»,
πήρε μια γυναίκα,
μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο,
αντί να γδυθεί και να επαναλάβει την αιώνια κίνηση,
γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει
να κλάψει στα πόδια της. Εκείνη βάζει τις φωνές,
«εδώ  έρχονται για άλλα πράγματα»,
οι άλλοι απ' έξω δώστου χτυπήματα στην πόρτα.
Με τα πολλά άνοιξαν και τον διώξανε με τις κλωτσιές
– ακούς εκεί διαστροφή να θέλει, να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα.
Εκείνος έστριψε τη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος.
Κανείς δεν τον ξανάδε πια.
Και μόνο εκείνη η γυναίκα,
θα' ρθεί η αναπότρεπτη ώρα μια νύχτα, που θα νοιώσει τον τρόμο ξαφνικά,
πως στέρησε τον εαυτό της απ’ την πιο βαθιά,
την πιο μεγάλη ερωτική πράξη
μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της.

Από τη συλλογή Καντάτα (1960)
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης, Απαγορεύεται η έξοδος
Post by: spiros on 10 Apr, 2009, 23:54:16
Τάσος Λειβαδίτης, Απαγορεύεται η έξοδος

Νύχτα. Μονάχα τ' άστρα. Και πέρα το βάθος του ολάνοιχτου ορίζοντα—
εκεί που πάνε οι άνθρωποι χωρίς τα ονόματά τους.

Από τη συλλογή Σημειώσεις
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης, Σε μια γυναίκα
Post by: spiros on 11 Apr, 2009, 08:19:58
Τάσος Λειβαδίτης, Σε μια γυναίκα

Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σε κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω
στο γυαλί της λάμπας.
«Πώς γίνεται αυτό;» ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό
          αφού μ’ αγαπούσες.

Από τη συλλογή Σημειώσεις
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης, Κανείς δεν είναι μόνος
Post by: spiros on 11 Apr, 2009, 14:55:30
Τάσος Λειβαδίτης, Κανείς δεν είναι μόνος

«Ήρθα», έλεγες πάντα μπαίνοντας στο δωμάτιο, παρ’ όλο που δεν
σε περίμενε κανείς.
Όμως ακριβώς αυτό σου έδινε μια βαθύτερη απάντηση.

Από τη συλλογή Σημειώσεις
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης, Παραμύθι
Post by: spiros on 12 Apr, 2009, 02:46:48
Τάσος Λειβαδίτης, Παραμύθι

Οι βασιλιάδες χωράνε σ’ ένα κουτί από σπίρτα όταν κοιμάσαι.
Και τα σκυλιά, το βράδυ, κοιτάζουν δακρυσμένα προς τα κει που
ήμαστε κάποτε παιδιά.

Από τη συλλογή Σημειώσεις
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης, Προσωπικές επιτυχίες
Post by: spiros on 12 Apr, 2009, 11:00:23
Τάσος Λειβαδίτης, Προσωπικές επιτυχίες

Συχνά, μέσα στη νύχτα, καθώς περπατάς ολομόναχος κάτι σ’ αγγίζει στον ώμο,
γυρίζεις τότε – και μονομιάς νοιώθεις όλο το μάταιο της ύπαρξης.
Αλλά δεν θλίβεσαι
       σαν να’ σαι ο πρώτος που το ανακαλύπτεις.

Από τη συλλογή Σημειώσεις
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης, Η μεγάλη νοσταλγία
Post by: spiros on 13 Apr, 2009, 11:21:06
Τάσος Λειβαδίτης, Η μεγάλη νοσταλγία

Τ' άλλα ειπώθηκαν σιγανά σαν προσευχή: «Φίλιππε, θεία Ρόζα,
Άννα...» αλλά τι σημασία έχουν τα ονόματα αφού είμαστε όλοι ξένοι και το
σκοτάδι γιατί έρχεται καθώς νυχτώνει αν όχι για να κρύψει κάποιο μεγάλο μυστικό.
Ω απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε
          κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας...

Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης, Δειλινό
Post by: spiros on 13 Apr, 2009, 20:12:43
Τάσος Λειβαδίτης, Δειλινό

Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα –
αλλά κι εγώ ποιος ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.

Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ’ έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης, Ω θλίψη
Post by: spiros on 14 Apr, 2009, 01:16:40
Τάσος Λειβαδίτης, Ω θλίψη

Έπρεπε να ξεφύγω, αλλιώς ήμουν χαμένος, αλλά ο άγνωστος του σταθμού με περίμενε κιόλας στην άκρη του ταξιδιού μου. Ποιος άγνωστος; Ήμουν εγώ ο ίδιος νικημένος κι άνοιγα τις πόρτες στα σταματημένα βαγόνια κι έβγαινα απ’ την άλλη μεριά του ονείρου.

Ω θλίψη, σε μάθαμε από παιδιά, σχεδόν πριν γνωρίσουμε τον κόσμο.
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Η ανάσταση των φτωχών
Post by: spiros on 14 Apr, 2009, 16:50:36
Τάσος Λειβαδίτης, Η ανάσταση των φτωχών

Κι όταν μ’ έθαψαν κι έριξαν όλο το χώμα της γης επάνω μου,
ήτανε τόση η θλίψη ενός αδέξιου θαυματοποιού στη γωνιά του δρόμου
       που βγήκα μέσ’ απ’ το καπέλο του.

Από τη συλλογή Σημειώσεις
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης, Το τέλος μιας απροσδόκητης ιστορίας
Post by: spiros on 14 Apr, 2009, 21:06:26
Τάσος Λειβαδίτης, Το τέλος μιας απροσδόκητης ιστορίας

[...] Όμως, εδώ τέλειωσα. Ώρα να φύγω. Όπως θα φύγετε κάποτε
κι εσείς. Και τα φαντάσματα της ζωής μου θα μ' αναζητούν τώρα
τρέχοντας μες στη νύχτα και τα φύλλα θα ριγούν και θα πέφτουν.
Έτσι συνήθως έρχεται το φθινόπωρο. Γι' αυτό, σας λέω,
ας κοιτάξουμε τη ζωή μας με λίγη περισσότερη συμπόνια
       μιας και δεν ήτανε ποτέ πραγματική...

Από τη συλλογή Βιολέτες για μια εποχή (1985)
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης, Ο ποιητής Ι
Post by: spiros on 15 Apr, 2009, 02:19:04
Τάσος Λειβαδίτης, Ο ποιητής Ι

Προσπαθεί να φαίνεται ήρεμος. Να μοιάζει με τους άλλους. Κι
είναι στιγμές που το κατορθώνει.
Όμως τις νύχτες δεν μπορεί να κοιμηθεί. Οι μεγάλες φτερούγες
        του δε χωράνε μέσα στον ύπνο.

Από τη συλλογή Βιολέτες για μια εποχή (1985)
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης, Άνθρωποι
Post by: spiros on 16 Apr, 2009, 08:05:25
Τάσος Λειβαδίτης, Άνθρωποι

Άνθρωποι που έζησαν τόσο μυστικά που όταν πέθαναν ο θάνατος
          δε βρήκε τίποτα να τους πάρει.

Από τη συλλογή Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου (1990)
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης, Έρωτας
Post by: spiros on 16 Apr, 2009, 11:44:11
Τάσος Λειβαδίτης, Έρωτας

Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά-κοντά
          για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε.


(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fz.hubpages.com%2Fu%2F13002_f260.jpg&hash=225256204cc802072f380e1b31b9cad55ddfed3d)

http://www4.vindy.com/content/national_world/300956396321559.php


Tassos Livaditis, Love

And when we die, bury us close together
          so that we don't run in the night to meet each other.
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Χρονοδιάγραμμα
Post by: spiros on 16 Apr, 2009, 22:51:34
Τάσος Λειβαδίτης, Χρονοδιάγραμμα

Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για
το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ
ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
Ίσως γι’ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο
        αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα.

Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης
Post by: Asdings on 17 Apr, 2009, 13:44:03
Σπύρο, ο Λειβαδίτης είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου ποιητές. Κάθε λέξη του περιέχει σε δυναμική μορφή τόσα νοήματα και σε βάζει σε τέτοια περίσκεψη... Πραγματικά υπέροχος!
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης
Post by: spiros on 17 Apr, 2009, 13:45:23
Τα συναισθήματα είναι... αμοιβαία.
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Παγίδα
Post by: spiros on 18 Apr, 2009, 08:59:12
Τάσος Λειβαδίτης, Παγίδα

Και πάντα, ο δολοφόνος και το θύμα, μια νύχτα άξαφνα παίρνουν
   τον ίδιο δρόμο
γιατί σημασία έχει ποιος θα πεθάνει με λιγότερη μοναξιά.

Από τη συλλογή Σημειώσεις
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Εκμυστήρευση
Post by: spiros on 19 Apr, 2009, 20:38:46
Τάσος Λειβαδίτης, Εκμυστήρευση

Κι μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: έζησε στα σύνορα
μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που
       είδε κάποτε σ’ ένα αβέβαιο όνειρο.

Από τη συλλογή Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου (1990)
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης, Φθινοπωρινό σχόλιο
Post by: spiros on 20 Apr, 2009, 22:11:25
Τάσος Λειβαδίτης, Φθινοπωρινό σχόλιο

Το ουσιώδες στη μικρή ιστορία μου ήταν μια μαύρη κουνιστή πολυθρόνα –αλλά πού είναι τώρα το σπίτι, πού είναι η φρουτιέρα με τα παλιά επισκεπτήρια, οι πετσέτες που πνίγαμε τα γέλια– μόνον η λάμπα καίει ακόμα στην άδεια κάμαρα, σαν κάποιον που συνομιλεί με τον εαυτό του αγνοώντας τους κινδύνους ή όπως μια γυναίκα που δεν τη γνώρισες ποτέ κι όμως θα πρέπει κάποτε να ’χατε αγαπηθεί πολύ
           μες στην ατέλειωτη ερήμωση μιας μέρας του φθινοπώρου.
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης, Ο Θεός χρειάζεται τη βοήθειά μας
Post by: spiros on 21 Apr, 2009, 03:34:04
Τάσος Λειβαδίτης, Ο Θεός χρειάζεται τη βοήθειά μας

Κάτωχρος κι εξαντλημένος ο Ιησούς στάθηκε κοντά στον τάφο.
«Λάζαρε, βγες έξω», φώναξε. Όλοι περίμεναν. Κι ο φτωχός
νεκρός, που ένιωσε ότι εδώ στον τάφο του παίζεται η τύχη του
κόσμου, τι να ’κανε; Η γη είχε χαθεί,
      πώς θ’ άφηνε χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό...
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης, Ιδιοκτησία εξ υφαρπαγής
Post by: spiros on 21 Apr, 2009, 10:29:05
Τάσος Λειβαδίτης, Ιδιοκτησία εξ υφαρπαγής

[...] εκείνοι που ζουν στην αφάνεια έχουν εγκατασταθεί καλά, γιατί δεν
           ξέρει κανείς από πού να μπει να τους διώξει.

Από τη συλλογή Εγχειρίδιο ευθανασίας (1985)
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης, Μάταιος δρόμος
Post by: spiros on 21 Apr, 2009, 19:58:51
Τάσος Λειβαδίτης, Μάταιος δρόμος

«Τώρα», μου λέει, «θα πάμε μακριά», «μα δε βλέπεις», του λέω,
«μας ξέχασαν», «γι’ αυτό» μου λέει.

Από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972), ενότητα Νυχτερινός επισκέπτης
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης
Post by: spiros on 22 Apr, 2009, 17:49:39
Τάσος Λειβαδίτης

...ίσως όταν θα ξαναϊδωθούμε να μην ξέρει πια καθόλου ο ένας τον άλλον.
            Έτσι που επιτέλους να μπορέσουμε να γνωριστούμε.
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης
Post by: spiros on 23 Apr, 2009, 00:30:26
Τάσος Λειβαδίτης

...κι η ειλικρίνεια αρχίζει πάντα εκεί, που τελείωσαν όλοι οι άλλοι τρόποι να σωθείς.

Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης
Post by: spiros on 28 Mar, 2010, 21:50:49
Τάσος Λειβαδίτης, Η μητέρα μου πέθανε

Η μητέρα μου πέθανε
η αγαπημένη μου έφυγε
οι σύντροφοι με προδώσανε
τα χρόνια περάσανε
τώρα μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος

Όλα έγιναν.
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Δημιουργία
Post by: spiros on 10 Apr, 2010, 21:53:34
Τάσος Λειβαδίτης, Δημιουργία

Καθόταν έξω στα χωράφια και σχεδίαζε πάνω στο χώμα πουλιά. Μα τα πουλιά ζητούσαν τον ουρανό. Τότε σχεδίασε γύρω τους την αιώνια θλίψη.
Και τα πουλιά πέταξαν.

Από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972), ενότητα Διασπορά
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Ανάσταση
Post by: spiros on 10 Apr, 2010, 22:13:15
Τάσος Λειβαδίτης, Ανάσταση

    «Δε σ’ ακολουθώ πια» φώναξα, μα εκείνος μ’ έσπρωξε, το αμάξι κατρακύλησε μες στη νύχτα, πού πηγαίναμε; στις γωνιές, με μεγάλα κάτωχρα πρόσωπα, στέκανε οι Σιωπηλοί, μόλις προφταίναμε να παραμερίσουμε για να μη μας γκρεμίσουν,
    κι οι οργανοπαίχτες που ακολουθούσαν, μισομεθυσμένοι, με την ψυχή τους απροστάτευτη απ’ τη βροχή, φορούσαν κάτι σταχτιά, στραπατσαρισμένα καπέλα, απ’ αυτά που βρίσκονται στον ουρανό, μαζί με τα παιδιά και τους σαστισμένους,
    κι αυτό το κάθαρμα ο άμαξας προσπαθούσε να κρύψει μ’ ένα σάλι το βρόμικο μούτρο του, ενώ εγώ ήξερα πως ήταν εκείνος ο αλήτης, που μια νύχτα αρνήθηκα να πιω ένα ποτήρι μαζί του,
    έπρεπε να ξεφύγω, γλίστρησα κρυφά και νοίκιασα ένα δωμάτιο σ’ ένα απόμερο ξενοδοχείο, μα όπως εκείνη τη νύχτα με μαστίγωνε η πόρνη, κι άκουγα τη θεία εκμυστήρευση, ήρθε και γονάτισε δίπλα μου,
    τότε τον ακολούθησα, κι όπως βαδίζαμε, είδαμε άυπνο και χλωμό τον Σίμωνα τον Κυρηναίο, «πλαγιάζω στον τάφο και τρέμω, πως κάθε τόσο θα με ξανασηκώσουν» είπε λυπημένος,
    γιατί αν χρειάζονταν κάποιον να βοηθήσει για το σταυρό, πάλι αυτόν θα συναντούσαν στο δρόμο.

Από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972), ενότητα Διασπορά
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Έξοδος
Post by: spiros on 11 Apr, 2010, 12:56:43
Τάσος Λειβαδίτης, Έξοδος

Η τελετή γινόταν στη μεγάλη σάλα, μόλις μ' είχαν ξεκρεμάσει απ’ το ηλιοβασίλεμα, με τύλιξαν μ' ένα σεντόνι, μα οι πληγές φάνηκαν στον τοίχο, το πλήθος συνωστίζονταν στις σκάλες, ζητούσε ν' αναστηθώ, μα εγώ έπρεπε να μείνω αγνός από θαύματα, και κρυβόμουν πίσω απ’ τα παλτά των ξένων στο διάδρομο, τρώγοντας τα φύλλα από παλιά ημερολόγια,
     το ξημέρωμα ήταν ωχρό πίσω απ’ τις μπουκάλες, βγήκα στο δρόμο και γονάτισα στον πρώτο περαστικό, «γιατί το 'κανες;» με ρωτούσε ο Θεός, είναι ο καιρός της βασιλείας μου, Κύριε, πώς ν' αρνηθώ;» και τότε ο θεός μου 'βαλε στο χέρι αυτό το κλειδί, έτσι μπορώ τώρα ν' ακούω ήρεμος το ανελέητο βήμα πίσω απ’ τον τοίχο, αθέατος μέσα σε όποια θεία εικόνα.
     Ήμουν τόσο μονάχος, που τα σκυλιά που με γάβγισαν στο δρόμο ανέβαιναν τώρα μαζί μου στον ουρανό.

Από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972), ενότητα Διασπορά


https://www.youtube.com/watch?v=Fdi8U8GDCPg

https://www.instagram.com/p/B_EpDceFEcb/?utm_source=ig_embed
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Κάποτε το σπίτι ξεχειλίζει απ' την απαντοχή...
Post by: spiros on 11 Apr, 2010, 14:39:30
Τάσος Λειβαδίτης, Κάποτε το σπίτι ξεχειλίζει απ’ την απαντοχή...

ΚΑΠΟΤΕ το σπίτι ξεχειλίζει απ’ την απαντοχή, και δεν έχουμε πού να σταθούμε, βγαίνουμε τότε στον κόσμο, όπως την πρώτη φορά, κλαίγοντας, ενώ ο ορίζοντας πέρα, με την άκρα εγκατάλειψη, μας κλείνει μες στο μυστικό, ώσπου το βράδυ μια άρπα ακούγεται σ' ένα σπίτι ακατοίκητο. Είναι η ώρα του μεγάλου ονειροπόλου, που εδώ και αιώνες, χωρίς ποτέ να χάνεται, πηγαίνει πάντα προς το χαμό.

Από τη συλλογή Σκοτεινή Πράξη (χορικό) (1974)


απαντοχή η [apando<x>í] & παντοχή η [pando<x>í] O29 : (λογοτ.) 1. ό,τι περιμένουμε, συνήθ. ως λύτρωση και ανακούφιση από κτ. δυσάρεστο: Δεν έχει άλλη ~ παρά το χάρο. 2. ελπίδα, παρηγοριά, στήριγμα: O Θεός είναι η μόνη ~ των φτωχών. Δεν έχει πια καμιά ~. Eσύ είσαι η μόνη μου ~. [μσν. απαντοχή < απαντέχω κατά το αντέχω – αντοχή· αποβ. του αρχικού άτ. φων.]
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Ταξίδι
Post by: spiros on 12 Apr, 2010, 12:33:09
Τάσος Λειβαδίτης, Ταξίδι

                                                                                    Στη Λούλα, που δε θα το διαβάσει

   Ζούσε την τελευταία του ώρα. Στο σταθμό, νύχτα, περίμενε το τρένο, που θα ‘πεφτε μπροστά του να τελειώνει. Άξαφνα, από μια παλιά ξεχασμένη παρόρμηση ανέβηκε στη γραμμή να περπατήσει, όπως άλλοτε, που ήταν ένα αιώνιο παιδί. Τότε, μ’ έκπληξη, είδε τη μικρή πεθαμένη εξαδέλφη να περπατάει στην άλλη γραμμή, απλώνοντας του το χέρι, για να κρατηθούν, πιο στέρεα, πάνω απ’ τ’ όνειρο.
    Περπάτησαν ώρα, χαμογελώντας ο ένας στον άλλον, κι όταν πέρασε τυφλό το τρένο, βουίζοντας, τα δυο παιδιά χειροπιασμένα συνέχιζαν να προχωράνε πάνω στις ράγες,
    ενώ το πτώμα ενός άντρα κείτονταν πιο εκεί.

Από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972), ενότητα Διασπορά
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Μετά Χριστόν
Post by: spiros on 12 Apr, 2010, 15:38:33
Τάσος Λειβαδίτης, Μετά Χριστόν

Να σε καρφώσουν στο σταυρό η να σταυρωθείς πάνω σ' αυτό το τίποτα που υπήρξες είναι ο ίδιος δρόμος, έρημος κι ακατανόητος, ανάμεσα στα λιγοστά δέντρα και τη νύχτα που κατεβαίνει.

Από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972), ενότητα Διασπορά
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Ενέδρα
Post by: spiros on 13 Apr, 2010, 01:14:29
Τάσος Λειβαδίτης, Ενέδρα

     Βασίλευε ο ήλιος πίσω απ’ τους στρατώνες, οι ζητιάνοι ψάχνανε για λίγο νερό, μα όλα τα λαγήνια ήταν αναποδογυρισμένα στην πόλη Κανά, οι γυναίκες φεύγανε κλαίγοντας μέσα στο κίτρινο σούρουπο, εγώ, κυνηγημένος, μοίραζα πάνω στο λόφο το κρασί μου με ληστές και ψευδομάρτυρες, ενώ ο σταυρός δάγκωνε κιόλας την άκρη του παλτού μου.
     Ποιον ν' αγαπήσω; Σε ποιόν να εξομολογηθώ; Μονάχα ο Θεός μπορεί να καυχηθεί ότι μ' άκουσε να παραπονιέμαι, ήπια όλο το βούρκο στον υπόνομο που μ' έριξαν, τ' άντερα μου έγιναν οι δρόμοι που κυλάνε αμάξια θριάμβου, έβγαλα τα φτερά μου και τα κάρφωσα στη γριά, που τη θάβαν ολομόναχη μ' ένα σπουργίτι στο γειτονικό δέντρο, με μια παλιά κασετίνα γεμάτη στάχτη — θυμηθείτε με όταν έρθει η ώρα.
     Εργόχειρα φυλακισμένων στέγνωναν στο τζάκι, ήταν φθινόπωρο κι είχαν ερημώσει τα χωράφια, άκουγα το βήμα των καραγωγέων καταβροχθίζοντας τον κλεμμένο σανό.
     Τότε είδα το μεγάλο ικρίωμα, όπου έπρεπε ν' ανεβώ, άγνωστο αν θα στεφθώ βασιλιάς ή θα κυλήσω στο καλάθι των αποκεφαλισμένων.

Από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972), ενότητα Διασπορά
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Η τελευταία εντολή
Post by: spiros on 13 Apr, 2010, 12:33:01
Τάσος Λειβαδίτης, Η τελευταία εντολή

     Ερχόταν μες στη νύχτα ο θρήνος απ’ τ’ άδεια ποτήρια των αλκοολικών, αισχρές επιθυμίες με λιάνιζαν στο πλυσταριό, μα έφτανε ο ίσκιος μιας αράχνης για ν’ ανοίξει στον τοίχο ουράνιες μελωδίες, έστεκα όρθιος στα σκαλοπάτια, έτρεχα να τους παραγγείλω καφέ, γι’ αυτό κι εκείνοι δεν κοίταζαν τον ουρανό, να μη με δουν να κάθομαι στα δεξιά Του, μόνο η γριά έβαζε λιβάνι στο θυμιατό και σκαρφαλωμένη στον καπνό κοιμόταν μαζί μου.
     Ήταν αστροφεγγιά και τα παιδιά περίμεναν να μιλήσουνε τα ζώα, εγώ στη μέση των χωραφιών, τόσο λυπημένος που θα μπορούσε να περάσει από μέσα μου ένα κοπάδι πουλιά, τρώγοντας όλη την καρβουνόσκονη στους έρημους σταθμούς με τους ξεχασμένους, βγήκα στην αγορά και δεν είχα τίποτα να πουλήσω, και πούλησα τις εξομολογήσεις μου στο έλεος των αυριανών ήμερων.
     Όταν πια κάθισα να ξεκουραστώ ήταν αργά για όλα, ο άνεμος έφερνε τις καμπάνες, η μέρα ξαναγύριζε — κι όμως έμενα μ’ είχαν διώξει, εγώ που για μια νύχτα έγινα γυναίκα κι έβγαλα μαστούς, για να θηλάσω μέσα στα χωράφια έναν παλιοζητιάνο που ψυχορραγούσε και ζητούσε τη μητέρα του.
     Εκείνη τη νύχτα άδειασα τόσο, που όταν μου πέταξαν το μαχαίρι δε βρήκε που να καρφωθεί.

Από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972), ενότητα Διασπορά
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Εξόφληση
Post by: spiros on 14 Apr, 2010, 15:33:58
Τάσος Λειβαδίτης, Εξόφληση

     Η παιδική ηλικία μου γλίστρησε ανάμεσα σε παλιά ερμάρια, οι αμαξάδες βλαστημούσαν καθώς παίρνανε τη στροφή, αργά, λυγισμένοι απ’ τη σκόνη κι η κοιλιά μου σκουλήκιαζε από αναρίθμητες πείνες.
     Στο υπόγειο ονειρευόταν το ραχητικό παιδί, εγώ πίστευα στους πλανόδιους οργανοπαίχτες, που η δυστυχία τους είναι πιο ουράνια κι απ’ τους ουρανούς, πλαγιάζοντας με γυναίκες κωφάλαλες, για να μη χάσω ούτ' έναν ήχο απ’ τους στεναγμούς που άκουγα γύρω μου.
     Σε τι χρησίμεψαν, λοιπόν, οι αμαρτίες μου; Έβρεχε και κανείς δε μ' άκουγε, μονάχα ο κούφιος αντίλαλος απ’ τους σταύλους, εκεί που είδα το γέρο, καθόταν στο βρεγμένο στρώμα κι έκλαιγε, ζητώντας να του δωσουν την κούκλα του — τότε κατάλαβα πως δεν είμαι μόνος, και πως όταν θα 'ρθει η μέρα της Κρίσεως, εγώ θα έχω όλο το χρυσάφι να πληρώσω.
     Το τέλος ήταν απροσδόκητο, με τον καπνό να μου γνέφει πάνω απ’ το σταθμό, με τους τρελούς που ψάχνανε για ένα μικρό κομμάτι κιμωλία κι εκείνους τους χλωμούς άντρες με τα τύμπανα που φτάνουν όταν δεν υπάρχει έλεος πια.
     Κι ύστερα, όταν βράδιασε, άδειασα τα παπούτσια μου απ’ όλους τους δρόμους κι έπεσα να κοιμηθώ, ενώ τα υγρά σιωπηλά χωράφια ταξίδευαν με τους τυφλοπόντικες.

Από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972), ενότητα Διασπορά
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Έρημος σταθμός
Post by: spiros on 15 Apr, 2010, 22:18:52
Τάσος Λειβαδίτης, Έρημος σταθμός

      Μόλις πέθανα, βγήκα απ’ το μεγάλο καθρέφτη του πατρικού σπιτιού, το σούρουπο είχε μια παράφορη οικειότητα, η Τερέζα έλεγε το παλιό τραγούδι των αλλοπαρμένων σταθμών που ακολούθου σαν τα τρένα, κι εγώ δεν είχα που να πάω κι αποκοιμήθηκα στα χέρια των τυφλών, που εντούτοις άναβαν τη λάμπα,
      ήταν σκοτεινή εποχή, δράματα παίζονταν σιωπηλά πάνω στις γέφυρες, τραυματιοφορείς τρέχανε και πάνω στα φορεία κείτονταν μεγάλοι στεναγμοί από παλιές εξεγέρσεις,
      όταν τέλος έφτασα στο σταθμό, είχαν όλοι φύγει, ήμουν τόσο φοβισμένος που αν μ' άγγιζες θα ράγιζα, αφήνοντας να φανεί ο θεός, στο απάνω πάτωμα έμεναν οι Φ. κι εμείς έπρεπε να κάνουμε ησυχία, γιατί η μεγάλη κυρία είχε πυρετό κι η μητέρα που την υπηρετούσε είχε μάθει να πετάει, για να μην της λερώνει το χαλί,
      φέρανε, μάλιστα, και τον επιστάτη να καταθέσει, αλλά δεν είχανε καμιά απόδειξη, γιατί το παλιό σχολικό κουδούνι ήταν πιο μακριά κι απ’ τους νεκρούς κι ο άμαξας των παιδικών καιρών έξω απ’ την πόρτα μάταια χτυπούσε απελπισμένα τα τέσσερα μαρμαρωμένα άλογα.

Από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972), ενότητα Διασπορά
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Ο επίλογος
Post by: spiros on 16 Apr, 2010, 02:11:06
Τάσος Λειβαδίτης, Ο επίλογος

Κι αν έφτασα τόσο μακριά, ήταν για να μην ακούσω που δε μου αποκρίθηκαν
κι αχ, πλανήθηκα πολύ σε δρόμους, ακολουθώντας τούτο η εκείνο, κληρονόμος μιας ανεξήγητης ώρας: τότε που όλα θα εξηγηθούν,
      χωρίς λόγια ή και χωρίς να υπάρχουμε καν — όταν, τέλος, ξαναγύρισα η πόλη είχε λεηλατηθεί, τα βαγόνια       αναποδογυρισμένα,
      η εξέγερση ήταν πια παρελθόν κι όσοι απόμεναν όρθιοι πυροβολούσαν ακόμα
για ένα φτωχό έπαθλο στα υπαίθρια σκοπευτήρια
      και το βράδυ «τι ώρα είναι;» ρωτάς, «οχτώ» σου απαντάνε, με τέτοιες άθλιες βεβαιότητες ζούμε
και κανείς δεν είδε το έγκλημα — αφού το τέλειο έγκλημα έγινε
      εκεί που δεν μπορεί πια τίποτα να συμβεί. Όμως εγώ υπήρξα ανυπόμονος
σαν κάποιον που ανοίγει την ομπρέλα του σε καιρούς ξηρασίας (ίσως γιατί δε θέλει να ξεχάσει),
      ή κάποιον που ντύνεται γυναίκα για να πει ένα ψέμα ακόμα παιδικό —
μη μ' αδικείτε, λοιπόν, αν έκλεισα τα μάτια, ήταν για να υπερασπίσω τον κόσμο
      ή θυμόμουν τα χέρια της μητέρας καθώς έβαζαν τη σκούπα πίσω απ’ τη χαλαρωμένη πόρτα
      — στερεώνοντας ίσως κάτι πιο μακρινό,
      ενώ το κοιμητήρι, αντίκρυ, θρόιζε απαλά, σαν το σύντομο επίλογο ενός μυστηρίου.

Από τη συλλογή Εκκρεμότητες
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Γυμνά χέρια
Post by: spiros on 03 Nov, 2010, 16:44:26
Τάσος Λειβαδίτης, Γυμνά χέρια

     Κανείς δε θα μάθει ποτέ με πόσες αγρυπνίες συντήρησα τη ζωή μου, γιατί έπρεπε να προσέχω, κινδυνεύοντας κάθε στιγμή απ’ την καταχθόνια δύναμη, που κρατούσε αυτήν την αδιατάρακτη τάξη, φυσικά, όπως ήμουν φιλάσθενος, τέτοιες προσπάθειες με κούραζαν, προτιμούσα, λοιπόν, πλαγιασμένος να βλέπω κρυμμένο το μυστικό που φθείρουμε ζώντας, και πώς θα επιστρέψουμε με άδεια χέρια
     και συχνά αναρωτιόμουν, πόσοι να υπάρχουν, αλήθεια, στο σπίτι, καμιά φορά, μάλιστα, μετρούσα τα γάντια τους για να το εξακριβώσω, μα ήξερα πως ήταν κι οι άλλοι, που πονούσαν με γυμνά χέρια, άλλοτε πάλι έρχονταν ξένοι που δεν ξανάφευγαν, κι ας μην τους έβλεπα, έβλεπα, όμως, τους αμαξάδες τους που γερνούσαν και πέθαιναν έξω στο δρόμο,
     ώσπου βράδιαζε σιγά σιγά, κι ακουγόταν η άρπα, που ίσως, βέβαια, και να μην ήταν άρπα, αλλά η αθάνατη αυτή θλίψη που συνοδεύει τους θνητούς.

Από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972)


https://www.youtube.com/watch?v=3VLDpztb7VU
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης
Post by: loukitsa on 06 Jan, 2011, 04:16:27
Ευχαριστούμε πάρα πολύ! Είναι μαγεία οι στίχοι του
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Το δείπνο
Post by: spiros on 18 Apr, 2011, 16:25:40
Τάσος Λειβαδίτης, Το δείπνο

      Άντρες με μακριές λόγχες κρατούσαν ακόμα και την αναπνοή μας μακριά απ’ το στρωμένο τραπέζι. Μα εκείνον, που τόλμησε και προχώρησε, τον κάρφωσαν και τον σήκωσαν ψηλά,
      πάνω απ’ όλους τους συνδαιτυμόνες.

Από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972), ενότητα Διασπορά


(https://xartografos.files.wordpress.com/2011/01/the-last-supper.jpg)
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Μια γυναίκα
Post by: crystal on 10 Oct, 2011, 00:22:22
Τάσος Λειβαδίτης, Μια γυναίκα

Ένα πλατύ, δροσερό χαμόγελο έτρεχε πάνω στο γυμνό κορμί σου
Σαν ένα κλωνάρι πασχαλιάς, πρωί, την άνοιξη
Έσταζες όλη από ηδονή, οι ερωτικές κραυγές μας
Τινάζονταν μέσα στον ουρανό σα μεγάλα γιοφύρια
Απ’ όπου θα περνούσαν οι αιώνες –α, για να γεννηθείς εσύ
Κι εγώ για να σε συναντήσω
Γι αυτό έγινε ο κόσμος. (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=40863.0)
Κι η αγάπη μας ήταν η απέραντη σκάλα που ανέβαινα
Πάνω απ' το χρόνο και το Θεό και την αιωνιότητα
Ως τ' ασύγκριτα, θνητά σου χείλη.

«Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ» έλεγα.
Εσύ έβαζες βιαστικά το φόρεμά σου:
«Έχει ψύχρα απόψε».
Τα μάτια σου καρφώνονταν αδιάκοπα πάνω στην πόρτα
Με κείνο το ακαθόριστο βλέμμα
Που έχουν οι αιχμάλωτοι και τα κλειδωμένα παιδιά.
Κι έκλαιγα και σε φιλούσα παράφορα
Και σ' αγκάλιαζα με απεγνωσμένα χέρια
Μα ήταν σα να 'ξυνα με τα νύχια μου
Το αδιάφορο χώμα ενός τάφου
Που είχαν θάψει κι όλας ολόκληρη τη ζωή μου.

Τώρα βαδίζω άσκοπα στους δρόμους, κοιτάζω τις βιτρίνες
Προσπαθώ να συλλαβίσω ανάποδα τις επιγραφές των μαγαζιών
Αγοράζω κάστανα, και βρίζομαι με τους αστυφύλακες της τροχαίας
Που μου παρατηρούν αδιάκοπα πως σταματώ την κυκλοφορία.
Και κάθε τόσο: έφυγε, σκέφτομαι. Μα να που μπορώ και ζω!
Όπως μεγαλώνουν για λίγο ακόμα τα γένεια και τα νύχια
Των νεκρών.

Πέρασαν μήνες. Κι είναι στιγμές που ξεχνάω
Ακόμα και το πρόσωπό της
Πασχίζω να θυμηθώ –τίποτα.
Μονάχα αυτό το βάρος στην καρδιά
Που είναι κάτι περισσότερο
Κι απ' την ανάμνησή της.
Που είναι αυτή ολόκληρη μέσα μου.
Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό έξω απ' την πόρτα σου
Εσύ θα ξέρεις
Πως πέθανε σφαγμένος απ' τα μαχαίρια των φιλιών
Που ονειρευότανε για σένα
.

Πηγή: Λόγος Παράταιρος (http://itzikas.wordpress.com/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%AD%CF%82/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CF%8E%CE%BD/)

Για να σε συναντήσω (Μανώλης Λιδάκης, Κώστας Λειβαδάς, Τάσος Λειβαδίτης) (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=40863.0)

Title: Τάσος Λειβαδίτης, Αυτός που σωπαίνει
Post by: crystal on 14 Mar, 2012, 13:09:47
Τάσος Λειβαδίτης, Αυτός που σωπαίνει

https://www.youtube.com/watch?v=Oh6gppDgU0c&feature=related
Απαγγελία: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη

Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη
ενός ατέλειωτου χωρισμού
Κι εγώ έζησα σε νοικιασμένα δωμάτια
με τις σκοτεινές σκάλες τους
που οδηγούνε
άγνωστο που…

Με τις μεσόκοπες σπιτονοικοκυρές
που αρνούνται
κλαίνε λίγο
κι ύστερα ενδίδουν
και τ’ άλλο πρωί,
αερίζουν το σπίτι
απ’ τους μεγάλους στεναγμούς…

Στα παλαιικά κρεβάτια
με τα πόμολα στις τέσσερις άκρες
πλάγιασαν κι ονειρεύτηκαν
πολλοί περαστικοί αυτού του κόσμου
κι ύστερα αποκοιμήθηκαν
γλυκείς κι απληροφόρητοι
σαν τους νεκρούς στα παλιά κοιμητήρια

Όμως εσύ σωπαίνεις…
Γιατί δε μιλάς;
Πες μου!
Γιατί ήρθαμε εδώ;
Από που ήρθαμε;
Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα;
Τι θέλουν να πουν;

Ω, αν μπορούσες να τα διαβάσεις!!!
Όλα θα άλλαζαν…

Όταν τέλος, ύστερα από χρόνια ξαναγύρισα…
δε βρήκα παρά τους ίδιους έρημους δρόμους,
το ίδιο καπνοπωλείο στη γωνιά…

Κι ολόκληρο το άγνωστο
την ώρα που βραδιάζει…
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης
Post by: spiros on 01 Jan, 2017, 14:04:14
Τάσος Λειβαδίτης, Ποιητές

Ύποπτοι θαυματοποιοί που πυροβολούν τις λέξεις –
και γίνονται πουλιά.
Title: Τάσος Λειβαδίτης, Η γέννηση
Post by: spiros on 24 Dec, 2017, 12:59:23
Η γέννηση

Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα.
Μου ‘δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.
«Είδες –μου λέει– γεννήθηκε η ευσπλαχνία!
Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.
Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε
θα ‘χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό.

La Nascita

Un altra sera l’ ho sentito piangere lì accanto
Ho bussato la porta e sono entrato
Mi ha mostrato sul comodino
una piccola croce di legno.
Vedi – ha detto – è nata la misericordia
Ho piegato la testa e ho pianto anch’ io
Perché ci vorrebbero secoli e secoli
da non aver' niente da dire più bello di questo



STAVENTO: Τάσος Λειβαδίτης - Η Γέννηση / La Nascita (http://stavento-velvet2.blogspot.gr/2010/12/la-nascita.html)
Title: Τάσος Λειβαδίτης
Post by: spiros on 23 Mar, 2019, 17:18:53
Τάσος Λειβαδίτης, Ενηλικίωση

Καμιά φορά πηγαίνεις και στέκεσαι μπρος στον καθρέφτη, τόσο αδιάφορος,
         σαν να ’σαι απλώς ένα φαρδύ παράταιρο φέρετρο για ένα νεκρό παιδί.

Από τη συλλογή Σημειώσεις
Title: Τάσος Λειβαδίτης
Post by: spiros on 23 Mar, 2019, 18:23:26
Τάσος Λειβαδίτης, Διασημότητες

         «Κατηγορούμενε, όρθιος!» Σηκώθηκε. Είπαν τ’ όνομά του, έτος γεννήσεως, επάγγελμα, κι ύστερα «καταδικάζεσαι στην εσχάτη των ποινών».
         Αλλά εκείνος αγαλλίασε, καθώς άκουγε για πρώτη φορά τ’ όνομά του.

Από τη συλλογή Σημειώσεις
Title: Τάσος Λειβαδίτης
Post by: spiros on 21 Jan, 2020, 18:34:33
Τάσος Λειβαδίτης, Αυτοβιογραφία

Άνθρωποι που δε γνώρισα ποτέ μού δώσαν το αίμα μου και
         τ’ όνομά μου
στην ηλικία μου χιονίζει, χιονίζει αδιάκοπα
μια κίνηση πάντα σα να ’θελα να προφυλαχτώ από ’να χτύπημα
δίψασα για όλη τη ζωή, κι όμως την άφησα
για ν’ αρπαχτώ απ’ τα πελώρια αγκάθια της αιωνιότητας,
η σάρκα μου ένας επίδεσμος γύρω απ’ το αυριανό μου τίποτα
κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει στον πόνο μου
εκτός απ’ τον ίδιο μου τον πόνο – είμαι εδώ, ανάμεσά σας,
         κι ολομόναχος,
κ’ η ποίηση σα μια μεγάλη αλήθεια που την ανακαλύπτεις
         ύστερ’ από χρόνια,
όταν δεν μπορεί να σου χρησιμέψει πια σε τίποτα.

Επάγγελμά μου: το ακατόρθωτο.
Title: Τάσος Λειβαδίτης
Post by: spiros on 24 Sep, 2020, 10:33:42
Τάσος Λειβαδίτης, Ερωτήματα

Οι φωταγωγημένοι δρόμοι των μεγαλουπόλεων τρομάζουν τους
διαβάτες, αλλά προετοιμάζουν τους ποιητές και τα σκυλιά στέ-
κονται στις γωνιές ανατριχιασμένα σα να είδαν άξαφνα κάτι πιο
πέρα — το ωραίο μυστικό μου όμως είναι ότι δε γνώρισα ποτέ
την Ιουδήθ, κι ω ύπνε, ξεφύλλισε το βιβλίο σου με τις μαγικές
εικόνες, γιατί ποτέ δε ζήσαμε κι η παιδικότητα ήταν ένα άλυτο
αίνιγμα που φόβιζε τους μεγάλους, κι αν αγαπήσαμε, αγαπήσαμε
πράγματα που τρεμόσβηναν στο βάθος και χάνονταν γρήγορα,
όπως οι έρωτες των αρρώστων που θα είναι σύντομοι μα ο Θεός
τους ευλόγησε να φαίνονται αιώνιοι κι οι κήποι μάς βάζουν ερω-
τήματα αναπάντητα με ρόδα ή γιασεμιά κι ω χίλιοι σπασμένοι
καθρέφτες της σελήνης κι η θάλασσα τρελή τρελή, που προσπαθεί
να τους συναρμολογήσει.

Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει...

Τάσος Λειβαδίτης — Ερωτήματα, συλλογή: Τα Χειρόγραφα του Φθινοπώρου Α, 1990
Title: Τάσος Λειβαδίτης
Post by: Asdings on 24 Sep, 2020, 17:43:39
Τι σπουδαίος ποιητής!!! Κάθε του ποίημα και ένα θλιβερό βίωμα -για όσους καταλαβαίνουν.
Title: Τάσος Λειβαδίτης
Post by: spiros on 30 Oct, 2020, 13:06:40
Τάσος Λειβαδίτης, απόσπασμα από τη συλλογή 25η ραψωδία της Οδύσσειας (1963)

Αηδίες—ο χρόνος έγινε για να κυλάει,
οι έρωτες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού
υπολογισμού,
μονάχα όποιος τα διψάει όλα
μπορεί να με προφτάσει,
ό,τι ζήσαμε
χάνεται,
γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
και μόνο καμμιά φορά,
τις νύχτες,
θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,
όσα δε ζήσαμε
αυτά μας ανήκουν…