Ρία Φελεκίδου

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Άγρια νύχτα

Η άγρια νύχτα έχει ένα πλεονέκτημα.
Την αφροδίσια καταρροή στον Άδη των σωμάτων.
Η άγρια νύχτα έχει ένα ζητούμενο.
Την επικείμενη συμφιλίωση με το απόλυτο
που ματαιώνεται κάθε φορά στο χείλος.
Η άγρια νύχτα έχει ένα και μόνο πρόσωπο.
Συνοψίζεται
στην ακύρωση των φιλικών αρωμάτων του καφέ
και στο καθρέφτισμα των επιπλέον παλμών
σ’ ένα βαθύ πηγάδι.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Κουαρτέτο

Ο αισθησιασμός μιας κοινής γυναίκας
είναι όπως η κατήφεια της σελήνης.
Τριμμένη και τετριμμένη η όψη της αλήθειας.

Γράφουμε γι’ αυτά που λέμε και δεν πιστεύουμε.
Έτσι οι πνιγμοί των λέξεων
μας περιμένουν στα διαστήματα των ουρανών.

Kannst du tanzen?
Can you dance?
Εγώ αψηφώ το θάνατο.

Κυνήγα με και πιάσε με χωρίς τίτλους.
Στην άκρη απ’ τις διδαχές.
Και στην αρμύρα της θάλασσας κάνε με δικιά σου
άμμο και όνειρα και νερά.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Περίπτωση μεσημεριού

Αίθριες είναι κάτι περιπτώσεις
που συνοψίζονται στα μάτια σου
– μάτια του καλοκαιριού ανάγλυφα.
Περιπτώσεις που αφύλαχτες εγκαταλείπουν εαυτόν
εκτεθειμένες θαρρείς σε κάθε διαβάτη
αρκεί να περπατά τα αποπνικτικά μεσημέρια
αναζητώντας νύμφες στα δάση.
Έτσι που να αναγνωρίζει και να κατακτά
ό,τι δεν παραδόθηκε στους νυχτερινούς ιλίγγους.
Μυρμηγκιάζουν το φως
καθώς σφηνώνονται στο πρόσωπο της μέρας.
Γλείφουν τη γλύκα του ήλιου
και την τινάζουν κομματιαστά ανάμεσά μας.
Κάθε αυτόβουλα ολόγυμνο σώμα
θα συναρμοστεί με αυτά τα μεσημεριανά κύματα.
Αν είναι να ηγείται κάποιος,
θα ’θελα τη μουσική
να σαλεύει στις αμυχές της ζέστης.
 
Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Στιγμή γνωριμίας

Διαφορετικά, θα ήμουν πυγολαμπίδα.
Αργότερα, κινούμενη άμμος επικίνδυνη.
Αν ήταν πιο νωρίς θα ήμουν παιδικό νανούρισμα.
Τώρα όμως πλάθονται οι καμπύλες του κορμιού,
οι γραμμές των ματιών,
οι σκιές της νύχτας μου.
Γίνομαι γυναίκα τώρα για σένα.
 
Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Είμαστε

Γιατί είμαστε κάλυκες απαλλαγμένοι από άνθη.
Οραματισμοί αιωρούμενοι
ποτέ στον κάτοχό μας δε δοθήκαμε.
Σάρκινες σκιές είμαστε
περιπλανώμενες στις παρυφές της μέθης.
Στη φαντασία των άλλων
Βρισκόμαστε ανόθευτοι – ή έτσι νομίζουμε.
Κι αν δεν ραγίσει η όψη του κακού
που χρόνια όλο φροντίδα κουβαλάμε
σίγουρα θα εξορίσουμε στο αβέβαιο τη μοναξιά μας.
Στην πρώτη ζουμερή παλάμη
θα στραγγίξουμε τα φώτα απ’ τις ματιές μας
ανερώτητα.
Τυφλοί πια, θα υποταχτούμε στην επικοινωνία.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Αξιοπρέπεια

Φύλαξέ μου μια αξιοπρέπεια
Σαν το αίμα που καίει
Όταν γλιστράς απ’ τους νόμους
Σαν την πληγή που αγαπά
την επαφή της με τον αέρα
Σαν το κραγιόν που θόλωσε
τον καθρέφτη του νου σου
Πυκνώνοντας τον αέρα στο χώρο
Με ένα αντίο.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Φως

Το τραύμα μου είναι διαμπερές
Κι αυτό είναι που με σώζει
γιατί διακρίνεται το φως.
Έτσι ποτέ δεν το υποπτεύτηκα.
Το φως αγνοεί κομμένες φλέβες
και ταλαιπωρημένες αρτηρίες.
Ψάχνει με αγωνία
την εστία του πόνου,
την εστία μου.
Φτάνει
αποκαλύπτοντας
ή προκαλώντας
νέες αμυχές,
όπως όλες οι αλήθειες.
Εγώ περιμένω στωικά
Πότε βοηθώντας το
Χωρίς να το ξέρω
Πότε καταργώντας το
Χωρίς να το θέλω.
Στο τέλος
Μένουν στα σπασμένα μου δάχτυλα
Αχτίδες ή αντίλαλοι της μέρας.
Νεότερη
πίστευα στο βύθισμα στο σκοτάδι
και μετρούσα μέχρι το δέκα
– έφτανε αυτό.
Όμως σήμερα,
ελεύθερη όπως νομίζω,
εμπιστεύομαι
κάθε είδους αχτίνα
Κι όπως κολυμπώ
σε πηχτά σκοτάδια
τυλίγομαι γύρω της
και την αναπνέω.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Η γυναίκα του πρωτομάστορα

Η έμπνευση κρυώνει
σαν πιάτο που περιμένει την όρεξη
Δε χτίζονται γιοφύρια έτσι
Μόνο κατασκηνώνουν στεναγμοί
στα ερείπια-θεμέλια
Κι η γυναίκα του πρωτομάστορα
–το πιο όμορφο τραγούδι
της εποχής των κύκνων–
κλεισμένη σε μια ντουλάπα ροζ
να ξηλώνει ποδόγυρους
να οσμίζεται
να περιμένει.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Οι λέξεις πάνω στις έννοιες

Κοράλλι πράσινο σ’ ένα κομμένο κεφάλι
Στις έννοιες οι λέξεις
πρόστυχες αναδεύουν.
Θα ’θελα από ένα κελάρι
να τις ξετρυπώσω μία μία
να τις συνεφέρω μες στο ποτήρι του κρασιού
Να απλώνονται έπειτα χωρίς σπρώξιμο
– σαν μαλακή ανάσα.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Περιμένοντας στις ανασκαφές

Περιμένοντας στις ανασκαφές
Μια βροχή
που έδωσε το λόγο της.
Ένα σπουργίτι
που ορκίστηκε πως θα πεθάνει.
Μια λεπίδα
που στη λάμψη της τυφλώθηκα.
Ένα κανάτι
που διαβάζει πλεύσεις στο νερό.
Περιμένοντας έναν πέτρινο ήχο.
Μια απολιθωμένη βεντάλια.
Ένα φονικό εργαλείο.
Μέσα στα γέλια
ένα κακό πνεύμα.
Μέσα στη ζέστη
μια ακόμη αναπνοή.
Μέσα στην ηδονή
μια παρανοϊκή κραυγή.
Μέσα στα ερείπια
μια υπάκουη αράχνη.
Περιμένοντας μάταια
ένα βλέμμα.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Χωρίς φίλους

Οι φίλοι
έχουν πάει να κατοικήσουν
σε άλλα περιβόλια
κι εγώ έχω μείνει μόνη
με τα κουνέλια,
με ακούρδιστες νότες
στις τρύπιες μου τσέπες,
με τη μνήμη μιας αφής
να παραπαίει
στο φόντο της πλάτης
του δερμάτινου καναπέ
όπου καθίσαμε
αμέτρητες φορές
παλιότερα.

Μια βάρκα χάσαμε
–για όλους μας σημαντική–
όμως δεν πρόλαβα
να τους το πω
γιατί όταν έφευγα
πέρασα το σφίξιμο στο μαντίλι τους
για νοσταλγία.

Έφυγα πριν από τη βάρκα.
Φοβήθηκα το πέλαγος
που ανοιγόταν
μπροστά στο ανύποπτο πανί της.
Χωρίς κυβερνήτες
με άνεμο το θυμό
που όριζε το μαντίλι τους.

Όμως δεν πειράζει.
Οι άνεμοι ποτέ δεν κοιτάζουν.
Μακάρι
να παραδέρνουμε με αξιοπρέπεια
στο φύσημά τους.

Κι οι ακούρδιστες νότες
στις τρύπιες τσέπες
δε σου υπόσχονται τίποτα.
Προλαβαίνουν ωστόσο
να κουδουνίσουν γλυκά
μέχρι να χαθούν.

Κι όταν χάνονται πάλι,
αποκλείεται να αναρωτηθείς
για τους λόγους της απώλειας.

Τα κουνέλια
πότε τα χαίρομαι
πότε τα μισώ.
Με κρατούν στα γύρω περιβόλια.

Κι όταν αποφασίζω
να φύγω μακριά
ή να πετάξω έστω
μουρμουρίζουν όλα μαζί.
Αυτό από μόνο φτάνει
για να ματαιώσει
τις φυγές μου.

Όταν ηρεμώ
σκέφτομαι
πως η φιλία μας
είναι σταθερή
και με κάνει
αυτό που είμαι.

Δε με παρηγορεί βέβαια
αλλά με βοηθά
να ψάχνω
καινούριους τρόπους
καλύτερους λόγους
να φεύγω.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Τελικά

Μάτια αφημένα στους καθρέφτες
μιας άλλης αντίληψης
ξεφλουδίζουν τη ρόδινη σάρκα
των ερωτικών υπαινιγμών
καθώς στάλες του πρωινού καφέ
νοτίζουν την κρυφή ηδονή τους
απρόσωπα.
Τώρα σκύψε στην άρνηση
στα όρια του εγωισμού.
Στην παραίτηση της λειτουργίας της μάθησης
κατατροπώνεις τα εισαγωγικά.
Κι εγώ γελασμένη στο χρόνο
κυνηγώ πεθαμένα οράματα.

Τελικά η ανία
είναι η πιο άσπονδη προσταγή.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Έρχεται και φεύγει

Και τότε έρχεται.
Σαν διάφανο αποκρουστικό τέρας
με συντεταγμένες ανθρώπου
κλειδώνει τα όνειρά μου
σ’ ένα ξεκοιλιασμένο συρτάρι
λαδώνει τους σκελετούς στην ντουλάπα μου
διαχέει αόρατο δηλητήριο
και παράφρονες χυμούς θανάτου.
Και τότε φεύγει.

Όταν τελειώνει
μοιάζω σαν τα χυμένα μυαλά ενός αδικοχαμένου ναύτη
σ’ ένα βρομερό μπαρ.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Μεγαλώνοντας

Οι προσδοκίες μου είναι σταχτιές
σαν μολυβένια στρατιωτάκια νυσταγμένα.
Οι σκέψεις μου μαβιές
στρέφουν κατάματα τη θλίψη τους
σ’ έναν σκισμένο ουρανό.
Συντρίμμια που αγκαλιάζονται
κι έτσι πένθιμα ορθοποδούν.

Όσο μεγαλώνω,
τόσο σταχταίνουν οι πρώτες
σκουραίνουν οι δεύτερες.

Από τη συλλογή Αυτά (2008)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Το πριν και το μετά

Η θύμησή σου είναι μια συνεχής αιτία οσμών.
Οργώνουν και πυροδοτούν ό,τι υπήρξε πριν από σένα.
Εγώ, γαληνεμένη, παρακολουθώ τον ερχομό σου
μέσα μου.
... Είπες τίποτα για ηλιαχτίδες;

Από τη συλλογή Αυτά (2008)