(Τώρα είσαι στο σωστό δρόμο. Ξέρεις, δεν το παίζω ειδήμων, αλλά αντικειμενικά ο σωστός δρόμος είναι η συζήτηση, και όχι οι ταμπέλες και οι υποκειμενικές βεβαιότητες).
Όσο για τη μετάφραση της ποίησης, θεωρώ -συντασσόμενος με την κρατούσα γνώμη των θεωρητικών της μετάφρασης (Connolly, Βαγενάς, Σελλά-Μάζη, Ντάλτας, Δημητρούλια, Κεντρωτής κ.ά.)- ότι είναι εφικτή στις περισσότερες περιπτώσεις. Ασφαλώς, οι περαιτέρω λεπτομέρειες εξαρτώνται από το γλωσσικό ζεύγος, από τη γεωπολιτισμική συγγένεια μεταξύ γλώσσας πηγής και γλώσσας στόχου, από τη συγγένεια του ποιητικού είδους του πρωτοτύπου με ποιητικά είδη της γλωσσικής κοινότητας άφιξης, από τη βούληση, τις ικανότητες και το στόχο του ίδιου του μεταφραστή κ.ά. Το συζητάμε, ασφαλώς, περαιτέρω όποτε θες, ώστε να ακούσουμε ο ένας τις απόψεις του άλλου.
Το βέβαιο είναι ότι όσο πιο μακριά (ποιοτικά εννοώ, όχι ποσοτικά) είναι οι δύο γλώσσες/οι δύο πολιτισμοί, τόσο πλησιάζουμε προς την αρνητική απάντηση στο ερώτημα: ότι η "μετάφραση" που θα κάνουμε δεν θα είναι πια μετάφραση υπό στενή έννοια, αλλά διασκευή, προσαρμογή, πολιτογραφημένη μετάφραση κ.λπ.
Συγκεκριμένα στην περίπτωση ευρωπαϊκών γλωσσών, η μετάφραση της ποίησης είναι σχεδόν πάντοτε εφικτή, ανεξάρτητα από τη γλωσσική οικογένεια ή το γλωσσικό κλάδο, διότι όλες οι ευρωπαϊκές γλώσσες εντάσσονται στο ίδιο πολιτισμικό συνεχές (με τις κατά τόπους διαφορές του, ομολογουμένως), αλλά και στο λεγόμενο "Ευρωπαϊκό Sprachbund".
Εννοείται ότι θα υπάρχουν πάντοτε απώλειες, αλλά και οφέλη, όσον αφορά το μετάφρασμα.