Χρυσούλα Βακιρτζή, Κρυστάλλινο ποτήρι
Τούτη η σιωπή μου απόψε είναι
πολύτιμη, αιχμηρή, όπως ένα παλιό
κρυστάλλινο ποτήρι.
Διάφανη και αιχμηρή μοιάζει
η κάθε πιθανότητα στα χέρια μου,
έτσι που λάμπει στα χέρια μου
το γυαλί. Κι αν τύχει και μεθύσω
κι αν κοπώ με βαθύ τραυματισμό,
η όλη μεταξύ μας οδύσσεια θα
τεκμηριωθεί με τρόπο απόλυτο.
Έτσι, απόλυτα, όπως προστάζουν
οι μοίρες που ποτέ δεν πίστεψα –
το μαχαίρι εκείνο με το οποίο ποτέ
δεν μαχαιρώθηκα ή ένας παμπάλαιος
εφηβικός έρωτας... Ναι, αυτός ο
πεισματάρης νεαρός, που γκρι-
ζάρει πια στα γέρικα μαλλιά του,
σαν την άσφαλτο της νέας
Εγνατίας Οδού και μου
χαμογελά ακόμα. Πόσο
ανέκφραστοι παραμένουν εν τέλει
οι πιο φρικτοί εφιάλτες μας.
Ή η πενιχρή ευτυχία που δε μέθυσε,
δεν έκοψε ακαριαία τις φλέβες
των ήδη νεκρών χεριών μου.
Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)
