Ορέστης Αλεξάκης

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=bwsxTCw_-zM

Georges Moustaki & Δημήτρης Χριστοδούλου, Ο μέτοικος
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Ο μέτοικος (1971))

Ορέστης Αλεξάκης, Δύο μονοκονδυλιές

β. Το συμβάν

Ήταν το σπίτι σκοτεινό κι η θύρα
μισάνοιχτη και μπήκα σα να μ’ είχε
φωνάξει κάποιος απ’ το βάθος όμως
κανείς δεν ήταν μόνον άδειοι τοίχοι
σοβάδες γκρεμισμένοι και σπασμένα
των προκτητόρων έπιπλα και σκόνη
που γέμιζε το στόμα και το στήθος
κι έψαχνα ψηλαφώντας στο σκοτάδι
χωρίς να ξέρω τι κι αναζητούσα
κάποιον που δεν εγνώριζα και μόνον
όταν και πάλι βρέθηκα στου δρόμου
την καταχνιά και τα λιωμένα φώτα
σα να ’χα από 'να λήθαργο επιστρέψει
θυμήθηκα
και μέτρησα τα χρόνια
κι είδα πως είχα χάσει τη ζωή μου

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=CI6jXlN7pLU

Νίκος Αντύπας & Λίνα Νικολακοπούλου, Δι’ ευχών
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου / δίσκος: Δι’ ευχών (1992))

Ορέστης Αλεξάκης, Αιτιάσεις

Ακούσατε τη γύρω μελωδία;
Τα μυστικά τροπάρια των αγρών;
Ζήσατε τα συμπόσια των νεκρών
και των νηπίων την ολονυκτία;

Ψάξατε μέσα στ’ όνειρο το χρώμα;
Στον έρωτα την πένθιμη επωδό;
Βαδίσατε την τεθλιμμένη οδό
μ’ ένα λευκό τριαντάφυλλο στο στόμα;

Διασχίσατε τη στενωπό των στίχων;
Τη σκυθρωπή κοιλάδα των λυγμών;
Λάμψατε στη φωτόρροια των λαιμών
και τη χρυσή παλίρροια των βοστρύχων;

Διεισδύσατε στα μύχια των πραγμάτων;
Στων υπογείων ρευμάτων τη βοή;
Στην άδηλη του απείρου αναπνοή;
Στην εύγλωττη σιγή των αγαλμάτων;

Δώσατε στ’ όνομά σας παρουσία;
Στο παγωμένο στήθος προσευχή;
Κλάψατε για την έρημη ψυχή
και του Θεού την άλυτη αφασία;

Τίποτα δεν επράξατε στο λίγο
κι άσκοπα σπαταλάτε το πολύ
Σβήνω τα φώτα Πόνεσα πολύ
Γυαλίζω τα φτερά μου για να φύγω

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=RYoohzYDl9Q

Μάνος Χατζιδάκις, Μητέρα κι αδερφή
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Η εποχή της Μελισσάνθης (1980))

Ορέστης Αλεξάκης, Τρία ενύπνια

β. Η βάρκα

Παιδί σκαρφαλωμένο στο δοκάρι
κοιτάζω τα νερά που πλημμυρίζουν
σκεπάζουν τα πανιά και τα πιθάρια
κι όλο ανεβαίνουν
κι όλο με πλησιάζουν
Ακούω φωνές στο δρόμο ξεχωρίζω
της πεθαμένης μάνας μου το κλάμα
Θέλω ν’ αποκριθώ φωνή δεν έχω
Και τότε ξάφνου βλέπω τη γυναίκα
να πλέει απάνω στα νερά σαν βάρκα
γυμνή
σε στάση πρόστυχη
γελώντας
κι απλώνοντας τα χέρια προς εμένα
ξάπλωσε απάνω μου λοιπόν να λέει
σου ’χω στο σπίτι μέλι και καρύδια
πάμε να φύγομε από δω δε βλέπεις;
Πληθαίνουν τα νερά και θα μας πνίξουν

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=60-JUrZUwIE

Wolfgang Amadeus Mozart, The bassoon concerto (Caracas Municipal Symphonic Orchestra)

Ορέστης Αλεξάκης, Τρία ενύπνια

γ. Το φαγκότο

Ανοίγω τη μικρή γυάλινη θύρα
του σκοτεινού παλαιοπωλείου, χτυπάει
παλιοκαιρνό κουδούνι μα κανένας
δεν έρχεται Τριγύρω βασιλεύει
τέφρα σιωπής κι ακινησία θανάτου
Ποιος είναι εδώ; Ρωτώ και το κουδούνι
ξαναχτυπά καθώς η θύρα κλείνει
Νιώθω πως είμαι πια παγιδευμένος
σ’ ένα ψυχρό νεκροταφείο πραγμάτων
Μισοσβησμένες προσωπογραφίες
παμπάλαια βάζα και μουγκά ρολόγια
ζώα και πετεινά ταριχευμένα
που με κοιτούν με το νεκρό τους βλέμμα
Χαμογελά χορεύτρια πορσελάνης
Μου γνέφει φιλικά μακάριος βούδας
Κάτι σα χνούδι νιώθω να μ’ αγγίζει
Ποιος είν’ εδώ; Ξαναρωτώ
και τότε
φέγγος θαμπό το χώρο πλημμυρίζει
Ξανθό κορίτσι βγάζει το κεφάλι
πίσω από τη ροτόντα και μου λέει
πλησιάζοντας το δάχτυλο στα χείλη
Σιγά μη σας ακούσει και σωπάσει
Παίζει φαγκότο πάλι τον ακούτε;
Παίζει φαγκότο
Κάτω
Στα θεμέλια

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=sXH0zloM9JM

Franz Schubert & Sir Walter Scott, Ellens dritter Gesang
(Ave Maria με τη Νάνα Μούσχουρη / συναυλία για τη Unicef το 1994 στη Μαδρίτη)

Côte d’Azur

Μπαρ Saint Tropez d’amour
Gitanes και ουίσκι
Νέφος καπνού και πορφυρά κορίτσια
Μια μεθυσμένη κρεολή θυμάται
Σ’ ένα ρημάδι φύτρωσα μου λέει
Μεγάλωσα σε παγερούς διαδρόμους
Στο βάθος βλέπω μόνον άσπρους τοίχους
Μια μοναχή προσεύχεται στο ημίφως
Ένας καμπούρης θυρωρός κλειδώνει
Ξάφνου πηδώ τον φράχτη και τον φόβο
Μέλλοντα ζοφερά με καταπίνουν
Πολλά φανάρια μ’ έχουν οδηγήσει
πολλά σημάδια ναυτικών γνωρίζω
πολλών πλανόδιων πωλητών μασχάλες
Παντού καπνός και νυχτωμένοι δρόμοι
κι η μοναξιά σαν το βρεγμένο ρούχο
Νυχτερινό κλωστήριο το μυαλό μου
χτυπούν νερά τα χτένια τής ψυχής μου
σπάζουν οι αρμοί και φως με κατακλύζει
Διακρίνετε στο βάθος τις καμπάνες;
Το Ave Maria των πεφορτισμένων
Η Παναγία τής Λούρδης επιστρέφει
διασχίζοντας απέραντες εκτάσεις
σε βάθη σκοτεινών χιλιομέτρων
Γιατί κι η μοίρα κάποτε αστοχεί
Γιατί κι η νύχτα κάποτε
φωτίζει

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]

[wings]

Theodorakis: Adagio for solo flute, string orchestra & percussion - YouTube

Μίκης Θεοδωράκης: Adagio for Solo Flute, String Orchestra & Percussion
(δίσκος: Zorba Ballet | Adagio for Solo Flute, String Orchestra & Percussion (2004))

Ορέστης Αλεξάκης, Adagio

μνήμη Χρήστου Μπράβου

Οι λυπημένοι περπατούν στους δρόμους
μ’ ένα δικό τους οδηγό της πόλης
Προτιμούν τις παρόδους
τις μικρές
αθόρυβες στοές
τις παρακάμψεις
Δεν θα τους βρείτε στα μεγάλα πάρκα
μα στα κηπάρια των εκκλησιών
δίπλα σε γέρους και τυφλούς που αποξεχνιούνται
Μαζεύονται νωρίς
δεν έχουν φίλους
ζουν με κατάλοιπα εποχών
με λιγοστά χειρόγραφα
της νιότης

Πολλές φορές
κοιτούν
τον άσπρο τοίχο
διαλύονται μέσα στο λευκό του φως
πηδούν τον φράχτη σ’ άλλον κήπο τρέχουν
βλέπουν μορφές
που τις ξαναθυμούνται
– Κάποιοι στο παρελθόν
αναχωρούν
κάποιοι βαθιά στο μέλλον
επιστρέφουν –
Οι λυπημένοι ξέρουν ποιος ανοίγει
τη θύρα, ποιος διαβαίνει το κατώφλι
ποιος τεχνουργεί σκιές στην οροφή
ποιος επιστρέφει με
σιωπές
και χιόνια
Ξέρουν το χρόνο που
τους διεκδικεί
το χώρο
που επικίνδυνα μικραίνει

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=BX6A8bVLgm8

Μαρία Κ. Παπαδοπούλου, Μικρός θεός (δίσκος: Φεγγαροστόλιστα (1999))

Ορέστης Αλεξάκης, Αναμονή

Ξέρω πως είσαι μέσα μου
κι ωστόσο
θαρρώ πως απ’ τον έξω κόσμο θα ’ρθεις
Ακούω τα βήματά σου να πλησιάζουν
από τα βάθη μακρινού διαδρόμου
Άλλοτε λυπημένα με κοιτάς
μέσ’ απ’ το φως φανταστικής οθόνης
μου δείχνεις ένα πέτρινο πηγάδι
κι ένα παιδί στο φιλιατρό
να κλαίει
Κάποτε σκοτεινιάζεις
και γεμίζεις τον ύπνο μου κεριά και μαύρα ρούχα
και σε φοβάμαι μέσα στην αγάπη
και σε φοβάμαι
μέσα στην ελπίδα
Όμως
καμιά φορά
χαμογελάς
με τόση τρυφερότητα με τόση
παιδική μνήμη
που άξαφνα
διακρίνω
– κάπου στα βάθη των
διαλογισμών
κάπου στα μάκρη ενός
χαμένου κόσμου –
πρόσωπα που εξαγνίζονται στο φως
πράγματα που εξαχνίζονται
στη δόξα

Σα να ’χει κάπου ο χρόνος να σταθεί
Σα να ’χει κάπου κι ο Θεός
πατρίδα

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]

[wings]

Γιώργος Νταλάρας (Goran Bregovic) - Το τραγούδι της βροχής - YouTube

Goran Bregovic & Μιχάλης Γκανάς, Το τραγούδι της βροχής
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Θεσσαλονίκη-Γιάννενα με δυο παπούτσια πάνινα (1997))

Ορέστης Αλεξάκης, Θαυματουργίες

Κοιτάς μέσ’ απ’ το τζάμι τη βροχή
και μου θυμίζεις νυχτωμένη πόλη

Παίζεις στο πιάνο και
περνούν ελάφια
μέσ’ απ’ το σπίτι γίνομαι
ποτάμι
κυλάω αργά
νωθρά
στις καλαμιές σου
με χίλια παρακλάδια σε τυλίγω

Κάποτε γδύνεσαι απαλά πλαγιάζεις
δίπλα μου, κάποιος μέσα ξεκαρφώνει
το σκοτεινό κιβώτιο δεν
σε μέλλει,
θέλεις να δεις το φονικό μαχαίρι
να μυριστείς το δέρμα τού φονιά
ν’ ακούσεις την κραυγή
του σκοτωμένου

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]

[wings]

Drachenfels in 1921
Source: wikipedia

Ορέστης Αλεξάκης, Drachenfels
(Ο Βράχος του Δράκου. Τοπωνύμιο στη Ρηνανία)

Σας προσκαλώ σε σιωπηλό διαλογισμό
Τόσοι νεκροί μες στη σιωπή μας κατοικούνε
Μορφές σβησμένες που εναγώνια προσπαθούνε
να κρατηθούν να μην κυλήσουν στον γκρεμό

Δεν ξέρω αν έχετε εννοήσει το κενό
ή αν ο καθρέφτης σας τη νύχτα σάς τρομάζει
Καθένας βρίσκει τη ματιά που του ταιριάζει
το ρούχο εκείνο που τον δέχεται γυμνό

Κλείστε τα μάτια σας για λίγο Ακινητήστε
πάνω στον κόκκο της στιγμής που σας κρατεί
Μαζί με σας το σύμπαν όλο ακινητεί
Και τώρα αργά το πρόσωπό σας ψηλαφίστε

Λησμονηθείτε σιωπηλός στο αιθέριο λίκνο
Δεν θα ταράξει τη γαλήνη σας κανείς
Γύρω μας λάμπουν τα νερά της προσμονής
μα εμείς κοιτάμε ειρηνικά τον μαύρο κύκνο

Μην περιμένετε τον άυλο ταχυδρόμο
Κανείς δεν θά ’ρθει να μας φέρει το κλειδί
Μείνετε πάντα το ανεξήγητο παιδί
που αποστηθίζει τη βροχή στον άδειο δρόμο

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]

[wings]

Γιάννης Αγγελάκας - Νίκος Βελιώτης - Μέσα στη θάλασσα - Official Audio Release - YouTube

Νίκος Βελιώτης & Γιάννης Αγγελάκας, Μέσα στη θάλασσα
(τραγούδι: Γιάννης Αγγελάκας / δίσκος: Πότε θα φτάσουμε εδώ (2007))

Ορέστης Αλεξάκης, Η πηγή

Τέλος, μετά από μια κοπιαστική διαδρομή έφθασα κάποτε στο τέρμα. Πού ακριβώς είναι το τέρμα δεν γνωρίζω κι ούτε κανείς εκεί με περιμένει. Γκρίζο τοπίο σεληνιακό, γυμνό και άνυδρο. Χώμα σκληρό και ραγισμένο σαν απολιθωμένος πηλός

Μηδέ κελάηδισμα πουλιού μηδ’ ερπετού σημάδι

Και μόνο μια μικρή πηγή διακρίνω που το νερό της βράζει κι εξατμίζεται. Πλησιάζω και κοιτάζω σιωπηλός. Βλέπω τις φυσαλίδες, τον ατμό, ακούω τον ήρεμό της κοχλασμό. Ξέρω καλά –κι ας μην καταλαβαίνω– πως είναι η μόνη λύση του αινίγματος

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους][/center]

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=WJMLhq3r_U8

Κώστας Καρυωτάκης & Μίκης Θεοδωράκης, Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Κώστας Καρυωτάκης (1985))

Ορέστης Αλεξάκης, Ο ποιητής και το ποίημα*

*

Ψυχής πείρατα ουκ αν εξεύροιο πάσαν
επιπορευόμενος οδόν, ούτω βαθύν λόγον έχει.
Ηράκλειτος

Επικρατεί η άποψη πως η ποίηση είναι ένα είδος αυτοεξομολόγησης. Και ότι διά μέσου της ποίησης μπορεί κανείς να γνωρίσει καλύτερα τον ποιητή. Η διαπίστωση είναι σωστή μόνον με την έννοια ότι η ποίηση μπορεί να φέρει στο φως ψυχικές εκτάσεις που την ύπαρξή τους αγνοεί και ο ίδιος ο δημιουργός. Το πρόβλημα είναι εάν και σε ποιο βαθμό οι «εκτάσεις» αυτές προσδιορίζουν την προσωπικότητα του ποιητή, αποτελούν δηλαδή συστατικά της χαρακτηριστικά, ή εάν εκτείνονται πέραν ή μάλλον βαθύτερα από τα όρια αυτής της συγκεκριμένης προσωπικότητας, σε χώρους δηλαδή όπου πλέον η ατομικότητα χάνει τα ειδικά χαρακτηριστικά της. Αυτό γίνεται περισσότερο κατανοητό αν σκεφθεί κανείς ότι το υλικό της ποίησης ανασύρεται από ένα βάθος, όπου το «ατομικό» με το «γενικό» δεν οριοθετούνται πια με απόλυτη ακρίβεια και όπου τα πράγματα δεν φέρουν πια τη σφραγίδα της ακριβούς προελεύσεώς τους και δεν συνέχονται αυτονόητα και αποκλειστικά με την προσωπικότητα του συγκεκριμένου ποιητή. Τουλάχιστον με εκείνη την προσωπικότητα που ο ίδιος γνωρίζει και με την οποίαν εκδηλώνεται – στον εξωτερικό κόσμο∙ και την οποία έχουν αποτυπώσει στη δική τους συνείδηση εκείνοι που τον περιβάλλουν.

Φαίνεται πως στα ομιχλώδη βάθη του ασυνείδητου, οι άνθρωποι δεν λειτουργούν πια σαν άτομα, αλλά σαν δέκτες και πομποί μιας ζωής, που εκτείνεται πέρα από τα όρια της προσωπικής τους ιστορίας. Και που ξεπερνά όλους τους σχηματικούς τύπους μιας συμβατικής καθημερινότητας, μιας οριοθετημένης χρονικότητας και μιας «περιγεγραμμένης» ατομικότητας. Σ’ αυτά τα βάθη, ο ποιητής έχει πεθάνει άπειρες φορές, έχει πιστέψει, έχει αγαπήσει, έχει προδοθεί. Σ’ αυτά τα βάθη η ανθρωπότητα καθημερινά καταστρέφεται, ο πλανήτης ερημώνεται, πολιτισμοί και ιδανικά καταρρέουν, ο άνθρωπος αναδεικνύεται, σ’ όλο το τραγικό μεγαλείο του, ως ο ήρωας ενός δράματος, του οποίου αγνοείται ο δραματουργός μα και η τελική, η απώτατη έκβαση.

Βέβαια, ο κόσμος του συλλογικού ασυνείδητου είναι απέραντος σε βάθος και σε έκταση και, συνεπώς, οι «γεωγραφικές συντεταγμένες» απ’ όπου κάποιος ποιητής αντλεί κάθε φορά το υλικό του διαφέρουν, όπως είναι ευνόητο, από περίπτωση σε περίπτωση. Εδώ παίζει ασφαλώς κάποιο ρόλο η συγκεκριμένη προσωπικότητα, με όλες τις ιδιαιτερότητές της και όλες τις πολύπλοκες εκφάνσεις της. Έτσι εξηγείται εξ άλλου η αντιφατικότητα και η αυτοαναίρεση που χαρακτηρίζουν συχνά το έργο των ποιητών, μια και από τη σκοπιά του συλλογικού ασυνείδητου, καθένας απ’ αυτούς δεν είναι μόνον ένας αλλά πολλοί – συχνά διαφορετικοί, κάποτε δε και εκ διαμέτρου αντίθετοι – χαρακτήρες.

Σε τέτοια απροσμέτρητα βάθη λοιπόν κυοφορείται το ποίημα. Και μόνον ύστερα από τη γέννησή του, ο ποιητής αναδύεται και πάλι στον κόσμο της καθημερινής συμβατικής του ζωής, μέσα στον οποίο προσλαμβάνει ξανά τα στοιχεία της προσωπικότητάς του, δηλαδή μορφή, χαρακτήρα, ιστορία. Μιας προσωπικότητας που οι άλλοι καλοπροαίρετα του αποδίδουν και ο ίδιος καλοπροαίρετα αποδέχεται. Και που δεν είναι καθόλου επίπλαστη. Γιατί είναι εξίσου γνήσια και αυθεντική όσο και η προσωπικότητα κάθε άλλου ανθρώπου, όπως αυτή εκδηλώνεται στην καθημερινή του ζωή. Πίσω εν τούτοις από την οποία, όπως και πίσω από ολόκληρο το πλέγμα των φαινομένων του επιστητού, ανεξιχνίαστο εκτείνεται το απροσπέλαστο χάος.

* Σημείωση: Το δοκίμιο «Ο ποιητής και το ποίημα» δημοσιεύτηκε σε μια πρώτη μορφή στο περιοδικό Ευθύνη, τεύχος 223, Ιούλιος 1990. Μεταφέρεται εδώ σαν επίλογος, που διευκολύνει πιθανόν την κατανόηση ορισμένων πτυχών αυτού του βιβλίου.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)

[wings]

Εξάρχεια (Τέλος Εποχής) - Αρλέτα - YouTube

Αρλέτα & Σάννυ Μπαλτζή, Εξάρχεια (Τέλος εποχής)
(τραγούδι: Αρλέτα / δίσκος: Και πάλι χαίρετε (2009))

Ορέστης Αλεξάκης, Εξάρχεια

[Από την ενότητα Ταρατατάμ ή το ξόρκι]

Κοιτώ μέσα στα μάτια σου βροχές
Διακρίνω φώτα και σκιές να τρέχουν
Υπνοβατώ χωρίς να με προσέχουν
Καθώς κυλούν στα βάραθρα εποχές

Δεν έμαθε κανείς για τον νεκρό
Βρέθηκαν ίχνη κήπου στ’ όνειρό του
Πυρομανείς διασχίζουν τη Διδότου
Τα παραμύθια γέμισαν νερό

Χάνομαι σ’ ένα βάθος προσμονής
Κρύβομαι σ’ ένα σώμα δανεισμένο
Φέγγει μπροστά μου βλέμμα δακρυσμένο
Μα πίσω από το δάκρυ του κανείς

Η πόλη; Σαν σταθμός του Ηλεκτρικού
Μισόφωτη – με μάτια νυσταγμένα
Σ’ αναζητώ σε βήματα σβησμένα
Στα σχήματα ενός άλλου σκηνικού

Ο χρόνος; Κάτι σαν υποτροπή
Σαν μια παλιά θαμπή φωτογραφία
Γράμματα χαραγμένα στα θρανία
Λόγια που τα σταμάτησε η σιωπή

Κι ο ποιητής; Σ’ ένα τοπίο γυμνό
Μεταμφιεσμένος σε κρανιοσκόπο
Πάλι ξυπνώ σ’ αυτόν τον ξένο τόπο
Ψάχνοντας δρόμο σπίτι κι ουρανό

Από τη συλλογή Μου γνέφουν (2000)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=acCdUFdnBOs

Κώστας Καρυωτάκης & Δήμος Μούτσης, Ιδανικοί αυτόχειρες
(τραγούδι: Νίκος Ξυλούρης / δίσκος: Τετραλογία (1975))

Ορέστης Αλεξάκης, Αυτοχειρία

[Ενότητα Ταρατατάμ ή το ξόρκι]

Κι αν ίσως κάποτε συμπράττω
θύμα κι εγώ μοιραίων συσχετισμών..
Ο ΛΗΞΙΑΡΧΟΣ, «Ο περιπατητής της παραλίας»

Και βέβαια κάποτε συμπράττεις
Κάποτε ακούσια προσχωρείς
Ο χρόνος τήκεται νωρίς
Κι όλο σού γνέφει ο σχοινοβάτης

Κοιτάς σημάδια του προσώπου
Ζεις σε μιαν άγνωστη εποχή
Το τέλος είναι στην αρχή
Το σύμπαν στο κλουβί του ανθρώπου

Πόλη θαμπή και κουρασμένη
Μνήμη που γλείφει σαν σκυλί
Κανείς δεν ξέρει ποιο σκαλί
Το μάταιο βήμα κατεβαίνει

Κανείς δεν ξέρει ποιος ζυγώνει
Ποιος στη σκιά καραδοκεί
Ποιος στο κορμί σου κατοικεί
Ποιος επιστρέφει από τη σκόνη

Στο μεταξύ πετούν μπαλόνια
Γέμισε ο τόπος κομφετί
Γίνεται ο θάνατος γιορτή
Πωλούνται φέρετρα και χρόνια

Κάποιος ανοίγει την παρτίδα
Κάποιος ορίζει την τιμή
Σε παρασύρουν οι αριθμοί
Στη φοβερή τους πλημμυρίδα

Χάνεσαι μέσα στη χοάνη
Σε προσμετρούν στο ποσοστό

(Το πτώμα βρέθηκε ζεστό
Κι άγγιξε ο κρόταφος την κάννη)

Από τη συλλογή Μου γνέφουν (2000)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=DI03Ugkij6Q

Διονύσης Τσακνής, Μετράω τον κόσμο (δίσκος: Με την πλάτη στον τοίχο (1999))

Ορέστης Αλεξάκης, Ταρατατάμ ή το ξόρκι

[Ενότητα Ταρατατάμ ή το ξόρκι]

(Ξόρκι κατά της αϋπνίας. Απαγγέλλεται νοερά σε ρυθμό εμβατηρίου.
Επαναλαμβάνεται συνεχώς μέχρι τελικού αποτελέσματος.)

Χρόνια τώρα στο σκοτάδι περιμένω
Και τα μάτια μου γεμίσανε νερό
Περιμένω τον θεράποντα γιατρό
Τον κλειδούχο που τον ρούφηξε το τρένο

Περιμένω τον ασώματο ιερέα
Τον κουτσό μεταφορέα υαλικών
Τον τραυλό καθηγητή των αγγλικών
Το παιδί με το λιοντάρι στη Νεμέα

Το βαρκάρη που ’χει χάσει τ' όνομά του
Τη μικρή παραδουλεύτρα Πασχαλιά
Τη Λουντμίλα με τα κίτρινα μαλλιά
Τον πλανόδιο βιολιστή με τα φτερά του

Τον καμπούρη δικαστή με την περούκα
Το χειρούργο με το μαύρο φυλαχτό
Την Οντίν που πια δεν βγήκε απ’ το κρυφτό
Το κορίτσι που θρηνεί στην Μπάνια Λούκα

Περιμένω το φαντάρο που κρυώνει
Τη γυναίκα που κοιμάται μοναχή
Την τροτέζα που την έλιωσε η βροχή
Το ζητιάνο που τον σκέπασε το χιόνι

Περιμένω τον τυφλό λαχειοπώλη
Περιμένω τον κουλό θεραπευτή
Περιμένω τον φιλάνθρωπο ληστή
Και το δήμαρχο που γκρέμισε την πόλη

Περιμένω την κυρτή πεντικιουρίστα
Τη γριά που θα μου ανάψει το κερί
Τη μητέρα που μου μίλησε νεκρή
Τη Μυρτώ που εξαϋλώθηκε στην πίστα

Περιμένω τον επίγειο ταξιδιώτη
Τον προφήτη που ’χει χάσει το κλειδί
Περιμένω το μονόδοντο παιδί
Και το δάσκαλο που ξέμεινε στην πρώτη

Περιμένω τον μουγκό θαλαμηπόλο
Περιμένω τον κουφό μπαλωματή
Τον νεκρό στους πάγους εξερευνητή
Που επιστρέφει μ’ άλλο σώμα από τον Πόλο

Περιμένω τον χαμένο χρυσοθήρα
Περιμένω τον πνιγμένο θερμαστή
Περιμένω τον ανύποπτο εραστή
Περιμένω τον πολύπαθο μνηστήρα

Περιμένω την αθέατη χορωδία
Περιμένω σκοτεινούς εξορκιστές
Περιμένω θυσιαστήριες τελετές
Και το πτώμα που ’χει αργήσει στην κηδεία

Περιμένω τον Βαρδή και τον Αντώνη
Τη Μαρίνα την Αλκμήνη την Αυγή
Τον Ερμόλαο που αναδύθηκε απ’ τη γη
Τον Νικήτα που βυθίστηκε στη σκόνη

Περιμένω να ’ρθει κάποιος να με σώσει
Να μου δώσει κάποιο στίγμα στο κενό
Για ν’ αντέξω τον αντίπαλο ουρανό
Και τη γυάλινη σιωπή που μ’ έχει ζώσει

Ταρατάμ ταρατατάμ ταράτα τάμταμ
Ταρατάμ ταρατατάμ ταρατατάμ
Ταρατάμ ταρατατάμ ταρατατάμ
Ταρατάμ ταρατατάμ ταράτα τάμταμ
κ.ο.κ.

Από τη συλλογή Μου γνέφουν (2000)

[spiros]

Ορέστης Αλεξάκης, Η μόλις μουσική

[Από την ενότητα Το ακροτελεύτιο]

Μην απορείς που δυσανασχετώ
ν’ ακολουθώ τα βήματά σου Μνήμη
Γνωρίζω την αλήθεια τι ωφελεί
αδιάκοπα σ’ αυτήν να μ’ επιστρέφεις;
Για ποιο σκοπό ο χορός των ερειπίων;
Η επαναβίωση τόσων χωρισμών;
Η εκταφή του ενταφιασμένου χρόνου;

Σώπασε... σώπασε... η ψυχή κοιμάται
Μην την ξυπνάς... κουράστηκε να ελπίζει
Κουλουριασμένη μέσα στον εαυτό της
έχει αφεθεί στη μόλις μουσική

που η αίσθηση του μάταιου αναδίδει

Από τη συλλογή Το άλμπουμ των αποκομμάτων (2009)