Στα εύσημα του Αντεργκράουντ, ένα ακόμη : ) : άφησε με άδεια χέρια το ΄95 στις Κάννες τον Τεό και Το βλέμμα του Οδυσσέα. Ο ένας πήγε με μια αληθινή δημιουργία, «η επηρμένη φαλάκρα του ελληνικού κινηματογράφου» με μια σινεφίλ ψευτιά που έκλεινε το μάτι στο σινάφι των δικών του (γενικότητα σε βαλκανική περιήγηση, ιστορία του κινηματογράφου, αφοι Μανάκια, κινηματογραφιστές και αναζητήσεις) Όμως και ο Κουστ. ήταν τυχερός (Ντέιτον γαρ). Λίγα χρόνια αργότερα να γινόταν η υποβολή, δεν θα έβλεπε τον Φοίνικα ούτε ζωγραφιστό. Απόδειξη ότι όταν εκφράσθηκε πια στο γιουγκοσλαβικό, δέχθηκε γενική επίθεση της ευρωπαϊκής κριτικής, και δήλωσε αηδιασμένος «δεν ξαναγυρίζω ταινία»
(Χμ, γύρισε όμως
. από τον Γάτο μέχρι Μαραντόνα, χαλάλι του)
Υποθέτω, metafr., θα σ αρέσει και το O μπαμπας λείπει ταξίδι σε δουλειές, το γιουγκοσλαβικό Αστείο.
Για τον Γάτο, γνώμη μου, αναμενόμενα βρίσκεται στη σκιά των Τσιγγάνων του μικρου οραματιστή Πέρχανε. Δεν γινόταν αλλιώς. Μού φάνηκε περίεργο πώς ο Κ. ξαναγύρισε σε κάτι πού ύμνησε τελεσίδικα στην ιστορία του σινεμά.