Σοφία Στρέζου

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=TZjVobWVPC0

Σοφία Στρέζου, Να με θυμάσαι

Δύσκολη η πίκρα...
Να με θυμάσαι...
σαν αστραπή στη βροχή εσπερινών λυγμών
την ώρα που το σκοτάδι
καρφώνεται από τον κεραυνό της λύπης.

Να με θυμάσαι...
όπως δεν ζήσαμε ή μήπως ζήσαμε
τότε που ήμουν φεγγάρι
και φώτιζα τις νύχτες σου;

Μη!
Μη βλέπεις τον φόβο του θανάτου
κράτα τη σοφία του φόβου
που οδηγεί στο Μεγάλο αστέρι
και στη λάμψη του σμίγουν ψυχές
από χρόνια πολλά χωρισμένες
στις προστακτικές της ικεσίας.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=MNdPzyYptNU

Σοφία Στρέζου, Κάποιες φορές οι απουσίες έχουν όνομα

Κάποιες φορές οι απουσίες έχουν όνομα
στα περπατημένα περάσματα της νοσταλγίας,
ντύνονται με λέξεις που αγαπήσαμε!

Μαζί ξενυχτίσαμε
χορεύοντας στη σιωπή των κρίνων
στο άρωμα ανθισμένου νυχτολούλουδου
που μεθούσε στη σιγαλιά
ενός φεγγαριού διπλωμένου στα δυο.

Μαζεμένα τα αστέρια
στην δεξιά άκρη του ουρανού
εισχωρούν από το ανοιχτό παράθυρο
ραίνοντας φως σε ωχρά φαντάσματα
με αγγίγματα που έγιναν μνήμη
στην ξύλινη κουπαστή του ονείρου.

Τώρα μονάχη και έρημη
η απελπισία ψάχνει,
παραφρονεί
τρελαίνεται
αποκωδικοποιώντας κατάγματα
συναισθημάτων,
ονοματίστηκαν σαν μπήκαν στον γύψο
στις απαγορευμένες λάμψεις θραυσμάτων
μέσα στα μάτια τους.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=VhlAtw6d7Hw&t=91s

Σοφία Στρέζου, Μετανάστευση του ανεκπλήρωτου

Καθίσαμε αντικριστά,
είχαμε τόσα να πούμε...
Δεν μιλάγαμε,
μόνον τσουγκρίσαμε αθόρυβα
τα ποτήρια των αναστεναγμών,
ύστερα άπλωσες τα χέρια
για να αγγίξεις με λατρεία τα δάχτυλα
που τύλιξαν πριν με την αφή
τη συγγνώμη της απουσίας.

Γδαρμένα τα πρόσωπα,
ακόμα αιμορραγούν στα χείλη
τα σημάδια του ανέφικτου.
Κυριαρχούν στο στόμα, στα μάτια
στο σβησμένο λακκάκι του γέλιου σου
στο αμετάθετο της φυγής σου.

Είσαι εσύ και εγώ
που μια στιγμή
τυλιχθήκαμε με το όνειρο,
υψιπετώντας στο θανάσιμο κόκκινο.

Μια επιθυμία μικρή, βασανιστική
στην αφθαρσία του χρόνου
εισχωρεί στη θλίψη
γητεύει την αναμονή, το παράπονο
σε άδειες μέρες
επουλώνοντας πληγές ανοιχτές
και ανεξίτηλους πόνους
στη μετανάστευση του ανεκπλήρωτου.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=BAND1M_r8Ek

Σοφία Στρέζου, Συλλέκτης του χρόνου

Σταματημένα τα ρολόγια στο «πριν»
στην ανάμνηση ενός ακόμα θανάτου
στο ακατόρθωτο μεταίχμιο του χρόνου,
αδυνατούν να προσεγγίσουν
την αντικειμενικότητα της απώλειας
υπερβαίνοντας το «μετά».

Συλλέγουν θύμησες
σε αιωρούμενο σύμπαν
αναζητώντας δυο κόκκους σκόνης
που περιφρόνησαν το σκοτάδι
και έμειναν ξάγρυπνοι
να φυλάνε το φως
με ασχημάτιστα σχήματα
σχηματοποιώντας με ανάσες
σώματα και ψυχές
που μεταλλάχθηκαν
σε δυο αιμοστάλαχτους κόκκους ροδιού
στα αζήτητα της αιωνιότητας
μιας περιπλανώμενης μνήμης
με την ελπίδα πως κάποτε
θα βρεθεί ο συλλέκτης του χρόνου
να καταγράψει τη μετάλλαξη
στο βιβλίο που ρέει την ανωνυμία
καταργώντας οριστικά τη λήθη του χρόνου
με αποτυπωμένο τίτλο:

«Υπάρχουν στο άπειρο.»

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Εκεχειρία

Μιλημένη σιωπή
στην ακρώρεια των ψιθύρων,
φιλούν τα χείλη
την άρνηση του χρόνου
μήπως και εξιλεωθούν οι καταφάσεις
οι συνειρμοί των ανεπίδοτων παραπόνων
που βουλιάζουν σε μάτια υγρά
στου φιλιού τα κλειστά βλέφαρα
με απλωμένα χέρια.

Άλλη μια εκεχειρία
αμνηστεύει την απουσία
συνθηκολογεί με την παρουσία
στις προεκτάσεις των παύσεων
στα ενδεχόμενα που στένεψαν φόβους
για να χωρούν επιθυμίες
και να αδειάζουν πόνοι
σε μελλοντικές υποθήκες.

«Θα ’ρθει καιρός», μου ’χες πει:
«θα ενταφιασθεί το σκοτάδι
στης αυγής την ανάληψη.»

Πόσο ήθελα να σε πιστεύω τότε,
να κρεμώ το ξημέρωμα στην πόρτα
και με σχοινί την πρώτη ακτίδα
να εξημερώνω την ασάλευτη δίνη
της αγωνίας... για αύριο.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=NF4YJlfGJD4

Σοφία Στρέζου, Κόκκινη θάλασσα

Και όταν με ρώτησες
αν έμαθα να κολυμπώ;
Ξαφνιάστηκες όταν είπα:
«Τα δάκρυα, η θάλασσα του ναυαγισμού μου»,
εκεί πρώτα φορά τα χέρια μου άνοιξα
επιδιώκοντας να επιπλεύσω
για να μη χαθώ στους βυθούς των βλεμμάτων
με τα καταδύσεις στα άγνωστα νερά της ψυχής σου.

Ανταριασμένος ο καιρός
με κύματα τρικυμισμένα
στα λιμάνια της υπομονής
και εσύ εκεί – Όρθιος!
Να γεύεσαι
την παλίρροια των στεναγμών
την αλμύρα στα μάτια
επινοώντας την ανυπαρξία.

Ίσα να δαμαστεί η απελπισία
είχα πνιγεί
σε μια κόκκινη θάλασσα
πνιγμένη στη λαχτάρα
του... «Σε θέλω».

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=m2gs2QX_rUc

Σοφία Στρέζου, Το κόκκινο του ουρανού σου

Πώς να συλλέξω
το κόκκινο του ουρανού σου
στις διαπιστεύσεις δειλινών
που μαγεύουν αισθήσεις;

Αναποφάσιστα σύννεφα
ζωγραφίζουν
απροσχημάτιστους τριγμούς
σε αυτοκτονικά ύψη
με αδιευκρίνιστα υστερόγραφα
στα μελλοντικά λεξιδρόμια
ποιητικών καταθέσεων.

Είναι που αγαπώ
το ανέφικτο!
Υποψιάζομαι...
πως σε εμπεριέχει
το κόκκινο μιας ματωμένης δύσης
στο ελάχιστο του ήλιου
που δύει το μαγεμένο μας όνειρο
την ώρα που ταξιδεύει στην ευπρέπεια
όταν όλοι οι άλλοι
κοιμούνται...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=xwZJyLvLc1A

Σοφία Στρέζου, Alone

Πιάσε ένα κομμάτι ουρανό
τόσο όσο χωράει στην τσέπη
ταξίδεψέ το ως την άλλη του άκρη
όσο στην καρδιά σου χωράει...

Μη φοβηθείς,
εκεί κατοικώ
με ενέχυρο μια ελάχιστη υποψία
από την αγάπη σου
από τότε που μου την έδωσες
σε καιρούς θλίψης
στις χρόνιες αντιπαραθέσεις
με την μοίρα
που άλλα σου έταξε
και άλλα σου έδωσε.

Μείναμε μονάχοι,
είδωλα αντικριστά
στους καθρέφτες της απόγνωσης
στα σταυροδρόμια της απελπισίας,
σβησμένα αστέρια
σε ξέσκεπους ουρανούς
και ούτε ένα χέρι
να δείχνει ποιο δρόμο
θα πρέπει να ακολουθήσουμε,
για να σωθούμε
από τον φόβο της αγάπης...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=913YLguh2hc

Σοφία Στρέζου, Μνήμη ανέμου

Ο άνεμος φύλαξε στη μνήμη
ματωμένες λέξεις
και τώρα κάθε που φυσά
έρχεται ψιθυρίζοντας
ανυπότακτες φυγές σε τεντωμένα τόξα.

Με τα μάτια πλέον ακούς
τα βήματα πάνω στις χορδές
σαν λυγίζουν τα δέντρα
ως το παράθυρο που κλείδωσε
την τελευταία ανάμνηση
ίσκιου που ξεμακραίνει
σε δρόμους θλίψης
επιθυμώντας
να επιβεβαιωθεί η προφητεία
που χρόνια τύλιξε μύθους
στη ρευστότητα του χρόνου.

Δίκαια πια,
ο άνεμος ανιχνεύει προθέσεις
σε επιδρομές με λόγια που δεν ειπώθηκαν
επιδιώκοντας –έστω για μια φορά–
να ανοίξουν οι διαθήκες της σιωπής
που σφράγισαν την αναποτελεσματικότητα
διαλόγου ξεκρέμαστου
στα κρεματόρια της λύπης.

Μάταια τόσες νύχτες
με αγωνία στα χείλη περιμένουν
να πουν «καληνύχτα» στην απουσία...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=BIB4BgoOuXM

Σοφία Στρέζου: Μη ρωτάς...

Μη ρωτάς πώς ντύνομαι αποσιωπητικά
την ώρα που εσύ βάζεις τελεία και παύλα
εκεί που εγώ έπαψα πια να φοράω λέξεις
στο βίαιο
στο αναπάντεχο
εξοστρακισμένου θανάτου
σε μισεμού ψευδαισθήσεων περισσεύματα
επιζητώντας να θεραπευτούν
στις ανίατες εκχύσεις πόθων
δαμάζοντας αισθήσεις ξάγρυπνες
με βλέμμα στραμμένο στο λίγο, στο ελάχιστο
μιας καληνύχτας σιωπηλής,
άφατης
ακαριαίας
μεταξύ ίσκιων
στα μοιρογνωμόνια που μετρούν
γωνίες απόστασης
χαμένες σε πικρούς στεναγμούς
μιας πατρίδας απόκληρης
σε φτερών κύματα.

Ναυλωμένο καράβι ο πόνος
με μαύρο καπνό
στάζει σε ουρανό δάκρυα
σε σιντριβάνια που πληγή δένει
με στάλες νερού
σε γη ανέμου,
με φωνή νεκρού φτερουγίσματος
σε φως σκιερό
στις εκλείψεις φεγγαριών σκοτεινών
σε κείνο το πουθενά
μιας τροχιάς αδέσμευτης στον χρόνο
σε χορό με τα σύννεφα
της αμετάθετης οργής αξόδευτου θυμού
στα πετάγματα προσωπικού χρέους
σε συμπαντικά τριξίματα.

Έλα και ύστερα φεύγα
σε υγρή σιωπή
σε νύχτα δειλή
ξεγλιστρώντας από συναντήσει
την ώρα που δίαυλους επικοινωνίας
ακολουθείς
παρακολουθείς ακροβατισμούς δίχως λόγια
όταν έρημοι τόποι κοιμίζονται
και με στεφάνια κόκκινα στεφανώνονται
όνειρα αφημένα
σε αυλάκια πλημμυρισμένων στεναγμών.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=8ntfkz0uKt0

Σοφία Στρέζου, Ποιμένες του χρόνου

Μη με ψάξεις ξανά στα απογεύματα της θλίψης.
Η χθεσινή βροχή ξέπλυνε τη λύπη
παρασύροντας τα τελευταία μου δάκρυα
στα λασπωμένα σοκάκια της απελπισίας
βουλιάζοντας την απόγνωση
στους νερόλακκους της φυγής σου.

Ξέρω τώρα...
πως ταξιδεύεις στην ανατολή
νέων επιδιώξεων
που καίνε την ανάγκη προσδοκιών
ανένταχτων
στης μοίρας το κάλεσμα
στην κατάργηση ανειλημμένων επαφών
με το ανέφικτο.

Μου ’λεγες πως θες να φυλάξω
στο συρτάρι του χρόνου
μια ελπίδα ανεξόφλητη
για τους μελλοντικούς ποιμένες
καιρών ξεκούρδιστων
σε παγωμένους χειμώνες
και οι άνοιξες που θα ’ρθουν
ίσως να φέρουν τα ποίμνια
σε οριοθετημένα ηλιοστάσια
προσμένοντας το απρόσμενο.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=uGxd8pJuw5w

Σοφία Στρέζου, Συνήθειας επιβίωση

Συνήθισα να κολυμπώ σε στίχους
άγνωστων ποιητών
βράδια που χόρταινα
από δικές σου λέξεις
να γυροφέρνω σε εκπατρισμένους
στοχασμούς
να επιβιώνω από πνιγμούς
είλωτας σε υπερρεαλιστικές φρενίτιδες
να υπηρετώ
να υποτάσσομαι
σε ικεσίας εικόνες
που ανεμίζουν την έλλειψη
συναισθήματος ακριβού
σε άτακτα σχήματα
επαληθεύοντας αποστάσεις χωρισμού.

Έφτασα να αναλώνομαι
σε μοναχικούς διάπλους
σε παλίρροιας ρεύματα
κόντρα σε κείνο που πάντα ήθελα
μια άμπωτη
που γαληνεύει το «είναι», το «πρέπει»
μιας ζωής που εμπεριείχε
αντανακλάσεις νηνεμίας
σε ταξίδια ποιητικά
σε λιμάνια γνώριμα – οικεία
αρμενίζοντας το γαλήνιο
ως χθες όνειρο.

Τώρα αναβλύζουν μέσα μου
οι ανταλλαγές που πρέπει να κάνω.
Να υποτάξω όλα εκείνα που θέλησα
με όλα εκείνα που μπόρεσα να κάνω
αφού εσύ δεν μπόρεσες να δια-χειριστείς
κύματα που στα βράχια σου
επί τόσο καιρό έσπαγαν.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Πένθιμα εμβατήρια

Γιατί ακόμα ανοίγεις πληγές
αστερισμών που έσβησαν
και τραγουδάς σβησμένες λάμψεις;

Για να λάμπουν οι λύπες στο εικονοστάσι
στο άδειο στασίδι στους ναούς της θλίψης,
την ώρα που πνεύματα φτερουγίζουν
απώλειες φθαρτές στα θαύματα της συνέχειας,
το «ποτήριον τούτο» μεταλαμβάνουν
αδίκαστα σώματα πηλού σε άχραντους καιρούς.

Αχειροποίητη αμαρτία κλεισμένη σε σελίδες μνήμης
και αρετή υποταγμένη σε άνθη γιασεμιού,
στην εποχή μακρινής αθωότητας
άλλη μια φορά επιβιβάζονταν εικόνες
σε άσαρκες πλεύσεις.

Ποιας νύχτας αφέγγαρης
νοσταλγοί της σελήνης ψάλλουν ακόμα;

Μύστες κρυφών πόθων
δεμένοι στη μοίρα των αθώων
αγνοούν σειρήνες του πάθους
εξοστρακίζοντας ανομολόγητες ματιές
και ασυλλάβιστα χάδια.

Στα πένθιμα εμβατήρια άθαφτες παραμένουν οι μνήμες...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=mTIWf1Q8JGE

Σοφία Στρέζου: Πορτοκαλί... της νοσταλγίας

Το καλοκαίρι φεύγει,
για να κεράσει χρώματα
το καινούριο φθινόπωρο
στης αυλής σου τον κήπο
και όσα αρώματα γέμισαν χούφτες
τώρα μπουκαλάκια σφραγίζουν επιστροφές
μαζί με βροχές πρώιμου Σεπτέμβρη
στις όχθες αγγιγμάτων
που τέλειωσαν...

Πλέον αστραπές μιλούν
σε ξένους ουρανούς
για ταξίδια στο νότιο ημισφαίριο
αναζητώντας αλήθειες κρυμμένες
στα βαθιά σπήλαια του χρόνου,
στην απλότητα κρυπτογραφημένων απολιθωμάτων
επιζητώντας να ερμηνεύσουν
τα τελευταία υπολείμματα παρουσίας
που σφράγισαν απουσίες.

Στον αστερισμό της Κασσιόπης
αναζητείται το μεταξένιο φεγγάρι της υπομονής
με τις ετεροχρονισμένες αναβολές
για κείνη την αξέχαστη επαφή
ανιχνεύοντας ποιήματα καταραμένων ποιητών
που ταξιδεύουν αισθήσεις με ανάπηρα λόγια
στην εκκωφαντική σιωπή βουνών
τότε που κατοικήθηκαν λυπημένα
αθωώνοντας θυμούς και ερειπωμένες θλίψεις.
Με λαίμαργα φαγωμένους λωτούς
θα ξεψυχήσουν ευτυχισμένα
στο πορτοκαλί... της νοσταλγίας.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=aXgecoYYCvY

Σοφία Στρέζου, Άνεμοι

Θα σηκωθούν άνεμοι, θα ξεσηκωθούν
θα φύγουν γι’ άλλους τόπους
σαν τους σταυροφόρους που καλπάζουν στον θάνατο
με την ελπίδα να σκορπά σε ήχους
να πυκνώνουν τα λόγια
μα πάλι να μην μπορούν να ακουστούν
σαν μηρυκάζουν απόγνωση στους ιλίγγους του πόθου.

Θα αγγίξουν τυφλά ό,τι καταργήθηκε
ό,τι με λέξεις μάχιμες σπαταλήθηκε
σε μεγεθυμένα πάθη
που τώρα παρακμάζουν την άρνηση
τη συντριβή ολονύκτιων ταξιδιών
στους παράξενους παιχνιδισμούς
πολεμώντας την άκρη
υψώνοντας μαύρο πανί για να αρμενίσουν
την πειρατεία ναυαγισμένης νοσταλγίας
που στάζει όλο εκείνο που έμεινε πίσω.

Νεκρές επιθυμίες στη μελαγχολία των ποιητών
θέριεψαν ώρες μικρές
και άξαφνα εισέβαλαν
σε κατεδαφισμένα καλοκαίρια
πάτησαν ασάνδαλα την άμμο
στην ενδοχώρα της αγάπης
τότε που ψιθυρίσματα ήλιου
διαπερνούσαν σκισμένες τσέπες
και γυάλιζαν πάνω στις πέτρες
τολμώντας να κρατήσουν για λίγο
ένα φεγγάρι στα χέρια
γράφοντας με καιόμενα δάχτυλα
στις σβησμένες στάχτες στίχους,
την αφετηρία όλων των «ΝΑΙ».

Τότε οι άνεμοι δεν φοβόνταν την ζωή,
ανάμεσα σε ερείπια άλλης ζωής
έψαχναν με πυρακτωμένες ανάσες συναισθήματα
με μικρούς θανάτους έγραφαν καθημερινά ποιήματα
λίγο πριν ξημερώσουν φυλακισμένες μοναξιές
στους χάρτινους καιρούς της νύχτας
συλλέγοντας μαρτύρια αδιέξοδων πηγεμών
σταυρώνοντας με πόνο κάθε πρωί το όνειρο.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)