Χάρης Βρόντος, Τόλμα να πάρεις τον χρόνο που γουστάρεις

[wings]

Τόλμα να πάρεις τον χρόνο που γουστάρεις

Οκτώ ώρες δουλειά, μιάμιση ώρα να πας και να 'ρθεις στη δουλειά, οκτώ ώρες ύπνος, δυο ώρες για φαγητό, μια ώρα για καθαριότητα και φροντίδα του σώματος, μια ώρα για περπάτημα ή γυμναστική, μιάμιση ώρα για να δεις τηλεόραση και μια ώρα για διάφορες άλλες υποχρεώσεις, μας κάνουν σύνολο 24 ώρες.

Δηλαδή, ένας υγιής εργαζόμενος, χωρίς παιδιά, χωρίς άλλες υποχρεώσεις, είναι σχεδόν βέβαιο ότι μετά βίας θα βρει χρόνο για να διαβάσει ένα βιβλίο, ν' ακούσει προσεκτικά ένα δίσκο κλασικής μουσικής ή να ενημερωθεί απ' την εφημερίδα του.

Όλα αυτά συνήθως τα μεταθέτει στο Σαββατοκύριακο, μαζί με όποιας μορφής διασκέδαση, εκδρομή ή απόλαυση μιας συναυλίας ή ενός θεατρικού έργου (που κι αυτά δεν συνιστούν πάντα πνευματική απόλαυση).

Να 'τη λοιπόν η ζωή ενός μικρομεσαίου αστού. Ενός θετικού, γενικά προσώπου, που δεν μπεκροπίνει, δεν χάνει τις ώρες του στα καφενεία και στις συζητήσεις, που δεν αναρωτιέται γιατί ο Μπέκετ, ο Σκαλκώτας, ο Σαίνμπεργκ και ο Ρίλκε έγραψαν αυτά που έγραψαν, που ποτέ του δεν θα διαβάσει Πλάτωνα, Αριστοτέλη ή Σαρτρ!

Αυτός ο πληροφορημένος άνθρωπος θα σταθεί με απορία μπρος στις κατασκευές των σημερινών εικαστικών σε κάποιο μουσείο ή γκαλερί, θα πάει πιθανώς σε μια παράσταση χοροθεάτρου, θα δει οπωσδήποτε μια ταινία το μήνα, αλλά δεν θα έχει ποτέ χρόνο και διάθεση να ζήσει ή να συζητήσει σε βάθος τις εντυπώσεις του.

Οταν με το πέρασμα του χρόνου θα αποκτήσει παιδιά, άρρωστους γονείς, βαρετή σχέση, περιττά κιλά, εξοχικό και τα σχετικά γκάτζετ, τότε είναι σίγουρο πως κάθε σκέψη για το ποιος είναι και τι κάνει πάει περίπατο κι ο φιλαράκος μας μεταλλάσσεται στον αδιάφορο μέτριο ανθρωπάκο, τον συμπαθή εκείνον δημοκράτη που είναι συμβιβασμένος με τη μετριότητα και την ανημπόρια του.

Ετσι αναπαράγεται η μελαγχολία που κυριαρχεί στις δυτικές κοινωνίες, ο προστατευτικός πέπλος του καρτεσιανικού καθωσπρεπισμού και η ηθική μέση άποψη. Όποιος έχει χρόνο για φλερτ, για έρωτα, για ποτό, για καφενεία, διάβασμα ή χάζεμα, για παρέα και κουβέντα, εκλαμβάνεται ως ιδιόρρυθμος ή ψώνιο. Η παραχώρηση χρόνου σε μη παραγωγικές (οικονομικά επωφελείς) δραστηριότητες ή προσπάθεια να ξεφύγει από την ιδιώτευση (από την ηλιθιότητα, όπως πιστεύει ο Θουκυδίδης, στην οποία ξεπέφτει ο άνθρωπος που αρνείται να είναι πολίτης και που οι Γάλλοι ονομάζουν idiot), θεωρείται ύποπτη. (...) Το σύνθημα σε πολυκατοικία του Παγκρατίου έλεγε: του οκταώρου οι πεσόντες ηδονίζονται με τσόντες. Το "πεσόντες" μας το δείχνει καλά. Δεν είναι οι άνθρωποι κατ' ανάγκην κακοί. Πεσόντες είναι οι περισσότεροι. Θύματα της αδυναμίας τους. Ίσως και να μην άξιζαν καλύτερης ζωής. Τι να το κάνει ολόκληρο ελεύθερο οκτάωρο ο άδειος;

Εγώ κλαίω αυτόν που το θέλει και δεν το έχει. (...) Κάποιοι είναι ασυμβίβαστοι, τρελοί και ονειροπόλοι. Κάποιοι θέλουν και ζουν την κάθε μέρα ως θάμβος!

Οι πεσόντες μπορεί και να θέλουν να είναι πεσόντες. Γι' αυτό κι εγώ θα έγραφα στον τοίχο: "Τόλμα να πάρεις το χρόνο που γουστάρεις"!.


ΧΑΡΗΣ ΒΡΟΝΤΟΣ - «ΑΥΓΗ»

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/dt=18.12.2006,id=31571124,39322164,61600052,53701556,17389364

[mavrodon]

Εγώ θα έλεγα "στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα". Παρά τα όσα είπε ο Φρόιντ περί του πολιτισμού ως πηγής δυστυχίας, θα πρέπει να σκεφτούμε για τις εναλλακτικές δυνατότητες. Να πάμε ε μοναστήρι να διαλογογιζόμαστε με κομποσκοίνι, στην Παλαιστίνη ή στο Νταρφούρ, όπου δεν ξέρεις από που θα σου έλθει ή να κάτσουμε στα αυγά μας, με τις ανέσεις μας και το Translatum να μας προσφέρει μια όαση δροσιάς στο λιοπύρι και την έρημο της αστικής ζωής;

[Çabuki]

Συγγνώμη, μόνο σ'εμένα αυτό το "πάρε τον χρόνο" φαίνεται τρελός αγγλισμός;;
Μπα, στο βρόντο πάνε τα σχόλιά μου!

Συμφωνώ, πάντως, ενδιαφέρον κειμενάκι :)

[kapa18]

Χωρίς να θέλω να μειώσω την αξία και τη σημασία του Τρανσλάτουμ (εγώ το ξέρω πόσο τυχερή νιώθω που βρέθηκα εδώ), νομίζω ότι υπάρχουν και πολλές άλλες εναλλακτικές, εξίσου ή και περισσότερο ευχάριστες, που ουδεμία σχέση έχουν με πεδία μαχών ή με μοναστήρια. Το να διαβάσει κανείς ένα βιβλίο π.χ. είναι μια σπουδαία εναλλακτική κατά τη γνώμη μου, η οποία αναφέρεται και στο πολύ ξεχωριστό κείμενο του κου Βρόντου, και την οποία, σαν ασχολία, ο μέσος Έλληνας έχει να την εξασκήσει από τα μαθητικά του χρόνια!
Μπράβο Βικάκι για το πολύ ωραίο κείμενο που ξετρύπωσες :-))

[F_idάνι]

Και, επίσης, κάποιος πρέπει κάποια στιγμή ν' αρχίσει να λέει τα πράγματα με τ' όνομά τους σχετικά με το housework. Αν ο Χάρης Βρόντος ήταν γυναίκα, δε θα είχε χρόνο ούτε ''να κλάψει αυτόν που θέλει και δεν το έχει'' (no offence meant- στ' αλήθεια, όμορφο κειμενάκι).

[kapa18]

Αγαπητό Φιντάνι, αν οι γυναίκες περνούσαν λιγότερο από τον ελεύθερο χρόνο τους κακομαθαίνοντας τους άντρες, τότε θα η καθημερινότητά τους θα άλλαζε προς το καλύτερο. :-)) (no offence meant κι από μένα)

[wings]

Αχ, σας ακούω τόση ώρα και μου 'ρχεται να σας ζιντανιάσω. Δεν άνοιξα το νήμα για να κρίνουμε το συντάκτη του άρθρου - ψόφιοι για λογοτεχνική και γλωσσική κριτική είστε όλοι εδώ μέσα. Αλλά στις ενότητες με τη λογοτεχνία και την ποίηση, σπανίως έως ποτέ σας ακούω να κελαηδάτε.

Ωστόσο, επειδή πρόκειται για δημοσιευμένο άρθρο, ο τίτλος του αποτελεί έμπνευση του συντάκτη του και δεν μπορούσα να βάλω δικές μου επικεφαλίδες ούτε να μην αναφέρω το όνομα του κ. Βρόντου στον τίτλο.

Έκρινα ότι το άρθρο αποδίδει περίφημα και με συνοπτικό τρόπο κάποιους από τους λόγους της αταραξίας και της στασιμότητας στη ζωή του μέσου νεοέλληνα και θα ήθελα σ' αυτό το θέμα να επικεντρωθεί η κουβέντα μας. 

[eirini]

Εγώ πάλι, νομίζω ότι το πιο τραγικό είναι ότι το κείμενο ταιριάζει γάντι στη ζωή των μαθητών. Αντικαταστείστε τη δουλειά με το σχολείο, βάλτε ένα τρίωρο για φροντιστήριο κι άλλο ένα για διάβασμα και βουαλά: τα πρώτα από τα καλύτερά σου χρόνια, ένα παλαβό πήγαινε-έλα...

[wings]

Ακόμα πιο λυπηρό και σίγουρα τραγικό αυτό που επισημαίνεις, Ρηνιώ.

Γιατί, αν έτσι αρχίζουν τη ζωή στις μέρες μας τα παιδιά, φαντάσου πού καταλήγουν στην πορεία.

[F_idάνι]

Αγαπητό Φιντάνι, αν οι γυναίκες περνούσαν λιγότερο από τον ελεύθερο χρόνο τους κακομαθαίνοντας τους άντρες, τότε θα η καθημερινότητά τους θα άλλαζε προς το καλύτερο. :-)) (no offence meant κι από μένα)

Σωστή, αλλά αρνούμαι να πιστέψω ότι πάλι οι γυναίκες φταίνε. Φταίει κι αυτός που βολεύεται.

Αλλά, να, διαβάζοντας το κείμενο με την κατανομή χρόνου του κυρίου Βρόντου, αισθάνθηκα καταδικασμένη, επειδή εκτός όλων των αναφερθέντων, έχω να κάνω τη μπουγάδα μου, τη φασίνα μου και την αποτρίχωσή μου.

Να σου πω, τώρα που το ξαναδιαβάζω, και με άλλα δε συμφωνώ... Μάλλον άντρες είναι οι target readers του κυρίου Βρόντου... No offense taken, anyway.

Αχ, σας ακούω τόση ώρα και μου 'ρχεται να σας ζιντανιάσω. Δεν άνοιξα το νήμα για να κρίνουμε το συντάκτη του άρθρου - ψόφιοι για λογοτεχνική και γλωσσική κριτική είστε όλοι εδώ μέσα. Αλλά στις ενότητες με τη λογοτεχνία και την ποίηση, σπανίως έως ποτέ σας ακούω να κελαηδάτε.

Ωστόσο, επειδή πρόκειται για δημοσιευμένο άρθρο, ο τίτλος του αποτελεί έμπνευση του συντάκτη του και δεν μπορούσα να βάλω δικές μου επικεφαλίδες ούτε να μην αναφέρω το όνομα του κ. Βρόντου στον τίτλο.

Έκρινα ότι το άρθρο αποδίδει περίφημα και με συνοπτικό τρόπο κάποιους από τους λόγους της αταραξίας και της στασιμότητας στη ζωή του μέσου νεοέλληνα και θα ήθελα σ' αυτό το θέμα να επικεντρωθεί η κουβέντα μας. 

Μα, Βίκυ μου, εγώ δεν κρίνω το συντάκτη του άρθρου. Απλά, λέω, ότι διαβάζοντάς το,

1) Ένιωσα χειρότερα, επειδή ως γυναίκα έχω πολύ περισσότερα πράγματα να κάνω από αυτά που έχει αναφέρει,
2) Δε συμφωνώ ότι ο μέσος έλληνας πάσχει από αταραξία,
3) Όλοι εμείς είμαστε ο μέσος έλληνας,
4) Δεν υπάρχει περίπτωση να ''το θέλει κάποιος και να μην το έχει'',
5) Δεν πιστεύω ότι όσοι ''διαβάζουν [...]και κουβεντιάζουν εκλαμβάνονται ως ψώνια [...]'',
6) Με χαλάνε πολύ τα τσιτάτα για τους ''άλλους'' τους ιδιώτες, για τους ''άλλους'' που εκλαμβάνουν τους άλλους ως ιδιόρρυθμους και ψώνια
κτλ κτλ.

Προσωπική μου άποψη, δε με εκφράζει, τελικά το άρθρο. Με εντυπωσιάζει, αλλά δε με εκφράζει. Ούτε σαν ''μέσο έλληνα'', ούτε σαν κριτή που εκλαμβάνει κάπως τους μέσους έλληνες, ούτε σαν αναγνώστη.

[eirini]

Γιατί, αν έτσι αρχίζουν τη ζωή στις μέρες μας τα παιδιά, φαντάσου πού καταλήγουν στην πορεία.

Όοοοχι! Σκέψου: είναι σαν να παίρνεις φόρα για να τρέξεις πιο γρήγορα. :)
Δε θα ξεχάσω ποτέ την ανακούφιση που ένιωσα όταν τελείωσα το σχολείο. Δεν είχα κουραστεί από τους ρυθμούς, αλλά από το γεγονός ότι αφιέρωνα όλη μου τη μέρα σε ένα και μοναδικό πράγμα, χωρίς να μου μένει χρόνος για να ασχοληθώ μ' όλα αυτά που ήθελα.
Δεν νομίζω ότι συνεχίζεται και μετά αυτή η κατάσταση. Σε τελική ανάλυση, αν το κάνεις και μετά, είναι επιλογή σου. Το να είσαι όμως 17 και να θέλεις να ζήσεις, αλλά αντ' αυτού να κλείνεσαι μέσα επειδή πρέπει να λιώσεις στο διάβασμα, ε, είναι σκέτη τραγωδία. :)

Συγγνώμη, μόνο σ'εμένα αυτό το "πάρε τον χρόνο" φαίνεται τρελός αγγλισμός;;

Εμένα, πάντως, μου πήρε αρκετό(ή) χρόνο(ώρα) να χωνέψω τον τίτλο και να διαβάσω το κείμενο :))

[wings]

Μα κι εγώ διαφωνώ και με τον κ. Βρόντο σε κάποια σημεία αλλά και μ' εσένα, Έφη μου.

Θες να σου αναφέρω κλασικές ενδείξεις (έως και αποδείξεις) αταραξίας του μέσου νεοέλληνα; Όρεξη να 'χεις να τ΄ακούσεις.

Πόσοι νεοέλληνες βλέπουν στο χαζοκούτι τους, με ορθάνοιχτο το στόμα δέκα πήχες, μια συνέντευξη/εμφάνιση του αριθμολόγου/μαθηματικού που μας ανέφερε ο nickel σε άλλο νήμα και πόσοι την ίδια ώρα θα προτιμήσουν να ακούσουν μια συνέντευξη του Μπαμπινιώτη;

Πόσοι νεοέλληνες ξέρουν την Άντζελα και πόσοι τη Σόνια Θεοδωρίδου;

Πόσοι νεοέλληνες θα βγουν στο δρόμο για μια διαδήλωση ενάντια στην αστυνομική βία ή το ρατσισμό εν Ελλάδι και πόσοι για να πανηγυρίσουν τη νίκη του ΠΑΟΚ επί του Άρη;

Πόσοι νεοέλληνες θα διαβάσουν ένα άρθρο για την αστυνομική βία ή το ρατσισμό εν Ελλάδι και πόσοι για τη νίκη του ΠΑΟΚ επί του Άρη;

Πόσοι νεοέλληνες θα ακούσουν μια γυναίκα να φωνάζει «Βοήθεια» μες στη νύχτα κάτω από το μπαλκόνι τους και θα βγουν έστω στο μπαλκόνι να δουν τι γίνεται ή θα καλέσουν αμέσως την αστυνομία;

Πόσοι νεοέλληνες έχουν διαβάσει ένα βιβλιαράκι με ποιήματα του Ελύτη (δεν μιλάω για τους στίχους που ξέρουν από τα μελοποιημένα τραγούδια, αν ξέρουν ότι ήταν του Ελύτη όλα) και πόσοι ξέρουν απέξω τα άρθρα για τη συλλογή βρακιών της Μαντόνα; [Τυχαίο παράδειγμα η αναφορά στη εν λόγω συλλογή που δεν ξέρω καν αν υπάρχει γιατί ίσως η γυναίκα μαζεύει πεταλούδες ή γραμματόσημα]

Πόσοι νεοέλληνες αδυνατούν να πιστέψουν ότι υπάρχουν Αλβανοί, Ρωσίδες και Ουκρανές, Ρουμάνοι, Ιρανοί και άλλοι λαθρομετανάστες με πανεπιστημιακά διπλώματα και ειδικότητες που μπροστά τους ωχριούν τα περισσότερα δικά μας; Και τι κάνουν για να βελτιώσουν τα δικά τους «αδύναμα» πτυχία λόγω προσωπικών αναζητήσεων κι όχι για να πάρουν ένα ευρώ παραπάνω από τον Χ εργοδότη; Και πόσοι απ' αυτούς δεν λένε ότι οι Ρωσίδες είναι γεννημένες «ιερόδουλες» και οι Αλβανοί γεννημένοι κλεφτρόνια;

Πόσοι νεοέλληνες έχουν πάει έστω μια φορά σε κάποιο Μέγαρο μουσικής ή στην Ε.Λ.Σ. και πόσοι στα μεγάλα σκυλάδικα; Και μη μου πει κανείς ότι οι τιμές διαφέρουν και δεν μπορούν να διαθέσουν τα απαραίτητα για μια βραδιά στην Ε.Λ.Σ. ή σε ένα θέατρο περιωπής. Στα σκυλάδικα κάθε γάβγισμα στοιχίζει μια μικρή περιουσία.

Θες κι άλλα; 

[auditor]

Πόσοι νεοέλληνες θα βγουν στο δρόμο για μια διαδήλωση ενάντια στην αστυνομική βία ή το ρατσισμό εν Ελλάδι και πόσοι για να πανηγυρίσουν τη νίκη του ΠΑΟΚ επί του Άρη;

Για να ψιλοδώσω τα ρέστα μου: πόσοι νεοέλληνες θα βγουν στον δρόμο για να χαριστούν τα χρέη π.χ. του ΠΑΟΚ και πόσοι για να πάψουν να ρημάζουν οι εγκατελειμένες στην τύχη τους παιδιατρικές μονάδες, π.χ. της Θεσσαλονίκης;

Φταίει κι αυτός που βολεύεται.

Ε, ξεβολέψτε τον τότε. Όταν δουλεύουν κι οι δύο, το πιο λογικό είναι να μοιράζονται οι δουλειές του σπιτιού. Αλλιώς φωτιά και τσεκούρι.

[F_idάνι]

Όχι, δε θέλω άλλο!!! J'en ai assez!!!
Το θέμα δεν είναι ποσοτικό, είναι ποιοτικό.
Χαίρομαι που υπάρχουν τόσοι πολλοί ''ρηχοί'' άνθρωποι, γιατί αυτό κάνει εμένα ''ελίτ'', χεχεχε :-)

Όσο για τον τίτλο, ένας εξ ίσου εντυπωσιακός τίτλος (και γεμάτος νόημα συν τοις άλλοις)- προσοχή, κυριολεκτώ και δε σαρκάζω- θα ήταν:
Τόλμα να πάρεις τον partner που γουστάρεις

(κι ας είναι και για λίγο χρόνο)

Αλλιώς φωτιά και τσεκούρι.

Παρακαλώ, μη μιλάτε για φωτιές μες στον καύσωνα :-)