Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Η τελετουργία του χορού
Μετά τον εγκλεισμό
και την απομόνωσή μου από αρρώστια,
σε ένα μεγάλο πάρτι
ένα βαρύ ζεϊμπέκικο θέλω να χορέψω,
με λυγίσματα, στροφές και κινήσεις
που αλλάζουν μέσα στον ρυθμό του.
Ένα βαρύ ζεϊμπέκικο που με εσωτερικότητα
εκφράζει θλίψη, παράπονο,
κι έναν συνεχή, υπόγειο αισθησιασμό.
Έναν αισθησιασμό που στην ουσία
αντιμάχεται το σκοτεινό μνήμα του θανάτου,
και σαν αντίπαλο τον προκαλεί.
Όπως ανταγωνίζονται δύο θηρία,
ο αισθησιασμός αντιμάχεται τον θάνατο,
κι ο χορός γίνεται τελετουργία,
μια αναπαράσταση της αιώνιας πάλης τους.
Στο κέντρο ενός κύκλου από εκλεκτούς φίλους,
ένα βαρύ ζεϊμπέκικο θέλω να χορέψω,
με πολλές εναλλαγές στις κινήσεις, διόλου μονότονο,
να χαθώ στον ήχο, τον ρυθμό του.
Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)