Θεοδώρα Ντάκου

[wings]

Θεοδώρα Ντάκου, Μάταιο

Μετά τους στίχους, όταν
τελειώσουν οι τρόποι
και η φωνή
για να σε φτάσω,
ακόμα πιο πολύ με πνίγει ο έρωτας.

Μάταιο με λόγια κι όνειρα
να προσπαθείς να ξαλαφρώσεις.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

[wings]

Θεοδώρα Ντάκου, Τα φώτα

Τώρα που χαμήλωσαν τα φώτα
πάνω στο πρόσωπό σου και το σκίζουν
τελείως αμερόληπτα,
τα δάκρυα χάνουνε τη δύναμή τους,
τα ψιθυρίσματα γδύνονται απ’ τη σημασία τους
τα χέρια σου χάνουνε το δρόμο τους
για τα δικά μου.

Διέλυσε κάθε υποψία κατακλυσμού
αυτό το φως, σα φράγμα.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

[wings]

Θεοδώρα Ντάκου, Βραδινή προσευχή

Θε μου, το ξέρεις πόσο πείνασα γι’ αυτό το φως στα μάτια,
πόσο ταπεινώθηκα γι’ αυτό το χάδι στα μαλλιά.

Θυμάσαι τις νύχτες που δεν είχαν πόρτα να γλιτώσω,
τα πρόσωπα και τις κινήσεις που μ’ οδηγούσαν στην απόγνωση,
τα χέρια μου που αγριεύανε και προπαντός
τα χείλια, σε κάθε χτύπημα να πνίγονται στο αίμα,
και κείνη η γραμμή στο πλάι να βαθαίνει.

Εσύ πρέπει να ξέρεις πόσα πεζοδρόμια με ξεράσανε,
πόσα φεγγάρια με περιγελάσανε,
πόσα κοπρόσκυλα μ’ έχουνε λυπηθεί.

Πώς περιμένεις λοιπόν τώρα, Θε μου, να σ’ εμπιστευτώ,
να πιστέψω πως, επιτέλους, ένα χαμόγελο μου ανήκει;

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

[wings]

Θεοδώρα Ντάκου, Όταν γυρίσεις

Πόσο θα περιμένω να γυρίσεις απ’ το μακρινότατο ταξίδι σου;
Παγώνω κάθε χάραμα στην παραλία·
βγαίνει ο ήλιος στην ώρα του, τυπικότατος
και το χαλίκι δέχεται χωρίς συγκίνηση τα δάκρυά μου.

Κάθε βράδυ κατεβαίνουν το βουνό κορίτσια και μου γλυκομιλούν,
έχουν μεγάλα μάτια με τελείως σαφές περίγραμμα
και απαλά χέρια με συγκεκριμένη ακτίνα τρυφερότητας.
Προσπαθώ να τους εξηγήσω γι’ αυτό το ταξίδι σου στη θάλασσα.
Μου δείχνουν ένα μέρος του κορμιού μου που ανυπομονεί,
γελούνε, με χαϊδεύουνε, με ξενυχτούνε στα βυζιά τους,
μα εγώ μακραίνω ολομόναχος, εσένα περιμένοντας
χωρίς καμία ένδειξη πως θα γυρίσεις.

Το μεσημέρι φτάνουνε οι βάρκες των παλικαριών.
Έχουν μεριά σα σίδερο κι ατίθασο αυχένα,
στέκονται γύρω μου σαν άγγελοι, σκεπάζουνε τον ήλιο
για να κοιμηθώ,
βλέπω όνειρα αστραφτερά απ’ το χαμόγελό τους,
ώσπου ξυπνώ στα μπράτσα τους να ταξιδεύω στα κύματα
κι αμέσως επιστρέφω μόνη μου στην παραλία.
Όλα τ’ αρνιέμαι: κορμιά, καράβια και χαμόγελα,
για να ’μαι ξύπνια κι έτοιμη, αγάπη μου,
όταν γυρίσεις απ’ το μακρινότατο ταξίδι σου στη θάλασσα
ανυποψίαστος, τελείως ανυποψίαστος πως περιμένω.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

[wings]

Θεοδώρα Ντάκου, Παράθυρα τα μάτια σου

Παράθυρα τα μάτια σου, αγάπη,
τη νύχτα μεγαλώνουνε και λαγαρίζουν οι σκιές.
Παράθυρα στο πέλαγο τα μάτια σου,
δεν έχουν τέλος.

Ως πότε θα σε βρίσκω μόνο στο σκοτάδι;
Κάθε πρωί υφαίνεις χίλια πέπλα με το φως
και κρύβεσαι. Μόνο το βράδυ χαίνουν οι πληγές,
αναζητούν τα χέρια μου, το στόμα μου,
μόνο το βράδυ.

Το αίμα είναι ζεστό, αλμυρό σαν καλοκαιρινή
θάλασσα. Σ’ αναζητάω κάθε βράδυ. Μη φοβάσαι,
σκύψε και πιες απ’ την καρδιά μου και γαλήνεψε.
Το αίμα δεν τελειώνει σαν τη θάλασσα, αγάπη μου, τα μάτια σου
γέμισαν αίμα.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

[wings]

Θεοδώρα Ντάκου, Μπορείς να κοιμηθείς

Εκείνη τη στιγμή που φτάσανε
τα χέρια μου ως εσένα,
χαμόγελο η σκιά στα μάτια σου, χαμόγελο
το φως στο μέτωπό σου, και στα μαλλιά σου
όλα τα ποτάμια να κοιμούνται.
Μόνο κάτω απ’ τα χείλια σου κάτι σαν πόνος,
αίμα φυλακισμένο, φόβος κι ερημιά.

Δεν έχω όλες τις ελπίδες του κόσμου για το φόβο σου.
Δεν έχω όλα τα παιδιά του κόσμου για την ερημιά σου,
και ποια ελευτεριά να βρω να δώσω για να μην πονάς;

Όμως τα χέρια μου σε φτάσανε, μπορείς να κοιμηθείς,
στα χέρια μου μπορείς να κοιμηθείς. Δε θα τελειώσει
ούτε η νύχτα ούτε η μέρα ούτε η απόγνωση,
μόνο που θα ’χεις και τα χέρια μου δικά σου.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

[wings]

Θεοδώρα Ντάκου, Εκείνη

Εκείνη που μέθυσε χτες μαζί μου,
και δεν τολμούσα ούτε να χαϊδέψω τα μαλλιά της,
ήθελε σαν τρελή να με φιλήσει και το ήξερα
πως ήταν μονάχα για το κρασί που έτρεχε απ’ τα χείλια μου.

Και τρόμαξα ακόμα πιο πολύ όταν την άγγιξα,
γιατί ο πυρετός και το μεθύσι και τα μάτια της
ήτανε πιο κοντά και πιο βαθιά, κι όλο γλιστρούσανε
στις πιο απαλές αναδιπλώσεις της ανάμνησης
μιας νύχτας καλοκαιρινής, που είχα την εντύπωση
πως είχα εξορίσει σ’ ένα χρόνο τόσο μακρινό,
που πια κανένα κοίταγμα να μην την ξημερώνει.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

[wings]

Θεοδώρα Ντάκου, Σου γράφω ακόμα

Σου γράφω ακόμα περιμένοντας απάντηση,
σα να μην υπήρχε η νύχτα
που μ’ ένα τροχισμένο φως σε σημάδευα
ελπίζοντας να διαλύσω
κάθε πιθανότητα όρασης και αφής.

Βλέπεις, ακόμα δεν εφευρεθήκαν φώτα για τη μνήμη μου
κι έμεινε ολόκληρη η αγωνία σου να την κατέχει.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

[wings]

Θεοδώρα Ντάκου, Βόλτα στο λιμάνι

Διέσχισα πολύ πρωί την πλατεία και ήρθα
άκρη-άκρη, αποφεύγοντας να βλέπω
πίσω, την πόλη έρημη ως τα κάστρα
γεμάτη απειλητικούς σφυγμούς.

Άμα κατέβεις τα σκαλιά της αποβάθρας, κρύβεσαι:
θάλασσα, πράσινα ντοκ, γόνοι ψαριών,
υποσχέσεις βυθού, υποσχέσεις καινούριας πολιτείας

χωρίς φόβους —όχι σαν τη δική μας την αβάσταχτη—
με ζεστά φαρδιά πεζούλια να παίζουν τα παιδιά,
με παράθυρα χωρίς σίδερα και πόρτες ανοιχτές
να μπαινοβγαίνουν άνθρωποι να λιάζονται,
με δέντρα στους δρόμους, με λουλούδια, με πουλιά
— αν και οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία,
φτάνει μονάχα να μας επιτρέπουν ν’ αγαπιόμαστε.

Καταλαβαίνεις, ντρέπομαι που συχνάζω στο λιμάνι
μα είναι το μόνο μέρος σ’ αυτό τον τόπο που ακόμα
υπόσχεται κάτι.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

[wings]

Θεοδώρα Ντάκου, Ακατανόητη μάχη

Ούτε και ξέρω πώς βλαστήσαν οι αιχμές
μα εγώ πήρα τους δρόμους για να φτάσω
τ’ αποτελέσματα μιας ακατανόητης μάχης
χωρίς εχθρούς, χωρίς τρελούς, χωρίς ερωτευμένους.

Σε παρακαλώ, πες μου
γιατί κάψαμε όλα αυτά τα οδοφράγματα;
Για ποιους εξασφαλίσαμε ψωμί;
Για ποιους τραγουδούσαμε ώσπου να ξημερώσει;

Αν το σώμα σου δεν είναι δικό μου,
αν το αίμα σου δεν είναι δικό μου,
γιατί και τι να περισώσω απ’ τον εαυτό μου;
Σε παρακαλώ,
πες μου.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

[wings]

Θεοδώρα Ντάκου, Βολταϊκό τόξο

Δεν ξέρω από πόσα χρώματα αποτελείται το χαμόγελό σου,
δεν ξέρω άλλο απ’ το φως
κι από τα χέρια μου
που ξαφνικά γίνανε διάφανα και είδες
απ’ τις επιμελώς κλεισμένες μου παλάμες,
μέσα, την επίκληση.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

[wings]

Θεοδώρα Ντάκου, Ακόμα μια φορά

Πριν από λίγο όλες οι μουσικές τελείωσαν
κι έμεινα απροστάτευτη στο έλεος του τηλεφώνου,
του ρολογιού και της καρδιάς μου,
που χτυπούσαν.

Ακόμα μια φορά δεν μπόρεσα, τίποτα
απ’ αυτά τα τρία, ν’ αντιμετωπίσω.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

[wings]

Θεοδώρα Ντάκου, Αν

Αν ξαφνικά, όταν, σίγουρη πια για το χάσιμό μου, σφίγγουν
τα χέρια σου το σίδερο του βαγονιού κι ασπρίζουν καθώς
εξακοντίζεις το χαμόγελό σου στην πλατεία·

αν ξαφνικά, όταν ψάχνεις στα μάτια των παιδιών
για τρυφερότητα, με θυμηθείς·

θέλω να πω, στην πιο γυμνή σου μοναξιά, αν τύχει
και νοσταλγήσεις κάτι από μένα, απ’ ό,τι δεν μπόρεσα
να καταφέρω να σου πω, σε παρακαλώ, τηλεφώνησε αμέσως.

Χτες βράδυ στο σταθμό περίμενα τα τρένα. Δεν ήξερα
από πού μπορούσε να φανείς, ούτε την ώρα. Φαντάστηκα
πως θα ’ταν τότε οπωσδήποτε. Δεν ήσουν.

Καταλαβαίνεις τώρα γιατί κρεμιέμαι απ’ αυτό το τηλεφώνημα.
Λέω να φτιάξουμε έν’ ακόμα ραντεβού, να μη χαθείς, να συμφωνήσουμε
αν γίνεται,
αν γίνεται, κι αν, βέβαια, περνώντας όλους αυτούς τους σταθμούς
του κόσμου, ψάχνεις ακόμα για μένα.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

[wings]

Θεοδώρα Ντάκου, Το καμιόνι

Κάποτε πρέπει να δεχτείς την αποκόλληση.
Αρχίζει αμέσως μετά το όνειρο της επαφής.

Για να μιλήσω πιο συγκεκριμένα:
θυμάσαι,
προχτές που περπατήσαμε για δυο λεφτά μαζί
και πέρασε ξαφνικά εκείνο το καμιόνι,
χωρίς να καταλάβουμε
απλώσαμε τα χέρια και πιαστήκαμε
δεν ξέρω, τελικά, για ποιον γνοιαστήκαμε
(τον εαυτό μας ή τον άλλον)
πάντως πιαστήκαμε χέρι με χέρι ώσπου
το αυτοκίνητο πέρασε, και κείνο
το δέσιμο δεν ήταν δυνατόν πια να συντηρηθεί
χωρίς φανερό λόγο.

Για να μιλήσω πιο αφηρημένα:
έχουμε καθιερώσει και στις πιο ιδιωτικές μας πορείες
μια σκοτεινή νησίδα ασφαλείας, δυστυχώς τόσο σκοτεινή
που κάθε βράδυ συντριβόμαστε στα κράσπεδά της.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

[wings]

Θεοδώρα Ντάκου, Απολογία ιστορίας

Φτεροκοπήσαν όλα τα πουλιά μέσα στα μάτια σου
και ξαφνικά ξεχώρισα εκείνο
το μικρό λαβωμένο περιστέρι που δεν μπορούσε να πετάξει·
τ’ αγάπησα...

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)