Μαρία Τζίκα

wings

Μαρία Τζίκα, Ψευδαισθησίες

Χιμαιρικό σώμα της απουσίας
σώμα της ανεμπόδιστης απάτης
κάθε βράδυ υπομένω
τις αιθέριες αμυχές σου
με παρατείνεις ένσαρκη
με το υπόγειο άγγιγμα της πλάνης σου

ως το ξημέρωμα
που όλα τα σκοτεινά θεριέματα
μπερδεύονται σε αμήχανες φράσεις,
εγκαταλείπουν το έκλυτο εκμαγείο σου
στην άνευ φύλου
ακατέργαστη ηδονή,
με το αμέτοχο συναίσθημα
βιαίως να ρηγνύει
το υμενικό περίβλημα
της συνείδησης.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Το σπίτι

Το σπίτι, γιαγιά,
σου έδωσε το τελευταίο φιλί μου
τώρα αγωνιά στην απουσία σου,
ελπίζει στο οικείο πέρασμα.
Πρέπει να συνηθίσει καινούρια χνώτα,
μια σταθερή φωνή να το συντροφεύσει
στην προδοτική λήθη,
ψάχνει ακόμα τα τυχαία αγγίγματα
που το αγαπούσανε κρυφά
και φανερά το υπηρετούσανε,
τον ουρανό από το χαραγμένο τζάμι
που ακολουθούσε μέσα από τη ματιά σου.
Είναι θλιμμένο το σπίτι σου,
σε περιμένει ακόμη,
γιατί από θάνατο δεν ξέρει.
Μόνο από τη φθορά που αφήνουν πίσω τους
οι άνθρωποι που λείπουν.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Ματαίωση

Δεν θα σε μαγαρίσω, καλέ μου
θα σε αφήσω
τίμιο κι αλαργινό
στο ψυχρό κέντρο της ματαίωσης,
θα λυτρώσω τις ξαστεριές που δέσμευσε
η παραπλάνηση της ένωσής μας,
εξαπολύοντας
μια ωφέλιμη καταιγίδα,
θα ξεθωριάσω
τα ποθητά φεγγάρια,
τα σύννεφα σε σχήμα εραστών
και την αιμορραγική, από επιθυμία, καρδιά μου
θα στραγγίξουν τα σφραγισμένα χείλη μου.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Η αλήθεια

Όταν ακούμπησε την αλήθεια,
μια σπίθα από την κόλαση του Ρεμπό
την ηλέκτρισε
ως τα βάθη της παραλυμένης σκέψης της.
Η αλήθεια
την βρήκε πεταμένη
να μάχεται το σκληρό μαξιλάρι,
να διακινδυνεύει
στο φόβο μιας μαύρης τρύπας,
την κεκτημένη αρχή,
να συρρικνώνεται
τηρώντας νόμους της εξαφάνισης
σε ένα τσιμεντένιο κουτί,
με αργούς σφυγμούς της ζωικής θέλησης
να προετοιμάζεται για τη σαρωτική αυτοσυνείδηση
και να αλλάζει εκφραστικά τις σημασίες.
Η αλήθεια
την κρέμασε
με σχοινιά από το ταβάνι
για να μπορεί να στέκεται ολόρθη σα ζωντανή.
Τώρα πια ολόρθη σα ζωντανή,
συνηθίζει στο ψέμα.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Οι φίλοι μου

Οι δικοί μου φίλοι
ζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης,
χειρονομούν τους φόβους τους
με αγκαλιές ασπόνδυλες
που καταρρέουν
πάνω μου τη στοργή,
ας ξέρουν
πως δεν κρατώ τίποτα γερό
να τους στεριώσω.

Οι δικοί μου φίλοι
με σηκώνουν από το παρεξηγημένο σώμα,
επιδένουν την παραμέλησή του με τα οστά τους
όση ώρα τρέχουμε στα σκαλιά
των φροντισμένων δέντρων

Οι δικοί μου φίλοι
διαβαίνουν με την απείθειά μου
άκριτα
από την πορώδη διάβαση της εποχής,
πάντα τοξοβολούν ελεύθερα τραγούδια
στοχεύοντας σε ενύπνιους αριθμούς
που λοιδορούν το στέρνο μου

Οι δικοί μου φίλοι δεν υπάρχουν
δεν υπήρξαν ποτέ,
είναι πήγασοι και λευκά αηδόνια

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Βιβλική ημέρα

Είχε βγάλει τα μαλλιά της
και χτένιζε αμέριμνη
τις αναμνήσεις τους,
άκουσε στα σύννεφα ραγίσματα
και μαύρα ράμφη να σκοτώνουν τα δέντρα στον αέρα
στις λακκούβες τους να σπέρνονται σπίτια
με αφυδατωμένα χρώματα
κι αμμώδεις εσοχές.
Όλες οι φαγωμένες σάρκες ενωθήκανε.
Γίναν αμνοερίφια κι άνθρωποι
φτύσανε το ελαττωματικό χώμα
με τους κυνόδοντες της ιστορίας μέσα του
που τους χρησίμευαν
για ψεύτικα μάτια,
τρίψανε τα αποτύπωματά τους,
έφυγαν για νέα περιβολή.

Τα παιδιά
μια μάζα από φίλια στοιχεία,
ένας πάνσοφος κορμός
με πτερωμένες τις φολίδες του,
πιάστηκαν
στο γονεϊκό πλέγμα μιας θεότητας,
η εναπομείνασα ύπαρξη
εκτινάχτηκε στις ατραπούς του χάους
κι έπεσε σαν κέρας
στη μεγάλη μύτη ενός άστρου
που θα πέθαινε για πάντα

φόρεσε τα μαλλιά της,
ξάπλωσε μόνη
όπως κάθε ημέρα
γιατί για εκείνη
ο κόσμος έλειπε από καιρό
και τίποτα στον χαλασμό του
δεν τον είχε αλλάξει.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, (Κάτι σαν) φιλανθρωπία

Ενσωματώνω
στον άχρηστο καιρό μου
ηρωισμούς,
καινούρια μέλη
κραδαίνοντας ο νους
ανστηλώνει
ανάπηρα σημεία του χάρτη,
εκεί που ζουν παιδιά με χαλινούς λαιμούς
κι ωρολογιακά χέρια
γυναίκες
σκαλωμένες σε χρωματιστές κρεμάστρες
άντρες που βούλιαξαν στο φθαρμένο μπατζάκι τους,
έχουν αφήσει από καιρό το πόδι τους
στα σκουλήκια.

Κρατάω πάντα από ευγένεια
ένα μοιρασμένο χαρτονόμισμα
κι ένα καλοντυμένο γεύμα
ακουμπώ στην πλάτη των μυρίων πόνων τους,
δέκα χαμόγελα όλα κι όλα
που περισσέψανε από προσωπικά παθήματα
φεύγω υψηλότερη της πράξης
ενώ από την άκρη του παγκόσμιου οφθαλμού
φεγγρίζουν ακόμη
παιδιά που γηράσκουν με μιαν άγουρη νεκρότητα
γυναίκες που έμαθαν να αισθάνονται
στην απάθεια της μοναξιάς,
άντρες που κατεργάζονται ζωή
θαμμένοι στην αδελφική τους πέτρα.
Χάνονται όλοι ολοένα πιο βαθιά
στις αλληλέγγυες
φαντασιοπληξίες μου,
στη γενναιότητα της κοιμωμένης μου
θέασης.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Η γυναίκα με τα εκατό παιδιά

Ακολουθώ την πλάτη της γυναίκας
που καταπίνει ο νυχτωμένος δρόμος,
τον μπερδεμένο ύπνο μέσα στις παντόφλες
ξεφλουδισμένα μάγουλα μες στην παλιά εσάρπα
έναν τυχοδιώκτη σκόρο
που τα κατατρώγει όλα,
εδώ και χρόνια.

Στο μεσοδιάστημα του λήθαργου
θυμήθηκε μια παλιά αποστολή
σε μια παραίσθηση
να μιλάει με τα παιδιά της.
Έχει εκατό παιδιά
όλα κορίτσια
ζητούν εργάτριες
τρέχει να προλάβει τα ισάριθμά τους στομάχια,
πάντοτε το είχε μόνη έγνοια.

Η εικόνα της σκοντάφτει,
τη συγκρατώ από το μπράτσο,
«Ποια είσαι;» με ρωτάει.
«Η εγγονή σου είμαι, γιαγιά,
ξέχασες να μου πεις ένα παραμύθι.»
Μια παύση αφόπλισε τον άκαιρο περίπατο,
διπλώθηκα παιδάκι στο πλευρό της,
προσμένοντας την ποθητή επιστροφή
με μια ιστορία,
μία από εκείνες που έφερναν πάντα ύπνο σπλαχνικό.
Από ρωγμές του βλέμματος
χυνόταν άστεγη η καρδιά
ενόσω άδειαζαν οι μνήμες
από την αγάπη.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Μητέρα των νεφών

Στων θόλων τη φαντασμένη πληρότητα,
με προσωπεία
των ασχημάτιστων πόθων της
αιωρούνταν πάντα
αβέβαιο σώμα
μέχρι που της ζητήθηκε να πέσει
στις στιβαρές πιθανότητες του αέρα,
στο γδάρσιμο των πήλινων άστρων.

Θυμήθηκε κάτι φτερά,
καραδοκούν πισώπλατα
ορμούν σαν ένστικτα στις φτέρνες
θυμήθηκε τους εύτολμους
που γίναν φεγγαρόσχημα σημάδια
στα ανέγνωρα περάσματα,
μα όταν αφέθηκε
για να πληγώσει τη βαρύτητα
κατέληξε στο έσχατο κράτημα,
στην οροφή του διαβόλου
με τα γλυπτά εντόσθια του νου της
τσακισμένα
και δίπλα της χορταριασμένα πούπουλα
από θαλασσινά πουλιά
που ξέβρασαν περίσσεμα
οι τρύπες του ουρανού.

Έζησε εκεί
μια χωμάτινη μητέρα των νεφών
πλανημένη
από τον δίποδο άνεμο
απόγινε συμβολισμός,
μια ζωντανή τοιχογραφία της αβύσσου.
Μια επιπόλαιη σχισμή το σώμα της
διανοίγει
το ατράνταχτο κενό
της ελευθερίας.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)

wings

Μαρία Τζίκα, Μικρό ερωτικό της αβύσσου

Αυτή η γη
που ανταμώσαμε
φαινομενικοί εραστές
σε ήμερα τοπία,
είναι το ανάποδο
της αβύσσου.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015)