Δήμητρα Κουβάτα

wings

Δήμητρα Κουβάτα

[Πηγή για τη φωτογραφία: poets.gr]

Γεννήθηκε το 1970 στο Βελεστίνο. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Ζει στη Θεσσαλονίκη, όπου και εργάζεται ως καθηγήτρια στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Ποιήματα και μικρά πεζά της έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικές εκδόσεις, έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.

Ποιητικές συλλογές:
«Σκυλί δεμένο», εκδ. Μανδραγόρας, 2017
«Καθαρό οινόπνευμα», εκδ. Μανδραγόρας, 2020

Ανθολογημένα ποιήματα:

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» ]

wings

Δήμητρα Κουβάτα, Νήπιες λέξεις

Οι λέξεις μου
όταν σε συναντώ,
μικρά παιδιά.
Πισωπατούν, δειλιάζουν.
Κρύβονται πίσω απ’ τη φούστα μου.

Και όταν γυρνάμε σπίτι μας,
λιγάκι πριν τον ύπνο
μονάχα τότε αναθαρρούν
κι αρθρώνουνε λαλίστατες
τα χρώματα,
τις εποχές,
την πρέπουσα τη σύνταξη
παιχνίδια
και τραγούδια.

Και εγώ πάντα τις μαλώνω τρυφερά
«Κάθε φορά τα ίδια».

Από τη συλλογή Σκυλί δεμένο (2017)

Πηγή: ιστολόγιο Ανδρέα Καρακόκκινου

wings

Δήμητρα Κουβάτα, Με τον τρόπο των ξωμάχων

Έκοψε μια φέτα
με τον τρόπο των ξωμάχων.
Με το ψωμί να ακουμπάει στο στήθος.
Την έσπασε σε κομμάτια και μοίρασε.
Μια για τα δαρμένα παιδιά
μια για τις παλιές αγάπες
μια για τα ανεκπλήρωτα όνειρα
μια για σένα
που τα υπήρξες όλα.
Ξεφέλλωσε και το κρασί.
Λάβετε βρώσιν και πόσιν, λοιπόν.

Οι αδέσποτοι σκύλοι
έγλειψαν τις μουσούδες τους.

Από τη συλλογή Σκυλί δεμένο (2017)

Πηγή: ιστολόγιο Ανδρέα Καρακόκκινου

wings

Δήμητρα Κουβάτα, Διανυκτερεύον

Σε ψηλόλαιμα μπουκάλια κλειστές
φωλιάζουν
οι επιθυμίες μου
σκεπασμένες με ζάχαρη.
Στη ζύμωση του ήλιου
εκτίθενται
στο περβάζι μου
χρόνια τώρα.

Γι’ αυτές
πρέπει να γίνω πουλί
και αψήφιστα να στριμώξω στο στόμιο
το πελαργίσιο ράμφος μου.
Να τις περάσω γυμνές από τη στενωπό
των αναγκών
και της καθημερινής λάτρας.

Έτσι μετά από τόσο κόπο
εγώ θα πετώ
με μια παλλόμενη επιθυμία
δεμένη σφιχτά στο ράμφος μου.
Με ένα φτερό κουτσό
και με ένα μάτι καρφωμένο στην πλάτη.
Γιατί
καθώς εγώ θα ίπταμαι,
θα με κυνηγά,
όσο και αν απομακρύνομαι,
η αγωνία του δραπέτη
του καταδικασμένου
να κοιτάζει ισόβια πίσω.

Ευτυχώς που
όταν αποτυγχάνω,
διανυκτερεύει με φώτα ανοιχτά
η ποίηση.

Από τη συλλογή Σκυλί δεμένο (2017)

Πηγή: ιστολόγιο Ανδρέα Καρακόκκινου

wings

Δήμητρα Κουβάτα, Στη σταύρωση

Οι ώριμες γυναίκες
όταν εκκλησιάζονται
κάνοντας το σημείο του σταυρού
αγγίζουν τις πάσχουσες περιοχές.
Την άνοιξη
τις νιώθουν να φλεγμαίνουν.

Αιώνες τώρα
τα συμπτώματα επιμένουν στα ίδια σημεία

Από τη συλλογή Σκυλί δεμένο (2017)

Πηγή: ιστολόγιο Ανδρέα Καρακόκκινου

wings

Δήμητρα Κουβάτα, Νυχτερινό άλγος

Αυτός ο πόνος ερχόταν το φθινόπωρο,
και πάντα πρώτα στον αυχένα.
Έπρεπε να τυλίγεται
σε ένα πλεκτό μαντίλι σιωπηλό
να προφυλάσσεται.

Του συνέστησαν
τις νύχτες
να καταπίνει πριν την κατάκλιση
λίγες γουλιές ανόθευτο
συμπυκνωμένο φεγγαρόφωτο,
της δυσθυμίας το αντίδοτο.

Μα αυτός, όλα τα βράδια,
επέμενε
να μέμφεται όχι το ανθυγιεινό του κλίματος,
αλλά μια μόνιμη ευπάθεια
που άφησε το χέρι της
ακουμπισμένο απαλά πάνω στην κλείδα του
στους μακρινούς νυχτερινούς περίπατους,
όταν ο καιρός άρχιζε να κρυώνει.

Από τη συλλογή Σκυλί δεμένο (2017)

Πηγή: ιστολόγιο Ανδρέα Καρακόκκινου

wings

Δήμητρα Κουβάτα, Κάποιος να γράψει

Κάποιος πρέπει να γράψει
για τις νοικοκυρές,
αυτές που στέκονται στον νεροχύτη το πρωί
να κάνουν τον καφέ τους.
Σ’ αυτά τα ελάχιστα λεπτά που χαμηλώνουν τη φωτιά,
ισιώνουν
για να κοιτάξουν πέρα απ’ το παράθυρο.
Μαρμαρωμένες,
όρθιες.
Καπετάνισσες
στο άλογο του χρόνου.
Ώσπου αναστατώνονται, κλείνουν εν τάχει τη φωτιά
και βίαια επανέρχονται
στη φύση τους.

Κάποιος πρέπει να γράψει και για τις νοικοκυρές.
Ναι, αυτές
με τη φωλιά στα αχτένιστα μαλλιά τους.

Από τη συλλογή Σκυλί δεμένο (2017)

Πηγή: ιστολόγιο Ανδρέα Καρακόκκινου

wings

Δήμητρα Κουβάτα, Η σοφία των πελμάτων

Τα πέλματα
πάντα με ελαφρόπετρα τα έτριβα επίμονα,
να διώξω την υπερκεράτωση απ’ τους μεγάλους δρόμους.

Χρόνια μετά
ξυπόλυτη
στης πατρικής αυλής τις απολιθωμένες πλάκες
άκουσα με τα πέλματα
ριγώντας να πέφτει ο σπόρος του βασιλικού,
πηγάδια που σκεπάστηκαν, βαθιά να ανασαίνουν,
ομφάλιους λώρους και νεογιλούς
ξανά ν’ ανασκιρτούνε,
πεντάσημα να περπατούν ζώντες και τεθνεώτες.

Ανώφελη η φροντίδα, τελικά.
Στα ξένα χώματα
τα πέλματα, μες στη σοφία τους, εκούσια θα κωφεύουν.

Από τη συλλογή Σκυλί δεμένο (2017)

Πηγή: ιστολόγιο Ανδρέα Καρακόκκινου

wings

Δήμητρα Κουβάτα, Είδος αποικιακό

Δεν πρέπει να ’μαι απ’ εδώ.
Ψάρι πάνω στην ξέρα.

Μες στης γιορτής τον συρφετό
τον άχαρο εσμό της,
τον βόμβο,
το αλύχτισμα,
την κάτισχνη χαρά τους
εγώ,
ένας αντάμωτος
παραπανίσιος ξένος.

Όμως,
μιλώ με ποιητές,
ιδρώνω με εικόνες.
Χορεύω
μόνο ακίνητος.
Σαστίζω με τους στίχους.

Μάλλον
θα ’μαι ηλίανθος.
Στρέφω μόνο στον ήλιο.

Από τη συλλογή Σκυλί δεμένο (2017)

Πηγή: ιστολόγιο Ανδρέα Καρακόκκινου

wings

Δήμητρα Κουβάτα, Η δενδροκόμος

[Ενότητα Α. Φερτά υλικά]

Στον κήπο μου να φύτρωνε εξάπαντος το κλήμα
το αναμενόμενο, ας φύονταν σειρές
η κερασιά, μία ελιά και άλλα καρποφόρα,
που εξαρχής για ομορφιά τις επαινούν,
μετά για όλα τα χρειώδη.
Πελώρια να ’χα μια βελανιδιά, να γίνει
αυτή η αλύγιστη στο σπίτι μας,
η ισοβίως μόνη.
Και μια ιτιά να έβγαινε, μία κλαίουσα
να κλαίει καυτή όταν χρειάζεται
να μένω εγώ αδάκρυτη,
αστέναχτη
κι ωραία.

Έτσι να ζω.
Καταμεσής στα δέντρα. Μαζί με τα πουλιά.
Κι ας φθίνουν οι οπώρες τους.
Κι ας φθίνουν κι οι δικές
μας.

Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020)

wings

Δήμητρα Κουβάτα, Μακρά οδός απανδόκευτος

[Ενότητα Α. Φερτά υλικά]

του παιδιού

Στο σιτοχώραφο με δυο σπρωξιές
κεραυνό ή απήγανο γέννησε.
Στη λοχεία επάνω
εννόησε
την ασήκωτη πέτρα. Σιτάρι
θέρισε αγίνωτο.

Με τα πρώτα της ξανά έμμηνα
λοξά τον μίσχο της τον σουγιάδισε
και ρίχτηκε στους αγέρηδες
μυτερό άγανο, καημός
στο ατέλειωτο γλέντισμα,
στης αγάπης
βαθιά την αιώρηση, μιας αγάπης
που πάντοτε οδεύει

έστω και απανδόκευτος.

Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος (Δημόκριτος)
Μια ζωή χωρίς γιορτές μοιάζει με δρόμο μακρύ χωρίς πανδοχεία.

Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020)

wings

Δήμητρα Κουβάτα, Οσμαντάκα Λάζαρος

[Ενότητα Α. Φερτά υλικά]

Και τάχα γλίστρησαν μέσα στον θάλαμο
από τους τοίχους
τα όργανα.

Και παραμέρισες, λέει, τον βράχο
με τις διαγνώσεις, τα καλώδια.
Κι αργά-αργά σηκώθηκες
να δείξεις τα πατήματα
χάριν της λεβεντιάς
της αξιοπρέπειας ένεκα.

Και να μυρίζει κρύο αέρα κι έλατο.
Και να βαράει ο γύφτος το βιολί
μα κουρνιαχτός να μη σηκώνεται.

Και να κερνάς, λέει, τα όργανα
και όπα κι έστα στο διηνεκές
σε όλα τα πλάτη και τα μήκη
του περασμένου χρόνου.

Μετά, έβαλες πάλι το αριστερό
πλάι στο δεξί σκαρπίνι
ξάπλωσες, λέει, στην εντατική
για τον υπόλοιπο επιθανάτιο ρόγχο.

Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020)

wings

Δήμητρα Κουβάτα, Στο πρώτο άνοιγμα

[Ενότητα Α. Φερτά υλικά]

στην πόρτα
μια μυρωδιά από κλειστό κουτί
όρθια
με περίμενε.

άργησες.
παντού ζάχαρη νοτισμένη.
άνοιξες τα παράθυρα;
τους γείτονες χαιρέτησες; τα δέοντα.
ιδιαιτέρως στους απόντες.

με βόμβο εντόμου καλοκαιρινού
όρμηξα προς κάθε τζάμι
που χτυπά
και πέταξα από το πρώτο άνοιγμα
το αρθριτικό μου σέρνοντας ποδάρι.

απλώς, η κληρονομικότητα, ήρθε
ξανά το πόρισμα.

Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020)

wings

Δήμητρα Κουβάτα, Βραχνό πουλί

[Ενότητα Α. Φερτά υλικά]

Αν εξαιρέσεις τα κεντητά τραπεζομάντιλα
και τ’ αρραβώνα όσα χρυσαφικά
τίποτε άλλο,
μάνα,
δεν σου αξιώθηκα.

Τις μάνες ο κόσμος αποχαιρετά
με κοπετούς και βόγγους.
Με τα σανδάλια τα εξώφτερνα εγώ,
μάνα,
βουβή
σε κήδεψα.
Βραχνό πουλί, πάντα σε λάθος τόνο.

Όπως τα έλεγες
μάνα μου,
αποδείχτηκα.
Κοινωνικής μαθήσεως ανεπίδεκτη.
Κράτησα όλες τις κραυγές για τα ποιήματα.

Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020)

wings

Δήμητρα Κουβάτα, Με δεδομένη τη διαδρομή

[Ενότητα Α. Φερτά υλικά]

Τόσες παλιές ευχές.
Τόσες βαριές κατάρες.

Το κάρο κολλημένο.
Ίδια η λάσπη.

Τι παραπάνω απ’ τους καημούς
να μας πουν πια
τα ποιήματα;

Από τη συλλογή Καθαρό οινόπνευμα (2020)