Ναζίμ Χικμέτ: Αυτοβιογραφία (μετάφραση από τα Τουρκικά:
Lale Alatlı)
Αυτοβιογραφία
Γεννήθηκα το 1902 σε μια πόλη που δεν γύρισα ποτέ δεν μου αρέσει να γυρνάω πίσω στα τρία μου εγγονός του πασά στο Χαλέπι στα δεκαεννέα κομμουνιστής φοιτητής στη Μόσχα στα σαράντα εννιά επισκέπτης στο Τσεκά Πάρτι πάλι στη Μόσχα από τα δεκατέσσερά μου ποιητής
άλλος ξέρει ένα προς ένα τα φυτά, άλλος τα ψάρια εγώ τους χωρισμούς άλλος μπορεί να πει απ’ έξω όλα τα ονόματα των άστρων, εγώ των νοσταλγιών
κοιμήθηκα και σε φυλακές και σε ξενοδοχεία μεγάλα, έμαθα την πείνα στην απεργία και θαρρώ δεν υπάρχει φαγητό που να μην το ’χω δοκιμάσει
στα τριάντα μου ήθελαν να με κρεμάσουν, στα σαράντα οκτώ να μου δώσουν μετάλλιο ειρήνης και μου το έδωσαν στα τριάντα έξι μου διάνυσα τα τέσσερα μέτρα μπετόν του κελιού μου σε μισό χρόνο στα πενήντα εννιά μου πέταξα από την Πράγα μέχρι την Αβάνα σε δεκαοχτώ ώρες
δεν είδα τον Λένιν αλλά το 1924 στάθηκα φρουρός πλάι στο φέρετρό του το 1961 γνώρισα το μαυσωλείο του που είναι τα βιβλία του
θελήσανε να με πετάξουν απ’ το κόμμα, μα δεν το πέτυχαν,
ούτε και συντρίφτηκα κάτω απ’ τα είδωλα που γκρεμίζονταν μ’ έναν νεαρό σύντροφο το 1951 περπάτησα ενάντια στον θάνατο με ραγισμένη καρδιά το 1952 περίμενα ανάσκελα επί τέσσερις μήνες τον θάνατο
ζήλεψα τρελά τις γυναίκες που αγάπησα, μα δεν ένιωσα καθόλου φθόνο ακόμα και για τον Σαρλό απάτησα τις γυναίκες μου δεν μίλησα πίσω από τις πλάτες των φίλων μου
ήπια αλλά δεν έγινα νυχτόβιος είμαι ευτυχισμένος που κέρδισα χρήματα πάντα με τον ιδρώτα μου
ντράπηκα εκ μέρους των άλλων, είπα ψέματα είπα ψέματα να μην στενοχωρώ τον άλλον αλλά είπα ψέματα και χωρίς λόγο ταξίδεψα με το αυτοκίνητο και το αεροπλάνο πολλοί δεν μπορούν πήγα στην όπερα πολλοί δεν μπορούν, δεν ξέρουν ούτε το όνομά της και στα μέρη που πήγαν πολλοί, έχω να πάω από τα δεκαεννιά μου στο τζαμί, στην εκκλησιά, στη χάβρα, στον ναό, στον μάγο όμως μερικές φορές ζήτησα να μου πουν το φλιτζάνι
τα γραπτά μου εκδόθηκαν σε τριάντα μπορεί και σε σαράντα γλώσσες απαγορεύονται στην Τουρκία μου, στα τουρκικά μου
ακόμα δεν έχω καρκίνο δεν χρειάζεται να τον έχω δεν θα είμαι πρωθυπουργός ή κάτι τέτοιο κι ούτε με νοιάζει επίσης δεν έχω πάει σε πόλεμο δεν κατέβηκα σε καταφύγια μέσα στην νύχτα δεν ήμουν στους δρόμους κάτω από τα καταδρομικά αλλά ερωτεύτηκα κοντά στα εξήντα μου με λίγα λόγια σύντροφοι αν και σήμερα ψοφάω από τη θλίψη μου στο Βερολίνο μπορώ να πω ότι έζησα σαν άνθρωπος και πόσο ακόμα θα ζήσω και τι θα περάσω ακόμα ποιος ξέρει.
11 Σεπτεμβρίου 1961, Ανατολικό Βερολίνο | Otobiyografi
1902’de doğdum doğduğum şehre dönmedim bir daha geriye dönmeyi sevmem üç yaşımda Halep’te paşa torunluğu ettim on dokuzumda Moskova’da komünist Üniversite öğrenciliği kırk dokuzumda yine Moskova’da Tseka-Parti konukluğu ve on dördümden beri şairlik ederim
kimi insan otların kimi insan balıkların çeşidini bilir ben ayrılıkların kimi insan ezbere sayar yıldızların adını ben hasretlerin
hapislerde de yattım büyük otellerde de açlık çektim açlık gırevi de içinde ve tatmadığım yemek yok gibidir
otuzumda asılmamı istediler kırk sekizimde Barış madalyasının bana verilmesini verdiler de otuz altımda yarım yılda geçtim dört metre kare betonu elli dokuzumda on sekiz saatta uçtum Pırağ’dan Havana’ya
Lenin’i görmedim nöbet tuttum tabutunun başında 924’de 961’de ziyaret ettiğim anıtkabri kitaplarıdır
partimden koparmağa yeltendiler beni sökmedi yıkılan putların altında da ezilmedim
951’de bir denizde genç bir arkadaşla yürüdüm üstüne ölümün 52’de çatlak bir yürekle dört ay sırtüstü bekledim ölümü
evdiğim kadınları deli gibi kıskandım şu kadarcık haset etmedim Şarlo’ya bile aldattım kadınlarımı konuşmadım arkasından dostlarımın
içtim ama akşamcı olmadım hep alnımın teriyle çıkardım ekmek paramı ne mutlu bana
başkasının hesabına utandım yalan söyledim yalan söyledim başkasını üzmemek için ama durup dururken de yalan söyledim
bindim tirene uçağa otomobile çoğunluk binemiyor operaya gittim çoğunluk gidemiyor adını bile duymamış operanın çoğunluğun gittiği kimi yerlere de ben gitmedim 21’den beri camiye kiliseye tapınağa havraya büyücüye ama kahve falıma baktırdığım oldu
yazılarım otuz kırk dilde basılır Türkiye’mde Türkçemle yasak
kansere yakalanmadım daha yakalanmam da şart değil başbakan filân olacağım yok meraklısı da değilim bu işin bir de harbe girmedim sığınaklara da inmedim gece yarıları yollara da düşmedim pike yapan uçakların altında ama sevdalandım altmışıma yakın sözün kısası yoldaşlar bugün Berlin’de kederden gebermekte olsam da insanca yaşadım diyebilirim ve daha ne kadar yaşarım başımdan neler geçer daha kim bilir.
11 Eylül 1961, Doğu Berlin |
Πρώτη δημοσίευση στο λογοτεχνικό Περιοδικό ‘Ένεκεν’, τ. 47 σ.142-144, Ιανουάριος-Φεβρουάριος-Μάρτιος 2018.
Πηγή:
«Αυτοβιογραφία» – Ναζίμ Χικμέτ – Η ΚΟΚΚΙΝΗ